கூட்டமைப்புக்கு கைகொடுக்குமா ஐ.தே.க?

ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் தலைவர் ரணில் விக்கிரமசிங்கவுக்கு, நாடாளுமன்றத்தில் பெரும்பான்மை ஆதரவு உள்ளதென நிரூபிக்கும் வகையில், நிறைவேற்றப்பட்ட நம்பிக்கைத் தீர்மானத்துக்கு, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு ஆதரவு அளித்துள்ளது.  

ரணில் விக்கிரமசிங்கவுக்கு ஆதரவாக, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு வாக்களித்த விவகாரமும், அதுசார்ந்து நடத்தப்பட்ட பேச்சுகளும் இணக்கப்பாடுகளும், இப்போது பரவலாக விவாதிக்கப்படும் விடயமாக மாறியிருக்கிறது. இதை அரசியலாக்குவதில், கூட்டமைப்பின் போட்டியாளர்களும், ஐ.தே.கவின் அரசியல் எதிரிகளும், முனைப்புக் காட்டி வருவதால், இந்த விவகாரம், இன்னும் சூடு பிடித்திருக்கிறது.  

ஒக்டோபர் 26ஆம் திகதி, அரசியல் குழப்பங்கள் ஆரம்பித்தபோது, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு, எந்தப் பக்கம் நிற்கப் போகிறது என்ற கேள்வி எழுந்தது. யாரைத் தோற்கடிக்க வேண்டும் என்று 2010, 2015 ஜனாதிபதித் தேர்தல்களில், கூட்டமைப்பு கங்கணம் கட்டி நின்றதோ, அதே மஹிந்த ராஜபக்‌ஷவுடன் கூட, பேரம் பேசலாம் என்றொரு தெரிவையும்  அப்போது பலரும் முன்வைத்திருந்தனர்.  

மஹிந்த ராஜபக்‌ஷ பேசுவதற்கு அழைத்தபோது, இரா. சம்பந்தன், அவரைச் சந்தித்துப் பேச்சு நடத்தியும் இருந்தார். ஆனாலும், அதற்குப் பின்னர், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு ஒரு நிலைப்பாட்டை எடுத்தது.  

“நாட்டின் அரசமைப்பையும் ஜனநாயகத்தையும் பாதுகாக்கும் வகையில், செயற்படுவோம்” என்று அறிவித்தது. நாடாளுமன்றத்தில் மஹிந்த தரப்பைத் தோற்கடிப்பதிலும், அதுசார்ந்த நடவடிக்கைகளிலும் கூட்டமைப்பு பங்களித்தது. அதற்குப் பின்னர், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு, ஐக்கிய தேசிய முன்னணி ஆட்சியமைப்பதற்கு வெளியில் இருந்து ஆதரவு தருவோம் என்று, ஜனாதிபதிக்கு சத்தியக் கடதாசியைக் கொடுத்திருந்தது. அதன் தொடர்ச்சியாகவே, இப்போது நாடாளுமன்றத்தில், ரணிலுக்கு ஆதரவாக வாக்களித்திருக்கிறது கூட்டமைப்பு. கூட்டமைப்பின் இந்த முடிவு, நகர்வு தொடர்பாகப் பல்வேறு விமர்சனங்கள் முன்வைக்கப்படுகின்றன.   

“கூட்டமைப்பு எப்போதும், ஐ.தே.கவின் தோழனாகவே இருந்து வந்திருக்கிறது” என்கிறார்கள் சிலர்.  
“இந்தியா, மேற்குலகின் கைப்பொம்மையாகச் செயற்படும் கூட்டமைப்பு, அவர்களின் நலனுக்காக, அவர்களின் சொற்படி, ரணிலை ஆதரித்தது”  என்கிறார்கள் இன்னும் சிலர்.  

வடக்கு, கிழக்கு அரசியலில் உள்ளவர்களின் கருத்து இது என்றால், தெற்கு அரசியலில், இந்த ஆதரவை, வேறுவிதமாகத் திருப்பி விடும் முயற்சிகள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன.  

2001இல், ரணில் விக்கிரமசிங்க அரசாங்கத்துக்கும் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் இடையில், போர்நிறுத்தம் செய்து கொள்ளப்பட்டபோது, தென்னிலங்கை இனவாதிகளால் ‘யானை - புலி உடன்பாடு’ என்று விமர்சிக்கப்பட்டது.  

அதேபோன்று தான், இப்போதும், சம்பந்தனும், ரணிலும் இரகசிய உடன்பாடு செய்துள்ளனர் என்றும், யானை - புலி உடன்பாடு என்றும், சிங்களத் தேசியவாத சக்திகள் விமர்சிக்கத் தொடங்கியுள்ளன. இதைப் புலம்பெயர் தமிழர்களின் சதி என்றும், ஈழத்தை, சமஷ்டியைப் பெற்றுக்கொடுக்கும் முயற்சி என்றும் விமர்சிக்கின்றனர். இந்தளவுக்கும், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு மீது, புலம்பெயர் சமூகத்தின் ஈடுபாடு மிகக்குறைவானது என்பதே உண்மை.  

ஆனாலும், ரணில் - சம்பந்தன் இணக்கப்பாட்டை, தவறான நோக்கில் சித்திரிக்கவே, தெற்கின் கடும்போக்குவாத சக்திகள் முயற்சிக்கின்றன. ஏனென்றால், அதன் ஊடாகத்தான், அவர்களால் அரசியல் இலாபத்தை அடைய முடியும்.  

ரணில் விக்கிரமசிங்கவுக்கு ஆதரவான பிரேரணைக்கு, கூட்டமைப்பு ஆதரவாக வாக்களிக்கக் கூடாது என்று, ஜனாதிபதி சிறிசேன, கடைசி நேரத்தில் கூட கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். ஆனால், அதற்குக் கூட்டமைப்பு இணங்கவில்லை.  

கூட்டமைப்பின் ஆதரவுடன், ரணில் விக்கிரமசிங்க, தனக்கு உள்ள பெரும்பான்மையை நிரூபித்து விட்டார் என்பதை, ஏற்றுக்கொள்ளத் தாயாராக இல்லாத மஹிந்த- மைத்திரி தரப்புகள், கூட்டமைப்பைத் திட்டித் தீர்ப்பதில் ஆச்சரியமில்லை.  

இதை ‘யானை - புலி’ உடன்பாடு என்றும், சமஷ்டியை, ஈழத்தை வழங்கும் இணக்கப்பாடு என்றும் விமர்சிக்கும் தரப்புகளுக்கு, இவற்றில் எதையும் ரணில் விக்கிரமசிங்கவால் வழங்கமுடியாது என்பது, நன்றாகவே தெரியும்.  

ரணில் விக்கிரமசிங்க, தனது பதவியைத் தக்க வைப்பதற்கே, கூட்டமைப்பின் ஆதரவைப் பெறும் நிலையில் இருக்கும் போது, மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையுடன் அவர் எப்படி சமஷ்டி அரசமைப்பை நிறைவேற்ற முடியும்? எனவே, சிங்கள மக்கள் மத்தியில், தவறான கருத்தை ஏற்படுத்துவதற்காகவே, இந்த ‘யானை- புலி’ உடன்பாடு பற்றிய பிரசாரங்கள் அமைந்திருக்கின்றன.   

அதேவேளை, ரணில் விக்கிரமசிங்கவுக்கு ஆதரவு அளிக்கும் விடயத்தில், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்குள்ளேயே, கடுமையான வாதப்பிரதிவாதங்களும் இழுபறிகளும் இடம்பெற்றிருந்ததும் குறிப்பிட வேண்டிய விடயம். ரணில் விக்கிரமசிங்கவிடம், கூட்டமைப்பு நிபந்தனைகளை விதித்து, எழுத்துமூல உடன்பாடு செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று, ஒற்றைக்காலில் நின்றது, பங்காளிக் கட்சியான டெலோ. ஆனால், எந்தவிதமான எழுத்துமூல உடன்பாடும் செய்து கொள்ளப்படாமலேயே, கூட்டமைப்பின் உறுப்பினர்கள் ரணிலுக்கு ஆதரவு அளித்திருக்கின்றனர்.  

கூட்டமைப்புடன், எழுத்து மூலமான எந்த உடன்பாடும் செய்து கொள்ளப்படவில்லை என்று, ஐ.தே.கவின் பிரதித் தலைவர் சஜித் பிரேமதாசவும் தவிசாளர் கபீர் காசிமும் உறுதிப்படுத்தி இருக்கிறார்கள்.  

அதேவேளை, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் வெளியிட்டுள்ள கருத்துகளுக்கிடையில் முரண்பாடுகள் இருப்பதும், கவனத்தில் கொள்ளத்தக்கது. எதிர்க்கட்சியாக இருந்தே, ரணில் விக்கிரமசிங்க அரசாங்கத்தை ஆதரிப்பது என்ற நிலைப்பாட்டில், உறுதியாக இருப்பதாகக் கூட்டமைப்பு கூறியிருக்கிறது. ஆனால், ரணில் விக்கிரமசிங்கவுக்கு, கூட்டமைப்பு நிபந்தனைகளின் அடிப்படையில் ஆதரவு அளித்ததா, நிபந்தனையின்றி ஆதரவு அளித்ததா என்ற குழப்பங்கள் நீடிக்கின்றன.  

நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் சிவமோகன் அளித்துள்ள செவ்வி ஒன்றில், “மஹிந்த ராஜபக்‌ஷ வரக்கூடாது என்பதற்காகவே, ரணில் விக்கிரமசிங்கவை ஆதரித்தோம்; வேறு எந்த உடன்பாடும் செய்து கொள்ளவில்லை” என்று கூறியிருக்கிறார். அதாவது, ‘எதிரிக்கு எதிரி’ என்பதால், ரணில் கூட்டமைப்பின் நண்பன் ஆகிவிட்டார்.   

அதேவேளை, நாடாளுமன்ற உறுப்பினர், தர்மலிங்கம் சித்தார்த்தனும், சாந்தி சிறீஸ்கந்தராஜாவும், நிபந்தனைகளின் அடிப்படையில், இணக்கப்பாட்டின் அடிப்படையில் தான் ஆதரவு அளிக்கப்பட்டது என்று கூறியிருக்கின்றனர்.  

வடக்கு, கிழக்கின் அபிவிருத்தி, சிங்களக் குடியேற்றங்கள் தொடர்பான பிரச்சினை, காணிகள் விடுவிப்பு, அரசியல் கைதிகளின் விடுதலை, மாகாண சபைகளைப் பலப்படுத்துதல், புதிய அரசமைப்பின் ஊடான அரசியல் தீர்வு உள்ளிட்ட விடயங்களில், ரணிலுடன், கூட்டமைப்பு இணக்கப்பாட்டை எட்டியிருக்கிறது.  
இதுதொடர்பாக, எழுத்து மூல உறுதிப்பாடு அளிக்கப்பட்டதா என்பதை, இரண்டு தரப்பும் தெரிவிக்கவில்லை. ஆனால், ஐ.தே.க தரப்பில், இந்த விடயங்களில் உறுதி அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதை, சாந்தி சிறீஸ்கந்தராஜா கூறியிருக்கிறார்.  

இந்த உறுதிமொழிகள் தொடர்பான இணக்கப்பாடு, நடைமுறைப்படுத்தப்படுவதை உறுதிப்படுத்தும் பொறிமுறை ஒன்றும் உருவாக்கப்படவுள்ளதாகவும், ஒவ்வொரு நாடாளுமன்ற அமர்வின் போதும், இதன் முன்னேற்றங்கள் குறித்து ஆராய்ந்து நடவடிக்கை எடுக்க இணங்கிக் கொள்ளப்பட்டதாகவும் அவர் கூறியிருக்கிறார்.  

அதேவேளை, நாடாளுமன்றத்தில் உரையாற்றிய, ஐ.தே.க பிரதித் தலைவர் சஜித் பிரேமதாஸவும் கூட, “வடக்கு, கிழக்கு மக்களுக்கு, கடந்த மூன்றரை ஆண்டுகளில் எதையும் செய்யத் தவறிவிட்டோம்” என்பதை ஒப்புக்கொண்டிருக்கிறார். இது முக்கியமான விடயம். அடுத்து வரும் காலத்தில், அவற்றைச்  செய்வதற்குத் தயாராக இருப்பதாகவும் அவர் கூறியிருக்கிறார்.  

ரணில் விக்கிரமசிங்கவும் கிட்டத்தட்ட அதேவாக்குறுதியை நாடாளுமன்றத்தில் கொடுத்திருந்தாலும், அவரது உரையில் கூறப்பட்டிருக்கும் விடயம் ஒன்று சர்ச்சைக்குரியதாக இருக்கிறது. ஒற்றையாட்சி என்ற விடயமே அது.  

“பிரிக்கப்படாத நாட்டுக்குள், அனைவரும் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்க அரசமைப்பு ஒன்றின் மூலம், அரசியல் தீர்வை ஏற்படுத்துவோம்” என்று ரணில் விக்கிரமசிங்க கூறியிருக்கிறார்.  

ஆனால், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் நிலைப்பாடு சமஷ்டியாக இருக்கும் போது, அதை வலியுறுத்தும் போது, ஒற்றையாட்சி நிலைப்பாட்டைப் பகிரங்கமாக அறிவிக்கும் ரணில் விக்கிரமசிங்கவை, ஆதரிக்க முடிவு செய்தது எப்படி என்ற கேள்வியும் எழுகிறது.  

அதேவேளை, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கும் கூட, இந்தச் சூழல் சிக்கலானது. எஞ்சியிருக்கும் குறுகிய காலத்துக்குள் எதையாவது செய்து, தமிழ் மக்களின் மனதில் இடம்பிடித்து விட வேண்டும் என்பதில், கவனமாக இருக்கிறது.  

அதற்கு, இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள, கூட்டமைப்பு முற்பட்டிருந்தாலும், கொள்கை சார் அரசியல் என்று வருகின்றபோது, கூட்டமைப்பு விமர்சனங்களை எதிர்கொள்ள வேண்டிய நிலையில் இருக்கிறது.  

ஏற்கெனவே, கடந்த மூன்றரை ஆண்டுகளில், கூட்டு அரசாங்கத்தின் பங்காளியாகவே, விமர்சிக்கப்பட்டு வந்த கூட்டமைப்பு, ரணில் மீண்டும் ஆட்சியமைக்கும் சூழல் ஏற்பட்டால், அதைவிட மோசமான எதிர்வினைகளை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கும் என்பதில் சந்தேகமில்லை.

அவ்வாறான விமர்சனங்களைச் செய்வோரின் வாயை, கூட்டமைப்பு அடைப்பதற்கு, ஐ.தே.க தான் உதவ வேண்டியிருக்கும். அதற்கு, ஐ.தே.க எந்தளவுக்குக் கைகொடுக்கும் என்பதைப் பொறுத்திருந்து தான் பார்க்க வேண்டும்.  

 

 

http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/கூட்டமைப்புக்கு-கைகொடுக்குமா-ஐ-தே-க/91-226597

இழுபறிகளை முடிவுக்கு கொண்டுவருமா தீர்ப்பு?

என்ன வைத்தியம் பார்த்தும், நாட்டைப் பீடித்துள்ள அதிகாரப் பைத்தியம் தீர்ந்தபாடில்லை. பிரதான கட்சிகள் ‘பிளான் ஏ,’ ‘பீ’, ‘சி’ என, ஒவ்வொரு திட்டமாக அடுத்தடுத்து நகர்த்திக் கொண்டிருப்பதால் சிக்கல்கள் அதிகரித்துக் கொண்டிருப்பதையே காண முடிகின்றது. ‘இதோ, இன்று முடிந்து விடும்’, ‘இதோ, நாளை வருகின்ற நீதிமன்றத் தீர்ப்புடன், எல்லாம் சரியாகி விடும்’, ‘இந்த வெள்ளிக்கிழமை ஒரு முடிவு கிடைத்துவிடும்’ என்று நினைத்துக் கொண்டே, ஒன்றரை மாதங்கள் சென்றுவிட்டன.   

இந்நிலையில், நாடாளுமன்றத்தைக் கலைப்பதாக நவம்பர் எட்டாம் திகதி ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன வெளியிட்ட வர்த்தமானி அறிவித்தலுக்கு எதிரான மனுக்கள் மீதான தீர்ப்பை நேற்று (13) மாலை உயர்நீதிமன்றம் வழங்கியிருக்கின்றது.

அதாவது, இலங்கையின் அரசமைப்பின் பிரகாரம், நான்கு வருடங்களும் ஆறு மாதங்களும் நிறைவடைவதற்கு முன்னர், நாடாளுமன்றத்தைக் கலைப்பதற்கான அதிகாரம் ஜனாதிபதிக்குக் கிடையாது என்று குறிப்பிட்டுள்ள உயர்நீதிமன்ற நீதியரசர்கள் குழாம், அதன்படி இலங்கை நாடாளுமன்றம் கலைக்கப்பட்டமை அரசமைப்புக்கு முரணானது என்றும் இதன்மூலம் மனுதாரர்களின் அடிப்படை உரிமை மீறப்பட்டுள்ளது என்றும் தீர்ப்பெழுதியுள்ளது. இந்தத் தீர்ப்பை ஏழு நீதியரசர்களும் ஏகமனதாக எடுத்திருக்கின்றமை வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாகும். 
   
மானங்கெட்ட மல்யுத்தம்   

இலங்கையில் நடக்கின்ற அரசியல் மல்யுத்தம் என்பதில் ‘ஜனநாயகம்’ சம்பந்தப்பட்டு இருக்கின்றது. என்றாலும், ஜனநாயகம், இறைமையின் அடிப்படைக் கூறுகளான, பொது மக்களின் உணர்வுகளுக்கு, எந்த அரசியல் கட்சியும் மதிப்பளிக்கவில்லை. 

எனவே, அவர்களது நகர்வுகள் வெற்றிபெற்றாலும் அவை மக்களின் எதிர்பார்ப்புகளைப் பூர்த்தி செய்யாத முன்னகர்வுகளாகவே உள்ளன. அதாவது, வெற்றிகரமான தோல்விகள் என்று இவற்றைக் குறிப்பிடலாம்.   
அதேபோன்று, சட்டவாக்க சபையான நாடாளுமன்றத்திலும் சட்டவாட்சி அமைப்பான நீதிமன்றத்தின் ஊடாகவும் மேற்கொள்ளப்படுகின்ற நகர்வுகள், ஒரு தரப்புக்கு வெற்றிகரமான தோல்வியாகவும் இன்னுமொரு தரப்புக்கு, தோல்விகரமான வெற்றியாகவும் இருக்கிறது. 

இருந்தபோதிலும், இந்த நாட்டில் அமைதியும் சௌஜன்யமும், நெருக்கடியற்ற நிலையும் இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கின்ற மில்லியன்கணக்கான மக்களைப் பொறுத்தமட்டில், நிஜத்தில் இவையெல்லாம் வெற்றிகரமான தோல்விகள்தான் என்பதை, உன்னிப்பாக நோக்குவோர் புரிந்து கொள்வர்.   

ஒக்டோபர் 26ஆம் திகதி வெள்ளிக்கிழமை, ‘இரவுப் புரட்சி’, ‘தந்திரோபாய புரட்சி’ மேற்கொள்ளப்பட்டதில் இருந்து, இன்று வெள்ளிக்கிழமை வரையும் 47 நாள்களாக, மூன்று பெருந்தேசியக் கட்சிகளும் பரஸ்பரம் எத்தனையோ நகர்வுகளைச் செய்துவிட்டன; இன்னும் செய்து கொண்டிருக்கின்றன. 

பிரதமராக மஹிந்த ராஜபக்‌ஷ நியமிக்கப்பட்டமை, நாடாளுமன்றம் கலைக்கப்பட்டமை என்பவற்றைத் தொடர்ந்து, கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு நாளும், ஏதாவதொரு நகர்வு குறித்த செய்தி, வந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றது. நேற்றைய தீர்ப்பு மட்டுமே, ஒரு குறிப்பிட்ட மக்களுக்கு, மனமகிழ்ச்சியைத் தந்திருக்கின்றது என்றாலும், வேறு எந்தச் செய்திகளும் மக்களுக்கு நிம்மதி தருவதாக அமையவில்லை.   

நாட்டின் உயரிய சட்டவாக்க சபையான நாடாளுமன்றத்தில் வாக்கெடுப்புகள், நம்பிக்கையில்லாப் பிரேரணை,  நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்தும் பிரேரணை, வாக்கெடுப்புகள், அமளிதுமளிகள், அடாவடித்தனங்கள், சபை அமர்வுகளைப் புறக்கணிக்கும் நடவடிக்கைகள் தொடர்ச்சியாக இடம்பெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன. ஆயினும், நாட்டின் அரசியல், இன்னும் ஸ்திரத்தன்மைக்கு வரவில்லை. இந்தத் தீர்ப்புக்குப் பிறகும், அவ்வாறான ஒரு நிலைமை ஏற்படும் என்பதும் நிச்சயமற்றதாகவே இருக்கின்றது.   

நீதிமன்றத்தின் ஊடாக, நீதிதேடும் செயற்பாடுகளிலும் இரு பிரதான தரப்புகளும் ஈடுபட்டிருக்கின்றன. அந்த வகையில், நாடாளுமன்றக் கலைப்புக்கு எதிரான மனுக்கள், ஆதரவான மனுக்கள், மஹிந்த ராஜபக்‌ஷ மற்றும் அமைச்சர்கள் அப்பதவிகளை வகிப்பதை ஆட்சேபிக்கும் மனுக்கள், இரண்டு இடைக்காலத் தடையுத்தரவுகள், அதில் ஒரு தடையுத்தரவை ஆட்சேபிக்கும் மனு, இவ்விவகாரங்கள் சம்பந்தமான இடையீட்டு மனுக்கள் என, ஏகப்பட்ட மனுக்கள் உயர்நீதிமன்றத்திலும் மேல்நீதிமன்றத்திலும் தாக்கல் செய்யப்பட்டிருந்தன.   

இவ்வழக்குகள் விசாரிக்கப்பட்டு வருகின்ற நிலையில், இரு விடயங்களில் மாத்திரம் இடைக்காலத் தடையுத்தரவுகள் பிறப்பிக்கப்பட்டிருந்த நிலையிலேயே சில மனுக்கள் மீதான விசாரணையின் தீர்ப்புகள் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளன.   

நவம்பர் எட்டாம் திகதி நள்ளிரவு நாடாளுமன்றம் கலைக்கப்படுவதாக ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன வெளியிட்ட வர்த்தமானி அறிவித்தலானது இலங்கை அரசமைப்புக்கு முரணானது என்று கூறி தாக்கல் செய்யப்பட்டிருந்த மனுக்கள் மீதான விசாரணையைஆரம்பித்திருந்த உயர்நீதிமன்றம் அந்த வர்த்தமானி அறிவித்தலுக்கு இடைக்காலத் தடை உத்தரவை வழங்கியிருந்த நிலையில் நேற்று இறுதித் தீர்ப்பை அறிவித்திருக்கின்றது.

அரசமைப்பின் பிரகாரம் நாடாளுமன்றத்தை கலைத்ததைத் தவறுஎன்று குறிப்பிட்டுள்ள உயர்நீதிமன்ற நீதியரசர்கள் குழாம்,அவ்வாறு நான்கரை வருடத்துக்கு முன்னர் அவ்வாறு நாடாளுமன்றத்தைக் கலைப்பதற்கு ஜனாதிபதிக்கு அதிகாரம் கிடையாது என்று கூறியுள்ளது. இது உண்மையில் மிகவும் மகிழ்ச்சிகரமானதே. 

தீர்ப்பு யாருக்குச் சாதமாக அல்லது பாதகமாக இருந்தாலும், இவ்விடயத்துக்கு ஒரு தீர்வு கிடைத்திருக்கின்றது என்பது மிக முக்கியமானது. அத்துடன், இலங்கையின் அரசமைப்புக்கு வியாக்கியானம் கூறும் அருகதை, உயர்நீதிமன்றத்துக்கு மட்டுமே இருக்கின்றது என்றபடியால், யாரும் இத்தீர்ப்பை (அது எதுவாக இருப்பினும்) விமர்சிக்க முடியாது.   

ஆனால், நீதிமன்றத் தீர்ப்புக்கள், நாடாளுமன்ற நடைமுறைகளின் மூலம், நாட்டில் ஏற்பட்டிருக்கின்ற இடியப்பச் சிக்கலான இந்த அரசியல் இழுபறிகள் எல்லாம் முடிவுக்கு வந்து, நாட்டில் ஸ்திரத்தன்மையும் அமைதியும் ஏற்பட்டு விடாது என்றே கருத முடிகின்றது.   

நாட்டில் இன்றைய நிலைவரப்படி, ஸ்ரீ லங்கா சுதந்திரக் கட்சியோ, ஐக்கிய தேசிய முன்னணியோ, பொதுஜன பெரமுன கட்சியோ, இந்த நாட்டு மக்களின் நலன்களுக்கு, முன்னுரிமை அளிப்பதாக இப்போதெல்லாம் எண்ண முடியாமல் இருக்கின்றது. 

மைத்திரிபால சிறிசேனவும் சரி, மஹிந்த ராஜபக்‌ஷ, ரணில் விக்கிரமசிங்கவும் சரி மூவருமே, தாம் பிடித்த முயலுக்கு மூன்று கால் என்பதை, நிரூபிக்கவே முனைகின்றனர். இதற்காக, முயலின் நான்காவது காலை வெட்டவும் தயங்கமாட்டார்கள் என்பது பட்டவர்த்தனமானது.   

இன்று ஏற்பட்டிருக்கின்ற இந்த அதிகாரச் சண்டை மிக மோசமானதும் அற்பத்தனமானதும் ஆகும். என்றாலும், இதில் வெற்றிபெறும் தரப்பே அடுத்த ஒன்று அல்லது இரண்டு தேர்தல்களில் வெற்றி பெறுவதற்கான சாதக நிலையைப் பெறும் என்ற அடிப்படையில், இது சுதந்திரக்கட்சி, ஐக்கிய தேசியக் கட்சி, பொதுஜன பெரமுனவுக்கு இடையிலான வாழ்வா சாவாப் போட்டியாகும். எனவேதான், என்னதான் மானம் போனாலும், எந்த வெட்கக் கேடான காரியத்தைச் செய்தேனும், இதில் வெற்றிபெறவே பிரயத்தனங்களை மேற்கொள்ளும். நீதிமன்றத் தீர்ப்பு எதுவாக இருந்தாலும், ஆட்சியதிகாரத்தைக் கைப்பற்றும் வேட்கை தீரப் போவதில்லை.   

முஸ்லிம் அரசியல்  

இதற்கிடையில் பெரும் அரசியல் வித்தகர்களாகக் காட்டிக் கொள்ளும் அரசியல் தலைமைகளால் வழிநடத்தப்படும் முஸ்லிம் காங்கிரஸ், மக்கள் காங்கிரஸ் கட்சிகள் எந்தவித நிபந்தனையோ, எழுத்துமூல வாக்குறுதிகளோ இன்றி, ரணில் விக்கிரமசிங்க தரப்புக்கு முட்டுக் கொடுத்துக் கொண்டு நிற்கின்றன. மற்றைய முஸ்லிம் கட்சியான தேசிய காங்கிரஸின் தலைவர், கடிதம் எழுதிக் கோரிக்கை விடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றார்.   

முஸ்லிம் அரசியல், முஸ்லிம் மக்களுக்கான அரசியலாக இல்லை என்பதையும் அது கட்சிகளின்,  அதன் தலைவர்களின் அரசியல் ஆடுகளமாகவே கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கின்றது. இதைவிட உறைக்கும்படி, காலத்தால் சொல்ல முடியாது. ஆனால், முஸ்லிம் மக்களில் ஒரு கூட்டம், ஜனநாயகம் என்ற மாயைக்குள்ளும் ரணில் எதிர்ப்பு என்ற கருத்துக்குள் இன்னுமொரு கூட்டமும் அறிவிலித்தனமாக மூழ்கிக்கிடக்கின்றது.   

ஆனால், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு அப்படியில்லை. அவர்களுக்கும் வெளிப்படையான, மறைமுக நிகழ்ச்சி நிரல்களும் சுயஇலாப நோக்குகளும் இருந்தாலும் கூட, கொஞ்சமாவது சமூகத்துக்காகப் பேசுவதைக் காண முடிகின்றது. எல்லாச் சந்தர்ப்பங்களையும் அவர்கள் ஏதோவோர் அடிப்படையில் பயன்படுத்தி வந்திருக்கின்றார்கள். நேற்று முன்தினம் இடம்பெற்ற, ரணில் விக்கிரமசிங்க மீதான நம்பிக்கைப் பிரேரணை வாக்கெடுப்பிலும் அவர்கள் அவ்விதமே செயலாற்றியிருப்பார்கள் என்பதில் எவ்வித சந்தேகமும் இல்லை.   

தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு, வேறு தரப்பினரின் நிகழ்ச்சி நிரல்களுக்காகச் செயற்படுவதாக, ஒரு விமர்சனம் இருக்கின்றது என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. ஆனாலும், தமிழ்த் தேசியம், பேரம் பேசுவதற்கான ஒரு வாய்ப்பை வருகின்ற போது, அதன் தலைவர், தனக்கு அமைச்சுப் பதவி வேண்டுமென்று கேட்கவில்லை; இப்போதிருக்கின்ற அமைச்சுடன் இன்னுமோர் அமைச்சையும் சேர்த்துத் தாருங்கள் எதிர்காலத்தில் என்று, தமிழ்த் தேசிய அரசியல்வாதிகள் கோரப் போவதும் இல்லை. எத்தனை பிரதியமைச்சு, எத்தனை தேசியப் பட்டியல் எம்.பிகளைத் தருவீர்கள் என்று கோரியதாக, எந்த வரலாற்றுப் பதிவுகளும் இல்லை. ஆனால், முஸ்லிம் அரசியலில் நிறையவே இப்பண்புகள் இருக்கின்றன.   

தேர்தல் வரை  

அண்மைக்காலத்தில் அரசியலிலும் நாட்டின் மற்றைய எல்லாக் கட்டமைப்புகளிலும் ஏற்பட்ட அதிர்வுக்கு, இரு பிரதான காரணங்கள் எனலாம். ஒன்று, பிரதமரை மாற்றியது; மற்றையது, நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்தது. இதில், பிரதான பிரச்சினைக்கான சட்ட ரீதியான தீர்ப்பு, நேற்று அறிவிக்கப்பட்டிருக்கின்றது. இதற்குள், மற்றைய விவகாரத்துக்கான தீர்வும் மறைந்திருக்கின்றது.    

ஆனால், நேற்று வெளியாகியுள்ள தீர்ப்பு, அடுத்த வருடம் ஜனவரியில் வெளியாகவுள்ள நீதிமன்றத் தீர்ப்புகளோ, சமகாலத்தில் இடம்பெறவுள்ள நாடாளுமன்ற நடைமுறைகளோ இந்த நாட்டில் அமைதியைக் கொண்டு வருமா? இந்த அரசியல் இழுபறிகள் எல்லாம் முடிவுக்கு வருமா என்பதுதான் இப்போது நம்முன் இருக்கின்ற வினாவாகும்.   

இதற்கான விடை, ‘இல்லை’ என்பதாகவே இருக்கும். நாம் மேலே குறிப்பிட்டது போல, இது தீவிர அதிகாரச் சண்டை என்றபடியால், நீதிமன்றத் தீர்ப்பு, ஒருவேளை சர்வஜன வாக்கெடுப்பு இடம்பெற்றால், அதையும் தாண்டி அடுத்த தேர்தல் நடைபெறும் வரைக்கும் இந்த குழப்பங்களும் அரசியல் இழுபறிகளும் தொடர்ந்தும் இடம்பெறப் போகின்றன என்றே அனுமானிக்க முடிகின்றது. 

நேற்றைய தீர்ப்புக்குப் பின்னரான வெற்றிக் களிப்புகள், விரக்தியின் வெளிப்பாடான ஆத்திரத்தாலும் தூண்டப்படும் சம்பவங்களில் இருந்து இந்த அமைதியின்மைளுக்கு ஊக்கமருந்தளிக்கப்படலாம்.   
நீதிமன்றத் தீர்ப்பை நாம் மதிக்கின்றோம். ஆனால், நாட்டில் ஏற்பட்டிருக்கின்ற இன்றைய இழுபறிகளுக்கு, நாடாளுமன்ற நடைமுறைகளின் ஊடாகத் தீர்வு காணப்படும் என்ற நம்பிக்கை இல்லாது போயிருக்கின்றது. 

அவ்வாறே, நீதிமன்றத் தீர்ப்பு, நாட்டில் முழுமையான, தீர்க்கமான அமைதியைக் கொண்டு வந்துவிடும் என்றும் கூற முடியாத நிலையே காணப்படுகின்றது. ஆகவே, இன்னும் சில மாதங்களுக்கு, இலங்கை அரசியல்களம் கொந்தளிப்பான வானிலையையே கொண்டிருக்கும்.   

இந்த நாட்டு மக்களின் தலைவிதியைத் தீர்மானிக்கும் உரிமை உடையவர்கள், இறைமைக்கும் வாக்குரிமைக்கும் சொந்தமான மக்களாவர். தங்களது ஆட்சிக்காக, பதவி ஆசைக்காக மக்களைச் சற்றும் கருத்திலெடுக்காது காய்நகர்த்துகின்ற அரசியல்தலைமைகள் அல்லர். அதுபோல, பணத்துக்காகக் கட்சிமாறும் மக்கள் பிரதிகளும் அரசியல் தலையெழுத்தைத் தீர்மானிக்கும் அருகதையற்றவர்கள்.   

அப்படியாயின், இறுதித் தீர்ப்பாளர்களான மக்களே இதற்குத் தீர்வு கண்டு, தமது ஆணையின் ஊடாக உறுதியான ஆட்சியொன்றை உருவாக்கும் வரைக்கும் இந்த இழுபறிகள் தொடரவே செய்யும். அதாவது, என்னதான் மாற்றங்கள் நடந்தாலும் தேர்தலுக்கான வாக்கெடுப்பொன்று நடக்கும் வரைக்கும் இந்த முக்கோண குழிபறிப்பு தொடரவே சாத்தியம் இருக்கின்றது.

 

 

http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/இழுபறிகளை-முடிவுக்கு-கொண்டுவருமா-தீர்ப்பு/91-226596

கட் அவுட்களில் பீய்ச்சியடிக்கும் பாலில் பொங்குகிறது ஆன்மீக அரசியல் !

சமீபத்தில் நடிகர் ரஜினிகாந்த் நடித்த 2.0 திரைப்படம் பெரும் எதிர்பார்ப்புகளுக்கு மத்தியில் வந்திருக்கிறது. மிகப்பெரிய பட்ஜெட் படம் என்று விளம்பரங்களில் கூவிக் கொண்டிருந்தாலும் இப்படத்தின் வழியாக சில சர்ச்சைகள் கிளம்பியிருக்கின்றன.

அது என்ன சர்ச்சை? அதைத் தெரிந்து கொள்வதற்கு முன்பு தமிழகத்தை பெரும் பாதிப்புக்குள்ளாக்கி இருக்கும் கஜா புயல் பாதிப்புகள் பற்றி கொஞ்சம் தெரிந்து கொள்வோம். அதன் பின்பு சர்ச்சைக்குள்ளான ரஜினி ரசிகர்கள் குறித்துப் பேசுவோம்.

கடந்த நவம்பர் 15 ஆம் தேதி கஜா புயலினால் ஏழு மாவட்டங்களில் மிகப்பெரிய அளவில் பாதிப்பு ஏற்பட்டது. இந்தப் புயலால் பலர் மரணமடைந்திருக்கின்றனர். ஏராளமான ஆடு, மாடுகள் உள்ளிட்ட கால்நடைகள், தென்னை மற்றும் வாழை உள்ளிட்ட மரங்களும் லட்சக்கணக்கில் சேதமடைந்துள்ளன. ஓடு மற்றும் கூரை வீடுகள் பெருமளவில் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன.

இந்தப் புயல் பாதிப்பில் இருந்து மீள்வதற்கான பல்வேறு நடவடிக்கைகளில் ஏராளமான தன்னார்வலர்கள் ஈடுபட்டு வருகின்றனர். ஆனாலும் இன்னும் பல கிராமங்களுக்குத் தேவையான அடிப்படை வசதிகள் என்று சொல்வதைவிட, குடிப்பதற்குச் சுத்தமான தண்ணீர் கூட கிடைக்கவில்லை என்பது கவலைக்குரிய செய்தி.

இதில் கொடுமை என்னவென்றால் தஞ்சாவூர் மாவட்டம் ஒரத்தநாடு தாலுகாவிலுள்ள ஆம்பலாபட்டு கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர் தமிழ்ச்செல்வன். இயற்கை விவசாயியான இவருக்கு கவியாழினி என ஐந்து மாத கைக்குழந்தை உள்ளது. கஜா புயலால் இவரின் வீட்டின் மீது மரம் விழ, கைக்குழந்தையோடு மொத்தக் குடும்பமும் நிவாரண முகாமில் தஞ்சமடைந்திருக்கிறது.

வீட்டை இழந்து வாழ்வாதாரத்தையும் இழந்து நிற்கும் தமிழ்ச்செல்வனின் மிகப்பெரிய சோகம், அவருடைய கைக்குழந்தைக்குப் பால் கிடைக்கவில்லை என்பதுதான். தாய்ப்பால் கொடுப்பவர்கள் சத்தான உணவு சாப்பிட வேண்டும். அப்போதுதான் நன்றாகப் பால் சுரக்கும். ஆனால் எல்லாவற்றையும் இழந்து நிவாரண முகாமில் நாட்களைக் கழித்துவரும் அவர்களுக்கு மூன்று வேளையும் போதிய உணவு கிடைக்கிறதா என்பதே மிகப்பெரிய கேள்வி. இந்த நிலையில் சத்தான உணவுக்கு எங்கு போவது? அதனால் போதிய தாய்ப்பால் இல்லாமல் தன் குழந்தை கஷ்டப்படுகிறது என்று மனம் நோகிறார்.

சரி பால் பாக்கெட்டாவது கிடைத்தால் அதைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்தால் அதுவும் சாத்தியமில்லாததாக இருக்கிறது என்கிறார். பால் பாக்கெட்டுகளை அதிகம் பயன்படுத்தாத கிராமாக அது இருக்கிறது. தினமும் புதிதாக கறந்த பாலை, மாடு வளர்ப்பவர்களிடம் இருந்து நேரடியாகப் பயன்படுத்துபவர்கள் தான் இங்கு அதிகம். கஜா புயலால் ஏராளமான மாடுகள் இறந்துவிட, இருக்கும் மாடுகளும் மேய்ச்சலுக்கு நிலமின்றி தவித்து வருகின்றன. மாட்டுக் கொட்டகைகளைப் புயல் புரட்டிப் போட்டதோடு நின்றுவிடாமல், மாடுகளின் தீவனமான வைக்கோல் போர்களையும் சீரழித்துவிட்டது. எனவே டெல்டா மாவட்டங்களில் பாலுக்குத் தட்டுபாடு ஏற்பட்டுள்ளது.

வெளியூர்களிலிருந்து பாக்கெட் பால் இங்கு கொண்டு வந்தாலும் மின்சாரம் இல்லாததால் சேமித்து வைக்கும் வசதி இல்லை. எனவே குறைவான அளவு பால் பாக்கெட்டுகளே டெல்டா பகுதிகளில் கிடைக்கின்றன. அவற்றையும் நகரங்களில் இருப்பவர்கள் வாங்கி விடுவதால் கிராமங்களில் இருப்பவர்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை என்ற வேதனையான செய்தியைப் பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறார். இது கஜா புயலால் பாதிக்கப்பட்ட பல இடங்களுக்குப் பொருந்தும்.

தமிழ்ச்செல்வன், “என் குழந்தைக்குத் தேவையான பால் கிடைச்சாலே போதும் சார்” என்று சொல்லும் போதே அவரின் குரல் உடைந்து அழுகையாக மாறுகிறது. ஊருக்கெல்லாம் சோறு போட்ட இயற்கை விவசாயிக்கு இந்த அவலமா? என்ற கேள்விதான் நம்முள் உடனே எழுகிறது.

இப்படியொரு வேதனையான செய்தியை கேள்விப்படும் அதே நேரத்தில், நாமெல்லாம் 'பூரித்துப் போகும்' அளவுக்கு ரஜினி ரசிகர்கள் ஒரு செயலைச் செய்திருக்கிறார்கள். அதைத் தெரிந்து கொண்டு அப்படிப்பட்ட அரிய செயலை செய்த ரஜினி ரசிகர்களை என்ன நினைக்கத் தோன்றுகிறது என்று நீங்கள் முடிவு செய்து கொள்ளுங்கள்.

அதுமட்டுமல்ல ரஜினி ரசிகர்கள் செய்த அந்த அரிய செயலை பால் முகவர்கள் சங்கம் 'பாராட்டி' அவர்களுக்கு வாழ்த்துகளையும் குவித்து வருகிறது. அவற்றை கொஞ்சம் இங்கே பார்ப்போம்.

கட்அவுட்களுக்கு பாலாபிஷேகம் செய்து பல ஆயிரக்கணக்கான லிட்டர் பாலினை ரஜினி ரசிகர்கள் வீணடிக்கும் கலாச்சாரத்திற்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க, ரஜினிகாந்த் தனது ரசிகர்களுக்கு வேண்டுகோள் விடுக்காததற்கு பால் முகவர்கள் சங்கம் கண்டனம் தெரிவித்துள்ளனர்.

இதுகுறித்து தமிழ்நாடு பால் முகவர்கள் சங்கத்தினர் வெளியிட்டுள்ள அறிக்கை பின்வருமாறு:

ரசிகர்கள் எனும் மாபெரும் சக்தியை இரத்த தான முகாம்கள், உடல் உறுப்பு தானம், கண்தானம், மது மற்றும் புகையிலை உள்ளிட்ட போதை வஸ்துகளுக்கு எதிரான விழிப்புணர்வு முகாம்களை நடத்தி ஆக்கப்பூர்வமான பணிகளைச் செய்திட தனது ரசிகர்களுக்கும், ரசிகர் மன்ற நிர்வாகிகளுக்கும் கண்டிப்பான உத்தரவைப் பிறப்பிக்க வேண்டும் என கடந்த 2016 ஆம் ஆண்டு கபாலி திரைப்படம் வெளியான போதும், 2018 ஆம் ஆண்டு காலா திரைப்படம் வெளியான போதும் நடிகர் ரஜினிகாந்த் மற்றும் அவரது அகில இந்திய ரஜினிகாந்த் நற்பணி மன்ற நிர்வாகிகளின் கவனத்திற்கும் கோரிக்கையாகக் கொண்டு சென்றோம். ஆனால் எங்களது கோரிக்கைகள் குறித்து குறைந்தபட்ச அளவில்கூட பரிசீலிக்க அவர்கள் முன்வரவில்லை.

இந்தச் சூழ்நிலையில் நடிகர் ரஜினிகாந்த் நடிப்பில் இயக்குநர் சங்கர் இயக்கத்தில் உருவாகியுள்ள 2.0 திரைப்படம் வெளியாவதற்கு முன்பே எங்களது சங்கத்தின் கோரிக்கையாக மூன்றாவது முறையாக மீண்டும் கடந்த நவம்பர் 19 ஆம் தேதியன்று நடிகர் ரஜினிகாந்த் மற்றும் அகில இந்திய ரஜினிகாந்த் நற்பணி மன்றத்தின் நிர்வாகிகளுக்கும் பதிவுத் தபால் வாயிலாக ஒப்புகைச் சீட்டுடன் அனுப்பியிருந்தோம். அந்தப் பதிவு தபாலினை இருவர் தரப்பிலும் பெறப்பட்டதற்கான ஆதாரமாக ஒப்புகைச் சீட்டு எங்களுக்குக் கிடைக்கப் பெற்றுள்ளது. மூன்றாவது முறையாக மீண்டும் அனுப்பிய கோரிக்கையைப் பெற்ற பின்பும் ரஜினி வாய் திறக்காமல் இருப்பது வேதனையளிக்கிறது.

தமிழகத்தில் புதிதாக அரசியல் கட்சி துவங்கிப் புரட்சி செய்யப் போவதாக கூறும் நடிகர் ரஜினிகாந்த் பல்வேறு விசயங்களில் வாய் மூடி மௌனம் காப்பது போல உயிரற்ற கட்அவுட்களுக்குப் பாலாபிஷேகம் செய்யும் கலாச்சாரத்தை ஒழிக்க வேண்டும், ரசிகர்கள் எனும் மாபெரும் சக்தியை ஆக்கப்பூர்வமான பணிகளைச் செய்திட கண்டிப்பான உத்திரவை இடவேண்டும் என்கிற எங்களது கோரிக்கையை வழக்கம் போல் மௌனமாகக் கடந்து புறக்கணித்துச் செல்கிறார்.

இதைப் பார்க்கையில் கொஞ்சம்கூட சமூக அக்கறை இல்லாத தனது ரசிகர்களை நல்வழிப்படுத்த எண்ணாத நடிகர் ரஜினிகாந்த் அவர்களுடைய ரசிகர்களை இனிமேல் அந்த ஆண்டவனாலும்கூட காப்பாற்ற முடியாது என்பது தெள்ள‌த் தெளிவாகத் தெரிகிறது. குறைந்தபட்சம் தனது ரசிகர்கள் எனும் மாபெரும் சக்தியை ஆக்கப்பூர்வமான பணிகளைச் செய்ய வைக்க முன் வராத இவர், தமிழக அரசியலில் நுழைந்து மாற்றத்தைக் கொண்டு வருவேன் என்பது அவரது ரசிகர்களையும், தமிழக மக்களையும் ஏமாற்றி தனது திரைப்படங்களை ஓட வைத்து, அதன் மூலம் கோடிகளைக் குவிக்கும் யுக்தி என்பதில் எள்ளளவும் சந்தேகம் இல்லை" என்று அவர்கள் அறிக்கையில் தெரிவித்துள்ளனர்.

தன்னைப் பற்றியே தெளிவான ஒரு சிந்தனை இல்லாதபோது நடிகர் ரஜினிகாந்த் எப்படி தனது ரசிகர்களை நல்வழிப்படுத்துவார்? காலா திரைப்படம் வெளியான நேரத்தில் தூத்துக்குடி ஸ்டெர்லைட் காப்பர் ஆலையை மூடக்கோரிய போராட்டக்காரர்களை சமூக விரோதிகள் என்று சாடியவர்தானே. திரையில் அவர் போராடினால் அது போராட்டம். நிஜத்தில் அது சமூகவிரோதம். என்ன ஒரு முரண். இதிலிருந்து தெளிவாகத் தெரிகிறது. அவர் கைநீட்டி சம்பளமாக கோடிகளில் வாங்குவதற்கு இயக்குநர் சொல்கிறபடி வாய்மூடிக் கொண்டு, இயக்குநர் சொல்லிக் கொடுக்கப்படும் சைகைகளையும் வசனத்தையும் உச்சரித்து நடிக்கிறார். அதற்காகத்தான் அவர் ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டிருக்கிறார்.

ரஜினி உண்மையிலேயே பிழைக்கத் தெரிந்தவர்தான். அவர் நல்லதொரு அரசியல் செய்கிறார் என்பதை நாம் முதலில் ஒப்புக் கொள்ள வேண்டும். சினிமாவை வைத்து பிழைப்புவாத அரசியல் செய்கிறார். அதையும் ரசிகர்கள் நம்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்றால், அதற்கு யார் பொறுப்பு? ஏற்கனவே இருபது ஆண்டுகளாக நம்பி விட்டார்கள். இனியும் நம்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ரஜினி ரசிகர்களின் நம்பிக்கையை வீணடிக்க வேண்டாம். நாமும் அவர்களுக்காக கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும் வேண்டிக் கொள்வோம், ரஜினி அரசியலுக்கு வருவார் என்பதற்காக.

கண்டிப்பாக அவர் வரவேண்டும். ஆம் சினிமா வழியாகவே தான். அப்போதுதான் அவருக்காக தனது சொந்தப் பணத்தை நிறைய செலவழித்து கட்அவுட்கள் வைத்து அதில் பாலைப் பீய்ச்சி அடிக்க முடியும். அதன் வழியாகத்தான் நாடு பெரும் வளர்ச்சியை நோக்கி நகர முடியும்.

அந்த வளர்ச்சி எதை நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதை கொஞ்சம் தெரிந்து கொள்வோமா?

உலக அளவில் பட்டினியாக இருப்பவர்களின் அட்டவணையில் இடம் பெற்றுள்ள 119 நாடுகளில், 103 வது இடத்தில் இருக்கிறது இந்தியா. மிக வேகமாக வளரும் பொருளாதரத்தைக் கொண்ட நம் நாட்டில் பட்டினியால் வாடுவோரின் எண்ணிக்கை, நிலப்பரப்பு ஆகியற்றின் அடிப்படையில் நம் நாட்டுப் பட்டினியை ‘தீவிரம்’ என்று வகைப்படுத்தியுள்ளனர்.

நாட்டின் தலைநகரமான டெல்லியில் சாப்பிட உணவே கிடைக்காமல் பசியாலேயே மூன்று சிறுமிகள் கடந்த ஜுலை மாதம் இறந்திருக்கின்றனர். நாட்டிலேயே நபர் வாரியாக வருவாய் அதிகமுள்ள நகரம் டெல்லி என்கிறார்கள். அங்கு நிலைமை இப்படி என்றால் மற்ற நகரங்களின் நிலை என்னவாக இருக்கும்?

ஊட்டச்சத்துக் குறைவால் ரத்தசோகை, உடல் வளர்ச்சிக் குறைவு, வயதுகேற்ற எடை, உயரம் இல்லாமை என்று இந்தியச் சிறார்கள் இருப்பது உலகிலேயே இந்தியாவில்தான் இப்போது அதிகம் என்று தேசிய குடும்ப சுகாதர ஆய்வு -2016 தரும் தகவல்கள் அதிர்ச்சி தருவதாக உள்ளன.

ஒருபக்கம் நாட்டில் பல இடங்களில் சிறார்கள் பட்டினியால் உயிர் விட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இன்னொரு பக்கம் நாடு முழுவதும் ரஜினி நடித்த 2.0 திரைப்படம் வெளியாகி ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. அதற்கான டிக்கட் விலைகூட ஆயிரங்களில் விற்பனையாகிக் கொண்டிருக்கிறது. தலைவர் படம் என்றால் சும்மாவா?

வடமாநிலங்களில் படிப்பறிவு இல்லாத ரசிகர்கள் கூட கட்அவுட்களில் பாலைப் பீய்ச்சி அடிப்பது கிடையாது. ஆனால் தமிழகத்தில் படித்த இளைஞர்கள்தான் இவ்வாறு செய்கிறார்கள். அவர்களுக்கு விழிப்புணர்வு கொடுத்து இதுபோன்ற செயல்களை கைவிடுமாறு வழிநடத்த வேண்டும் என ஐஏஎஸ் அதிகாரி சகாயம் அவர்கள் சமீபத்தில் ஒரு பேட்டியில் தெரிவித்திருக்கிறார்.

போனால் போகட்டும். அவர் தெரியாமல் சொல்லிவிட்டார். தமிழகத்தில் இருக்கும் ரஜினி ரசிகர்களுக்கு நிறைய விழிப்புணர்வு இருப்பதினால்தானே புயலால் பாதிக்கப்பட்டு, ஒருவேளை பால்கூட கிடைக்காத சிறு குழந்தைகளுக்குக்கூட, அந்தப் பாலைக் கொடுக்காமல் கட்அவுட்களில் பீய்ச்சி அடித்துக் கொண்டாடுகிறார்கள். இதை அறிவுள்ள ரஜினி ரசிகர்களைத் தவிர வேறு யாரும் செய்துவிட முடியுமா?

ரஜினி ரசிகர்கள் கட்அவுட்களில் பீய்ச்சி அடிக்கும் பாலில் பொங்கி வழிவது எது தெரியுமா?

கஜா புயல் பாதிப்பில் சிக்கித் தவிக்கும் மக்களின் அவலங்களும்… ஒருவேளை உணவுகூட இல்லாமல் செத்து மடியும் சிறார்களின் பட்டினி ஒழிப்பும்… இதற்கெல்லாம் வழிகாட்டியாக இருக்கும் ஆன்மீக அரசியலும்…!

http://keetru.com/index.php/2014-03-08-04-35-27/2014-03-08-12-18-14/36259-2018-12-12-09-18-15

 

சிறிசேனவை நீக்குதல் பொருத்தமானதா?

ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேனவின் அண்மைய நடவடிக்கைகளுக்கு மத்தியில், பெருங்குற்றப் பிரேரணை அல்லது impeachment தொடர்பாக, பரவலாகக் கலந்துரையாடப்படுவதைக் காணக்கூடியதாக இருக்கிறது. இப்படியான உரையாடல்கள், ஆச்சரியமளிப்பனவாக இல்லை. ஜனாதிபதி சிறிசேனவுக்கு, சந்தேகத்தின் பலனை வழங்கியவர்களைக் கூட, எதிரானவர்களாக மாற்றுமளவுக்கு, ஜனாதிபதியின் நடவடிக்கைகள் அமைந்திருக்கின்றன.  

ஆனால், ஜனாதிபதியை அவ்வாறு பதவி நீக்குவது, பொருத்தமானதா, சரியானதா என்ற கேள்விகளும் எழுவதைக் காணக்கூடியதாக உள்ளது. ஜனாதிபதி சிறிசேன மீதான விமர்சனங்களில் அத்தனை நியாயப்பாடுகள் இருந்தாலும், அவரைப் பதவி நீக்குவது, நாட்டைப் பொறுத்தவரையில் பொருத்தமாக அமையுமா என்ற கேள்வி, சிறிது ஆழமாக ஆராயப்பட வேண்டிய ஒரு கேள்வியாகும்.  

உயர்நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பு, இனிமேல் தான் வரவிருக்கின்ற நிலைமையில், அரசமைப்பை ஜனாதிபதி மீறினாரா, இல்லையா என்பது, நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பை அடிப்படையாக வைத்துக் கூறமுடியாத ஒன்றாகத் தான் இருக்கிறது. ஆனால், சட்டத்தை ஆராய்ந்த நிபுணர்கள் அனைவரினதும் கருத்துப்படி, அரசமைப்பை, ஜனாதிபதி மீறியிருக்கிறார். ஒரு தடவையல்ல, ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட தடவைகள் அவர் மீறியிருக்கிறார்.  
பெருங்குற்றப் பிரேரணையொன்றைச் சமர்ப்பிப்பது தொடர்பில், அரசமைப்பின் உறுப்புரை 38 (2)இல், விளக்கங்கள் வழங்கப்பட்டிருக்கின்றன. அதில் முதலாவது காரணமே, “அரசமைப்பை வேண்டுமென்றே மீறிய குற்றம்” என்பது தான். அதேபோல், அதில் 4ஆவது விடமாக, “தனது பதவிக்குரிய அதிகாரங்களைத் துஷ்பிரயோகம் செய்தமையை உள்ளடக்கிய துர்நடத்தைக்கான அல்லது ஊழலுக்கான குற்றம்” என்பது காணப்படுகிறது. எனவே, ஜனாதிபதியைப் பதவியிலிருந்து நீக்குவதற்கான விடயங்கள் பலமாக இருக்கின்றன.   

இவற்றுக்கு மேலதிகமாக, மனப் பலவீனம் என்பதுவும், ஒரு காரணமாக இருக்கிறது. அதைப் பற்றி, மேன்முறையீட்டு நீதிமன்றத்தில் மனுவும் தாக்கல் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. ஜனாதிபதியின் அண்மைக்கால நடவடிக்கைகளும் கருத்துகளும், அவரின் திடத்தன்மை தொடர்பாக, உண்மையாகவே கேள்விகளை எழுப்புகின்ற போதிலும், “ஜனாதிபதியாகப் பதவி வகிப்பதற்கான மனப் பலத்தை மைத்திரிபால சிறிசேன கொண்டிருக்கவில்லை” என்ற முடிவு, எந்த உளவியலாளராலோ அல்லது வைத்தியராலோ வழங்கப்படுமென எதிர்பார்ப்பது கடினம். அத்தோடு, அதிகாரத்தைத் தவறாகப் பயன்படுத்துபவர்கள், மனப் பலத்தைக் காரணங்காட்டித் தப்பிக்க வழியேற்படுத்தவும் தேவையில்லை. எனவே, முன்னைய காரணங்களைப் பற்றி ஆராய்வதே அவசியமானது.  

அப்படியானால், எதற்காகத் தாமதிக்க வேண்டுமென்ற கேள்வி எழுகிறதா?  
ஜனாதிபதியைப் பதவியிலிருந்து விலக்க வேண்டுமாக இருந்தால், அது தொடர்பாக நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் வழங்குகின்ற கடிதத்தில், மூன்றிலிரண்டு பெரும்பான்மையான நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் கைச்சாத்திட வேண்டும். இல்லாவிட்டால், ஆகக்குறைந்தது சாதாரண பெரும்பான்மையுடைய எண்ணிக்கையான நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் கைச்சாத்திட்டு, அந்தக் குற்றச்சாட்டில் நியாயமிருக்கிறது என, சபாநாயகர் கருத வேண்டும்.  

நாடாளுமன்றத்தில் தற்போதுள்ள நிலைமையில், மூன்றிலிரண்டு பெரும்பான்மையான நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள், ஜனாதிபதி சிறிசேனவுக்கு எதிராகத் திரும்புவதற்கு வாய்ப்பில்லை. ஆனால், சாதாரண பெரும்பான்மைக்கு வாய்ப்பிருக்கிறது. சபாநாயகர் கரு ஜயசூரியவும், அதற்கு ஆதரவளிக்க வைக்கப்படலாம். ஆனால், அதன் பின்னர், ஒழுங்குப் பத்திரத்தில் சேர்க்கப்பட்டு, 150 நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களின் ஆதரவு, அதற்குத் தேவைப்படும். மீண்டும், சாத்தியமே இல்லை என்ற நிலைமைக்கு, இந்தப் பிரேரணை வந்துவிட்டது.  

அதிசயமாக, அந்தப் பிரேரணைக்கு 150 நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் ஆதரவளித்தாலும், அதன் பின்னர் உயர்நீதிமன்றத்தில் இது தொடர்பான விசாரணைகள் இடம்பெற்று, உயர்நீதிமன்றத்தால் அறிக்கையளிக்கப்படும். அந்த அறிக்கைக்கு, மீண்டும் 150 நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் ஆதரவளிக்க வேண்டும். எனவே, கடினமானது தான்.  

எனவே, இப்படியான சூழ்நிலையில், பெருங்குற்றப் பிரேரணையைக் கொண்டுவருதல் வேண்டுமா என்ற கேள்வி எழுகிறது.  

ஐக்கிய அமெரிக்க ஜனாதிபதி டொனால்ட் ட்ரம்ப்பை ஒத்த செயற்பாடுகளை, ஜனாதிபதி சிறிசேன வெளிப்படுத்துகிறார் என, இப்பத்தியாளரால், சில வாரங்களுக்கு முன்னர் குறிப்பிடப்பட்டது. இதில், வெறும் தற்செயலாகவோ இல்லாவிட்டால் இருவரின் நடவடிக்கைகளின் விளைவாகவோ என்னவோ, ஜனாதிபதி ட்ரம்ப்பும், பெருங்குற்றப் பிரேரணையை எதிர்கொள்ளும் ஆபத்தைக் கொண்டிருக்கிறார். அந்த நாட்டின் பிரதிநிதிகள் சபையைக் கைப்பற்றியுள்ள ஜனநாயகக் கட்சியினரும், பெருங்குற்றப் பிரேரணையைக் கொண்டுவந்து, ஜனாதிபதி ட்ரம்ப்பைப் பதவியிலிருந்து நீக்குவதற்கான முயற்சிகளை எடுக்க வேண்டுமா என்று ஆராய்ந்து வருகிறார்கள்.  

அங்கும், குறிப்பிட்ட ஒரு பிரிவினர், நீக்கியே ஆக வேண்டும் என்ற நிலைப்பாட்டில் இருக்க, இன்னும் சிலரோ, “இல்லையில்லை, அவசரப்படக்கூடாது” என்று, பொறுமைக்கான கோரிக்கைகளை முன்வைக்கிறார்கள். எனவே, இரண்டு நாடுகளும், வெவ்வேறு மட்டத்திலான பிரச்சினைகளை எதிர்கொண்டாலும், கிட்டத்தட்ட ஒரே மாதிரியான பிரச்சினைகளை எதிர்கொள்கின்றன. ஆனால், ஐ.அமெரிக்காவின் பிரச்சினை, எங்களுக்கு முன்னர் ஆரம்பித்தது (பதவி விலக்க வேண்டுமென்ற கோரிக்கைகள், எங்களுக்கு முன்னரேயே எழுந்தன) என்ற அடிப்படையில், ஐ.அமெரிக்காவிடமிருந்து பாடத்தைப் பெறுவது அவசியமானது.  

இதில் முதலாவது பிரச்சினையாக, நடைமுறையை வைத்துப் பார்க்கும் போது, ஜனாதிபதி சிறிசேனவை நீக்குவதற்கான வாய்ப்புக் காணப்படவில்லை. போதுமான நாடாளுமன்ற ஆதரவு, அவ்வாறான முயற்சிக்குக் கிடைப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை. எனவே, எதற்காக அம்முயற்சியை எடுக்க வேண்டுமென்பது, முதலாவதும் முக்கியமானதுமான கேள்வி.  

அடுத்ததாக, பதவி நீக்குதலுக்கான பெருங்குற்றப் பிரேரணையென்பது, நீண்டகாலத்துக்கு இழுபட்டுச் செல்லக்கூடிய ஒன்று. பிரேரணை சமர்ப்பிக்கப்பட்டு, அதற்கு ஆதரவு பெற்று, அதற்கான விவாதங்கள் இடம்பெற்று, உயர்நீதிமன்றத்தில் விசாரணைகள் இடம்பெற வேண்டும். அதன் பின்னர், அறிக்கை சமர்ப்பிக்கப்பட வேண்டும். அதைத் தொடர்ந்து, வாக்கெடுப்பு இடம்பெற வேண்டும். இவை அனைத்தும், ஒரே நாளிலேயோ அல்லது ஒரே வாரத்திலேயோ நடந்து முடிந்துவிடப் போகின்ற விடயங்கள் கிடையாது. நாட்டின் அரசியல் நிலைமை, ஏற்கெனவே மோசமான நிலையில் இருக்கும் போது, இவ்வாறான முயற்சி தேவையானதா என்பது, அடுத்த கேள்வி. நாட்டின் பொருளாதாரம், ஏற்கெனவே பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. மக்களைப் பற்றிக் கவலைப்படுவதற்கு யாருமில்லை என்ற நிலைமை தான் இருக்கிறது. இவற்றுக்கு மத்தியில், மீண்டும் மாதக் கணக்காக, அரசியல் குழப்பமொன்றை ஏற்படுத்துவது தேவையானது தானா?  

அதற்கடுத்து, ஜனாதிபதிக்கெதிரான இவ்வாறான பிரேரணை வெற்றியடையாவிட்டாலும் கூட, ஜனாதிபதிக்கான எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்த இவற்றைப் பயன்படுத்த வேண்டுமென்ற வாதமும் இருக்கிறது. ஒரு வகையில், நியாயமான கருத்துத் தான். என்றாலும், அதன் பின்னர் என்ன நடக்கும் என்பதுவும் முக்கியமானதல்லவா? இலங்கையின் அரசியல் சூழல், “தேசப்பற்றாளர்”, “ஜனநாயகப் பற்றாளர்” என, தங்களைத் தாங்களே அழைத்துக்கொள்ளும் இரு பிரிவுகளாக, ஏற்கெனவே மாறியிருக்கிறது. இந்த இரண்டு பிரிவுகளும், தங்களுக்குள் மீண்டும் மோதிக் கொள்வதற்கான சூழலைத் தான், இது ஏற்படுத்தப் போகிறது.  

யதார்த்தங்களை மீறி, ஜனாதிபதியைப் பதவியிலிருந்து நீக்கிவிட்டார்கள் என்று வைத்துக்கொண்டாலும் கூட, அதன் பின்னர், பதவி நீக்கியவர்களுக்கு என்ன நடைபெறும் என்பதுவும் முக்கியமான கேள்வி. நாட்டில் தற்போது நிலவும் அரசியல் பிரச்சினையை, “உள்நாடு எதிர் வெளிநாடு”, “கிராமம் எதிர் மேட்டுக்குடி” என்ற வகையில் காட்டுவதில், ஜனாதிபதி சிறிசேன, ஓரளவுக்கு வெற்றிபெற்று விட்டார். எனவே, ஜனாதிபதி சிறிசேனவை நீக்கினாலும் கூட, “வெளிநாட்டின் ஆதரவுடன், கொழும்பிலுள்ள மேட்டுக்குடிகள், பொலன்னறுவையைச் சேர்ந்த கிராமத்தவரைப் பழிவாங்கிவிட்டார்கள்” என்ற பிரசாரம் தான் வலுப்பெற வாய்ப்பிருக்கிறது. இது, மஹிந்த ராஜபக்‌ஷ உள்ளிட்ட ஸ்ரீ லங்கா பொதுஜன பெரமுன போன்ற, சிங்கள - பௌத்த கடும்போக்குக் கொள்கையைப் பரப்ப முயலும் தரப்புகளுக்குத் தான் வாய்ப்பாக அமையும். அதேபோல், உண்மையான ஜனநாயக விருப்புடன் போராடிய தரப்புகள், பழிவாங்கப்படவும் வாய்ப்பிருக்கிறது.  

எனவே தான், இவற்றையெல்லாம் சிந்தித்துப் பார்க்கும் போது, ஜனாதிபதித் தேர்தலுக்கு அதிகபட்சமாக 12 மாதங்கள் கூட இல்லாத சூழ்நிலையில், ஜனாதிபதி சிறிசேனவைப் பதவியிலிருந்து நீக்குவதற்கான முயற்சியென்பது, நன்மைகளை விட, தீமைகளையே கொண்டுவந்து சேர்க்குமென்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது. எனவே, பதவி நீக்குவதில் கவனத்தைச் செலுத்துவதை விடுத்து, மாற்றுத் தலைமையொன்றை உருவாக்கவும், அந்த மாற்றுத் தலைமையை, மக்களிடத்தே கொண்டு சேர்க்கவும், ஜனநாயகத்தை விரும்பும் தரப்புகள் முயல்வது, பொருத்தமாக அமையும். அது தான், இலங்கைக்கும் பயன்தரக்கூடிய ஒரு விடயமாக இருக்கும்.   

 

http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/சிறிசேனவை-நீக்குதல்-பொருத்தமானதா/91-226521

 

அரசியல் நெருக்கடியும் தமிழர்களும்

தற்போதைய அரசியல்,  அரசமைப்பு நெருக்கடியால், தமிழ் அரசியலிலும் தமிழ் ஊடகத்துறையிலும் பாரியதொரு மாற்றம் ஏற்பட்டு இருப்பதை அவதானிக்க முடிகிறது.   

தமிழ் அரசியலும் ஊடகத்துறையும், இனப்பிரச்சினை என்ற கூண்டிலிருந்து வெளியே வந்து, தேசிய அரசியலைத் தமது பிரதான களமாக மாற்றிக் கொண்டு இருப்பதே, அந்த மாற்றமாகும்.   

உதாரணமாக, கடந்த வெள்ளிக்கிழமை வெளியான பிரதான இரண்டு தமிழ்ப் பத்திரிகைகளில், இனப்பிரச்சினை தொடர்பான இரண்டு செய்திகள் வீதம், நான்கு செய்திகள் மட்டுமே பிரசுரமாகியிருந்தன.  

 இந்த அரசியல் நெருக்கடிக்கு முன்னர், தமிழ்ப் பத்திரிகைகளில், தேசியச் செய்திகள் என்று அடையாளம் காணக்கூடிய இரண்டொரு செய்திகள் மட்டுமே, வெளியாகி வந்தன.  

தமிழ் அரசியல் கைதிகளின் பிரச்சினை, படையினரால் போர்க் காலத்தில் கைப்பற்றப்பட்ட வடக்கு, கிழக்கில் பொது மக்களின் காணிகள் தொடர்பான பிரச்சினை, காணாமல் ஆக்கப்பட்டோரின் பிரச்சினை, வடக்கு, கிழக்கு மக்களுக்காகவே மாகாண சபை முறை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு இருந்தும், அந்த இரண்டு மாகாணங்களிலும் மாகாண சபைகள் இயங்காமை போன்ற, தமிழ்,  முஸ்லிம் மக்களைப் பாதிக்கும் பிரச்சினைகள், இந்தத் தேசிய அரசியல் நெருக்கடியால் அடித்துச் செல்லப்பட்டுள்ளன.   

ஊடகங்களைப் போலவே, தமிழ், முஸ்லிம் அரசியல்வாதிகளும் இனத்துவ அரசியலைத் தற்காலிகமாகவேனும் மறந்துவிட்டார்கள் போலும். 

எவரும் இந்நாள்களில், இனப்பிரச்சினையை முதன்மைப்படுத்திப் பேசுவதாகத் தெரியவில்லை. அவர்கள், வெளிநாட்டுத் தூதுவர்களைச் சந்திக்கும் போதும், தேசிய அரசியல் நிலைமைகளையே முதன்மையாகக் கொண்டு கலந்துரையாடுகிறார்கள்.  

கடந்த வாரம், வடமாகாண முன்னாள் முதலமைச்சர் சி.வி. விக்னேஸ்வரன், கனேடிய தூதுவர் டேவிட் மகினொன்னைச் சந்தித்து உரையாடினார். அப்போது, நடைமுறைச் சாத்தியமில்லாவிட்டாலும், ஒரு பக்குவம்மிக்க அரசியல்வாதியால் முன்வைக்கப்படும் ஆலோசனையொன்றை முன்வைத்திருந்தார்.   

“தற்போது அரசியல் பிரச்சினைகளை விட, நாடு எதிர்நோக்கியிருக்கும் பொருளாதாரப் பிரச்சினைகளே முக்கியம் என்பதால், ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன, ஸ்ரீ லங்கா பொதுஜன பெரமுனவின் புதிய தலைவர், முன்னாள் ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்‌ஷ மற்றும் கடந்த ஒக்டோபர் மாதம் 26ஆம் திகதி பிரதமர் பதவியிலிருந்து நீக்கப்பட்ட ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் தலைவர் ரணில் விக்கிரமசிங்க ஆகிய மூவரும் இணைந்து, தேசிய அரசாங்கம் ஒன்றை உருவாக்க வேண்டும் என்றும், நாடு, பொருளாதார ரீதியாக ஓரளவு தேறிய பின், அரசியல் பிரச்சினைகளைத் தீர்த்துக் கொள்ள முடியும்” என்றும் அவர் கூறியிருந்தார்.  
நாம், கடந்த வாரம் கூறியதைப் போல், நாட்டைத் தற்போதைய அரசியல் சிக்கலில் இருந்து விடுவிக்க, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கே முடியும். இரு பிரதான கட்சிகளுக்கும், நாடாளுமன்றத்தில் அறுதிப் பெரும்பான்மை இல்லை; அவற்றில் எந்தக் கட்சியுடனாவது, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு இணைந்தால், அக்கட்சிக்கு அரசாங்கத்தை நிறுவ முடியும்.   

ஆனால், அவ்வாறு இணைந்து ஆட்சி நடத்த, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு முற்பட்டால், தமிழ் மக்களின் போராட்டத்தை, கூட்டமைப்பு காட்டிக் கொடுத்ததாக, அதன் போட்டிக் கட்சிகள், தமிழ் மக்கள் மத்தியில் பிரசாரம் செய்யும். எனவே, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு ஆசைப் பட்டாலும், ஆட்சியில் சேர முடியாது.  

தற்போதைய பிரச்சினைக்குத் தீர்வு, நாடாளுமன்றத் தேர்தலை நடத்தி, அறுதிப் பெரும்பான்மையுள்ள அரசாங்கம், உருவாக இடமளிப்பதேயாகும். அதற்காக, நாடாளுமன்றம் சட்டப்படி கலைக்கப்பட வேண்டும். சர்ச்சையற்ற முறையில், அதைச் செய்வதாக இருந்தால், நாடாளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்படும் தீர்மானம் ஒன்றின் மூலமாகவே, அதைச் செய்ய முடியும்.  

அவ்வாறு, நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்து நடத்தப்படும் தேர்தலில், மீண்டும் எந்தவொரு கட்சியும் பெரும்பான்மைப் பலத்தைப் பெறாத நிலை உருவாகலாம். ஆனால், இரண்டு பக்கத்திலுள்ள பலங்களின் அடிப்படையில் புதியதொரு சமநிலையை உருவாக்க முயற்சி செய்வதில் தவறில்லை. 

அதற்காகத் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு, இரு பிரதான கட்சிகளில் ஒன்றுடன் இணைந்து, தற்போதைய சிக்கலைத் தீர்க்கும் வகையில், தற்காலிகமாக அரசாங்கமொன்றைப் பதவிக்குக் கொண்டு வந்து, பின்னர் நாடாளுமன்றத்தைக் கலைக்கும் தீர்மானமொன்றை, நாடாளுமன்றத்திலேயே நிறைவேற்றிக் கொள்ளமுடியும். அதுதான் நோக்கமென்றால், மஹிந்த அணியினருடன் சேர்ந்தே, கூட்டமைப்பு தற்காலிக அரசாங்கத்தை உருவாக்க வேண்டும். ஏனெனில், அவர்கள்தான் பொதுத் தேர்தல் வேண்டும் எனத் துடிக்கிறார்கள்.   

ஆனால், நாட்டில் வாழும் கடும்போக்குவாத பேரினவாதிகளில், அநேகமான எல்லோரையும் உள்ளடக்கியுள்ள மஹிந்த அணியினருடன், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புச் சேர்வதானது, அரசியல் தற்கொலையேயன்றி வேறொன்றுமல்ல.   

ஏற்கெனவே, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு, இந்தத் தேசிய நெருக்கடியின் போது, நியாயத்தின் பக்கம் நின்று, தமது பங்கையாற்றி வருகிறது. 

ஐ.தே.க ஆட்சி அமைக்க, அதற்குத் தாம் உதவி வழங்குவதாக, ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேனவுக்கு கடிதம் மூலம், கூட்டமைப்பு அண்மையில் அறிவித்து இருந்தது. இதுவும் தமிழ்த் தலைவர்கள், தேசிய அரசியலை முதன்மையாகக் கொண்டு சிந்திப்பதையே காட்டுகிறது. 

ஆயினும், நீதிமன்றத் தீர்ப்பு சாதகமாக அமைந்து, அவ்வாறு கூட்டமைப்பின் உதவியுடன், ஐ.தே.க ஆட்சியை அமைத்ததன் பின்னர், ஐ.தே.க தலைவர்கள் நாடாளுமன்றத்தைக் கலைக்க விரும்பாவிட்டால், தமிழ்க் கூட்டமைப்பு, பெரும் அசௌகரியத்தை எதிர்நோக்க நேரிடும்.  

“நாம், புதிய அரசமைப்பைத் தருவோம்; அதற்காக எமக்கு ஆட்சியை அமைத்து, அதைத் தொடர இடமளியுங்கள்” என்று, ஐ.தே.க கோரலாம். ஆனால், தற்போதைய புதிய அரசியல் நிலைமையின் கீழ், புதிய அரசமைப்பொன்றை நிறைவேற்றத் தேவையான மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மைப் பலத்தை, ஐ.தே.கவால் தேடிக் கொள்ள முடியாது.   

எனவே, அதை நம்பி ஐ.தே.கவுக்கு ஆட்சியைத் தொடரவிட்டால், கூட்டமைப்பு ஏமாந்துவிடுவது திண்ணம். எனவே, ஐ.தே.கவுக்கான, கூட்டமைப்பின் உதவி, நிபந்தனையுடனானதாக இருப்பதே நல்லது.  உண்மையிலேயே தற்போதைய நிலையில், கூட்டமைப்பு அவ்வாறானதொரு நடவடிக்கையை மட்டுமே எடுக்க முடியும். 

ஆட்சியைத் தொடர, ஐ.தே.கவுக்குக் கூட்டமைப்பு உதவி வழங்க முற்பட்டால், சிங்கள இனவாதிகள் ஐ.தே.கவையும் தமிழ் இனவாதிகள் கூட்டமைப்பையும் கொன்றே விடுவார்கள். ஏற்கெனவே, முன்னாள் மாகாண சபை உறுப்பினர் எம்.கே. சிவாஜிலிங்கம் போன்றோர், கூட்டமைப்பை விமர்சித்து வருகிறார்கள்.  

நாடாளுமன்றத்தில் இடம்பெற்ற ஒரு சம்பவத்தைப் பாவித்து, பேரினவாதிகள் சிங்கள இனவாதிகளும் ஐ.தே.கவுக்கு எதிராக, இனவாதத்தைத் தூண்டி வருகிறார்கள். 

பிரதமருக்கான நிதி ஒதுக்கீட்டை இடைநிறுத்துவதற்கான ஒரு தீர்மானம், அண்மையில் 122 பெரும்பான்மை வாக்குகளால் நிறைவேற்றப்பட்டது. அதற்கான வாக்கெடுப்பு, இலத்திரனியல் முறையில் நடைபெற்று, வாக்களித்தவர்களின் பெயர்களுடன் பெறுபேறுகள் தெளிவாக இருக்கும் நிலையில், பெயர் குறிப்பிட்டு, வாக்கெடுப்பை நடத்த வேண்டும் என, முன்னாள் அமைச்சர் லக்ஷ்மன் கிரிஎல்லை, சபாநாயகரைக் கேட்டுக் கொண்டார். அப்போது உடனடியாக, அவர் அருகே ஓடோடிச் சென்ற கூட்டமைப்பின் பேச்சாளர் எம்.ஏ. சுமந்திரன், சற்று வேகமாக அதைக் கண்டித்தார்.  

இதைப் பாவித்து, மஹிந்த அணியினர், சுமந்திரனே இப்போது, ஐ.தே.கவை வழிநடத்துகிறார் எனக் கூறித் திரிகின்றனர். இது மறுபுறம் நடந்திருந்தால், அதாவது, பெயர் கூறிப்பிட்டு வாக்கெடுப்பை நடத்த வேண்டும் எனச் சுமந்திரன் கேட்டு, கிரிஎல்ல அதற்காக, சுமந்திரனைக் கண்டித்திருந்தால், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பை, இப்போது கிரிஎல்லவே வழிநடத்துகிறார் என்று, மஹிந்த அணியினர் கூறுவார்களா? கூற மாட்டார்கள்.  

அதாவது, அவர்களது கண்ணோட்டத்தில், கிரிஎல்ல தமிழ்க் கூட்டமைப்பை வழிநடத்தலாம். ஆனால் சுமந்திரன், ஐ.தே.கவை வழிநடத்துவது மகா குற்றமாகும். 

ஏன்? சுமந்திரன் தமிழர்; கிரிஎல்ல பெரும்பான்மையினத்தைச் சேர்ந்தவர். தமிழர் ஒருவர், சிங்களவர்கள் பெரும்பான்மையாகக் கொண்ட கட்சியொன்றை வழிநடத்துவது, அவர்களது கண்ணோட்டத்தில் மகா கேவலமான விடயம்.  

 ஐ.தே.க சார்பில், 2002ஆம் ஆண்டு புலிகளுடன் சமஷ்டித் தீர்வுக்காக உடன்படிக்கை செய்து கொண்ட, படித்தவர் என்று கூறப்படும் பேராசிரியர் ஜீ.எல்.பீரிஸும், இவ்வாறு கருத்து வெளியிடுவது, எவ்வளவு கேவலமான விடயம்.   

இது இவ்வாறிருக்க, இவ்வாரம் தாக்கல் செய்யப்பட்ட இரண்டு வழக்குகளோடு, தற்போதைய அரசியல் நெருக்கடியோடு தொடர்புள்ள ஐந்து வழக்குகள், இப்போது நிலுவையில் உள்ளன. 

ஒன்று, கடந்த நவம்பர் ஒன்பதாம் திகதி, ஜனாதிபதி நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்ததை எதிர்த்து, சட்டமா அதிபருக்கு எதிராக தாக்கல் செய்யப்பட்ட 13 அடிப்படை உரிமை மீறல் மனுக்கள் மீதான வழக்காகும்.  

இரண்டாவது, நாடாளுமன்றக் கலைப்புக்கு எதிராக, இடைக்காலத் தடை உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டதன் பின்னர், சபாநாயகர் நாடாளுமன்றத்தைக் கூட்டியமைக்கு எதிராக, முன்னாள் சிவில் பாதுகாப்புப் படையின் கட்டளைத் தளபதியாக இருந்த, சரத் வீரசேகர தாக்கல் செய்துள்ள வழக்காகும்.  

இதற்கிடையில், பெரும்பான்மை பலம் இல்லாத நிலையில், மஹிந்தவுக்குப் பிரதமர் பதவியில் இருக்க முடியாது எனப் பிரகடனப்படுத்தும் வகையில், ‘குவோ வோரண்டோ’ கட்டளையொன்றைப் பிறப்பிக்குமாறு கோரி, பிரதமர் பதவியிலிருந்து நீக்கப்பட்ட ரணில் விக்கிரமசிங்கவும் மஹிந்தவுக்கு எதிரான எம்.பிக்கள் 121 பேரும், மேன்முறையீட்டு நீதிமன்றத்தில் மனுவொன்றைத் தாக்கல் செய்துள்ளனர்.   

ஒக்டோபர் மாதம் 26ஆம் திகதி, ரணில் விக்கிரமசிங்கவைப் பிரதமர் பதவியில் இருந்து, ஜனாதிபதி நீக்கியமையையும் அன்றே மஹிந்த ராஜபக்‌ஷவைப் பிரதமராக நியமித்தையையும் எதிர்த்து, சிவில் சமூகச் செயற்பாட்டாளரான தம்பர அமில தேரர், இவ்வாரம் ஒரு வழக்கைத் தாக்கல் செய்தார்.   

அத்தோடு, நாடாளுமன்றம் கலைக்கப்பட்ட பின்னர், அதற்கு எதிராக, இடைக்காலத் தடை உத்தரவொன்று பிறப்பிக்கப்பட்டுள்ள நிலையில், நாடாளுமன்றத்தைக் கூட்டியதன் மூலம், சபாநாயகர் கரு ஜயசூரிய, நீதிமன்றத்தை அவமதித்துள்ளார் என்று, பிரகடனம் செய்யுமாறு கோரி, சட்டத்தரணி அருண லக்சிறி மற்றொரு வழக்கை, இவ்வாரம் தாக்கல் செய்தார்.   

இந்த நிலையில், நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்தமைக்கு எதிராக, நவம்பர் 13ஆம் திகதி, உயர்நீதிமன்றமும் மஹிந்தவின் பிரதமர் பதவிக்கும் அவரது 48 அமைச்சர்களின் பதவிகளுக்கும் எதிராக, டிசெம்பர் 03ஆம் திகதி மேன்முறையீட்டு நீதிமன்றமும், இடைக்காலத் தடை உத்தரவுகளைப் பிறப்பித்துள்ளன.  

அதன்படி வரும் நாள்களில், நான்கு நிலைமைகள் உருவாகலாம். 

ஒன்றில், கலைப்பும் மஹிந்தவின் பிரதமர் பதவியும் சட்டபூர்வமாகலாம்.அல்லது, கலைப்பு சட்டபூர்வமாகி, மஹிந்தவின் பிரதமர் பதவி சட்டவிரோதமாகலாம். அல்லது, கலைப்பு சட்ட விரோதமாகி, மஹிந்தவின் பிரதமர் பதவி சட்டபூர்வமாகலாம். அவ்வாறு, இல்லாவிட்டால் கலைப்பும் மஹிந்தவின் அரசாங்கமும் சட்டவிரோதமாகலாம்.  

முதல் நிலைமை உருவானால், மஹிந்தவின் தலைமையிலான காபந்து அரசாங்கமொன்றின் கீழ், உடனடியாகப் பொதுத் தேர்தல் நடைபெறும்.   

இரண்டாவது நிலைமை உருவானால், காபந்து அரசாங்கம் ஒன்று இல்லாமல், தேர்தலை நடத்த வேண்டிய நிலைமை உருவாகலாம்.  

 மூன்றாவது நிலைமை ஏற்பட்டால், பெரும்பான்மை பலம் இல்லாத மஹிந்த, குறைந்த பட்சம் 2020ஆம் ஆண்டு பெப்ரவரி மாதம் வரை, ஆட்சியை நடத்த வேண்டியிருக்கும். 

நான்காவது நிலைமையின் கீழ், புதிய பிரதமர் ஒருவரை, ஜனாதிபதி நியமிக்க நேரிடும்.  

தமது தலைமையிலான காபந்து அரசாங்கத்தின் கீழ், தேர்தலை நடத்தும் முதலாவது நிலைமையையே மஹிந்த விரும்புவார். 

புதிய பிரதமர் ஒருவரை நியமிக்க நேரிடும், கடைசி நிலைமையை ரணில் விரு ம்புவார். 

பெரும்பான்மை இல்லாத மஹிந்த அரசாங்கத்தை, நடத்த வேண்டிய மூன்றாவது நிலைமையையே மைத்திரிக்குக் கைகொடுக்கும். ஏனெனில், அப்போது குறைந்த பட்சம், 2020ஆம் ஆண்டு வரை, மைத்திரியின் சூழ்ச்சிகளின் உதவியிலேயே, மஹிந்த தங்கியிருக்க வேண்டியிருக்கும். அப்போது, மைத்திரியால் குறைந்த பட்சம், பாதுகாப்பாக ஓய்வு பெறவாவது முடியும். 

ஆனால், இரண்டாவது நிலைமையான காபந்து அரசாங்கம் இல்லாத நிலையில், தேர்தலை நடத்துவதே நடுநிலையான மக்களின் விருப்பத்துக்குப் பொருந்தும்.   

இந்த வாரம், நாடாளுமன்றக் கலைப்புத் தொடர்பான வழக்கின் தீர்ப்பு வழங்கப்படும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. எனவே, இந்த வாரம், இலங்கை அரசியல் வரலாற்றில் நிர்ணயகரமானதொரு வாரமாகும்.   

 

 

http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/அரசியல்-நெருக்கடியும்-தமிழர்களும்/91-226470

சலிப்படைய வைத்துத் தோற்கடிக்கும் மைத்திரி

“நாட்டு நடப்பைப் பார்க்கும் போது சலிப்பு வலுகிறது. மைத்திரியும் ரணிலும் மஹிந்தவும், தங்களுக்கிடையில் நிகழ்த்திக் கொண்டிருக்கும் ‘அரசியல் ஆடுபுலி’ ஆட்டத்தால், எல்லோரையும் சலிப்படைய வைக்கிறார்கள்” என்று, மனோ கணேசன் கூறியிருக்கிறார்.   

நாடாளுமன்றத்துக்குள்ளும், நீதிமன்றத்துக்குள்ளும், பொது வெளியிலும் ஜனநாயக உரிமைகளை மீட்டெடுப்பதற்காகத் தொடர்ச்சியாகப் பரபரப்பாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஒருவரே, முடிவின்றித் தொடரும் அரசியல் குழப்பத்தால் சலிப்படைய ஆரம்பித்துவிட்டார் என்றால், சாதாரண மக்களின் நிலை எப்படியிருக்கும்?   

ஜனநாயக அடிப்படைகளில், ‘தார்மீக ஒழுங்கு/ஒழுக்கம்’ என்கிற விடயம், எப்போதுமே மேன்மையாகப் பேணப்பட வேண்டியது. எழுதப்பட்ட அரசமைப்பைத் தாண்டியதாகவும் அந்தத் தார்மீக ஒழுங்கு பேணப்படும் பட்சத்தில்தான், ஜனநாயகத்தின் மீதான பற்றுதலை, மக்கள் கொண்டிருப்பார்கள்.   

அது அறுபடும் பட்சத்தில், நாட்டின் மீதான இறைமைக்கு அப்பாலான ஒரு குழுமமாக, மக்கள், தங்களை எண்ணத் தொடங்குவார்கள். தங்களுக்கும் நாட்டுக்கும் எந்தவித சம்பந்தமும் இல்லை என்கிற எண்ணத்தை ஒத்தது அது. (அதற்கான பெரு உதாரணமாக, தென்னிலங்கை அரசியல் மாற்றங்கள் குறித்து, குறிப்பிட்ட காலம் வரையில், தமிழ் மக்கள் அக்கறையின்றி இருந்ததைக் கூறலாம்) அவ்வாறான சூழல், சர்வாதிகாரத்தை நிலைநிறுத்திவிடும்.   

அதிகாரத்தை அடைவதற்கு, குறைந்த பட்சத் தார்மீகங்களைக்கூட, கடைப்பிடிக்க வேண்டிய தேவைகள் இல்லை என்கிற காட்டுமிராண்டித்தனச் சிந்தனை, வீச்சம் பெற்று மக்களை அழிக்க ஆரம்பிக்கும். அப்படியானதொரு நிலையை நோக்கி, சுதந்திரத்துக்குப் பின்னரான இலங்கை பல தடவைகள் பயணித்திருக்கின்றது. அத்தகையதொரு கட்டத்திலேயே, நாடு தற்போதும் இருக்கின்றது.   

 ராஜபக்‌ஷக்களின் ஆட்சிக்காலத்தில், ஜனநாயகத்தினதும் மனித உரிமைகளினதும் அடிப்படைகள் கேள்விக்கு உள்ளாக்கப்பட்டன. ஆட்சிக்கு எதிரான குரல்கள் அறுக்கப்பட்டன. மனித உரிமைகளை வலியுறுத்தியவர்கள், வெள்ளை வான்களின் கடத்தப்பட்டார்கள்; காணாமல் ஆக்கப்பட்டார்கள். தேர்தல் ஜனநாயகத்தின் மீது, மோசடி வெற்றிகள் பதிவு செய்யப்பட்டன. அவ்வாறான நிலைமை, ஜனநாயகப் போராட்டங்களின் மீதான நம்பிக்கையை அழித்தொழித்தது. அதன்மூலம், சர்வாதிகாரத்துக்குப் பணிந்து ஒழுகும் நிலையொன்று, உருவாகியிருந்தது.   

அந்தக் கட்டத்திலிருந்து நாட்டை மீட்பதற்கான முயற்சி என்பது, ஈனசுரத்திலிருந்து மீளவும் ஆரம்பித்தது. ஆட்சி மாற்றத்தோடு, பகுதியளவில் காப்பாற்றப்பட்டது. 

ஆனால், ஒக்டோபர் 26க்குப் பின்னரான கடந்த 45 நாள்கள், நாட்டை இன்னொரு வடிவில், சிக்கலுக்குள் தள்ளியிருக்கின்றது. இது, அரசியல் மீதும், ஜனநாயக அடிப்படைகள் மீதும், மக்களைச் சலிப்படைய வைத்திருக்கின்றது.   

இன்றைய அரசியல் குழப்பம், அனைத்து விடயங்களையும் கொழும்புக்குள் சுருக்கிவிட்டது. அதுவும், ஜனாதிபதி செயலகம், அலரி மாளிகை, நாடாளுமன்றம், உயர்நீதிமன்றம் என்கிற அளவில், நான்கு கட்டங்களுக்குள் வந்துவிட்டது.   

 ஒவ்வொரு பிரதேச மக்களுக்குமான தேவைகளும் அதன் சார்பு அரசியலும் கீழிறங்கி, கொழும்பு அரசியல் மேலெழுந்திருக்கின்றது. இதனால், மக்கள் மாத்திரமல்ல, அவர்கள் சார் அரசியல் கட்சிகளும் சோர்வடைந்திருக்கின்றன; சலிப்படைத்திருக்கின்றன.   

பரபரப்புகளை மனித மனங்கள் விரும்புகின்றன. ஊடகங்கள் அவற்றுக்காக ஒவ்வொரு நொடியும் காத்திருக்கின்றன. ஆனால், அந்தப் பரபரப்புகள் சில நாள்களுக்குள் முடிந்துவிட வேண்டும். இல்லையென்றால், அந்தப் பரபரப்புகளை வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாக ஏற்றுக்கொண்டு, மக்கள் வாழப்பழகிவிடுவார்கள்.   

மைத்திரி பிரச்சினைகளைத் தோற்றுவித்ததும், பரபரப்போடு பார்த்த மக்கள், சில நாள்களில் அந்தப் பரபரப்பை, ஓர் அழுத்தமாக உணரத்தொடங்கினார்கள். அது, அவர்களை அலைக்கழித்த போது, அதிலிருந்து மீள்வதற்கான வழியாக, பரபரப்புகளுக்கு அப்பால் நின்று, தாமுண்டு தங்களது வேலையுண்டு எனும் நிலைக்குச் செல்ல எத்தனிக்கிறார்கள்.   

ஆனால், இந்த உளவியலைக் கொண்டு தனது அரசியல் வெற்றியைப் பதிவு செய்யும் கட்டத்தை நோக்கி, மைத்திரி தொடர்ந்தும் பயணிப்பது தெரிகின்றது. 

ஏனெனில், 225 உறுப்பினர்கள் ஆதரவு தெரிவித்தாலும், ரணிலைப் பிரதமராக நியமிக்கமாட்டேன் என்று மைத்திரி, திரும்பத் திரும்பக் கூறிக் கொண்டிருக்கிறார். அதன்மூலம், மக்களைச் சலிப்படைய வைத்து, தன்னுடைய முடிவை ஏற்றுக்கொள்வதைத் தவிர, வேறு வழியில்லை என்கிற நிலையை, அவர் தோற்றுவிக்க நினைக்கிறார்.   

மைத்திரியின் இந்தத் தந்திரம், ஜனநாயக அடிப்படைகளுக்கு அப்பாலானது; அரசமைப்புக்கு முரணானது என்று தெரிந்து கொண்டும், அதை ஆதரிப்பதற்கான மனநிலையை, ஏவல் ஊடகங்கள், மக்களிடம் தொடர்ந்து கொண்டு சேர்ப்பது வேதனையானது.   ஏனெனில், ஜனநாயகத்தின் காவலனாக இருக்க வேண்டிய தரப்பு, அதிலிருந்து பிறழ்ந்து கொண்டு செயற்படுவது, ஜனநாயக விரோதமானது.    

ஐக்கிய தேசியக் கட்சியைப் பொறுத்தளவில், மைத்திரியால் தமக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதிக்கான நீதியைக் கோருவதன் மூலம், மக்களைத் தங்களின் பக்கத்துக்குக் கொண்டு வரலாம் என்று நம்புகின்றது.   

ஆனால், நீதியைக் கோருதல் என்பது, நாடாளுமன்றத்தின் வழியோ, நீதிமன்றத்தின் வழியோ மாத்திரம் இந்த நாட்டில் செய்துவிட முடியாது. மீள முடியாத நெருக்கடியொன்றை, மைத்திரி மீது செலுத்தினால் மாத்திரமே, அவரிடம் இருந்து ஆட்சியைப் பெற்றுக் கொள்ள முடியும்.   

உயர்நீதிமன்றம், ஐக்கிய தேசியக் கட்சி எதிர்பார்க்கும் தீர்ப்பொன்றை இந்தவார இறுதியில் வழங்கினாலும், அதிலிருந்தும் சுழித்துக் கொண்டு ஓடி, தன்னைப் பலப்படுத்தும் வேலையைச் செய்ய முடியுமா என்றே மைத்திரி சிந்திப்பார்.   

சிலவேளை அவர், நாடாளுமன்றத்தை ஒத்திவைப்பார். அல்லது, தேர்தலொன்றைக் கோருவதற்கான பொதுஜன வாக்கெடுப்பொன்றுக்குச் செல்லுவார். 

பொதுஜன வாக்கெடுப்புக்குச் செல்வதற்கான கோரிக்கையாக, எதை முன்வைப்பார் என்கிற கேள்வி எழுகின்றது. அது, அரசமைப்புக்கு உட்பட்டதாக இருக்குமா என்கிற சட்டச்சிக்கலும் இருக்கின்றது.   

ஆனால், சிக்கல் இருந்தாலும், அந்த விடயத்தைக் கையிலெடுத்து, மீண்டும் நீதிமன்ற வழங்குகளின் மூலம், காலத்தைக் கடத்துவதற்கான முயற்சியை அவர் எடுக்கலாம். இவ்வாறான நிலை, மக்களை இன்னும் சலிப்படைய வைத்து, ஏதோவோர் உறுதியான தரப்பிடம் ஆட்சியை வழங்கினால், போதும் என்கிற கட்டத்தை ஏற்படுத்திவிடும். இது, அடிப்படைய ஜனநாயகத்துக்கு முரணானது.   

எப்போதுமே பரபரப்போடு காணப்படும் வடக்கு, கிழக்கு அரசியல் சோபை இழந்துவிட்டது. சம்பந்தனும் சுமந்திரனும் கொழும்புக்குள் முடங்கிவிட்டதால், அவர்களுக்கு எதிரான அரசியலும் மக்களிடம் பெரியளவில் எடுபடவில்லை.    

தென்னிலங்கை அரசியல் போட்டியில், கூட்டமைப்பு நடுநிலை வகிக்க வேண்டும் என்கிற விடயத்தை வைத்துக்கொண்டு, சில நாள்களுக்குச் சில தரப்புகளால் அல்லாட முடிந்தது. ஆனால், அதுவும் ஒரு கட்டத்துக்கு மேல், மக்களிடம் எடுபடவில்லை. இன்றைக்கு, வடக்கு, கிழக்கில் சுமந்திரனைக் காணவில்லை.   விக்னேஸ்வரனும் ஒன்றும் செய்கிறார் இல்லை. கஜேந்திரகுமாரும் அவ்வளவாகப் பேசுகிறார் இல்லை. கிட்டத்தட்ட தமிழ்த் தேசிய அரசியல் பரப்பு, சோபையிழந்து போயிருக்கிறது.   

மலையகத்தைப் பொறுத்தளவில் தோட்டத் தொழிலாளர்கள், தமக்கான உரிமைக்காக நாள்கள், மாதங்கள் கடந்து போராடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். 1,000 ரூபாய் வேதனத்துக்கான அவர்களின் போராட்டம் எந்த முடிவும் இன்றி நீடிக்கின்றது.   

தோட்டக் கொம்பனிகளோடு பேசி முடிவில்லாத நிலையில், இல்லாத அரசாங்கத்திடம் பேசுவதற்காக, ஆறுமுகம் தொண்டமான் காத்திருக்கிறார். ஜனாதிபதியிடம் நேரம் கேட்டுக் கேட்டு அவர் களைப்படைந்து இருக்கின்றார்.   

ராஜபக்‌ஷக்களைப் பொறுத்தளவில், மைத்திரி, ரணிலுக்கு வைத்த பொறியில் தாங்கள் கால் வைத்துவிட்டு, அதிலிருந்து மீண்டெழுவது தொடர்பில்ச் சிந்திக்க வேண்டிய ஒரு நிலை உருவாகியிருக்கின்றது.   

தென்னிலங்கையில் தாங்கள் பெற்றிருந்த செல்வாக்கை, அவசரமான முடிவொன்றால், குறிப்பிட்டளவில் பறிகொடுத்துவிட்டோமே என்கிற நிலை அவர்களுக்கு. அதை வெளியிலும் காட்டிக்கொள்ளாமல் இருக்க வேண்டியிருக்கின்றது. அவர்களுக்குக் கிட்டத்தட்ட, ‘திருடனுக்குத் தேள் கொட்டிய நிலை’.   

ஆனால், மைத்திரியோ, அணைக்கட்டுகளில் இருந்து கொண்டு படங்களுக்கு ‘போஸ்’ கொடுக்கிறார்; குழந்தைகளின் கன்னங்களைத் தட்டிக்கொண்டு காட்சி தருகிறார். 24 மணித்தியாலத்துக்குள் தீர்வு, ஏழு நாள்களுக்குள் தீர்வு என்று ஒவ்வொரு நாளும் புதிது புதிதாகக் காலக் கெடுக்களை வழங்கிவிட்டு, அவர் கொழும்புக்கும் பொலன்னறுவைக்கும் இடையில் பறந்துகொண்டிருக்கிறார். 

ஆனால், நாடும் மக்களும் மீட்சிமைக்கு வழியின்றித் தவிக்கிறார்கள்.   

 

http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/சலிப்படைய-வைத்துத்-தோற்கடிக்கும்-மைத்திரி/91-226469

 

சம்பந்தன், விக்னேஸ்வரன் இணைத்தலைமை காலத்தின் தேவை

கடந்த முதலாம் திகதி சனிக்கிழமை, கொழும்பு, கோட்டை ரயில் நிலையத்தில் காலை 11.50 மணிக்கு, யாழ். நோக்கிச் செல்லும் ரயிலில் ஏறிக் கொள்வதற்காக, சனத்திரள் கூடியிருந்தது. குறித்த நேரத்தில் ரயில் கிளம்பியது.   

எமது பயணம், இரண்டாம் வகுப்புப் பெட்டியில் தொடர்ந்தது. அதில், வடக்கு மாகாண முன்னாள் முதலமைச்சர் விக்னேஸ்வரனும் தனது இரண்டு பாதுகாவலர்களுடன் பயணித்தார். எமக்கு அருகில் இருந்த, 40 வயது மதிக்கத்தக்க ஒருவர், விக்னேஸ்வரனுடன் கதைக்க வேண்டும் என ஆசைப்பட்டார். அது போலவே, கதைத்தும் விட்டார்.   

விக்னேஸ்வரனுடன், அந்த நபர் என்ன கதைத்தார் என்பதை அறிய வேண்டும் என,  உள்ளூர விருப்பம் ஏற்பட்டது. “ஐயாவுடன் என்ன கதைத்தீர்கள்” என, அந்த நபரிடம்  கேட்டேன்.   

“நீங்கள் (விக்னேஸ்வரன்), சம்பந்தன் ஐயா இருவரும் இணைந்து, அரசியல் செய்ய வேண்டும். நாங்கள் (தமிழ் மக்கள்) உங்கள் இருவரையும் உயர்வாக மதிக்கின்றோம்; தொடர்ந்தும் மதிப்போம்; பிரிவு வேண்டாம்; ஒற்றுமை வேண்டும் எனக் கேட்டேன்” என்றார். 

அந்த நபர் கூறியது போலவே, ஈழத் தமிழ் மக்கள் அனைவருமே, இரு தலைவர்களும் ஒன்றாகப் பயணிக்க வேண்டும் என்றே மனதார விரும்புகின்றனர்.   

உண்மையில், சம்பந்தனும் விக்னேஸ்வரனும் பகைமை கொண்டு, ஒருவரை ஒருவர் பொதுவெளியில் தூற்றியது இல்லை. ஆனால், சில தமிழரசுக் கட்சி முக்கியஸ்தர்களே, விக்னேஸ்வரனைக் கடிந்து வருகின்றனர்.   

கற்பனை எதிரிகளாக இவர்கள் இருவரையும், உருவகப்படுத்தி வைத்திருக்கின்றார்களோ எனவும் ஐயம் கொள்ள வைக்கின்றது. “அரசியல் அனுபவமற்ற, கொழும்பிலிருந்து இறக்குமதியான விக்னேஸ்வரன், கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில், தமிழ் மக்களுக்கு என்னத்தைச் சாதித்தார்” எனக் கேள்விக் கணைகளை முன் வைத்து வருகின்றனர்.   

அவ்வாறெனில், பல ஆண்டு கால அரசியல் அனுபவம் கொண்டவர்கள், என்னத்தைச் சாதித்தார்கள் என்ற வினாவுக்கான விடை தொக்கி நிற்கின்றது. இதேவேளை, 2013இல் விக்னேஸ்வரன் கொழும்பு இறக்குமதி என்றால், 2010இல் சுமந்திரனும் கொழும்பு இறக்குமதி அல்லவா?   

இது, ‘அவர் என்னத்தைச் செய்தார், இவர் என்னத்தைச் செய்தார்’ என்றும், ‘அவர் இறக்குமதி, இவர் ஏற்றுமதி’ என்றும் வீணாக வெட்டிப் பேச்சுப் பேசும் நேரம் அல்ல.   

மாறாக, இங்குள்ள அனைத்துப் பேதங்களைத் தூக்கிவீசி, குரோதங்களை வெட்டிப் புதைத்து, தமிழர்கள் என்ற ஒற்றைக் குடையின் கீழ், அணி திரளும் கைகோர்க்கும் நேரம் ஆகும். 

உறவுகளை அறுத்து எறிவதும், எதிர்த்துப் பேசுவதும் மிகவும் இலகுவானது. ஆனால், அவற்றை உண்மையாக ஒட்ட வைப்பதும் உறவாட வைப்பதும் ரொம்பவும் சிரமமானது.   

கொழும்பின், இன்றைய அர்த்தமற்ற அனர்த்தத்துக்குள் சிக்கி, கூட்டமைப்பு (முக்கியமாக, நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் எம்.ஏ. சுமந்திரன்) ‘ஜனநாயகத்தைக் காப்பாற்றுவதற்காக’ தனது நேரத்தையும் சக்தியையும் அறிவையையும் பயன்படுத்துவதால், என்ன அறுவடைகளைத் தமிழ் மக்களுக்கு பெற்றுத் தரப்போகின்றார் என்பது ஆராய வேண்டிய ஒன்றே.   

விரும்பியோ விரும்பாமலோ, தமிழர் அரசியல் அரங்கிலிருந்து அகற்ற முடியாத நபராக, விக்னேஸ்வரன் முதன்மை பெற்று விட்டார். தனிக்கட்சி தொடங்குவாரா, தொடங்க மாட்டாரா என்ற ஊகங்களுக்கு மத்தியில், தனிக்கட்சி தொடங்கி விட்டார்.   

நிதர்சனமாக, யதார்த்தமாகப் பார்க்கும்போது, சம்பந்தனும் விக்னேஸ்வரனும் ஒருவரை ஒருவர் வெட்டி ஓட (அரசியல் நடத்த) முடியாது. அவ்வாறு வெட்டி ஓடினால், அவர்களிலும் பார்க்க, தமிழ் மக்களுக்கே நட்டம் அதிகமாகும்.   

கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலின் (2015) அடிப்படையிலேயே, 14 பேரைக் கொண்ட அணிக்குத் தற்போது, சம்பந்தன் தலைமை தாங்குகின்றார். பலத்துடன் இருப்பதாலேயே பேரம் பேசவும் வீரம் பேசவும் முடிகின்றது. அதற்குள் சோரம் போனவர்களும் இருக்கின்றார்கள்.   

சில மாதங்களுக்கு முன்னர், 16 ஆகக் காணப்பட்ட கூட்டமைப்பு அணியே, தற்போது 14ஆக ‘மெலிந்து’ விட்டது. சிலவேளைகளில், அடுத்த ஆண்டு நாடாளுமன்றத் தேர்தல் நடைபெற்றால், அது இன்னும் ‘மெலிந்து’ போவதற்கான அறிகுறிகள், பிரகாசமாகத் தெரிகின்றன. 2000 ஆண்டு நடைபெற்ற நாடாளுமன்றத் தேர்தலில், திருகோணமலையில் தமிழர்களது பிரதிநிதித்துவம் பறிபோனது. பிரிந்து நின்று எங்களுக்குள் மோதியதாலேயே அந்தப் பரிதாப நிலை ஏற்பட்டது.   

திருகோணமலையிலிருந்து நான்கு உறுப்பினர்கள் தெரிவாகின்றனர். இரண்டு முஸ்லிம் உறுப்பினர்கள், தமிழ் சிங்களம் ஆகிய இரு இனங்களிலும் தலா ஒவ்வோர் உறுப்பினர்கள். பல தசாப்தகால திட்டமிட்ட குடியேற்றங்களின் விளைவு இது.  

இலங்கையில் தமிழ் மக்களே, வாக்களிப்பு சதவீதத்தைக் குறைவாகப் பேணும், வாக்களிப்பதில் ஆர்வம் குறைந்த இனமாகும். பொதுவாக, பெரும்பான்மையினம்  மற்றும் முஸ்லிம் பகுதிகளில் வாக்களிப்பு சதவீதம் உயர்வாகவே பேணப்படுகிறது.   

இவ்வாறாக நிலைமைகள் உள்ள வேளையில், பல கட்சிகளாக, அணிகளாக உடைந்து, துண்டுபட்டுத் தமிழ்க் கட்சிகள் தேர்தலுக்குக் களம் இறங்கினால், திருகோணமலைத் தமிழ் மக்களுக்கு, 2000 ஆண்டு நிலைமை, மீண்டும் ஏற்படலாம். தமிழ் மக்களும், தமிழ்த் தலைமைகளின் ஒற்றுமையீனப் போக்கால் சலிப்புற்று, வாக்களிக்காது விட்டுவிடலாம்.   

இந்நிலைமைகளை ஏற்படுத்த, இன்று இவர்கள் நட்புப் பாராட்டும் பேரினவாதக் கட்சிகள் கடுமையாக உழைக்கலாம்/ உழைக்கின்றன. ஏனெனில், கொழும்பின் இரண்டு தேசியப் பேரினவாதக் கட்சிகளும் தமிழ் மக்களுக்கும் அவர்களது விடிவுக்கும் என்றும் எதிரானவை என்பதை, பல தடவைகள் உறுதிப்படுத்தியுள்ளன.  

ஒருவரது வளர்ச்சியும் விருத்தியும் மகிழ்ச்சியும் மற்றவருக்கு, மிக அவசியமாக இருக்கும் நிலையே அன்பு ஆகும். ஆகவே, தமிழ் மக்களில் அன்பு கொண்டு, சம்பந்தன் - விக்னேஸ்வரன் ஆகிய இருவரும் இணைய வேண்டும். சிறிய முயற்சிகளில் இருந்தே, பெரிய மாற்றம் நிகழ்கின்றது; திக்குத் திசை தெரியாது, கடும் இருளில் சிக்கியிருக்கும் தமிழ் மக்களுக்கு, சிறு மெழுகுதிரி வெளிச்சத்துக்குச் சமமானதே, இவர்கள் இருவரது ஒற்றுமை.    

இந்த இருவரது இணைவும், தமிழ் மக்களுக்கு இரட்டிப்புப் பலத்தைக் கொடுத்து விடும் என்பதால், இதை ஒரு போதும் பேரினவாதம் விரும்பாது. ஆனால், தமிழ் அரசியல்வாதிகள், இதற்கு வழி சமைக்க வேண்டும்; வலுக்கூட்ட வேண்டும்.   

இந்தக் கனவான்களின் கூட்டு, புதிய கனவான்களையும் கட்டாயம் கூட்டி வரும்.    

ஆயிரம் பிரச்சினைகள் எமக்குள் நிலவினாலும், உரிமைகளைப் போராடிப் பெறுவற்குப் பலமே முதலில் தேவை. எமது வலியை ஆற்றலாக மாற்றுவோம்; பின் ஆற்றலையும் அறிவையும் கொண்டு, முன் நோக்கிச் செல்வோம். இவர்கள் இருவரும் கை கோர்த்தால், கைகொடுக்கத் தயாராக உள்ளது தமிழ்ச் சமூகம்.  

இது இவ்வாறு நிற்க, இலங்கைத் திருநாட்டின் அரசியல் நிலைவரங்கள் எவருமே ஊகித்துக் கணிப்பிட முடியாத திசையில் தடம் புரண்டு பயணித்துக் கொண்டு இருக்கின்றது. 

நாட்டின் அரசியல் களம், ஒக்டோபர் 26ஆம் திகதி நிகழ்வை அடுத்து, எங்கேயோ சென்று கொண்டு இருக்கின்றது. எடுக்கப்படும் முடிவுகளை, முடிவுக்குக் கொண்டுவர முடியாமல், ‘கொழும்பு’ திணறிக் கொண்டிருகின்றது.   

அரசியல்வாதிகள் இது தொடர்பில் தொடர்ந்தும் கொதி நிலையில் காணப்பட்டாலும், சாதாரண பொது மக்கள், களைத்துப் போய் ஆறி விட்டார்கள். உண்மையில், மக்கள் வெறுப்படைந்து போயிருக்கிறார்கள். அன்றாடம் உழைத்து சீவியம் நடத்துபவர்கள், மூன்று நேர வேளை உண்ண வழியின்றி, உழைப்பின்றி கண்ணீர் வடிக்கிறார்கள்.    

இந்நிலையில், இனித் தமிழ் மக்கள் என்ன செய்வது? தமிழ்தலைமைகள் என்ன செய்யப்போகின்றார்கள்? என்பது விடை தெரியாத வினாக்கள் ஆகும். ஆட்சியைப் பிடிக்க அடிபடுகின்றவர்களில், யாருக்கு ஆதரவு கொடுப்பது என்பதில் எம்மவர்களுக்கிடையில் அடிபாடு நடக்கின்றது.   

தமிழ் மக்கள், ‘அடுத்த வேளைக் கஞ்சிக்கு உப்பு இல்லையே’ என்ற நிலையில் இருக்க, பெரும்பான்மையின ஆட்சியாளர்களோ, ‘கொண்டைக்குப் பூ இல்லையே’ என்ற தோரணையில், வேடிக்கை மனிதர்களாக இருக்கின்றார்கள். 

“ஜனநாயகத்தைப் பாதுகாப்பதற்காகப் போராடுகின்றோம்” எனச் சிங்கள அரசியல்வாதிகள் தற்போது கூறிக் கொள்கின்றார்கள். ஆனால், தமிழ் மக்களும் 70 ஆண்டுகளாக, அதே ஜனநாயகத்தைக் காப்பாற்றவே போராடினார்கள்/  போராடுகின்றார்கள்.   

சரி, அவர்கள் எப்படியாவது இருந்திட்டுப் போகட்டும் என்று மனதைச் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டாலும், தமிழ் மக்கள், இதையும் இதையொட்டி இனி நடக்கப் போகும் நிகழ்வுகளையும் எவ்வாறு வெற்றிகரமாகக் கையாளப் போகின்றோம்? 

 

http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/சம்பந்தன்-விக்னேஸ்வரன்-இணைத்தலைமை-காலத்தின்-தேவை/91-226406

 

பெண்களின் அரசியல் பிரதிநித்துவம்  

உலக நாடுகள் முழுவதிலும் ஜனநாயக ஆட்சியை உருவாக்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டபோதே பிரதிநிதித்துவ அரசியலின் இன்றியமையாத தன்மை உணரப்பட்டுவிட்டது. மக்களாட்சி முறையின் கீழ் நாட்டின் ஆட்சி அதிகாரமானது சட்ட ரீதியாக குறிப்பிட்ட சில வகுப்பினரிடம் அல்லது ஓர் அமைப்பினரிடமோ இருப்பதில்லை. அது சமூகத்திலுள்ள சகல அங்கத்தவர்களிடமும் இருக்கின்றது.

பண்டைய கிரேக்க நகர அரசுகள் போல நவீன அரசுகளில் மக்கள் நேரடியாக ஆட்சியில் பங்குபெற்றுவது என்பது சாத்தியமற்றதான நிலையில் அவர்கள் தமது பிரதிநிதிகளை தெரிவுசெய்ய வேண்டிய தேவை ஏற்பட்டது. அவ்வாறு தெரிவுசெய்யப்பட்ட பிரதிநிதிகள் தமது மக்கள் சார்பாக நாட்டின் நிர்வாக நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவார்கள்.

இதனாலேயே நவீன ஜனநாயகமானது பிரதிநித்துவ ஜனநாயமாக அழைக்கப்படுவதாக கலாநிதி கனகையா இரகுநாதன் தெரிவித்துள்ளார். மேலும் இப் பிரதிநித்துவ ஜனநாயக அரசியலின் கருவியாகவே தேர்தல்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. பண்டைய கிரேக்க நகர அரசுகளின் நகரங்கள் வரையறுக்கப்பட்டு அவை சிறிய நிலப்பரப்பாகவும், குறைந்தளவான மக்கள் தொகையை கொண்டதாகவும், அவர்களது தேவைகள் மட்டுபடுத்தப்பட்டதாகவும் காணப்பட்டதால் அக் காலத்தில் மக்கள் நேரடியாக ஆட்சி நடவடிக்கைகளில் பங்குபற்றியிருந்தனர்.

ஆனால் நவீன அரசுகளின் நிலப்பரப்பு பரந்துபட்டதாக விஸ்தீரனமுடைய நிலங்களாக காணப்படுவதாலும், மக்கள் தொகை அதிகமாக காணப்படுவதாலும், சகல மக்களையும் ஒருங்கிணைத்து அபிப்பிராயத்தை பெறுவது என்பது கடினம். எனவே இது போன்ற காரணங்களால் நேரடி ஜனநாயக முறை இல்லாமல் செய்யப்பட்டு பிரதிநித்துவ ஜனநாயகம் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது.

இந்நிலையில் இப் பிரதிநித்துவ ஜனநாயக அரசியலில் முக்கியத்துவம் பெறுவது யாதெனில் ஒரு குறிப்பிட்ட மக்களுக்கு அவர்கள் சார்பாக அரசியல் நிர்வாகத்தை கொண்டு செல்லப்போகும் அப் பிரிதிநியை தெரிவு செய்வதே என்பதாகும். ஏனெனில் அவ்வாறு தெரிவு செய்யப்படுவபர் தன்னை தெரிவு செய்த மக்களுக்கு சரியான சேவையை வழங்க கூடியவராக இருக்க வேண்டும் என்பதாகும்.

இத்தகைய நிலையில் பிரதிநித்துவ அரசியலில் பெண்களின் பங்குபற்றல் என்பது மிக குறைவாகவே உள்ளது. அரசியல் நிறுவனங்களில் பெண்களின் குறைவான பிரதிநித்துவம் என்பது இலங்கைக்கு மாத்திரம் பிரத்தியேகமானதன்று. மிக சில விதிவிலக்குகளுடன் உலகம் முழுவதுமே ஒரு பொது போக்காகவே இது காணப்படுகின்றது எனலாம்.

குறிப்பாக தெற்காசிய நாடுகளில் பொதுவான பல பிரச்சனைகள் உள்ளன. இவற்றில் சகல பெண்களுக்குமான நீதி நியாயத்தையும், சமத்துவத்தையும் எவ்வாறு நிலைப்படுத்துவது என்பது முக்கியமானதாகும். இலங்கையில் பெண்கள் தமது உரிமைகளை கோரி மிகவும் ஆர்வத்துடன் போராடி வருகின்ற அதேநேரம், வாக்களிப்பு என்பதற்கு அப்பால் தமது அரசியல் சமூக நோக்கங்களை தெளிவாக எடுத்து காட்டுவதில் இன்று வரையில் கட்டுபட்டுத்தப்பட்டவர்களாகவே இருக்கின்றார்கள்.

தொடர்ந்தும் நாட்டின் முதல் பிரஜை என்ற எண்ணம் ஆண்களுக்கு மாத்திரமே மட்டுபட்டுத்தப்பட்டுள்ளது. அதேநேரம் தீர்மானம் மேற்கொள்ளும் செயன்முறையில் பெண்கள் ஓரங்கட்பட்ட வண்ணமே உள்ளார்கள். எனினும் தற்போது பெண்கள் அரசியலில், அரசியல் நிறுவனங்களில் முக்கிய இடம் பெறுவதானது, பெண்கள் சார்ந்த முன்னேற்றத்திற்கும், வலுவூட்டலிக்கும் மிகவும் அவசியமானது என்பது பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது.

இந்நிலையில் இதுவரை பெண்களுக்கு வாக்குரிமை வழங்கியிருந்த இலங்கையில் பெண்களின் அரசியல் பங்குபற்றல் என்பது தொடர்பில் உள்ளூராட்சி, மாகாண சபை, பாராளுமன்ற தேர்தல்களில் குறைவாகவே காணப்பட்டது. எனினும் இவ் ஆண்டு இடம்பெற்ற உள்ளூராட்சி சபை தேர்தல்களில் பெண்களின் அரசியல் பிரதிநித்துவம் தொடர்பாக ஓர் திருத்தம் கொண்டுவரப்பட்டிருந்த்து.

அந்தவகையில் அத் திருத்தம் தொடர்பாக பார்ப்பதற்கு முன்னர், இலங்கையில் பெண்களின் அரசியல் பிரவேசம் தொடர்பாக வரலாற்றை அறிவது பயனுள்ளதாக அமையும். அரசியல் 1932ஆம் ஆண்டு கொழும்பு வடக்கு தொகுதியின் சார்பில் அரசாங்க சபைக்கு நேசம் சரவணமுத்து தெரிவு செய்யப்பட்டமை தமிழ் பெண்களின் அரசியல் பிரவேசத்திற்கு சிறந்த அடியெடுத்து கொடுத்தது. 1989ஆம் ஆண்டு தனது கணவரின் மரணத்துக்கு பின்னர் இராஜமனோகரி புலேந்திரன் வவுனியா தொகுதிக்கு நியமிக்கப்பட்டார். பின்னர் அவர் ஜக்கிய தேசிய கட்சியின் சார்பில் பாராளுமன்றத்துக்கு தெரிவு செய்யப்பட்டார். 1994ஆம் ஆண்டு மீளவும் தெரிவு செய்யப்பட்டதோடு கல்வி இராஜாங்க அமைச்சராக நியமனம் பெற்று மந்திரி பதவி வகித்த முதலாவது தமிழ் பெண்மனி என்ற பெயரை பெற்றிருந்தார்.

அதேபோன்று 1947ஆம் ஆண்டு கொழும்பு மத்தி பல் உறுப்பினர் தொகுதியில் தேர்தலில் போட்டியிட்ட ஆயிஷா ரவூப் என்பவரே அரசியலில் ஈடுபட்ட முதலாவது முஸ்லீம் பெண்மணி ஆவார். இதே போன்று திருமதி பண்டாரநாயக்க பெண்கள் அரசியல் வாதிகளுக்கு ஒரு சக்தி மிக்க முன்மாதிரியாக கொள்ளப்படுகின்றார். அவர் நாட்டை வழிநடாத்திய போது தனது பெண்மை பற்றியும் பெண்களின் சரியான வகிபங்கு பற்றியும் அவர் பெரிதும் அக்கறை கொண்டிருந்த்தாக  இலங்கையில் பெண்களும் ஆட்சி முறையும் என்ற நூலில் நூலாசிரியர் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

இவ்வாறு இலங்கையில் இம் முறை இடம்பெற்ற உள்ளூராட்சி தேர்தலில் வேட்பாளர் பட்டியலில் பெண்களின் பங்குபற்றலானது 25 வீதமாக இருக்க வேண்டும் என்ற திருத்தமானது கொண்டுவரப்பட்டது. முதன்மை சட்டத்தின் பிரிவு 27 ஊ பிரிவானது பின்வரும் பிரிவின் மூலமாக மாற்றப்படுகிறது.

அதாவது 27ஊ (1) இக்கட்டளை சட்டத்தின் ஏனைய ஏற்பாடுகள் முரணாக காணப்படினும், ஒவ்வொரு உள்ளுராட்சி சபையிலும் 25 வீதமான உறுப்பினர்கள் பெண்களாக காணப்பட வேண்டும் என அத் திருத்த சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது. இந் நடவடிக்கையானது இலங்கை அரசியலில் பெண்கள் பிரிதிநித்துவத்தை உறுதிப்படுத்துவதாக அமையும் என அப்போது பரவலாக கூறப்பட்டது.

ஆனாலும் இவ் திருத்த சட்டத்திலும் சில குறைப்பாடுகள் காணப்படுவதாக பெண் வேட்பாளர்கள் பலர் தெரிவித்துள்ளனர்.இதன்படி இம் முறை உள்ளூராட்சி தேர்தலில் பெண்களை வலுப்படுத்தி தீர்மானம் மேற்கொள்ளும் திறைகளில் பங்குபெற செய்தல் என்ற வேலைத்திட்டத்தின் கீழ் விழுது நிறுவனத்தால் பயிற்றப்பட்டு தேர்தலில் போட்டியிட்ட முல்லைதீவு, கிளிநொச்சி, பூநகரி போன்ற பகுதிகளை சேர்ந்த பெண்களிடம் இப் பெண் பிரதிநித்துவம் தொடர்பாக அவர்களது கருத்துக்களை பெற்றிருந்தோம்.

முல்லைதீவினை சேர்ந்த அருளானந்தம் செல்வரானி என்ற பெண் தெரிவிக்கையில்,

நான் ஏற்கனவே கிராம மட்டத்தில் சமூக சேவைகளை செய்து வருகின்றேன். அரசியல் பிரதிநித்துவம் தொடர்பாக விழுது நிறுவனமானது பயிற்சிகளை வழங்கியிருந்த்து. இப் பயிற்சிகளினூடாக சுயேட்சை குழு ஒன்றில் போட்டியிட்டு ஜந்து ஆசனங்களை பெற்றுக்கொண்டோம். தற்போது சுழற்சி முறையில் பிரதிநிதித்துவத்தை பெற்றுக்கொள்வது என தீர்மானித்துள்ளோம். பெண்கள் அரசியலில் உள்வாங்கப்படுவதனூடாகவே பெண்களின் பிரச்சனைகளை வெளிக்கொண்டுவந்து அதற்கு தீர்வுகளை பெற்றுக்கொடுக்க முடியும் என்றார்.

முள்ளியவளை பிரதேசத்தை சேர்ந்த இராஜேஸ்வரி இராசம்மா என்ற பெண் தெரிவிக்கையில்,

அரசியல் இம் முறை 25வீதம் பெண் பிரதிநித்துவம் இருக்க வேண்டும் என கூறப்பட்டதையடுத்து விழுது நிறுவனமானது எமக்கு அது தொடர்பான பயிற்சிகளை வழங்கியிருந்த்து. இதனையடுத்து எமது கிராம மக்களும் ஆதரவு தந்தார்கள். ஆனால் நான் போட்டியிட்ட கட்சியில் எனது பெயர் நேரடி வேட்பாளர் என இருந்த போதும் பின்னர் இறுதி நேரத்தில் பட்டியல் வேட்பாளர் பெயரில் சேர்கப்பட்டுவிட்டது. அதற்கு பதிலாக பல்கலைகழக மாணவன் ஒருவனது பெயர் சேர்க்கப்பட்டது. ஆனாலும் நாம் எமது கட்சியின் வெற்றிக்காக உழைத்திருந்தோம்.

காலம் காலம் காலமாக பெண்கள் ஓரங்க்கட்டப்படும் நிலை மாற்றமடைய வேண்டும். பெண்கள் தொடர்பான பிரச்ணனைகளை தெரிந்தவர்களே அவர்களது பிரச்சனையை தீர்த்து வைக்க கூடியதாக இருக்கும். எனவே பெண்களின் அரசியல் பிரதிநித்துவம் உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும். அதற்கு பெண்களது பிரதிநித்துவம் என்பது நேரடி வேட்பாளர் என்ற கட்டாயம் கொண்டுவரப்பட வேண்டும் என்றார்.

சுந்தரலிங்கம் கலைச்செல்வி என்ற பெண் தெரிவிக்கையில்,

21 அமைப்புக்களில் பிரதிநியாகவுள்ளேன். ஆரம்பத்தில் அரசியலில் பங்குபற்றுதல் தொடர்பாக சிந்தனை இருக்கவில்லை. பின்னர் விழுது போன்ற பல அமைப்புக்கள் அது தொடர்பான பயிற்சிகளை வழங்கியிருந்தார்கள். இதனால் நானும் அரசியல் பெண்களின் பிரதிநிதியாக செல்ல தீர்மானித்தேன்.

இதன்படி எனது கட்சியில் நான் நேரடி வேட்பாளராகவே ஆரம்பத்திம் பெயரிடப்பட்டிருந்தேன். இருந்த போதிலும் வேட்புமனு தாக்கல் செய்வதற்கு முதல் நாள் இரவே எனது நேரடி வேட்பாளரிலிருந்து நீக்கப்பட்டு பட்டியல் முறையில் சேர்கப்பட்டது. இதன்போது எனக்கு தொடர்ந்து கட்சிக்காக செயற்பட வெறுப்பு ஏற்பட்டது. எனினும் நான்பெற்றுக்கொண்ட பயிற்சிகளூடாக இணைந்து செயற்பட முடிவெடுத்து தேர்தலில் கட்சியின் வெற்றிக்காக பாடுபட்டேன்.

எனக்கு பதிலாக நேரடி வேட்பாளராக நிறுத்தப்பட்டவராலேயே எனக்கு சவால்கள் ஏற்பட்டது. நான் அரசியலில் நூழைந்தமையால் எனது மகனின் கல்வி பாதிப்படைந்துவிட்டது. நன்றாக படிக்க கூடிய அவர் மீது கஞ்சா கடத்தல் என பொய்யான குற்றச்சாட்டு சுமத்து கைது செய்யப்படவிருந்த நிலையில் நான் அது பொய்யான குற்றச்சாட்டு என நிரூபித்து மகனை கூட்டி வந்திருந்தேன். இதனால் எனது மகன் பாடசாலை செல்வதையே நிறுத்திவிட்டார்.

இப்போது தேர்தலில் போட்டியிட்டமையால் நான் தலமைத்துவம் உடைய பெண் என அடையாளப்படுத்தப்பட்டு பெண்கள் தொழில் முயற்சியாளர் கூட்டுறவு சங்கத்தின் தலைவியாக பணியாற்றி வருகின்றேன்.அரசியல் பிரதிநித்துவம் கிடைக்காவிட்டாலும், இச் சங்கத்தினால் பெற்றுக்கொள்ள கூடிய உதவிகளை பெற்று எனது சமூகத்திற்கு உதவி வருகின்றேன். இவை தவிர பெண்கள் சிறுவர் துஸ்பிரயோகம், நுண்கடன் பிரச்சனை, குடும்ப வன்முறை, சட்டவிரோத மது ஒழிப்பு போன்றவற்றிக்கு எதிராக செயற்பட்டு வருகின்றேன். ஆனால் இத் தேர்தல் முறையில் 30 வீதம் பெண்கள் நேரடி பிரதிநித்துவம் என்ற திருத்தமும் கொண்டுவரப்பட வேண்டும். அவ்வாறானாலே பெண்கள் பிரதிநித்துவம் உறுதிப்படுத்தப்படும்.

கிளிநொச்சியை சேர்ந்த சாந்தினி என்ற பெண் தெரிவிக்கையில்,

தொடர்ச்சியாக பெண்கள் கீழ் மட்டத்தில் இருப்பதை இல்லாமல் செய்து அவர்களையும் அரசியல் ரீதியாக மேலே கொண்டு வர வேண்டும் என்பதற்காகவே அரசியலுக்குள் சென்றேன். எனக்கும் விழுது நிறுவனம் அரசியலில் பெண்களின் பங்குபற்றல் தொடர்பாகவும் அதன் முக்கியத்துவம் தொடர்பாகவும் கற்றுத் தந்திருந்த்து. ஆனால் இத் தேர்தலில் பட்டியலில் பெண்களின் பிரதிநித்துவத்தை உட்படுத்தியது நியாயமற்ற செயற்பாடேயாகும். நேரடி வேட்பாளராக பெண்களை உள்வாங்கியிருக்க வேண்டும்.

பூநகரியை சேர்ந்த வனிதா மகேஸ்வரன் என்பவர் தெரிவிக்கையில்,

கிராம மட்டத்தில் சமூக சேவைகளை செய்து வருகின்றேன். பெண்கள் அரசியலில் பங்குபற்றுதல் தொடர்பாக நான் கலந்துகொண்ட பயிற்சிகள் ஊடாக நான் முன்மாதிரியாக இத் தேர்தலில் போட்டியிட வேண்டும் என்பதற்காக பங்குபற்றியிருந்தேன். ஆனால் இத் தேர்தலில் பெண்கள் நேரடி வேட்பாளர்களாக உள்வாங்கப்படாமை ஒரு குறைபாடேயாகும். ஏனெனில் ஒரு தீர்மானம் எடுக்கும் சபையில் ஒரு பெண் இருந்து பேசுவதை விடவும் அவரோடு இன்னும் மூன்று பெண்கள் சேர்ந்த பேசுவது வலுமிக்கதாகவும் பெண்களின் பிரச்சனைகளை தீர்த்து வைக்கவும் உறுதியாக இருக்கும்.

சுரேஸ்குமார் உஷானந்தினி என்ற பெண் தெரிவிக்கையில்,

கிராம மட்டங்களில் உள்ள பெண்களின் பிரச்சனையை தீர்ப்பதற்கு நாம் அதிகாரத்தில் இருப்பதனூடாகவே அவற்றை செய்ய முடியும். பெண்கள் தொழில் வாய்ப்புக்களை உருவாக்க உள்ளூராட்சி சபைகளுக்கு அதிகாரம் இருக்கின்றது என்பதுவே இத் தேர்தலில் போட்டியிட சென்ற பின்னரே தெரியவந்த்து. எனையவர்களை போல எனக்கும் விழுது நிறுவனம் அரசியல் ரீதியான பயிற்சிகளை வழங்கி வலுவூட்டியிருந்த்து.

ஏனைய பெண்களை போலவே தேர்தலில் போட்டியிட ஆரம்பித்த போது சிலர் தவறான செயற்பாடுகளை மேற்கொண்டனர். எனினும் அவை பற்றி நான் கவலைப்படாது தொடர்ந்து எனதும் எனது கட்சிக்கான வெற்றியை நோக்கி செயற்பட்டேன். நான் இத் தேர்தலில் பிரதிநித்துவம் பெறாவிட்டாலும் பிரேதச சபையின் ஆலோசனை குழு ஒன்றின் அங்கத்தவராகவுள்ளேன். பொதுவாக பெண்களின் கருத்துக்கள் சபையில் ஏற்றுக்கொள்ளப்படுவது என்பது குறைவாகவே உள்ளது. அதற்கு காரணம் அங்கு பெண்களின் உறுப்பினர்கள் குறைவாக இருப்பதேயாகும்.

எனவே பெண்களின் பிரதிநித்துவம் அதிகரிக்கப்பட வேண்டும். அதற்கு இம் முறை தேர்தலில் கொண்டு வரப்பட்ட 25 வீதமான பெண் பிரதிநித்துவம் என்பது மேலும் திருத்தப்பட்டு இச் வீதம் அதிகரிக்கப்பட வேண்டியதுடன் அவை கட்டாயமாக நேரடி வேட்பாளர் என்ற திருத்தமும் கொண்டுவரப்பட வேண்டும். இவ்வாறு கடந்த உள்ளூராட்சி தேர்தலில் போட்டியிட்ட பெண் வேட்பாளர்கள் தமது கருத்துக்களை பகிர்ந்திருந்தார்கள். ஆனால் இவர்கள் தமது தேர்தல் போட்டி தொடர்பாக பல விதமான கருத்துக்களை தெரிவித்தாலும் ஒரு விடயத்தில் அனைவரும் ஒற்றுமைப்படுகின்றமையை அவதானிக்க முடிந்தது.

அதாவது அனைவருமே 25 வீதமான பெண் பிரதிநித்துவம் என்பதை நேரடி வேட்பாளர் என்ற கட்டாயமாக கொண்டு வர வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தியிருக்கின்றார்கள். கடந்த தேர்தல்களில் 25 வீதமான பெண் பிரதிநித்துவம் என்பது கட்டாயமாக்கப்படாத போதும் இம் முறை உள்ளூராட்சி தேர்தலில் அது கட்டாயமாக்கப்பட்டதே தவிர அவ் பெண் பிரதிநித்துவமானது நேரடி வேட்பாளர் என்ற வரையறையை கூறவில்லை.

இதனால் பல கட்சிகள் அதனை தமக்கு சாதகமாக பயன்படுத்தியிருந்தை அவதானிக்க முடிந்தது. அதாவது 25 வீதமான பெண்களை தமது வேட்பாளர் பட்டியிலில் உள்வாங்கிவிட்டு, அவர்களை போனஸ் ஆசன தெரிவில் சேர்த்துள்ளனர். இதனால் பல பெண்கள் தமது கட்சிக்காகவும் சுயேட்சைக் குழுவுக்காகவும் பல்வேறு ஈடர்களுக்கு மத்தியில் பணியாற்றிய போதும் தமக்கான பிரதிநித்துவத்தை பெற்றுக்கொள்ள முடியாமல் சென்றுள்ளார்கள். இது பல பெண்களிடம் மன ரீதியான ஏமாற்றத்தையும் விரகத்தியையும் ஏற்படுத்தியுள்ளது.

பொதுவாகவே இலங்கையை பொறுத்த வரையில் பெண்களே அதிகமாகவுள்ளார்கள். ஆனால் அவர்களிடம் வாக்கு பெற்று அதிகமாக அரசியல் பிரதிநித்துவத்தை பெறுவது ஆண்களேயாகும். அவ்வாறு பிரதிதிந்துவத்தை பெற்று செல்லும் அவர்களும் பெண்கள் தொடர்பான பிரச்சனைகளை முன்னிலைப்படுத்தவோ அல்லது அதற்கு தீர்வினை பெற்றுக்கொடுக்கவோ முன்னிற்பதுமில்லை. மாறாக அங்கு பிரதிநித்துவம் பெற்றிருக்கும் ஒரு சில பெண்களின் கோரிக்கைகளும் பெருமளவில் ஏற்றுக்கொள்ளப்படாத நிலை காணப்படுகின்றது.

எனவே நாட்டில் ஆட்சித்துறை பிரதிநிதித்துவத்தில் பெண்களின் பிரதிநித்துவமானது பேரம் பேசும் தகுதியுடையதாக அதிகரிக்கப்பட வேண்டும். அதற்கு தற்போது கொண்டுவரப்பட்ட திருத்தத்தில் மேலும் திருத்தம் செய்யப்பட்டு 25 வீதம் அல்லது அதற்கு இன்னும் அதிகமாக பெண்களின் நேரடி பிரதிநித்துவம் ஆட்சித்துறையில் உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்ற சட்டமூலங்கள் உருவாக்கப்பட வேண்டும். அவ்வாறு செய்வதனூடாகவே பெண்களின் தேவைகள் பிரச்சனைகளை வெளிக்கொண்டுவந்து அவற்றை நிவர்த்தி செய்யவும் பெண்களை வலுப்படுத்தவும் முடியுமாக இருக்கும்.

(ரி.விரூஷன் )

http://www.virakesari.lk/article/46081

“மகிந்த அன்று பிரதமராக நியமிக்கப்பட்டு ஒரு மாதத்தில் நான் சந்திரிகாவை சந்தித்தபோது அவரிடம் நேரடியாக கேட்டேன், ஏன் நீங்கள் மகிந்தவை நியமித்தீர்கள் என்று. அதற்கு அவர் பாராளுமன்றத்தில் அதிக ஆதரவை அவர் கொண்டிருக்கிறார் என எனக்கு பதிலளித்தார்.”

 

“மகிந்தவும் நானும் நெருங்கிய நெருங்கிய பழைய நண்பர்கள். 2000ஆம் ஆண்டு சுதந்திரக் கட்சியின் பொதுச்செயலாளர் பதவிக்கான தேர்வின் போது சந்திரிகா அவர்கள் எஸ்.பீ.திசநாயக்கவுக்கு வாக்களித்தபோது என் பக்கம் இருந்த முக்கியமானவர் தான் மகிந்த. 2005 தேர்தலில் நாங்கள் வென்றோம். பிரதமர் ஒருவரை தெரிவு செய்ய வேண்டிய நேரத்தில் சந்திரிகா அவர்கள் என்னைத் தொடர்புகொண்டார். “நீங்கள் பொலன்னறுவையில் இருக்காமல் உடனடியாக வாருங்கள்...” என்றார். உடனடியாக எப்படி வருவது ஐந்து மணித்தியாலங்களாவது ஆகுமே என்றேன். “அப்படியென்றால் நான் ஹெலிகொப்டரை அனுப்புகிறேன்” என்று கூறி அவர் ஹெலிகொப்டரை அனுப்பினார். நானும் வந்து சேர்ந்தேன். அங்கே லக்ஷ்மன் கதிர்காமர், எஸ்.பீ.திசாநாயக்க, பாலபட்டபந்தி போன்றோர் ஜனாதிபதியுடன் இருந்தார்கள்.

“இப்போது யார் பிரதமர்” என்று என்னிடம் கேட்டார். “ஏன் கேட்கிறீர்கள்” என்றேன். “இல்லை.. ஜே.வி.பியிடம் இருந்து ஒரு கடிதம் வந்திருக்கிறது. அவர்கள் அதிகாலை அரசியல் குழு கூட்டத்தைக் கூட்டி தீர்மானங்கள் எடுத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் லக்ஷ்மன் கதிர்காமரை தெரிவு செய்யும்படி கேட்டிருக்கிறார்கள். அவரை முடியாது போனால் அனுரா பண்டாரநாயக்கவை அல்லது மைத்திரிபால சிறிசேனவை பிரதமராக ஆக்கும்படி கேட்டிருக்கிறார்கள்.” என்று கூறி டில்வின் சில்வாவிடம் இருந்து வந்த கடிதத்தை என்னிடம் காட்டினார்.

“ஜே.வி.பிக்கு ஏற்றபடி நாம் நடந்துகொள்ளமுடியாது. நாம் சுதந்திரக் கட்சியின் தேவையின்படியே பிரதமரை நியமிப்போம். மகிந்தவை தெரிவு செய்வது தான் பலரின் விருப்பம்” என்று நான் கூறினேன்.

பின்னர் கதிர்காமரை சமாளித்தோம். “இனி என்ன செய்வது” என்று கேட்டார் சந்திரிகா அம்மையார்.

“மகிந்தவை பிரதமராக ஆக்குங்கள்” என்று நான் தான் கூறினேன். 2005இல் மகிந்தவை ஜனாதிபதியாக்குவதற்காக நான் பட்ட கஷ்டத்தை நான் தான் அறிவேன்.”  "தேசபக்த தேசிய இயக்கம்" என்கிற பிரபல இனவாத அமைப்பு கதிர்காமர் கொல்லப்பட்டபோது அவருக்கு அஞ்சலி செலுத்தி வெளியிட்டிருந்த பேனர் “சலாகம சாதியைச் சேர்ந்தவர்கள் பதினான்காம் நூற்றாண்டில் இலங்கைக்கு வந்த சேரர்களே. தனிச் சிங்களச் சட்டத்தை நிறைவேற்றிய அரசின் பிரதிப் பிரதமராக இருந்தவர் சீ.பி.டீ.சில்வா. அவருக்கு பல தமிழ் நண்பர்கள் உண்டு. ஒரு சமயம் உரையாடியபொழுது. “நான் மலையாளி வம்சம். சிங்களருடன் கரைந்து வாழ்வதினால் நான் எதையும் இலக்கவில்லையே. தமிழை இந்தியாவில் வாழும் ஐந்து கோடித் தமிழர்கள் வளர்த்துக் கொள்ளட்டும். இலங்கையில் சிங்களம் வளரட்டுமே. அது தானே நியாயம்.” என்றாராம்.

 

https://www.namathumalayagam.com/2018/12/blog-post_9.html?fbclid=IwAR337e80IEtEUoEGhmHUg5Iz6VlsU5dTTqy8EzIdK4ZThlfJzkJDG0qZSFI

மீண்டும் எழுந்த முஸ்லிம் கலாசார உடைகள் தொடர்பான விவாதம் 
- வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன் 
.
இலங்கையில் குறிப்பாக கிழக்கு பாடசாலை அலுவகங்களில் முஸ்லிம் பெண்கள் அணியும் உடைகள் தொடர்பான விவாதம் மீண்டும் எழுந்துள்ளது. இதுபற்றி என்னிடம் கேட்க்கபட்டபோது என் கருத்தை உறுதியாக முன் வைத்தேன். 
.
ஒரு பெண் நிர்பந்திக்கபடாமல் சொந்த விருபத்தின்பேரில் முக அடையாளத்தை மறைக்காமல் அணியும் ஆடையைச் சிலர் கேழ்விக்குரித்தாக்குவதை அனுமதிக்க முடியாது. அதேபோல மாற்று மதத்தவர்களின் உடைகளை காமத்தை தூண்டுவது என வக்கிரமாகச் சிலர் குறிப்பிடுவதையும் அனுமதிக்க முடியாது. 
.
எங்கள் இளமையில் சேலை முக்காடு என முஸ்லிம்களின் கலாசார உடைகள் ஒருபோதும் கேழ்விக்குள்ளானதில்லை. 1980 பதுகளின் பின்னர் முஸ்லிம்கள் அரபிய வடிவ உடைகளுக்கு மாற ஆரம்பித்தபோது உலகளாவி உருவான உருவாக்கபட்ட சூழல் இதுவாகும். 
.
மரபு இஸ்லாமிய ஆடைகளா அல்லது அரபுமயமாதலா என்கிற விவாதம் உலக மட்டத்திலும் இலங்கையிலும் அதிகரித்து வருகிறது. எனினும் இதுசார்ந்த விவாதங்களும் முடிவுகளும் உள்வாரியாக முஸ்லிம் மக்கள் மத்தில் மட்டுமே இடபெறுதல் வேண்டும். ஏனையோர் விலகி இருப்பதே சரியானது என்பதை வலியுறுத்துகிறேன். . 
.
முஸ்லிம் பெண்களிடமிருந்து உடைகள் தொடர்பான விதிகள் மற்றும் இலங்கை முஸ்லிம் தனியார் சட்ட தீர்ப்புகளால் தாம் தனிப்பட்டமுறையில் பாதிக்கபட்டதாக முறைப்பாடு வராத பட்சத்தில் இவ்விடயத்தில் சட்டமும் அரசும் விலகி இருப்பதே ஜனநாயகமாகும்.

2.

முஸ்லிம்கள் பற்றி இன்று உலகம் முழுவதும் விவாதிக்கப்படுகிற விடயம் அரபிய மயமாதலாகும். துர் அதிஸ்ட்ட வசமாக இதுபற்றிய தொடர் விவாதங்களும் உலக நாடுகளின் விவாதங்களில் அதன்மூலம் பங்களித்தலும் முஸ்லிம் மக்கள் மத்தியில் அதிகம் இல்லை. இந்த தசாப்தத்தில் இலங்கை ஐலண்ட் பத்திரிகையில் வெளிவந்த கட்டுரைகள்பலவற்றுக்கு இன்றுவரை பதிலளிக்கபடவில்லை. உலகில் முஸ்லிம்கள் சிறுபாண்மையினராக வாழும் நாடுகளில் ஆய்வு 
கலந்துரையாடல் விவாதங்கள் இல்லாத முரட்டுத்தனமான நியாயப் படுத்தல்கள் பகை வளர்க்குமேயென்றிப் பதில்களாகிவிடாது. .

சிறுபாண்மையினராக வாழும் நாட்டில் விசேட சட்டங்களைக் கோரும் இனமாக முஸ்லிம்கள் இருக்கிறது தொடர்பான முரண்களை மென்போக்குடனும் சரியான கலந்துரையாடல்கள்மூலமும் ஞானத்தோடு அணுகுவது முஸ்லிம் அறிஞர்களின் கடமையாகும். உலகம் முழுவதும் முஸ்லிம் விவாக விவாகரத்து சட்டங்கள் முஸ்லிம் பெண்களுக்கான இயற்க்கை நீதியை மறுக்கும் வகையிலும் பயன்படுத்தபடுவதாக குற்றச்சாட்டுக்கள் பெருகி வருகின்றன. காதி மன்றுகள் சிலவற்றின்மீது முஸ்லிம்களே அத்தகைய குற்றச்சாட்டுக்களை வைத்திருக்கிரார்கள். விசேட சட்டங்கள் துஸ்பிரயோகம் செய்யபடும்போது விசேட சட்டங்களை நெடுநாட்கள் பாதுகாப்பதே போராட்டாமாகிவிடும் ஆபத்துள்ளது. 
விவாக விவாகரத்து சட்டங்கள் முஸ்லிம் பெண்களுக்கு எதிராகவே பிற மத பெண்களை மணப்பது தொடர்பாகவோ துஸ்பிரயோகம் செய்யப்படும்போது அது அநீதியாகும். அது நிச்சயம் முஸ்லிம்களின் உள்விவகாரமல்ல என்பதை முஸ்லிம்கள் உணரவேண்டும். அதனை மனித உரிமை ஆர்வலர்களும் பெண்ணியவாதிகளும் எதிர்ப்பார்கள். அது முஸ்லிம்களையல்ல முஸ்லிம் விரோதிகளையே பலப்படுத்தும். விசேட சட்டங்கள் துஸ்பிரயோகம் செய்யப்படுவது முஸ்லிம் விரோதிகளுக்கு கோட்டை மதில் கதவுகளைத் கதவு திறந்து வைக்கிற துரோகச் செயலாகும். இவையும் முஸ்லிம்கள் அரசுக்குள் அரசாக இயங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளார்களோ என்கிற பெரும்பாண்மையினரின் சந்தேகங்களையே வல்லுப்படுத்துகிறது. அடிப்படையாகும். இந்த விடயத்தை நான் முஸ்லிம் சான்றோரின் கவனத்துக்குக் கொண்டுவர விரும்புகிறேன்.

தயவு செய்து எனக்கு கற்பிக்கவும். மரபு சார்ந்த சேலை முட்டக்கு பிஜாமா தலை நாடியை சுற்றிய முட்டாக்கு இவை புனிதநூல் நெறிப்படுத்தலுக்கு விரோதமானதா? அரபிய ஆடைகள் மட்டும்தான் புனிதநூல் நெறிப்படுத்தலுக்கு அமைந்ததா? இஸ்லாத்தில் சரிஆ போன்றவை புனிதநூலுக்கு இணையானவையா? புனித நூலில் சொன்னவற்றை பின்பற்றினால் அதை இஸ்லாத்துக்கு ஒவ்வாத ஆடையென சொல்லலாமா? தயவுசெய்து எனக்கு கற்பிக்க வேண்டுகிறேன்.

3.

Jaya Palan Segudawood Nazeer பெண் விருப்பின் பேரில் முகத்தை மூடினால் அதை தடை செய்யும் உரிமை யாருக்கும் கிடையாது.
. Jaya Palan முஸ்லிம் நாடுகள் பல அந்த உரிமையைக் கொண்டுள்ளதை நீங்கள் அறிவீர்களா? முகம் மூடுவது தடை செய்யபட்டால் அதை எதிர்த்து போராடுவேன் என்று சொல்கிறீர்கள். நித்தயமாக முகம் மூட்வதை ஆதரித்து நான் போராட மாட்டேன் நண்பா. மத்திய ஆபிரிக்க நாடான சாட் முஸ்லிம் பெரும்பாண்மை நாடாகும் 2015ல் இரண்டு தற்கொலைத் தாக்குதல்களின்பின் முகமூடும் உடைகள் தடை செய்யப்பட்டது. இது ஒரு உதாரணம் மட்டுமே. நண்பா, பெண்கள் முகம் திரையிட்டு மூடல், தடுக்கபட்ட அல்லது கட்டாயமாக்கபடாத முஸ்லிம்நாடுகளின் சேதிகளை வாசியுங்கள் .

4.

 

முஸ்லிம்களின் கலாச்சார அடையாளம் அடிபடை உரிமை. 
ஆனால் 1980பதுகளில் பணிபெண்கள் பணியாளர்கள் அரபு நாடுகளில் இருந்து கொண்டுவந்த கண்ணீர் கதைகளும் செல்வமும் அரபிய மயமாதலும் வேறு. இதுபற்றிய விவாதங்கள் சிங்களவர் மத்தியில் நடப்பதுபோல முஸ்லிம் மக்கள் மத்தியில் இடம்பெறாதமையும் சிங்களவருக்கு பதில் கூறாமையும் இன்றய சோகங்களின் அடிப்படை. உலகம் முழுவதிலும் முஸ்லிம்களின் அடிபடை உரிமைகளா அரபியமயமாதாலா எடத்ன்கு முக்கியம் என்கிற பூதாகரமான கேழ்வியை முஸ்லிம்கள் எதிர்கொள்கிறார்கள். . அரபியமயமாதல்பற்றி எனக்கு எந்த அக்கறையுமில்லை. ஆனால் முஸ்லிம் பெண்கள் ஏற்றுக்கொள்கிற முஸ்லிம்களின் கலாச்சார அடையாளங்களை பாதுகாக்கிறதுக்காக 
என்னுடைய உயிரையும் கொடுக்க தயாராக உள்ளேன்.

விக்கினேஸ்வரனின் கூட்டணி – சமையற்காரர்களுக்குள் சண்டை வந்தால் சாப்பாடு தீயும்? நிலாந்தன்

 

வவுனியாவில் இடம்பெற்ற எழுநீ விருது வழங்கும் விழாவில் உரை நிகழ்த்திய விக்கினேஸ்வரன் சிவசக்தி ஆனந்தனைப் புகழ்ந்து பேசியிருக்கிறார். ரணில்-மைத்திரி அரசாங்கம் கவிழ்க்கப்பட்ட பின் நிகழ்ந்த பேரங்களில் சிவசக்தி ஆனந்தனோடு நிகழ்ந்த உரையாடல் என்று சொல்லப்படும் ஒலிப்பதிவு ஒன்று வெளிவந்தது. இவ்வொலிப்பதிவை முன்வைத்து கஜன் அணி ஆனந்தன் மீது குற்றச்சாட்டை வைத்துள்ளது. ஆனால் அது பகிடியாகக் கதைக்கப்பட்ட ஓர் உரையாடலின் பதிவென்று ஆனந்தன் பின்னர் தெரிவித்திருந்தார். எழுநீ உரையில் விக்கினேஸ்வரனும் அதை ஒரு பகிடியாக ஏற்றுக் கொண்டு பேசியிருக்கிறார். இதுவிடயத்தில் விக்கினேஸ்வரன் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ்வை கஜேந்திரக்குமாரின் நோக்குநிலையிலிருந்து பார்க்கவில்லையா? என்ற கேள்வி எழுந்துள்ளது. விக்கினேஸ்வரனுக்கும் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ்.இற்கும் இடையே எப்படிப்பட்ட உறவுண்டு?

தமிழ் மக்கள் பேரவைக்குள் ஒரு பங்காளிக் கட்சியாக ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ் இருப்பதனால் விக்கினேஸ்வரனுக்கும் அக்கட்சிக்கும் இடையே ஏற்கெனவே உறவுண்டு;. மாகாண சபைக்குள் விக்கினேஸ்வரனுக்கு எதிரான சதி முயற்சிகளின் போது ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ்.அவர் பக்கம் நின்றது.  மாகாணசபையின் கடைசிக் காலத்தில் விக்கினேஸ்வரன் உருவாக்கிய அமைச்சரவையில் சுரேஷ் பிரேமச்சந்திரனின் சகோதரர் அமைச்சராக இருந்தார். அவருக்கும் விக்கினேஸ்வரனுக்குமிடையில் மதிப்பான உறவு உண்டு.

இவற்றுடன்,எழுநீ விருது வழங்கும் விழாவை தமிழரசுக் கட்சியின் எதிர்ப்பையும் மீறி விமரிசையாக நடத்தியதில் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ் இற்குப் பங்குண்டு இவ்விழாவின் போது அரங்கின் முன்வரிசையில் விக்கினேஸ்வரன் அருகே ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ் முக்கியஸ்தர் சிலர் காணப்படுகிறார்கள் . மேற்சொன்ன எல்லாக் காரணங்களையும் விட மற்றொரு பலமான காரணமுண்டு. அது என்னவெனில் விக்னேஸ்வரனுடன் இணைய சுரேஷ் நிபந்தனை எதுவும் விதிக்கவில்லை என்பது.

ஆனால் கஜன் கடுமையான நிபந்தனைகளை விதிக்கின்றார். கடைசியாக நடந்த பேரவைக் கூட்டத்தில் அவர் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ் மீது குற்றச்சாட்டுக்களை அடுக்கியிருக்கிறார் இக் கூட்டத்தில் விக்னேஸ்வரன் வழமை போல ஏற்கெனவே தயாரிக்கப்பட்ட உரையை ஆற்றியிருந்தார். உரையில் ஈ.பி.டி.பி தவிர ஏனைய எல்லாத் தமிழ் கட்சிகளுக்கும் பொதுப்படையாக அழைப்பு விடுத்திருந்தார். ஆனால் விக்னேஸ்வரனின் உரைக்குப் பின் பேசிய கஜேந்திரகுமார் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ் மீது குற்றச்சாட்டுக்களை முன்வைத்துள்ளார். அவ்வுரையைக் கேட்ட விக்கினேஸ்வரன் கஜன் தெரிவித்த சில தகவல்களை அப்பொழுதுதான் புதியதாய் கேள்விப்பட்டது போல பதில்வினை ஆற்றியுள்ளார்.

அக்கூட்டத்தில் சுரேஷ் பிரேமச்சந்திரன் கலந்து கொள்ளவில்லை. அவருக்குப் பதிலாக அவருடைய சகோதரர் சர்வேஸ்வரன் கலந்து கொண்டார். கட்சி மீது கஜன் சொன்ன குற்றச்சாட்டை அவரே எதிர் கொண்டார். அந்த இடத்தில் சுரேஷ் பிரேமச்சந்திரன் இருந்திருந்தால் தனது சகோதரனை விட சிறப்பாக நிலமையை கையாண்டு இருப்பாரா? ஏன்று ஒரு பேரவை உறுப்பினர் கேட்டார். அக் கூட்டத்தில் எடுக்கப்பட்ட முடிவின் படி கஜன் முன்வைக்கும் குற்றச் சாட்டுக்களுக்கு சுரேஷ் அணி எழுத்து மூலம் பதிலை வழங்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது. அப்பதிலும் வந்துவிட்டது.இன்று இடம்பெறும் பேரவைக் கூட்டத்தில் ஏற்படக்கூடிய திருப்பங்களே இரண்டு தரப்புக்களையும் ஒரே மேசையில் சந்திக்க வைக்கலாமா இல்லையா என்பதைத் தீர்மானிக்கக்கூடும்.

அவ்வாறான ஒரு சந்திப்பு நிகழ்வதற்கிடையே எழுநீ விழாவில் விக்கினேஸ்வரன் மேற்கண்டவாறு பேசியிருக்கிறார்;. ஆயின் கஜன் இணைவாரோ இல்லையோ விக்கினேஸ்வரன் சுரேஸை இணைத்து கொள்வாரா?  அவ்வாறு இணைக்கக் கூடிய சாத்தியக்கூறுகளே அதிகமாகத் தெரிகின்றன. ஏனெனில் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ் விக்கினேஸ்வரனோடு நிபந்தனைகளின்றி இணையத் தயாராகக் காணப்படுகிறது. அக்கட்சிக்கு கடந்த சில தேர்தல்களில் கிடைத்த வாக்குகளை வைத்துப் பார்த்தால் குறிப்பாக யாழ்ப்பாணத்தில்; ஒரு வீழ்ச்சி தெரிகிறது. எனவே தனது வாக்குத் தளத்தை சரி செய்து கொள்வதற்கும் எதிர்காலத்தில் கட்சியைப் பலப்படுத்துவதற்கும் அவர்களுக்குப் புதிய கூட்டுக்கள் தேவை. இக் காரணத்தினாலேயே கடந்த உள்ளுராட்சி மன்ற தேர்தலில் அக்கட்சி உதய சூரியன் சின்னத்தை அதிகமாக விரும்பியது. ஆனால் அதற்கு கஜன் வேறொரு விளக்கம் கூறுகின்றார். இந்தியாவின் ஆலோசனை காரணமாகவே ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ் உதய சூரியன் சின்னத்தை முதன்மைப்படுத்தியதாக கஜன் குற்றஞ்சாட்டுகின்றார்.

சுரேஷ் எதிர்பார்த்தது போல உதய சூரியனை வீட்டிற்குச் சவாலாக ஸ்தாபிக்க முடியவில்லை. தேர்தலில் ஒப்பீட்டளவில் பரவாயில்லாத சிறு முன்னேற்றமே அக்கட்சிக்கு ஏற்பட்டது. தேர்தலின் பின் சிவகரன் அக்கூட்டில் இருந்து வெளியேறிவிட்டார். அவ்வாறான கூட்டுக்களை உருவாக்குவது பற்றி சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே சிந்தித்தவர்களுள் சுரேஸைப்போல சிவகரனும் முதன்மையானவர். உதய சூரியனை ஒரு மாற்றுச் சின்னமாக யோசித்தவர்களில் அவர் முதன்மையானவர். இது தொடர்பாக ஆனந்தசங்கரியை முதலில் சந்தித்தவரும் அவரே. ஆனால் உள்ளுராட்சி மன்றத் தேர்தல் முடிவுகளின்படி ஒரு சின்னத்தின் வெற்றியையும் தோல்வியையும் அச்சின்னமானது வாக்காளர் மனதில் ஆழப் பதிந்துள்ளதா? இல்லையா? என்ற அம்சம் மட்டும் தீர்மானிப்பதில்லை என்று தெரியவந்தது.

ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ்வைப் பொறுத்தவரையில் அடுத்த தேர்தலில் தனிக் கட்சியாக போட்டியிடுவதை விடவும் ஒரு கூட்டுக்குள் நின்று போட்டியிட்டால் வெற்றி வாய்ப்புக்கள் அதிகமாயிருக்கும் என்று அக்கட்சி நம்புகிறது. விக்கினேஸ்வரனுடன் இணைந்தால் அக் கூட்டிற்குள் முழித்துக் கொண்டுத் தெரியும் இரண்டாம் நிலைத் தலைவர்களில் ஒருவராக சுரேசும் காணப்படுவார். எனவே அக்கூட்டுக்குள் விக்னேஸ்வரனுக்கு அடுத்த படியாக இரண்டாம் நிலைத் தலைவராக மேலெழுவதற்குரிய வாய்ப்புடையவர்களில் ஒருவராக அவர் காணப்படுவார். இக் கூட்டிற்குள் கஜன் இணைந்தால் அவரும் இரண்டாம் நிலைத் தலைவராக மேலெழுவார். அவர் இணையாவிட்டால் இக் கூட்டின் வெற்றிவாய்ப்பு ஒப்பீட்டளவில் குறையும். ஆனால் இக்கூட்டிற்குள் மேலெழக்கூடிய இரண்டாம் நிலைத் தலைவர்களுக்குரிய போட்டி ஒப்பீட்டளவில் குறையும்.

கஜன் இக்கூட்டில் இணையாவிட்டால் உடனடுத்து வரக்கூடிய தேர்தலில் அவருடைய வெற்றிவாய்ப்புக்கள் குறையக் கூடும். ஒரு பலமான மாற்று அணியை உடனடிக்கு உருவாக்க முடியாமலும் போகும். இது கூட்டமைப்பின் வெற்றி வாய்ப்புக்களை அதிகப்படுத்தும். அதே சமயம் தமிழ் வாக்குகள் சிதறடிக்கப்பட்டுவிடும். இது தென்னிலங்கை மையக் கட்சிகளுக்கு வாய்ப்பாக அமையக்கூடும். இவை எல்லாவற்றையும் நன்கு விளங்கி வைத்துக் கொண்டே கஜன் நிபந்தனைகளை விதிக்கிறார். உடனடிக்குத் தான் தோற்றாலும் கொள்கை ரீதியான மாற்றுத்தளம் எதிர்காலத்தில் பலமடைவது அவசியம் என்று அவர் நம்புகிறார். தான் அத்திவாரமிட்ட மாற்றுத்தளத்தைச் சிறுசிறுகச் படிப்படியாகப் பலப்படுத்த முடியும் என்றும் அவர் நம்புகிறார். கடந்த உள்ளுராட்சி மன்ற தேர்தலில் கிடைத்த வெற்றியானது அவ்வாறு சிறுகச் சிறுகக் கட்டி எழுப்பப்பட்ட ஒன்றுதான் என்றுமவர் நம்புகிறார். கொள்கைத் தெளிவற்ற கூட்டிற்குள் இணைந்து கிடைக்கும் வெற்றியை விடவும் கொள்கைப் பிடிப்போடு தனித்து நின்று கிடைகக்கூடிய தோல்வி பரவாயில்லை என்றும் அவர் நம்புகிறார்.

தன்னோடு இணையக் கூடிய தரப்புகளிற்குள்ள குறுகிய கால மற்றும் நீண்ட கால நிகழ்ச்சி நிரல்களைக் குறித்து விக்கினேஸ்வரன் முழுமையாக விளங்கி வைத்திருக்கிறாரோ தெரியவில்லை. கஜனோ அல்லது சுரேசோ நிபந்தனை விதிக்க முடியா அளவிற்கு தனக்கொரு பலமான கட்சியைக் கட்டியெழுப்ப அவர் உழைக்கத் தொடங்கிவிட்டார். அவரது கட்சிக்கு பதிவு இல்லை, சின்னம் இல்லை, தலைமை அலுவலகமும் இல்லை. இப்படியொரு கட்சியை உருவாக்குவதும் பதிவதும் அவருடைய அரசியல் அடித்தளத்தை பலப்படுத்தும் என்று எனது கட்டுரைகளில் பலமுறை எழுதியுள்ளேன். உள்ளுராட்சி மன்றத் தேர்தலிற்கு முன் பின்னாக தேர்தல் கூட்டு ஒன்றை உருவாக்க மேற்கொள்ளப்பட்ட முயற்சிகளில் பெற்ற அனுபவங்களின் அடிப்படையில் அவ்வாறு எழுதியிருந்தேன்.இது தொடர்பில் விக்கினேஸ்வரனுக்குப் பலமாதங்களுக்கு முன்னரே தான் எடுத்துக் கூறியதாக கஜன் ஒரு வானொலி நேர்காணலில் கூறியிருக்கிறார்.

விக்னேஸ்வரனுக்கு நெருக்கமான ஓர் ஊடகவியலாளரிடம் பல மாதங்களுக்கு முன்பு இது பற்றிக் கேட்டேன். தனது கேள்வி – பதில் குறிப்பில் சுமந்திரனுக்கு பதில் கூறும் விதத்தில் ஒரு புதிய கட்சியைக் குறித்து விக்னேஸ்வரன் பூடகமாக கருத்துத் தெரிவித்த அன்று மேற்படி ஊடகவியலாளர் என்னோடு கைபேசியிற் கதைத்தார். அப்பொழுதே அவரிடம் ஒரு கட்சியைப் பதிவது குறித்தும் அல்லது ஒரு கட்சியை விலைக்கு வாங்குவது குறித்தும் கேட்டேன். விக்கினேஸ்வரனிடம் ஒரு திட்டம் உண்டு. எல்லாவற்றிற்கும் அவரிடம் ஏற்பாடுகள் உண்டு என்ற தொனிப்பட அவர் பதிலளித்தார். இக்கட்டுரை எழுதப்படும் நாள்வரையிலும் ஏற்கனவே பதியப்பட்ட ஏதாவது ஒரு கட்சியின் பதிவை விக்னேஸ்வரன் விலைக்கு வாங்கியிருப்பதாக தெரியவில்லை.

அதே சமயம் அவருக்கு நெருக்கமான சிலரின் மூலமாக தனது சொந்தக் கட்சியைக் கட்டியெழுப்பி வருவது தெரிகிறது. நல்லூர் கோவில் வீதியில் அமைந்திருக்கும் அவருடைய வாடகை வீட்டில் இது தொடர்பான சந்திப்புக்கள் தொடர்ச்சியாக இடம்பெற்று வருகின்றன. ஒரு புதிய கட்சியை உருவாக்கத் தேவையான ஏதோ ஒரு கட்டமைப்பை மனதில் வைத்துக் கொண்டு அவர் ஆட்களைத் திரட்டி வருவதாக தெரிகிறது. ஒரு கட்சியை விலைக்கு வாங்க முடியாவிட்டால் உடனடுத்து வரக்கூடிய தேர்தலில் சுயேச்சைக் குழுவாகவே போட்டியிட வேண்டியிருக்கும். இதனால் போனஸ் ஆசனங்களை இழக்க வேண்டியிருக்கும். அது மட்டுமல்ல விக்னேஸ்வரனுடன் கஜனும் சுரேசும் இணைந்தால் அவர்கள் தமது சின்னங்களைக் கைவிட வேண்டியிருக்குமா?

கடந்த தேர்தலில் சுரேஷ் தமது கட்சிச் சினத்தை கைவிடத் தயாராக இருந்தார். ஆனால் கஜன்?  விக்னேஸ்வரன் கட்டியெழுப்பிவரும் கட்சியானது செயற்பாட்டு அடித்தளத்தின்; மீதோ அல்லது முழு அளவான மக்கள் பங்கேற்பு அரசியலைக் குறித்த பொருத்தமான ஒரு அரசியல் தரிசனத்தின் மீதோ கட்டியெழுப்பப்படுகின்றதா என்ற கேள்வி இங்கு முக்கியம். விக்னேஸ்வரன் ஒரு கொழும்பு மையப் பிரமுகர். அவரிடம் செயற்பாட்டு அடித்தளம் இல்லை. அவர் ஒரு முன்னாள் நீதியரசர். அதிகமாக ஒதுங்கி வாழ்ந்தவர். ஓய்வு பெற்ற பின் கம்பன் கழகத்தில் அவ்வப்போது காணப்பட்டவர். பெருமளவிற்கு ஓர் ஆன்மிகவாதி. இப்படியொரு கூட்டுக்கலவை தமிழ் அரசியலிற்குப் புதிது. எனினும் ஒரு மாற்று அரசியல் தளம் என்று பார்க்கும்போது கோட்பாட்டு ரீதியாகவும் உத்தி பூர்வமாகவும் விக்னேஸ்வரன் புதிய தரிசனங்களோடு காணப்படுவதாக தெரியவில்லை. மிகவும் குறிப்பாக மக்கள் பங்கேற்பு ஜனநாயகத்தைக் குறித்து அவரிடம் பொருத்தமான அரசியல் தரிசனம் உண்டா என்ற கேள்வியுண்டு. அவருடைய கடந்த ஐந்தாண்டு கால அரசியல் ஆளுமைக்கூர்ப்பை வைத்து பார்த்தால் அவர் அதிகபட்சம் பிரதிநிதித்துவ ஜனநாயக பாரம்பரியத்திற்கு உரியவராகவே தோன்றுகின்றார். அதாவது பெருமளவு தேர்தல் மைய அரசியல் வாதியாக தோன்றுகின்றார். எனவே மக்கள் பற்கேற்பு ஜனநாயகத்திற்கு அவசியமான அரசியல்; தரிசனம் ஏதும் அவரிடம் உண்டா என்பதனை அவர் கட்டியெழுப்பி வரும் கட்சியின் இறுதி வடிவத்தை வைத்துத்தான் கூற முடியும். கிடைக்கப்பெறும் தகவல்களின்;படி அவர் மாற்று என்று விளங்கி வைத்திருப்பது கூட்டமைப்பிற்கு எதிரானதொரு ஒரு புதிய கூட்டைத்தான் என்றே தெரிய வருகிறது.

கஜனையும் சுரேஷையும் ஒரே மேசையில் சந்திக்க வைக்கும் முயற்சிகளை விடவும் தனது கட்சியைக் கட்டியெழுப்பும் வேலைகளிலேயே விக்னேஸ்வரன் அதிகம் கவனம் செலுத்துவதாகத் தெரிகிறது. கஜேந்திரகுமார் வராவிட்டாலும் சுரேஸ் வருவாராக இருந்தால் விக்னேஸ்வரன் அவரை ஏற்றுக்கொள்வாரா? சுரேசையும், சித்தார்த்தனையும் கஜேந்திரகுமார் கடுமையாக விமர்சித்து வருகிறார். இந்நிலையில் சுரேஸ் விக்கினேஸ்வரனுடன் இணைந்தால் கஜேந்திரகுமார் அந்தக் கூட்டுக்குள் சேரத் தயாரா? அண்மையில் வலிகாமத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பாடசாலை அதிபர் தனது நண்பரிடம் பின்வருமாறு கேட்டிருக்கிறார். ‘பேரவைக்குள் ஒன்றாகக் காணப்பட்ட கஜனையும் சுரேசையும் வெற்றிகரமாகக் கையாண்டு தனது கூட்டிற்குள் கொண்டு வர முடியாத விக்னேஸ்வரன் எப்படி கொழும்பையும் அனைத்துலக சமூகத்தையும் தன் வழிக்குக் கொண்டு வந்து ஒரு தீர்வைப் பெற்றுத் தரப்போகிறார்’? என்று. கஜனும் சுரேசும் தங்களுக்கிடையே இணக்கம் காணத் தவறின் அது பேரவைக்கும் பாதிப்பாய் அமையும்.

கஜன் இக்கூட்டுக்குள் இணையாவிட்டால் அவருடைய வெற்றி வாய்ப்பும் குறையும் விக்னேஸ்வரனின் வெற்றி வாய்ப்பும் குறையும். ஒரு மாற்று அணியை ஆதரிப்பவர்களின் பொது உளவியலை அது பாதிக்கும். அதே சமயம் கூட்டமைப்பின் வெற்றி வாய்ப்பும் குறையும். அதோடு தமிழ் வாக்குகள் சிதறும.; இது தென்னிலங்கை மையக் கட்சிகளுக்கு வாய்ப்பாக அமையும். விக்னேஸ்வரன் இப்போதைக்கு கிழக்கிற்கும் தனது நடவடிக்கைகளை விஸ்தரிக்க மாட்டார் எனத் தெரிகிறது. ஆனால் தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணியின் செயலாளர்; இம்முறை கிழக்கில் மாவீரர் நாள் ஏற்பாடுகளைக் களத்தில் நின்று முன்னெடுத்துள்ளார். எனவே அக்கட்சி கிழக்கிலும் போட்டியிட்டால் அங்கேயும் வாக்குகள் சிதறுமா திரளுமா? இப்படியாக தமிழ் வாக்குகள் சிதறும் போது தமிழ் தரப்பின் பேரம்பேசும் சக்தி என்னவாகும்?; ஒரு நண்பர் முகநூலில் பகிர்ந்த ஒரு சீனப் பழ மொழியில் கூறப்படுவது போல் ‘சமையற்காரர்களுக்குள் சண்டை சண்டை வந்தால் சாப்பாடு தீயுமா? ‘

 

http://globaltamilnews.net/2018/106053/

 

அதிகார மோதலால் மக்களுக்கு என்ன இலாபம்?

-இதயச்சந்திரன்

இலங்கையில் ஜனநாயகத்தைக் காப்பாற்ற, எவ்வளவு போராட்டங்கள்.

இதுவே ‘இலங்கை அரசியலின் அதியுன்னத அறம்சார்ந்த போராட்டம்’ என வரலாற்றில் எழுதிவிடுவார்கள் போல் தோன்றுகிறது.

இவர்கள், அதிகார மோதல் பற்றி விலாவாரியாகப் பேசுகிறார்கள்.  அரசியல் யாப்பிலுள்ள சரத்துக்களின் உப பிரிவுகள்  உட்பிரிவுகள் குறித்தெல்லாம் ஆழமாகவும் அகலமாகவும் பேசுகிறார்கள்.

நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட சனாதிபதி முறைமையைக் கொண்டு வந்த கட்சி இப்போது படும்பாடு சொல்லி மாளாது.

இந்த அதிபர் முறைமையானது, நாடாளுமன்றின் அதிகாரத்தை மட்டுப்படுத்தும் ஏக போக உரிமையைக் கொண்டது என்பதனை ஜெயவர்தனாவும் அறிவார் ரணிலும் புரிந்து கொள்வார்.

தாங்கள் உருவாக்கிய ஆப்பில், இவர்களே மாட்டிக் கொண்ட துன்பியல் நிகழ்வு தற்போது நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

மகாசனங்கள் இம் மோதலை வேடிக்கை பார்ப்பதை புரிந்து கொள்ளாத அதிகாரவாசிகள், கட்சி அபிமானிகளை ஒன்றுதிரட்டி தினமொரு போராட்டம் செய்கிறார்கள்.

ஆனாலும் மக்களும்  தங்கள் அடிப்படை உரிமைக்காக, இதே அதிகாராவாசிகளுக்கு எதிராக தொடர் போராட்டங்களை முன்னெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

மக்கள் போராட்டங்களில், அதிகாரத்திற்காகப் போராடும் ஜனநாயகவாதிகளைக் காணவில்லை.

1000 ரூபா சம்பள உயர்வு கோரி, மலையக தமிழ் தோட்ட தொழிலாளர்கள் பல்வேறு பிரதேசங்களில் மக்கள்திரள் போராட்டங்களில் ஈடுபடுகிறார்கள்.

வீழ்ச்சியடையும் ரூபாவின் பெறுமதியை உயர்த்தி நிமிர்த்துவதற்கும், இந்த உழைக்கும் ‘மாமனிதர்கள்’ ஈட்டித்தரும் அமெரிக்க டொலர்களே உதவுகிறது.

இவர்களின் உழைப்பினை நம்பியே அனைத்துலக நாணய நிதியமும் , உலக வங்கியும், சர்வதேச கடன்முறி முதலீட்டாளர்களும், பெருமளவு டொலர்களை கடனடிப்படையில் அள்ளிக் கொடுக்கிறார்கள்.

அவர்களுக்கு மீளச் செலுத்தும் முதலும் வட்டியும், இம் மக்களின் உழைப்பினால் உருவானது.

மக்கள் ஜனநாயகத்திற்காக போராடுவதாகக் கூறுவோரை, மக்கள் போராட்டங்களில் காணவில்லை.

நடைபெறும் நாற்காலிச் சண்டைக்கு என்னதான் ஜனநாயகம் முலாம் பூசினாலும், ‘அதிகாரம் மக்களுக்கானது’ என்பதை ஏற்றுக்கொள்ளாதவரை, இவர்களிடமிருந்து மக்கள் விலகியிருப்பார்கள்.

வடக்கு கிழக்கிலும் இதே நிலைதான்.

ஒற்றையாட்சிக்கு உட்பட்ட மாகாணசபை அதிகாரங்களில் உள்ள, காணி காவல்துறை உரிமைகளைக்கூட நல்லாட்சி அரசாங்கங்கள் வழங்கவில்லை.

அரசியல் யாப்பிலுள்ள காணி காவல்துறை சட்டங்களை நிறைவேற்றவிடாமல் தடுக்கும் அரசிற்கு  எதிராக, தற்போது ரணிலின் ‘மீள்’ வருகைக்காக ஆவேசமாகப் போராடும் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு ஒரு வழக்கையும் போடவில்லை.

காணாமல் போகடிக்கப்பட்ட மக்களின் உறவுகள் முன்னெடுக்கும் போராட்டங்களிலும், இந்த தீவிர

தமிழ்த்தேசிய தலைவர்களைக் காணவில்லை.

நீண்டகாலமாக சிறையில் வாடும் தமிழ் அரசியல் கைதிகளைவிட, ரணில் மீண்டும் ஆட்சிக் கட்டிலில் அமர வேண்டும் என்பதையே தமது இலட்சியமாகக் கொண்டு கூட்டமைப்பு தொழிற்படுவது போலுள்ளது.

தமிழ் மக்களின் உரிமைகளை மீட்க நாடாளுமன்றம் செல்வதாகச் சொல்லி மக்களின் வாக்குகளை பெற்ற கூட்டமைப்பினர், பெரும்பான்மையின கட்சிகளுக்கிடையே நடக்கும் கதிரைச் சண்டையில் ஒரு தரப்பினர் சார்பில் அணிவகுத்து நிற்பது சந்தேகத்தை ஏற்படுத்துகிறது.

ஜனநாயகம் மறுக்கப்பட்ட தேசியஇனத்தின் உரிமைக்குரலாக இருப்பதை விடுத்து, ஒடுக்கும் அரச தரப்புகளில் எவரிடம் ஜனநாயகம் இல்லை என்கிற விவாதங்களில் ஈடுபடுவதற்கு மக்கள் இவர்களை அனுப்பவில்லை.

கடந்த உள்ளூராட்சித் தேர்தலில் கூட்டமைப்பு எதிர்கொண்ட பின்னடைவுகளும், சபை அதிகாரங்களைக் கைப்பற்ற ஏனைய கட்சிகளோடு ஏற்படுத்திய நசிவுப்போக்குகளும், ஒருவகையான தளம்பல் நிலையை உருவாக்கியிருந்தது.

இத்தகைய வீழ்ச்சியிலிருந்து மீண்டெழ முயலும்போது, முன்னாள் முதல்வர் விக்கினேஸ்வரனின் தமிழ் மக்கள் கூட்டணி அரசியல் களத்தில் இறங்கியது.

ஆனந்த சங்கரியின் கூட்டணியில் போட்டியிட்ட, ஒரு காலத்தில் கூட்டமைப்பின் பேச்சாளராகவிருந்த சுரேஷ் பிரேமச்சந்திரனும் முதல் துண்டைப்போட்டு அவரோடு இணைவதாக விடுத்த அறிவித்தல் கூட்டமைப்பிற்குள் மேலும் அதிர்வுகளை ஏற்படுத்தியது.

இவ்வாறாக  அரசியல் இருப்பின் சரிவுநிலையை கூட்டமைப்பு எதிர்கொண்ட போது, மகிந்த இராஜபக்ச மீண்டும் பிரதமர் நாற்காலி என்கிற முருங்கை மரத்தில் ஏறுகிறார்.

 கொழும்பு அதிகார மையத்தில் ஏற்பட்ட மோதலில் ரணில் பக்கம் சாய்ந்த கூட்டமைப்பு, மகிந்த ராஜபக்சவின் வருகையை பலத்த விமர்சனத்தோடு எதிர்க்கிறது.

தமிழ் மக்கள் மத்தியில் இழந்த ஆதரவினை மீளப்பெறுவதற்கு, இந்த மகிந்த எதிர்ப்பினை கூட்டமைப்பின் தலைவர்கள்  கையிலெடுத்தார்கள் என்று நம்பலாம்.

மகிந்த- பொன்சேக்கா, மகிந்த- மைத்திரி அதிகார மோதலில், மகிந்தவிற்கு எதிராகவே தமிழ் பேசும் மக்களின் கூட்டு உளவியல் செயற்பட்டது என்கிற யதார்த்தத்தை கூட்டமைப்பு உணர்ந்துள்ளது.

ஆகவே தமிழ்த் தேசிய அரசியலில் தமக்கெதிராக புதிதாக உருவாகப்போகும் பலமான அணியினை எதிர்கொள்வதற்கு, மக்களின் மகிந்த எதிர்ப்பு நிலையினை தமதாக்கும் கருமத்தை சிரமேற்கொள்வதே ஒரே தெரிவென்று கூட்டமைப்பு கருதுகிறதென நம்பலாம்.

இருதரப்பிலும் ஜனநாயகத்திற்காகப் போராடுவதாகக் கூறும் கட்சிகள், அது கூட்டமைப்போ ரணிலோ, தற்போதைய சூழ்நிலையில் தேர்தலொன்றினை எதிர்கொள்ள விரும்பவில்லைபோல் தெரிகிறது.

‘சதிக்கு எதிராகவே மகிந்தாவை எதிர்க்கிறோம்’ என்கிற ஜேவிபியும், ‘ரணிலை ஜனாதிபதியாக்குவோம்’ என்று கூறியவாறு பிரதமர் நாற்காலியை குறிவைக்கும் சஜித் பிரேமதாசாவும், கோமா நிலையில் செயலற்று இருக்கும் அரச இயந்திரம் இயங்கினால் போதும் என்று கருதுகிறார்கள்.

சிறுபான்மைத் தேசிய இனங்களின் ஆதரவில்லாமல் மகிந்த அணியினரில் எவரும், ஜனாதிபதியாகிவிட முடியாது என்பதனை புரிந்து கொள்ளும் சஜித், அந்த வாய்ப்பு தமக்கே கிடைக்கும் என்று நம்புகிறார்.

 ஆனாலும் இந்தக் கொழும்பு அரசியலிற்கும் மக்களிற்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லையென்பதே நிஜம்.

பிரான்சில் நாட்டில், எரிபொருள்  மற்றும் அத்தியாவசிய பொருட்களின் விலையேற்றத்திற்கு எதிராக ‘மஞ்சள் மேலங்கி’ அணிந்தவாறு இளையோர்கள் போராடுகிறார்கள். அந்த அரசும் மக்களின் போராட்டத்தினை எதிர்கொள்ள முடியாமல், விலை அதிகரிப்பினை தள்ளிப் போடுகிறது.

இலங்கையிலோ, புள்ளடி போட்ட மக்கள் தமது அடிப்படை வாழ்வாதார உரிமைகளுக்காகப் போராடும் போது,  மக்களின் பிரதிநிதிகளோ அம் மக்களிடமிருந்து அந்நியமாகி ஆளுகின்ற வர்க்கமாகிவிடுகிறார்கள்.

இதற்கு தாராண்மைவாத ஜனநாயகம், யதார்த்தவாத அரசியல், திறந்த பொருளாதாரம்  என்று என்னென்னமோ மொழிகளை புகுத்திவிடுகிறார்கள். இவையெல்லாம் ‘மக்கள் அதிகாரம்’ என்கிற பெருவெளிக்கு அப்பால் நிற்கும் அதிகாரவாசிகளின் சுயநல மொழி என்பதை எப்போது மக்கள் புரிந்து கொள்வார்கள்?.

http://www.samakalam.com/blog/அதிகார-மோதலால்-மக்களுக்க/

கொழும்பு நெருக்கடி

யதீந்திரா 
புகழ்பெற்ற ரஸ்ய எழுத்தாளர் தாஸ்தோவெஸ்கி (Fyodor Dostoyevsky) தனது குற்றமும் தண்டனையும் என்னும் நாவலில் எடுத்தாளும் ஒரு கூற்று, பத்திரிகையியலில் பிரதானமாக எடுத்தாளப்படுவதுண்டு. அதாவது, பிழையான விடயங்களை செய்பவர்கள் என்று நாம் கருதுபவர்களை கண்டிப்பது மிகவும் இலகுவானது ஆனால்; அவர்களை விளங்கிக்கொள்வது மிகவும் சவாலானது. இன்று கொழும்பில் ஏற்பட்டிருக்கும் நெருக்கடி நிலையைக்கு காரணமானவர்கள் என்று நமது பார்வையில் அகப்படுபவர்களை கண்டிப்பது மிகவும் இலகுவானது. அதனை எவரும் செய்யலாம் ஆனால் அவ்வாறானவர்களை விளங்கிக்கொள்வதும் அவர்களை இயக்கும் அரசியல் பின்னணிகளை விளங்கிக் கொள்வது மிகவும் சவாலானது.

இன்று நடைபெறும் அனைத்து பிரச்சினைகளுக்குமான காரணம் யார்? இப்படியொரு கேள்வியை எழுப்பினால் அனைவரது பதிலும் தடுமாற்றமின்றி மைத்திரிபால சிறிசேன என்பதாக இருக்கும். மைத்திரிபால திடிரென்று, பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்கவை பதவி நீக்கம் செய்து, மகிந்த ராஜபக்சவை புதிய பிரதமராக நியமித்தார். அதிலிருந்து ஏற்பட்ட நெருக்கடிகள் இறுதியில் அரசாங்கமே இல்லாத நாடாக இலங்கையை மாற்றியிருக்கிறது. இலங்கையின் அரசியல் வரலாற்றில் இது போன்றதொரு நெருக்கடி முன்னர் எப்போதும் ஏற்பட்டதில்லை. எனவே இந்த அனைத்து பிரச்சினைகளுக்கும் வித்திட்ட சூத்திரதாரி மைத்திரிபால சிறசேன என்பதுதான் முதல் பார்வை. இரண்டாவது பார்வை மகிந்த ராஜபக்ச குடும்பத்தின் அதிகார வெறியே இதற்கு காரணம். இன்று ஏற்பட்டிருக்கும் நெருக்கடி நிலையை மேலோட்டமாக பார்த்தால் இந்த இரண்டு பார்வையும் சரிதான். ஆனால் அது முற்றிலும் சரியானதா?

2009இல் யுத்தம் முடிவடைந்ததை தொடர்ந்து, ஜனாபதித் தேர்தலுக்கு ஒருவருடம் இருக்கின்ற நிலையில், மகிந்த தேர்தலுக்கு செல்லும் முடிவை எடுக்கின்றார். விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிரான யுத்த வெற்றியை வாக்குகளாக மாற்றிக் கொள்ளும் ஒரு உக்தியாகவே மகிந்த அவ்வாறானதொரு முடிவுக்குச் சென்றிருக்க வேண்டும். ஆனால் இந்த சந்தர்பத்தில் பிறிதொரு விடயம் நிகழ்கிறது. அதாவது, அதுவரை மகிந்தவின் முகாமில் முக்கிய நபராக இருந்த ஜெனரல் சரத்பொன்சேகா மகிந்தவிற்கு எதிராக களமிறக்கப்படுகின்றார். இந்தத் தேர்தலில் பொன்சேகாவை விடவும் 20 லட்சம் வாக்கு வித்தியாசத்தில் மகிந்த வெற்றி பெறுகின்றார். மகிந்த யுத்த வெற்றியை பிரதான விடயமாக முன்னிறித்தி தேர்தலை எதிர்கொண்ட போது, அந்த யுத்த வெற்றி வாக்குகளை இரண்டாக பிளக்கும் நோக்கில்தான் பொன்சேகா களமிறக்கப்பட்டார். ஆனால் அது எதிர்பார்த்த வெற்றியை கொடுக்கவில்லை. 2010இல் ஒரு வருடம் முன் கூட்டியே தேர்தலை வைத்தது போன்று, இரண்டு வருடங்கள் இருக்கின்ற நிலையில் 2015இல் மகிந்த தேர்தலுக்கு செல்கின்றார். 2010இல் நிகழ்ந்தது போன்றதொரு நிகழ்வே மீண்டும் நிகழ்கின்றது. ஆனால் இம்முறை மகிந்தவின் முகாமில் இருந்த சிறிலங்கா சுதந்திரக்கட்சியின் மூத்த தலைவர்களில் ஒருவரான மைத்திரிபாலசிறிசேன மகிந்தவிற்கு எதிராக களமிறக்கப்படுகின்றார். மகிந்தவிற்கு எதிராக அனைத்து தரப்பினருமே ஓரணியில் நிற்கின்றனர். 5லட்சம் வாக்கு வித்தியாசத்தில் மைத்திரி வெற்றி பெறுகின்றார். இங்கு கவனிக்க வேண்டிய முக்கியமான விடயம் வேறு.

அதனை வெளிக்கொனரவே மேற்படி விடயங்களை இங்கு குறிப்பிட நேர்;ந்தது. மேற்படி இரண்டு தேர்தல்களிலும் ஜனாதிபதி வேட்பாளராக ரணில் விக்கிரமசிங்க முன்னிறுத்தப்படவில்லை. ஏன்? ஏனெனில் மகிந்த ராஜபக்சவை எதிர்த்து சிங்கள மக்களின் பெரும்பாண்மையான செல்வாக்கை ரணிலால் பெற முடியாது. இதன் காரணமாகவே இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும் பொது வேட்பாளர்கள் நிறுத்தப்பட்டனர். ஆனால் மைத்திரிபாலவின் வெற்றியை பயன்படுத்தி, ரணில் தன்னை பாராளுமன்றத்தில் ஒரு வலுவான பிரதமராக நிலைநிறுத்திக் கொள்வதில் வெற்றிபெறுகின்றார். கடந்த மூன்று வருடங்களாக உத்தியோகபூர்வமற்ற ஒரு ஜனாதிபதியாகவே ரணில் செயற்பட்டுக் கொண்டிருந்தார். இவ்வாறானதொரு பின்புலத்தில்தான் நடந்து முடிந்த உள்ளுராட்சித் தேர்தலில் மகிந்த தலைமையிலான பொதுஜன பெரமுன மைத்திரி-ரணில் இரண்டு தரப்பினரையும் தோற்கடித்தது. இது கூட்டரசாங்கத்தின் தோல்வியை பறைசாற்றியது, முக்கியமாக ரணிலின் தோல்வியை பதிவு செய்தது. இதன் மூலம் ஜக்கிய தேசியக் கட்சி எதிர்வரும் தேர்தல்களில் பெரும் வெற்றியை பெறுவதற்கான வாய்ப்புக்கள் இல்லையென்பதும் வெள்ளிடைமலையானது.

இவ்வாறானதொரு பின்புலத்தில்தான் தற்போதைய அரசியல் நெருக்கடி நிலைமை வேண்டுமென்றே தோற்றுவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்த நெருக்கடி நிலைமையை தோற்றுவித்திருப்பது மைத்திரியின் சில அதிரடியான நடவடிக்கைகள்தான் என்றாலும் கூட, மைத்திரி இவற்றையெல்லாம் தனது சுயபுத்தியில்தான் செய்திருப்பார் என்பதை எவ்வாறு நம்பலாம்? அவ்வாறு சிந்திப்பது நிலைமைகளை சரியாக விளங்கிக்கொள்ள உதவுமா?

இது ரணில் விக்கிரமசிங்கவிற்கான நான்காவது ஆடுகளம். முதலாவது களம் 2005இல் கிடைத்தது. அன்று ரணில் ஆட்சியை கைப்பற்றுவதற்கான வாய்ப்புக்கள் மிகவும் பிரகாசமாக இருந்தன. ஆனால் விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு தேர்தலை பகிஸ்கரிக்குமாறு கூறியதன் விளைவாக தமிழ் மக்களின் ஆதரவின்றி, ரணில் சிறு வாக்கு வித்தியாசத்தில் தோல்வியடைந்தார். 2010இன் ஆடுகளத்தில் ரணில் ஒரு அவதானிப்பாளராக தன்னை சுருக்கிக் கொண்டார். 2015இல் தன்னை ஒரு வலுவவான பிரதமராக நிறுவிக்கொண்டார். தற்போது அந்த பிரமதமர் பதவியில் அவர் இருக்க முடியுமா அல்லது இல்லையா என்னும் புதியதொரு நெருக்கடிநிலை வலிந்து தோற்றுவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. உண்மையில் இந்த நெருக்கடி நிலையின் உண்மையான இலக்கு ரணிலை அகற்றுவதா அல்லது ரணிலை பலப்படுத்துவதா?

மகிந்த ராஜபக்சவின் செல்வாக்கை கடந்த மூன்றுவருட ஆட்சியால் சிதைக்க முடியவில்லை. இவ்வாறானதொரு நிலையில்தான், மகிந்த அதிகார வெறியால், அரசியல் யாப்பிற்கு முரணாக பதவியில் இருக்கின்றார் என்றவாறான சூழல் தற்போது ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. அதற்கான வாய்ப்பை மகிந்தவே கொடுத்திருக்கின்றார். மகிந்தவிற்கு நெருக்கமானவர்களே மகிந்த பொறுமையாக இருந்திருந்தால், அடுத்த தேர்தலில் பெரும் வெற்றியை பெற்றிருக்கலாம் அவசரப்பட்டுவிட்டார் என்று விமர்சிக்குமளவிற்கு நிலைமைகள் மாறியிருக்கின்றன. இந்த விடயங்களை தொகுத்து நோக்கினால், மைத்திரியின் ஊடாக மகிந்தவிற்கு எதிராக மீண்டுமொரு களம் திறக்கப்பட்டிருக்கிறதா? தற்போதுள்ள நிலைமையில் ஒரு தேர்தலை எதிர்கொண்டால் மகிந்தவின் வாக்கு வங்கியில் ஒரு சரிவு ஏற்படலாம் என்றவாறான கணிப்பும் உண்டு. கடந்த மூன்று வருடகால ஆட்சியால் சாதிக்க முடியாததை, தற்போது உருவாக்கபட்டிருக்கும் நெருக்கடியை கொண்டு, சாதிப்பதற்கான ஒரு திட்டம் இதற்கு பின்னால் இருக்கிறதா என்னும் கேள்வியை மிக இலகுவாக நிராகரிக்க முடியுமா? மைத்திரி இதில் தெரிந்தும் ஈடுபடலாம், தெரியாமலும் ஈடுபடலாம். வேளித்தோற்றத்தில் மைத்திரியின் நடவடிக்கைகள் முதிர்ச்சியற்ற, கோமாளித்தனமான ஒரு செயலாகவே அவரது எதிரிகளால் பார்க்கப்படுகிறது. ஆனால் ஒவ்வொரு நடவடிக்கைகளையும் அதன் ஆழ அகலங்களோடு பார்க்க முற்படுவதுதான் சரியானது. அவ்வாறு சிந்தித்தால், தற்போது வலிந்து திணிக்கப்பட்டிருக்கும் கொழும்பின் அதிகார நெருக்கடியின் உண்மையான இலக்கு பிறிதொன்றாகவே இருக்கும். பொதுவாக அரசியல் இலக்குகளை திட்டமிடுகின்ற போது, ஒன்று பிழைத்தால் இன்னொன்று என்னும் அடிப்படையில்தான் திட்டமிடுவர்.

 

http://www.samakalam.com/செய்திகள்/கொழும்பு-நெருக்கடி/

1. முதலாவது பாகம் - மன்னர் கித்சிரிமேவன் அரசரின் காலம் தொடக்கம் மகாபராக்கிரமபாகுவின் காலம் (302-1186) வரையான 884 ஆண்டுகளைப் பதிவு செய்கிறது. மொத்தம் 42 அத்தியாயங்களைக் கொண்டது அது.

1. இரண்டாவது பாகம் – 1186-1357 வரையான விஜயபாகு மன்னர் காலத்திலிருந்து ஐந்தாம் பராக்கிரமபாகுவின் ஆட்சிக் காலம் வரை 171 வருட காலத்தைப் பதிவு செய்கிறது.

1. மூன்றாவது பாகம் – 1357-1815 வரையான விஜயபாகு மன்னர் காலத்திலிருந்து ஸ்ரீ விக்கிரம ராஜசிங்கன் காலப்பகுதிவரை 441ஆண்டுகளைப் பதிவு செய்கிறது. ஆட்சி முழுமையாக அந்நியர் கைகளில் சிக்கும் வரையான காலப்பகுதி இது.

 

“மன்னன் ஸ்ரீ விக்கிரம சிங்கவை அரியாசனத்திலிருந்து அகற்றி அன்று ஆங்கிலேயர்களின் பிடியில் இருந்த அரச உரித்துடைய இளவரசன் முத்துசாமிக்கு விசேட கொடுப்பனவுகளையும் சலுகைகளையும் வழங்கி யாழ்ப்பாணத்தில் குடியேற்றிவிட்டு அந்த அரியாசனத்தை பிலிமத்தலாவவுக்கு பெற்றுக்கொடுப்பதற்காக ஆளுனர் பிரடறிக் நோர்த்துக்கும் பிலிமத்தலாவ மகா அதிகாரத்துக்கும் இடையில் 1803 இல் உடன்படிக்கை செய்துகொள்ளப்பட்டது” “தீர்வுக்காக உருவாக்கப்பட்ட மாவட்டசபைகள் சரியாக இயங்கவில்லை. இந்த சிக்கலைத் தீர்ப்பதற்காக சர்வகட்சி மாநாட்டை 1983 யூலையில் நடத்த ஜனாதிபதி ஏற்பாடு செய்திருந்தார். இந்த மாநாடு நடப்பதற்கு முதல் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி கட்சி மாநாட்டை ஏற்பாடு செய்திருந்த வேளையில் பிரபாகரனின் திட்டத்தின் படி இந்த நாட்டில் “கருப்பு யூலை” என்று அழைக்கப்படும் மோசமான நிகழ்வுக்கு காரணமாக ஆன பயங்கரவாதத் தாக்குதலை புலிகள் இயக்கம் நடத்தியது.” பிற்குறிப்பு:
இக்கட்டுரைக்கான தகவல்களில் பெரும்பகுதி 2018 ஓகஸ்டில் இல் வெளியான மகாவம்சத்தின் 6வது தொகுதியிலிருந்தும், அதற்கு முன்னர் வெளியான 5வது தொகுதியிலிருந்தும் பெறப்பட்டவை.

இந்தியாவின் மதச்சார்பற்ற ஜனநாயகத்திற்கு வந்திருக்கும் ஆபத்து

- முஹம்மத் அயூப்

இந்தியா அதன் மதசார்பற்ற ஜனநாயகத்தின் எதிர்காலம் இடருக்குள்ளாகியிருக்கும் நிலையில், நெருக்கடிமிக்க திருப்பக்கட்டத்தில் நிற்கிறது. முக்கியமான ஐந்து மாநிலங்களின் சட்டசபைத் தேர்தல்கள் பூர்த்தியடையும் வெவ்வேறு கட்டங்களில் இருக்கும் அதேவேளை, அடுத்த வருடம் பொதுத்தேர்தலும் நடைபெறவிருக்கும் நிலையில் அரசியல் சூடு கொதிநிலைக்குச் சென்றுகொண்டிருக்கிறது.போட்டி போட்டுக்கொண்டு இந்துத்வா அரசியல் பேசுவது முக்கியமாக அவதானிக்கக்கூடிய செயற்பாடாகியிருக்கிறது. வெளிவேடத்துக்கு மதசார்பற்றதாக இருக்கின்ற காங்கிரஸ் கட்சி இந்துவாத பாரதிய ஜனதா கட்சியின் ஆதரவுத்தளத்திற்குள் ஊடுருவுவதற்காக தனது ' இந்துச் சான்றுகளை ' வெளிக்காட்டும் பிரயத்தனங்களில் இறங்கியிருக்கிறது.

       

காங்கிரஸ் தலைவர் ராகுல் காந்தி இந்துக் கோவில்களுக்குச் சென்று வழிபடுவதில் மும்முரம் காட்டுகின்ற அதேவேளை, தேர்தல் அனுகூலங்களுக்காக தனது குடும்ப - சாதி மரபு மூலங்களைப் பற்றி  பகிரங்கமாகப் பேசுவதையும் காணக்கூடியதாக இருக்கிறது. பிரதமர் பதவிக்கான வேட்பாளராக வரவிரும்புகின்றவர்  நாட்டுக்கு தலைமை தாங்குவதற்கான அடிப்படைத் தகுதிகளாக வெளிப்படையாகவே தனது சாதி, மதம் ஆகியவற்றைப் பற்றி பேசுவது சுதந்திர இந்தியாவில் இதுதான் முதற்தடவையாகும்.

காங்கிரஸ் கட்சியின் மந்தமான இந்துத்வா எதிர்வரும் பொதுத்தேர்தலில் படுமோசமான தோல்வியைத் தேடித்தரக்கூடிய சகலவிதமான சாத்தியப்பாடுகளும் இருக்கிறது எனலாம். ஏனென்றால், பாரதிய ஜனதாவின் முரட்டுத்தனமான இந்துத்வாவின் ஒரு வெளிறிய நகல் போன்று தென்படுகின்ற இந்துவாதத்தை கடைப்பிடிப்பதன் மூலம் உண்மையான இந்துவெறியுடன்  போட்டிபோடமுடியாது.ராகுல் காந்தியும் அவரது ஆலோசகர்களும் புனைவுத்தனமான தனிப்பட்ட மத உணர்வு வெளிப்பாட்டை  இந்து தேசியவாதத்துடன் போட்டுக் குழப்புகிறார்கள். இந்து தேசியவாதம் என்பது )அரசியலமைப்பின் ஆத்மார்த்த நோக்கங்களுக்கும் அடிப்படையான உணர்வுக்கும் நேரடி விரோதமான முறையில் ) இந்தியாவுக்கு பிரத்தியேகமாக உரிமைகோரக்கூடியவர்கள் இந்துக்களே ; முஸ்லிம்களும் கிறிஸ்தவர்களும் இரண்டாந்தரப் பிரஜைகளாக நடத்தக்கூடிய வெளியாரே என்ற எண்ணத்தின் அடிப்படையில் தெளிவாக வரையறுக்கப்பட்ட ஒரு அரசியல் கோட்பாடேயாகும். அது தனிப்பட்டவர்களின் கடவுள்பக்தியுடனும் இந்துமதத்தின் சித்தாந்தக்கூறுகளுடனும் எதுவிதத்திலும் சம்பந்தப்பட்டதல்ல.

காங்கிரஸின் மந்தமான இந்துத்வா அரசியலமைப்பில் பொதிந்திருக்கும் மதசார்பின்மையின் சித்தாந்தக்கூறுகளை கடுமையாக மங்கச் செய்வதன் மூலமாக தத்துவார்த்த செயற்களத்தை பாரதிய ஜனதாவுக்கு விட்டுக்கொடுக்கின்றது. தேர்தல் அனுகூலங்களுக்காக வெளிப்படையாக  பயன்படுத்துவதைத்  தவிர்த்த நீண்டகால  நியமங்கள் இப்போது கடந்தகாலத்து சமாச்சாரமாகிவிட்டது. அரங்கேறுகின்ற இந்த நாடகத்தின் மிகவும் ஆபத்தான ஒரு அம்சம் என்னவென்றால் மிரட்டலின் மூலமாக முனனெடுக்கப்படுகின்ற  அரசியலின் துரித விரிவாக்கமாகும். அந்த அரசியல் சட்டத்தின் ஆட்சியை மலினப்படுத்துவதுடன் இந்தியாவின் ஜனநாயக கட்டுமானத்தை அச்சுறுத்துகிறது. அண்மையில் அயோத்தியில் விஷ்வ இந்து பரிஷத்தும் ராஷ்டிரிய சுவயம்சேவக்கும்( ஆர்.எஸ்.எஸ்.) சிவசேனா மற்றும் இந்து தேசியவாத அமைப்புக்களும் ஆயிரக்கணக்கில் பக்தர்களை அணிதிரட்டிய செயல் இதற்கு  சிறந்த உதாரணமாகும்.

1992 டிசம்பரில் நிர்மூலமாக்கப்பட்ட பாபர் மசூதி  இருந்த இடத்தில் உடனடியாக இராமர் கோவிலைக் கட்டுவிப்பதற்கு அரசாங்கத்துக்கு நெருக்குதலைக் கொடுக்கும் தந்திரோபாயத்தின் ஒரு பகுதியாகவே இந்த அணிதிரட்டல்கள் அமைந்திருக்கின்றன. தங்களுக்கு சினேகபூர்வமானதாக இன்றைய அரசாங்கத்தை நோக்கும் இந்துத்வா அமைப்புகள் இத்தகைய நெருக்குதலைக் கொடுப்பதன் மூலமாக நோக்கத்தைச் சாதித்துக்கொள்ளலாம் என்று நம்புகின்றன.ஆனால், இது இந்தியாவின் உச்சநீதிமன்றத்தின் அதிகாரத்துக்கு நேரடியான ஒரு சவால் என்பது முக்கியமாகக் கவனிக்கப்படவேண்டியதாகும். அயோத்தி பாபர் மசூதி சர்ச்சை தொடர்பான வழக்கு உச்சநீதிமன்றத்தில் விசாரணையில் இருக்கிறது.அதனால் நீதித்துறையை கடுமையாக மலினப்படுத்துவதாக இந்துத்வா அமைப்புக்களின் செயற்பாடுகள் அமைந்திருக்கின்றன. அயோத்தி பேரணியில் உரையாற்றிய ஆர்.எஸ்.எஸ். தலைவர் மோகன் பகவாத் " சட்டத்தின் வாசகங்களினால் மாத்திரம் சமூகம் நகருவதில்லை.அது தனது சொந்த விருப்பங்களினாலும் நகருகிறது " என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். அவரது கருத்து நீதித்துறைக்கான சவாலை உணர்த்துவதாக இருந்தது. ஏனைய பேச்சாளர்கள் பகவாத்தின் உரையைக் காட்டிலும் கூடுதலான அளவுக்கு வரம்புகடந்தவையாக அமைந்திருந்தன. ஒரு சொத்து தகராறாக ஆரம்பித்த பிரச்சினை நீதிமன்றத்தின் நோக்கெல்லைக்கு அப்பால் ஒரு மத நெருக்கடியாக மாற்றப்பட்டிருக்கிறது.

அதேநேரத்தில், ஜனநாயக விரோத அலையொன்றும் நாடு பூராவும் பரவி வருகிறது. தாராளபோக்குடைய ஜனநாயகமல்ல, ஜனரஞ்சகவாதமே இந்திய அரசியல் சமுதாயத்தின் தன்மையை வரையறுக்கின்ற போக்கு அதிகரித்துக்கொண்டுவருகிறது.

கடுந்தீவிர தேசியவாதத்தின் குறுகிய பகட்டு ஆரவாரத் தேசியக் கொள்கை வடிவம் ஒன்று மக்கள் மத்தியில் ஆதரவுடையதாக மாறியிருக்கிறது.தொலைக்காட்சி விவாதங்களில், கலந்துரையாடல்களில் பங்கேற்பவர்களுடன் அரசியல்வாதிகள் கிரமமாக இத்தகைய ஆரவாரப்பேச்சுக்களில் ஈடுபடுவதைக்காணக்கூடியதாக இருக்கிறது.அதை முறைமை உடையதாகக்காட்டுவதில் பங்களிப்புச் செய்பவர்களாக ஓய்வுபெற்ற இராணுவ அதிகாரிகள் சிலரும் கலந்துரையாடல்களில் கலந்துகொள்கிறார்கள்.இது அரசியலமைப்பில் பேணப்படுகின்றதும் சுதந்திர இந்தியாவின் முதலாவது தலைமுறைத் தலைவர்களினால்  பெரிதும் நேசிக்கப்பட்டதுமான  தாராளவாத விழுமியங்களுடன் இணைந்ததான தேசப்பற்றுக்கு நேர் எதிரானதாகும்.

தற்போது சேவையில் இருக்கும் உயர்மட்ட இராணுவ அதிகாரிகள்  சர்ச்சைக்குரிய உள்நாட்டு பிரச்சினைகள் மற்றும் வெளியுறவுக் கொள்கை விவகாரங்கள் தொடர்பில் பகிரங்கமாகக் கருத்து வெளியிடுகின்ற போக்கு ஜனநாயக விழுமியங்கள் அரித்துச் செல்லப்படுகின்றமையின் இன்னொரு வெளிப்பாடாகும்.அரசாங்கத்தையும்  எதிரணியையும் சேர்ந்த சிவிலியன் அரசியல்வாதிகளின் பிரத்தியேகமான களமாக விளங்கவேண்டிய விவாதங்களில் குறிப்பாக சட்டவிரோத குடியேற்றம், மற்றும் இந்திய - பாகிஸ்தான் உறவுகள் போன்ற சர்ச்சைக்குரிய விவகாரங்கள் தொடர்பான விவாதங்களில் இராணுவ அதிகாரிகள் கலந்துகொள்கிறார்கள். முன்னையதொரு யுகத்தில்இவ்வாறு செய்வதற்கு அனுமதிக்கப்பட்டிக்காது.ஏனென்றால் என்ன விலை கொடுத்தேனும் இராணுவ அதிகாரிகளுக்கு மேலான சிவிலியன் உச்ச உயர்நிலை மேலாண்மை பாதுகாக்கப்படவேண்டும் என்பதிலும் அரசியல் களத்தில் இருந்து இராணுவம் தனிமைப்படுத்தப்பட்டிருக்கவேண்டும் என்பதிலும் இந்தியக் குடியரசின் தாபகத்தலைவர்கள் மிகுத்த உறுதியாக இருந்தார்கள்.

இந்திய அரசியலின் தற்போதைய போக்கு அயல்நாடான பாகிஸ்தானின் முதல் தசாப்தத்தின் அரசியல் நிகழ்வுகளை அச்சவுணர்வுடன்  நினைவுபடுத்துகின்றது. மதரீதியான சகிப்புத்தன்மையின்மையினால் தூண்டிவிடப்பட்ட பெரும்பான்மையினவாதத்தின் தீவிரமும் அரசியல் களத்தில் இராணுவத்தின் படிப்படியான ஆர்வமும் இறுதியில்  1958 ஆம் ஆண்டில் முதலாவது இராணுவச் சதிப்புரட்சிக்கு வழிவகுத்தன.இது அடுத்தடுத்து தொடர்ச்சியான இராணுவ ஆட்சிகளைக் கொண்டுவந்தது. அத்தகைய ஒரு இராணுவ ஆட்சி  1971 ஆம் ஆண்டில் பாகிஸ்தானின் பிரிவினையில் முடிந்தது.பின்னரான காலகட்டத்தில் 1980 களில்  உருவெடுத்த பயங்கரவாதம் இந்தியாவையும் ஆப்கானிஸ்தானையும் அச்சுறுத்திக்கொண்டிருப்பது மாத்திரமல்ல பாகிஸ்தானின் சமூகக்கட்டுமானத்தையும் கிழித்தெறியும் ஆபத்துடன் தொடர்ந்துகொண்டிருக்கிறது.

பாகிஸ்தானின் ஆரம்ப வருடங்களில் இழைக்கப்பட்ட தவறுகளின் விளைவாகத் தோன்றிய நிகழ்வுப்போக்குகளில் இருந்து அந்த நாடு ஒருபோதுமே மீட்சிபெறமுடியவில்லை.இன்று கூட அதற்கான விலையைப் பாகிஸ்தான் செலுத்திக்கொண்டேயிருக்கிறது. அதே பாதையில் இந்தியா போகாது என்று நம்புவோமாக.உலகின் மிகப்பெரிய ஜனநாயகம் அத்தகைய இருண்ட ஒரு எதிர்காலத்தைத் தாங்கமாட்டாது.

( இந்து)

 

http://www.virakesari.lk/article/45926

 

கொழும்பின் எண்ணப்போக்குகள்

- ராஜீவ் பாதியா

 

இலங்கையின் அரசியல் நெருக்கடியில் வெற்றியாளர் எவருமில்லை. நெருக்கடி உருவாக காரணமாயிருந்த நடவடிக்கைகளை எடுத்த ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன, இரு நம்பிக்கை வாக்கெடுப்புகளில் தோல்வி கண்ட மகிந்த ராஜபக்ச, பாராளுமன்றத்தில் பெரும்பான்மை உறுப்பினர்களின் ஆதரவைக்கொண்டிருக்கும் ரணில் விக்கிரமசிங்க ஆகிய மூவருமே பலப்பரீட்சையில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள்.

        

இந்த பின்புலத்திலே,  இந்தியாவுக்கும் இலங்கைக்கும் இடையிலான உறவுகளில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தக்கூடியதாக பிரதான அரசியல் பாத்திரங்கள் மத்தியில் இருக்கக்கூடிய எண்ணப்போக்குகள் எவை? முன்னாள் வெளியுறவு செயலாளரும் கலிங்க லங்கா பவுண்டேசனின் தலைவருமான லலித் மான்சிங் தலைமையிலான  மாண்புமிக்க இந்திய கல்விமான்கள், முன்னாள் சிவில் சேவை அதிகாரிகள் மற்றும் ஓய்வுபெற்ற கடற்படைத் தளபதியொருவரை உள்ளடக்கிய தூதுக்குழு ஒன்று கடந்த மாதம் கொழும்பில் இருந்தது. இந்த தூதுக்குழு இலங்கையின் நான்கு முன்னணி ஆய்வு நிறுவனங்களுடனும் அரசியல் பிளவின் வெவ்வேறு தரப்புகளைச் சேர்ந்த பல முக்கிய பிரமுகர்களுடனும் திறந்த மனதுடன் நேர்மையான முறையில் நடத்திய கலந்துரையாடல்கள் தற்போதைய நிலைவரம் பற்றிய தெளிவான பார்வையை தந்தன.

இந்ததியாவுடன் நேர்மறையானதொரு ஈடுபாட்டை வளர்த்துக்கொள்வதில் இலங்கைக்கு இருக்கின்ற தொடர்ச்சியான தேவை பற்றி கட்சிவேறுபாடுகள் கடந்த நிலையில் தெளிவான இருதரப்பு கருத்தொருமிப்பு தோன்றக்கூடியதாக இருந்தது. உறவுகளை மேம்படுத்துவதற்கான பிரதமர் நரேந்திர மோடியின் முன்முயற்சிகள் பெரிதும் வரவேற்கப்பட்டன. ஆனால், இந்தியாவின் சமச்சீரற்ற பருமனையும் வல்லமையையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு நோக்கும்போது இந்தியாவினால் தாங்கள் அமுக்கப்படுவதாக இலங்கையர்கள் உணருகிறார்கள். அதன் காரணத்தினால் நெருக்கமான ஒத்துழைப்புக்கு இந்தியா விடுக்கின்ற அழைப்புக்களை எதிர்ப்பது இலங்கையின் சதந்திர அடையாளத்தை முனைப்புறுத்தும் செயற்பாடுகளின் ஒரு அங்கமாக நோக்கப்படுவதாக இருக்கலாம்.

இலங்கையின் கருத்துக்கோணத்தில் நோக்கும்போது இந்தியாவுக்கு எதிரிடையானதாக சீனாவுடனான உறவுகளை மேம்படுத்துவது என்பது ஒரு  தந்திரோபாயரீதியான அணுகுமுறையாகும். இலங்கைக்கு அதன் அபிவிருத்தி திட்டங்களுக்காக பாரியளவு மூலதனம் தேவைப்படுகிறது. கடுமையான நிபந்தனைகளுடன் கூடியதாக இருந்தாலும் கூட அந்த மூலதனத்தை வழங்க முன்வருகின்ற ஒரே நாடாக சீனா மாத்திரமே இருக்கிறது போலத் தோன்றுகிறது. பெருமளவு கடனுதவிகளை வழங்குவதன் மூலமாக இலங்கையை சீனா கடன்பொறியொன்றில் சிக்கவைத்திருக்கிறது என்ற கருத்தையும் அம்பாந்தோட்டை துறைமுகம்  சீனாவுக்கு 99 வருடங்களுக்கு குத்தகைக்கு கொடுக்கப்பட்டமை ஒரு நவகாலனித்துவ பாணிச் செயற்பாடு என்ற விமர்சனங்களையும் இலங்கையின் பல புத்திஜீவிகளும் கொள்கை வகுப்பாளர்களும் நிராகரிக்கிறார்கள். சீனாவின் பணத்தை தாங்கள் ஏற்றுக்கொள்வதாகவும் அதேவேளை சீனாவின் பிரசன்னத்தை ஆரத்தழுவத் தயாராயில்லை என்றும் அவர்கள் வாதிடுகிறார்கள். சீனாவை நன்கு புரிந்து விளங்கிக்கொண்டு கையாளுவதற்கான நிபுணத்துவம் தங்களுக்கு இருப்பதாக அவர்கள் பெருமை பேசுவதை நம்பக்கூடியதாக இல்லை.

இந்தியாவுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையிலான போட்டாபோட்டி என்று வரும்போது அந்த இரு ஆசிய வல்லாதிக்க நாடுகளுடனான இலங்கையின் உறவுகளில் ஒரு சமநிலையைப் பேணவேண்டும் என்ற அபிப்பிராயம் ராஜபக்சவுக்கு ஆதரவாகப் பேசுபவர்களுக்கு இருக்கிறது.சீனாவுக்கும் இலங்கைக்கும் இடையிலான உறவுகளை இந்தியாவுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையிலான சிக்கலான உறவுகள் என்ற குறுகிய நிறப்பிரிகையின் ஊடாக பார்க்கக்கூடாது என்று வேண்டுகோள் ஒன்று விடுக்கப்பட்டது. அது யதார்த்தபூர்வமற்றது என்றபோதிலும் வலுவானதாக இருக்கிறது. இதற்கு அவர்கள் இரு மேலதிக வாதங்களை முன்வைக்கிறார்கள். பெரும்பாலான திட்டங்களை முன்னெடுப்பதற்கு இலங்கை முதலில் இந்தியாவையே அணுகியது. இந்தியா தயக்கம் காட்டிய பின்னரே சீனாவின் உதவி நாடப்பட்டது என்பது ஒரு வாதம். சீனா திட்டங்களை பொறுப்பெடுத்தால் துரிதமாக அவற்றை நிறைவேற்றுவதில் அக்கறை காட்டும். ஆனால், இந்திய உயரதிகாரிகள் மட்டத்தில் எப்போதுமே தாமதம் காட்டப்படும் என்பது இரண்டாவது வாதம். இந்த வாதம் இலங்கையின் ஒரு பல்லவியாக இருந்து வருகிறது.

தெற்காசிய நாடு என்ற அடையாளத்தில் இருந்து தூரவிலகி இந்து சமுத்திர நாடு என்ற பாத்திரத்தை வகிப்பதிலேயே இலங்கை இப்போது முனைப்புக்காட்டுகிறது போலத்தெரிகிறது. தென்கிழக்காசிய நாடுகள் சங்கத்துடனும் (ஆசியான்) ஜப்பானுடனும் கூடுதலான அளவுக்கு தொடர்புகளைக் கொண்டிருக்கவேண்டும் என்ற நாட்டம் இதற்கு காரணமாக இருக்கக்கூடும். பிராந்திய ஒத்துழைப்புக்கான தெற்காசிய சங்கத்தின் (சார்க்) செயற்பாடுகளில் ஏற்பட்டிருக்கும் முட்டுக்கட்டை நிலை தொடர்பில் ஏற்பட்டிருக்கக்கூடிய அதிருப்தியும் ' பிம்ஸ்ரெக் ' என்று அழைக்கப்படுகின்ற பல்துறை தொழில்நுட்ப மற்றும் பொருளாதார ஒத்துழைப்புக்கான வங்காள விரிகுடா முன்முயற்சி என்ற அமைப்பை வலுப்படுத்துவதில் எதிர்நோக்கப்படுகின்ற சவால்களும் இலங்கையின் இந்த நகர்வின் பின்னணியில் இருக்கக்கூடிய காரணங்களாக இருக்கலாம். சிறந்த சர்வதேச கடல்சார் தொடர்புகளின் விளைவாக ஏற்படக்கூடிய பொருளாதார வாய்ப்புகளும் கடல் வளங்களை பெருமளவுக்குப் பயன்படுத்துகின்ற ஆற்றலைக்கொண்ட நாடாக மாறுவதில் உள்ள சாத்தியமும் இது விடயத்தில் மேலதிக நோக்கங்களாக இருக்கலாம்.

இந்து சமுத்திரத்தைப் பொறுத்தவரை, அமைதியும் சமாதானமும்  நிலவுகின்ற பிராந்தியமாக அதை மாற்றுவதற்கான தனது முயற்சிகளில் இந்தியாவின் ஒத்துழைப்பைப் பெறுவதில் இலங்கை ஆர்வம் காட்டுகிறது. இந்தியா, இலங்கை மற்றும் மாலைதீவு ஆகிய நாடுகளுக்கிடையிலான முத்தரப்பு கடல்சார் ஒத்துழைப்பை புதுப்பிப்பதற்கு ஆதரவாக சிலர் கருத்து வெளியிட்டார்கள். பிராந்தியத்தின் நன்மைகளுக்காக சீனாவும் இந்தியாவும் ஒத்துழைத்துச் செயற்படவேண்டும் என்று வேறு சிலர் எதிர்பார்க்கிறார்கள்.

பொருளாதாரப் பிரச்சினைகள்

இந்தியாவுடனான பொருளாதார ஒத்துழைப்பு என்று வரும்போது ஜனாதிபதி சிறிசேனவையும் ராஜபக்சவையும் விட விக்கிரமசிங்க கூடுதலான அளவுக்கு உற்சாகத்துடன் செயற்பட்டுவந்திருக்கிறார். 2017 ஏப்ரிலில் இந்தியாவுடன் கைச்சாத்திடப்பட்ட புரிந்துணர்வு உடன்படிக்கையில் அடையாளம் காட்டப்பட்ட செயற்திட்டங்களை விரைவாக முன்னெடுக்கவேண்டுமென்று விக்கிரமசிங்க வலியுறுத்தியமையும் தற்போதைய அரசியல் நெருக்கடி தோன்றுவதற்கான உடனடிக்காரணங்களில் ஒன்று. அந்தச் செயற்திட்டங்களை சிறிசேன எதிர்த்தார். அண்மையில் இந்தியாவுக்கு மேற்கொண்ட ஒரு விஜயத்தின்போது விக்கிரமசிங்க இந்தியா சம்பந்தப்பட்ட செயற்திட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்துவதில் காட்டப்படுகின்ற தாமதங்கள் குறித்து பிரதமர் மோடி விசனம் வெளியிட்டவேளையில்  அதற்கு காரணம் ஜனாதிபதி சிறிசேனவே என்று அர்த்தப்படக்கூடியதாக பதிலளித்தார். இது மேலும் தன்னைக்கொலை செய்வதற்கு மேற்கொள்ளப்பட்டதாகக் கூறப்படுகின்ற சதி முயற்சிகள் குறித்து கரிசனை காட்டுவதற்கு விக்கிரமசிங்க மறுத்ததனால் சிறிசேனவுக்கு ஏற்பட்ட கவலையும் இருவருக்கும் இடையிலான முரண்பாடுகளை உச்சநிலைக்கு கொண்டுவந்தது.

இந்தியப் பொருட்கள் இலங்கைச் சந்தையில் குவிக்கப்படக்கூடும் என்றும் இந்திய தொழில்சார் நிபுணர்கள் படையெடுக்கக்கூடும் என்றும் இலங்கை கைத்தொழில்துறையினர் கொண்டிருக்கின்ற அச்சம் குறித்தும் கலிங்க லங்கா பவுண்டேசன் தூதுக்குழுவுக்கு எடுத்துக்கூறப்பட்டது. இலங்கைக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையிலான பொருளாதார மற்றும் தொழில்நுட்ப ஒத்துழைப்பு உடன்படிக்கை இன்னமும் பூர்த்தி செய்யப்படவில்லை.இந்திய முதலீட்டாளர்கள் தங்கள் நாட்டிலேயே முதலீடுகளைச் செய்யவிரும்புகிறார்களா என்பதே கொழும்பில் உள்ள மதிப்பீடாக இருக்கிறது. அதனாலேயே தென்கிழக்காசியாவில் இருந்தும் அதற்கு அப்பால் இருந்தும் புதிய முதலீடுகளைக் கவருவதற்கு இலங்கையில் நாட்டம் காட்டப்படுகிறது. ஆனால், சகல முதலீட்டாளர்களுமே இலங்கையில் உறுதிப்பாடு குழம்பிப்போய் அரசியல் ரீதியில் நாடு நெருக்கடிக்குள்ளாகியிருக்கும் நிலையில் முதலீடுகளைச் செய்யத்தயங்குவார்கள் என்பதில் சந்தேகமில்லை. இலங்கைத் தமிழர்களின் அபிப்பிராயம் இந்தியா இலங்கையுடனான விவகாரங்களில் தன்முனைப்புடனான கொள்கையைக் கடைப்பிடித்துச்  செயற்படவேண்டும் என்று வலியுறுத்துவதாகவே இருக்கிறது.

ஒட்டுமொத்தத்தில் நோக்குகையில் இலங்கையில் இந்தியா பல்வேறு பிரதிபலிப்புகளை எதிர்நோக்குகிறது ; அதாவது வரவேற்பு, ஆதரவு, சந்தேகம் மற்றும் எதிர்ப்பு என்று அந்த பிரதிபலிப்புக்களை வரிசைப்படுத்தலாம். இந்திய இராஜதந்திரம் இக்கட்டான ஒரு நிலையை எதிர்நோக்குகிறது. அயல்நாடொன்றின் உள்விவகாரங்களில் தலையிடுவதைத் தவிர்ப்பதில் புதுடில்லி பற்றுறுதி கொண்டிருக்கிறது, ஆனால், அது எப்போதுமே தனது முக்கியமான நலன்களைப் பாதுகாக்கும். சகல தரப்புகளுக்கும் நியாயமாக நடந்துகொள்கின்ற அதேவேளை, விரிவடையும் நெருக்கடியை இந்தியா உன்னிப்பாக அவதானித்துக்கொண்டிருக்கிறது.

 ( ராஜீவ் பாதியா மியன்மாருக்கான முன்னாள் இந்தியத் தூதுவரும் கேட்வே ஹவுஸ் என்ற கொள்கை ஆய்வு நிறுவனத்தின் உறுப்பினருமாவார் )

( இந்து)

 

http://www.virakesari.lk/article/45914

தீர்ப்புக்கு மூன்று வாய்ப்புகள்

ஒக்டோபர் 26ஆம் திகதி - ஒரு வெள்ளிக்கிழமை; ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன ஆரம்பித்து வைத்த ஒரு பெரும் குழப்பத்துக்கு, இன்றைய நாள் - வெள்ளிக்கிழமை, முடிவு கட்டப்படுமா என்ற எதிர்பார்ப்பு, பரவலாகக் காணப்படுகிறது.  

அரசமைப்பைக் கேள்விக்குட்படுத்தும் வகையில் ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன, அடுத்தடுத்து எடுத்து வைத்த ஒவ்வொரு நகர்வும், சிக்கல்களாகவே மாறின. மஹிந்த ராஜபக்‌ஷவைப் பிரதமராக, நியமித்ததன் மூலம், ஆரம்பித்து வைக்கப்பட்ட இந்த நெருக்கடி, அடுத்த கட்டமாக நாடாளுமன்றத்தை முடக்குவதிலும் பின்னர், அதைக் கலைப்பதிலும் போய் முடிந்தது.  

இந்தநிலையில் தான், நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்து, ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன வெளியிட்ட வர்த்தமானி அறிவித்தல்களைச் சவாலுக்கு உட்படுத்தி, எதிர்க்கட்சித் தலைவர் இரா. சம்பந்தன் உள்ளிட்ட 13 தரப்புகள் உயர்நீதிமன்றத்தை நாடி இருந்தன.  

இவற்றைப் பரிசீலனைக்கு எடுத்துக் கொண்ட உயர்நீதிமன்றத்தின் மூன்று நீதிபதிகள் கொண்ட குழாம், நாடாளுமன்றக் கலைப்புக்கு இடைக்காலத் தடைவிதித்ததன் மூலம், ஜனாதிபதியின் ஆட்டத்தைக் கொஞ்சம் கட்டுப்படுத்தியது.  

அதன்பின்னர், இந்த மனுக்களைப் பரிசீலனை செய்ய நாள் குறிக்கப்பட்டது. டிசெம்பர் 4, 5, 6ஆம் திகதிகளில் மனுக்களைப் பரிசீலனை செய்து, தீர்ப்பளிக்கப்படும் என்று உயர்நீதிமன்றம் கூறியிருந்தது.  

ஆனால், மூன்று நீதியரசர்கள் இந்த மனுக்களை விசாரிக்கக் கூடாது; உயர்நீதிமன்றத்தின் அனைத்து நீதியரசர்களையும் கொண்ட குழாமே விசாரணைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்று மஹிந்த தரப்பும், ஜனாதிபதியும் சட்டமா அதிபர் ஊடாகக் கோரிக்கை விடுத்திருந்தனர்.  

இதற்கமைய, ஏழு நீதியரசர்களை உள்ளடக்கிய குழாம் ஒன்றைத் தலைமை நீதியரசர் நளின் பெரேரா உருவாக்கினார். இந்தக் குழாம், கடந்த செவ்வாய்க்கிழமை தொடக்கம் நேற்று வரை விசாரணைகளை மேற்கொண்டிருந்தது.   

இன்று, இந்த மனுக்கள் தொடர்பான தீர்ப்பு அளிக்கப்படும் என்ற எதிர்பார்ப்பு, பரவலாக உள்ளது. அதேவேளை, இன்று தீர்ப்பு வராது; எதிர்வரும் 10ஆம் திகதியே தீர்ப்பு அளிக்கப்படலாம் என்ற கருத்தும் உள்ளது.  

எது எவ்வாறாயினும் இந்த வழக்கின் தீர்ப்பு, எப்போது என்பதை விட, எப்படி, யாருக்குச் சாதகமாக இருக்கப்போகிறது? என்பதுதான் முக்கியமான கேள்வியாக இருக்கிறது.  

உயர்நீதிமன்றம் அளிக்கப் போகின்ற தீர்ப்பு, தனியே மைத்திரிபால சிறிசேனவின் அதிகாரத்தைத் தீர்மானிப்பதாக மாத்திரம் இருக்கப் போவதில்லை.  மஹிந்த ராஜபக்‌ஷ - மைத்திரிபால சிறிசேன கூட்டின் இரகசியத் திட்டத்தை முன்னெடுப்பதற்கான அங்கிகாரத்தையோ, அதற்குத் தடையையோ ஏற்படுத்துவதாக மாத்திரம் இருக்கப்போவதில்லை. 

இலங்கையின் அரசமைப்பு எந்தளவுக்கு வலுவானது, அதைக் கையாளுவதில் எந்தளவு பக்குவமும் பொறுப்பும் இருக்க வேண்டும், ஒரு ஜனாதிபதி, அரசமைப்பை எந்தளவுக்குத் தன் வசதிக்கேற்ப வளைத்துக் கொள்ள முடியும், அரசமைப்பை மீறிச் செயற்படுகின்ற போது, ஜனாதிபதி ஒருவர் எதிர்கொள்ளக் கூடிய சவால்கள், அதற்கு எதிராக நடவடிக்கை எடுப்பதற்கு அல்லது செயற்படுவதற்கு நீதிமன்றத்துக்கும் நாடாளுமன்றத்துக்கும் உள்ள அதிகாரம் என்று பல்வேறு கேள்விகளுக்கான பதிலை உயர்நீதிமன்றத்தின் இந்தத் தீர்ப்பு தெளிவுபடுத்தும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.  

உண்மையில், ஒக்டோபர் 26ஆம் திகதி மாலை வரை, எல்லோருமே 19ஆவது அரசமைப்புத் திருத்தத்தின் அடிப்படையில் தான் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தனர்.  ஜனாதிபதி ஒருவர், அதை மீறிச் செயற்பட முடியாது; அளவுக்கதிகமாக நிறைவேற்று அதிகாரங்களைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள முடியாது என்றே எல்லோரும் கருதிக்கொண்டிருந்தனர். ஆனால், ஜனாதிபதி மைத்திரிபால, தான் இப்படியெல்லாம் நடக்க க் கூடும், இதற்கெல்லாம் வாய்ப்புகள் இருக்கின்றன என்ற பாடத்தைக் கற்பித்துள்ளார்.  

இந்தநிலையில், உச்ச நீதிமன்றம் அளிக்கப்போகும், தீர்ப்பு மூன்று விதமானதாக இருப்பதற்கு வாய்ப்புகள் உள்ளன.  

நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்து, ஜனாதிபதி மைத்திரிபால ெளியிட்ட வர்த்தமானி அறிவித்தல், அரசமைப்புக்கு எதிரானது என்று தீர்ப்பளிக்கப்படுவதற்கு முதல் வாய்ப்பு உள்ளது.  

நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்து, ஜனாதிபதி வெளியிட்ட வர்த்தமானி அறிவித்தல், அரசமைப்புக்கு உட்பட்டதுதான் என்ற தீர்ப்பை, அளிப்பதற்கு இன்னொரு வாய்ப்பு இருக்கிறது.  

இந்த இரண்டும் தவிர, இன்னொரு தீர்ப்பை அளிப்பதற்கும் வாய்ப்புகள் உள்ளன. அது ஜனாதிபதிக்குச் சாதகமான தீர்ப்பாகத் தான் இருக்கும்.  

உயர்நீதிமன்றத்தில், அடிப்படை உரிமை வழக்குகள் தாக்கல் செய்யப்பட்டபோதே, சட்டமா அதிபர் ஒரு வாதத்தை முன் வைத்திருந்தார். “நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்து, ஜனாதிபதி வெளியிட்ட வர்த்தமானி அறிவித்தல்களைச் சவாலுக்கு உட்படுத்தி, தாக்கல் செய்யப்பட்ட மனுக்களை விசாரிக்க, உயர்நீதிமன்றத்துக்கு அதிகாரம் இல்லை” என்பதே அவரது வாதம்.  

ஆனாலும், மூன்று நீதியரசர்களைக் கொண்ட குழாம், அந்த வாதத்தைப் புறக்கணித்தே, நாடாளுமன்றக் கலைப்புக்கு எதிராக இடைக்காலத் தடைவிதித்ததுடன் அந்த மனுக்களை விசாரணைக்கும் ஏற்றுக் கொண்டிருந்தது.  

எனினும், நேற்று முன் தினம் உயர்நீதிமன்றத்தில் இந்த மனுக்கள் மீதான விசாரணையின் போதும், சட்டமா அதிபர் அதேவாதத்தைத் திரும்பவும் வலியுறுத்தி இருந்தார் என்பது கவனிக்கத்தக்கது.  ஏற்கெனவே வலுவிழந்த ஒரு வாதத்தை, சட்டமா அதிபர் திரும்பவும் வலியுறுத்தியமைக்குக் காரணம் இருக்கிறது. மூன்றாவது வகையான தீர்ப்பை, உயர்நீதிமன்றம் அளிப்பதற்கான திறவுகோலாகவே, அவர் இந்த வாதத்தை முன்வைத்தார்.  

இந்த வாதம் ஏற்றுக்கொள்ளப்படுமாயின், உயர்நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்யப்பட்ட மனுக்கள் அனைத்தும், தள்ளுபடி செய்யப்படக் கூடும். அவ்வாறு தள்ளுபடி செய்யப்பட்டால், அது மிகவும் ஆபத்தான ஒன்றாகவே இருக்கும்.   

நாடாளுமன்றத்தைக் கலைக்கும் அதிகாரம் ஜனாதிபதிக்கு உள்ளது என்று அறிக்கப்படும் தீர்ப்பைவிட, ஜனாதிபதியின் உத்தரவை உயர்நீதிமன்றத்தில் சவாலுக்கு உட்படுத்த முடியாது என்று அறிவிக்கப்படக் கூடிய தீர்ப்பு, இன்னும் கூடுதல் பாதகமானதாக இருக்கும்.  

இன்னொருமுறை ஜனாதிபதிக்கு எதிராகத் தாக்கல் செய்யப்படக் கூடிய மனுக்கள், விசாரிக்கப்படாமலே நிராகரிக்கப்படுவதற்கு, அது காரணியாகி விடும். நிறைவேற்று அதிகாரத்தின் மீது, கேள்வி எழுப்பும் வாய்ப்பு இல்லாம் போய்விடும். அதனால்தான், இத்தகைய தீர்ப்புக்கான வாய்ப்புக் குறித்து அதிகம் கரிசனை கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.  

அதேவேளை, உயர்நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பு தற்போதைய அரசியல் நெருக்கடிக்குத் தீர்வை தரும் என்று, எந்த வகையிலும் நம்பக்கூடிய சூழல் இருப்பதாகவும் கூறமுடியாது .  

ஏனென்றால், இப்போது நடந்து கொண்டிருக்கின்ற அரசியல் குழப்பங்களுக்கு, தனியே சட்டரீதியான சந்தேகங்களும் கேள்விகளுமே அடிப்படையாக இருக்கிறது என்று தவறாக எடைபோடக் கூடாது.   

அதிகார மோகம் ,தனிநபர் விருப்பு வெறுப்புகள் எல்லாமே தான் இதற்கு முக்கிய காரண‍ங்களாக இருக்கின்றன.  

நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்த ஜனாதிபதியின் உத்தரவு, அரசமைப்புக்கு உட்பட்டது தான் என்று, உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்து விட்டால், அடுத்து என்ன நடக்கும் என்ற கேள்வி இருக்கிறது.  ஏனென்றால், நாடாளுமன்றத்தில் பெரும்பான்மை உறுப்பினர்களின் ஆதரவைப் பெற்ற ரணிலை,  ஒருபோதும் பிரதமராக நியமிக்கமாட்டேன் என்ற பிடிவாதத்தில், ஜனாதிபதி உறுதியாக இருக்கிறார். அதேவேளை, ரணிலைத் தவிர வேறெவரையும் பிரதமராக நியமிக்குமாறு கோருவதில்லை என்ற உறுதியான நிலைப்பாட்டில் ஐ.தே. மு இருக்கிறது.  

இத்தகைய கட்டத்தில், நாடாளுமன்றம் கலைக்கப்படாமல் போனால், அடுத்த பிரதமர் நியமனத்தில் நிச்சயமாகப் பெரும் குழப்பமும் இழுபறியும் நிலவுவதற்குச் சாத்தியங்கள் உள்ளன.  இதனால் தான், தற்போதைய இழுபறி நிலைக்கு இந்தத் தீர்ப்பு, தீர்வைத் தரும் என்று தோன்றவில்லை.   

ரணில் விக்கிரமசிங்கவைப் பிரதமராக நியமிக்க ஜனாதிபதி இணங்கினாலும் கூட, இரு தரப்புகளும் இணக்கப்பாட்டுடன் செயற்படும் என்று ஒருபோதும் நம்பமுடியாது. அது குழப்பமான அரசியலையே உருவாக்கப் போகிறது.  

அதேவேளை, நாடாளுமன்றக் கலைப்பு உத்தரவு, சரியானது என்று உயர்நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தால், தேர்தல் நடக்கும்; புதிய அரசாங்கம் அமையும். எல்லாப் பிரச்சினைகளும் தீர்ந்து விடும் என்று ஒரு போதும் எதிர்பார்த்து விட முடியாது.  

ஏனென்றால், வரப்போகும் தேர்தலில் மக்களின் தீர்ப்பு எவ்வாறானதாக இருக்கும் என்று அனுமானிக்க முடியாது. ஒன்றரை மாத அரசியல் குழப்பங்கள் மக்களைப் பெரிதும் சினம் கொள்ளவும், வெறுப்படையவும் வைத்திருக்கின்றன. இந்த நிலைமை, மஹிந்த -மைத்திரி கூட்டுக்குச் சாதகமானதாக இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது.   

அவ்வாறானதொரு நிலை ஏற்பட்டால், மீண்டும் ரணில் பெரும்பான்மை பலத்தை பெறக்கூடிய சூழல் உருவானால், ஜனாதிபதி மைத்திரிபால என்ன செய்வார், என்ற கேள்வியையும் ஒதுக்கித்தள்ள முடியாது.   
எனவேதான், நாடாளுமன்றத் தேர்தல் தற்போதைய அரசியல் குழப்பத்துக்குத் தீர்வாக அமையும் என்ற வாதம் சரியானதா என்ற கேள்வியை எழுப்ப வேண்டியிருக்கிறது.  

இந்த இரண்டு வாய்ப்புகளுக்கும் அப்பால், உயர்நீதிமன்றம் அடிப்படை உரிமை மனுக்களைத் தள்ளுபடி செய்தாலும்கூட, தற்போதைய அரசியல் குழப்பங்களுக்கு தீர்வைத் தருவதற்குப் பதிலாக, இன்னமும் நிலைமை மோசமடைவதற்கே இட்டுச் செல்லும் என்பதே தற்போதைய நிலைமை.  

 

http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/தீர்ப்புக்கு-மூன்று-வாய்ப்புகள்/91-226263

 

சுயநிர்ணய உரிமையை நினைவுகூரும் டிசெம்பர் 06

ஒவ்வொரு நாளும் நடக்கும் நிகழ்வுகள் வரலாறாகின்றன. எல்லா நிகழ்வுகளும் வரலாற்றைத் தீர்மானிப்பதில்லை. அவ்வாறு, வரலாற்றைத் தீர்மானிக்கும் நிகழ்வுகள் நடந்த நாள்கள், முக்கியமானவை.   

சில நாள்கள், ஏனைய நாள்களைவிட முக்கியமானவை. அந்த நாள்கள் வரலாற்றின் திசைவழியை, அரசியல் சித்தாந்தத்தை, சமூக அசைவியக்கத்தை என, எல்லாவற்றையும் புரட்டிப் போடும் தன்மையுடையவை.   

உலக அரசியல் வரலாற்றில் அதிகம் பேசப்படா விட்டாலும், இன்றைய தினம் (டிசெம்பர் 06) மிகவும் முக்கியமான தினம். இன்றைய தினம் இடம்பெற்ற மூன்று வரலாற்று நிகழ்வுகள், எவ்வாறு உலக அரசியலின் நிகழரங்கின் நடத்தையில், செல்வாக்கு செலுத்தியுள்ளன என்பதை இக்கட்டுரை நோக்குகிறது.   

முதலாவது நிகழ்வு, இற்றைக்கு 101 ஆண்டுகளுக்கு முன், இதே தினத்தில் நடந்தவொன்று. 1917ஆம் ஆண்டு டிசெம்பர் மாதம் ஆறாம் திகதி, பின்லாந்து, சோவியத் யூனியனில் இருந்து சுயநிர்ணய உரிமைத் தத்துவத்தின் அடிப்படையில், பிரிந்து தனிநாடாகியது.   

தேச அரசுகளின் தோற்றத்தின் பின்னணியில், சுயநிர்ணய உரிமையைப் பயன்படுத்தி, தனிநாடாகிய முதலாவது நிகழ்வு நடந்தேறிய தினம் இன்றாகும்.   

சுயநிர்ணய உரிமை குறித்த கோட்பாடு, நடைமுறையானதை ஒட்டித் தத்துவார்த்த வாதப்பிரதிவாதங்களுக்கு, இந்நிகழ்வு  வழிவகுத்தது. இதுவே, உலக அரசியல் வரலாற்றில், சுயநிர்ணய உரிமையைத் தத்துவார்த்தத் தளத்தில் இருந்து, யதார்த்த அரசியலுக்குக் கொண்டு வந்தது என்பதை மறுக்கவியலாது.   

பின்லாந்து பிரிவினைக்கு, லெனினின் ஆதரவும் அதை ஆதரித்து, ஸ்டாலின் ஆற்றிய முக்கியமான உரையும், சுயநிர்ணய உரிமையை, மார்க்சிய லெனினியர்கள் எவ்வாறு நோக்கினார்கள் என்பதையும்  காட்டி நிற்கின்றது.   

அதேவேளை, சுயநிர்ணய உரிமை பற்றிய முன்னோடியான பார்வை, மார்க்சியச் சிந்தனையிலேயே இருந்தது என்பதையும் நினைவூட்ட வேண்டும். ஈழத்தமிழர் அரசியலில், முக்கியமான சொல்லாடலாக இருக்கும் சுயநிர்ணய உரிமை குறித்து, இக்கட்டுரை அலசுகிறது.   

இன்று, உலகத்தில் எற்பட்டிருக்கின்ற தேசியப் பிரச்சினைகளை நோக்கும் போது, தேசியவாதத்தின் வளர்ச்சியை, முதலாளித்துவத்தின் வளர்ச்சியுடன் இணைத்துப் பார்க்கவேண்டும்.   

ஒரு காலத்தில், முதலாளித்துவம் தேசியவாதத்தை ஆதரித்தது. அதே முதலாளித்துவம், ஏகாதிபத்தியமாக வளர்ச்சியடைந்த பின்பு, தேசிய இன ஒடுக்கலை மேற்கொண்டு, இன விடுதலையை எதிர்த்தது.   

தேசிய இனப்பிரச்சினையில், ஏகாதிபத்தியத்துக்கு ஒரு கொள்கை இருக்கின்றது. தனது வசதிக்கேற்ப சில இனவிடுதலைப் போராட்டங்களை அது ஆதரிக்கும்; சில இனவிடுதலைப் போராட்டங்களை அது எதிர்க்கும். இன்று ஆதரித்ததை, நாளை எதிர்க்கவும் கூடும். அவ்வாறுதான், அது சுயநிர்ணய உரிமைக் கோட்பாட்டை, தனது நலனுக்கேற்றவாறு பயன்படுத்தி வந்துள்ளது.   

சுயநிர்ணய உரிமை, அவ்வாறு மாறுபடக்கூடிய வியாக்கியானங்களை உடையதாக இருக்க முடியாது. இந்த இடத்தில், சுயநிர்ணய உரிமைக் கோட்பாட்டைத் தங்களது வசதிக்கு ஏற்றுவாறு, திரிப்பவர்களின் நோக்கங்கள் முக்கியமாகின்றன.  

சுயநிர்ணய உரிமை   

சுயநிர்ணய உரிமை என்ற கருத்துப்படிவம் ரஷ்யப் புரட்சியில், தன் தோற்றுவாயை உடையது. ரஷ்யப் புரட்சியைத் தொடர்ந்து, சோவியத் சோசலிசக் குடியரசுகளின் ஒன்றியத்தின் உருவாக்கம், மொழியாலும் பண்பாட்டாலும் வேறுபட்டோரும், ரஷ்யப் புரட்சியால் கவிழ்க்கப்பட்ட ரஷ்ய ‘ஸார்’ பேரரசால் ஒடுக்கப்பட்டு வந்தோருமான, 120க்கும் மேற்பட்ட இனப்பிரிவுளுக்குரிய மக்களை ஒன்றிணைத்தது. இம்மாபெரும் சாதனை, 1917 ஒக்டோபர் புரட்சியின் மூலம் இயலுமானது.   

இந்தப் பின்புலத்திலேயே, சுயநிர்ணய உரிமையை, முக்கியமான கோட்பாடாக ரஷ்யப் புரட்சியைத் தலைமை தாங்கி வழிநடத்திய வி.ஜ. லெனின் வளர்த்தெடுத்தார். இதில் லெனினின் பங்களிப்பு முக்கியமானது.   

இது குறித்துக் கருத்துத் தெரிவித்திருக்கும் லெனின், ‘தேசங்களின் சுயநிர்ணயத்துக்கான உரிமையானது, விடுதலைக்கான உரிமை. உரிமையை ஒடுக்கும் கட்டற்ற தேசத்திலிருந்து, அரசியல் ரீதியாகப் பிரிந்து செல்வதற்கு ஆதரவான கிளர்ச்சியை நடத்துவதற்கான கட்டற்றநிலை; பிரிந்து செல்வதா என்ற கேள்விக்கான தீர்வை ஒப்பங்கோடல், குடியொப்பம் மூலம் முடிவுசெய்ய வேண்டிய சுதந்திரம் இருக்க வேண்டிய அதேவேளை, இந்தக் கோரிக்கை பிரிந்துசெல்ல, கூறுபடுத்த, அல்லது சிறு அரசை உருவாக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கைகளை ஒத்ததல்ல. எந்த வடிவத்திலும் நடத்தப்படும், தேசிய ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான போராட்டத்தை விளக்கவரும், நேர்மைப் பொருத்தமுடைய வெளிக்காட்டுகையே அது. அரசாங்கத்தின் ஜனநாயக முறைமை, பிரிந்து செல்வதற்கான முழுமையான நிலையை அண்மித்திருக்குமாயின், முழுமையாகப் பிரிந்து போகும் சுதந்திரத்தை வழங்கும் போது, மிக அருமையாக அல்லது வலுக்குறைந்த தேசிய இனக்கூறே செயலளவில் பிரிந்துபோகும்.பொருளாதார முன்னேற்றம், மக்கள் நலன்களின் நோக்கில் தேசிய சுயநிர்ணய உரிமைசால் ஜனநாயக முறையைப் பேணும் பேரரசுகளுக்குப் பல நன்மைகளை வழங்கும் என்பது ஜயத்துக்கிடமானதன்று’ என்றார்.   

அதேவேளை, சுயநிர்ணய உரிமையை ஏற்றுக்கொள்ளல், கூட்டிணைப்புக் கொள்கையை உருவாக்குவது போன்றதல்ல. இந்தக் கொள்கையையும் மத்தியில் ஜனநாயகம் மய்யப்படுத்தப்படுவதையும் சமரசமின்றி எதிர்க்கும் ஒருவர், தேசிய இனங்களின் சமனின்மைக்குத் தீர்வு காண, முழுமையாக ஒன்றித்த கொள்கையின் கீழ், கூட்டிணைப்பை விரும்பலாம் என விளக்குகிறார் லெனின்.  

பிரிந்து போவதற்கான உரிமை  

சுயநிர்ணய உரிமை என்பது, பிரிந்து போவதற்கான உரிமை என்றே எமக்குச் சொல்லப்படுகிறது. ஆனால், சுயநிர்ணய உரிமையின் உண்மையான பொருள், எமக்குச் சொல்லப்படவில்லை.   

ஓர் உரிமையைக் கொண்டவர், அதை ஏன், எப்போது பிரயோகிக்க வேண்டும் என்பதை ஆராயாமல், ஓர் உரிமை இருப்பதால், அது பிரயோகிக்கப்பட்டே ஆகவேண்டும் என்று சிலர் ஏன் சொல்கிறார்கள்? அந்த உரிமை பிரயோகிக்கப்படாமை, அந்த உரிமையின் இழப்பல்ல.   

பிரிந்து போகும் உரிமை கோரிப் போராடுவோர், பிரிவினைக்காகப் போராடுவோரினின்று தெளிவாகவே வேறுபடுகிறார்கள். முன்னையோர், இணைந்து வாழும் வாய்ப்பைக் கருத்தில் கொண்டு போராடுகிறார்கள். பின்னையோர், எவரிடமும் பிரிந்துபோகும் உரிமையைக் கேட்காமல் பிரிவினைக்காகவே போராடுகிறார்கள்.  

 எனவே, இவ்வாறான அடிப்படை வித்தியாசங்களை எளிதாக அலட்சியம் செய்துவிட்டு, புனையப்படும் ‘சுயநிர்ணயம் = பிரிவினை’ என்ற சூத்திரம், தவறான முடிவுகளுக்கு இட்டுச் செல்லும். அவ்வாறு புனைபவர்கள், தெரிந்து திட்டமிட்டே அதைச் செய்கிறார்கள். இனங்களிடையே நல்லுறவு ஏற்படுவது, அவர்களது நலன்களுக்குக் தீங்கானது. 

எனவே, சுயநிர்ணய உரிமையை, பிரிந்து போவற்கான உரிமை மட்டுமே என, வியாக்கியானம் செய்வதன் மூலம், சகல இனங்களுக்குமான சுயநிர்ணய உரிமைகள், மறுக்கப்பட அவர்கள் வழிசெய்கிறார்கள்.   
பிரிந்துபோகும் உரிமையின் அங்கிகாரம், பிரிவினையை ஊக்குவிக்கும் நோக்கத்தை  உடையதல்ல. மாறாக, அது ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட தேசிய இனங்கள், சுயவிருப்பின் பேரில் ஒன்றாக வாழும் வாய்ப்பைப் பலப்படுத்தும் நோக்கையுடையது.   

அதன் காரணமாகவே, சுயநிர்ணய உரிமை என்பது பிரிவினையே என்று கூறுவோர், சுயநிர்ணய உரிமை என்பதன் கருத்தைத் திரிக்கிறார்கள். அதாவது, ஒன்றைச் செய்யும் உரிமையை, அதைச் செய்யும் நிர்ப்பந்தமாக மாற்றுகிறார்கள்.  

தேசிய இனங்களின் பிரச்சினை, முக்கியமாக, தேசிய அரசாக அமையும் வாய்ப்பில்லாத தேசிய இனங்களின் பிரச்சினை, இன்று மேலும் கவனமான பரிசீலனையை வேண்டி நிற்கிறது. சுயநிர்ணயம் என்பதன் பொருள், ஒரு தேசம் பிரிந்துபோகும் உரிமையை, எந்த நிலையிலும் மறுக்காத விதமாக, மேலும் விரிவுபடுத்தபட வேண்டிய தேவையை நாம் எதிர்நோக்குகிறோம்.   

தேசிய இனம் என்ற பதத்தின் பொருளை, மேலும் விரிவுபடுத்த வேண்டிய தேவையும் ஏற்படுகிறது. தேசிய இனங்களாக அடையாளம் காண முடியாத, ஒடுக்கப்பட்ட சமுதாயப் பிரிவுகளது உரிமைகள் தொடர்பாகவும் தெளிவான கருத்துகள் அவசியமாகின்றன. தேச அரசுகள் முக்கியத்துவமிழந்து வரும் புதிய உலக ஒழுங்கில், புதிய சவால்களை நாம் எதிர்நோக்குகிறோம்.  ஒரு தேசிய இனம், ஒரு தேசமாக, ஒரு தேசிய அரசாக அமைவதற்குச் சில நடைமுறைச் சாத்தியமான தேவைகள் உள்ளன.   

அதற்குரிய தொடர்ச்சியான ஒரு பிரதேசம், முக்கியமான ஒரு தேவை. அவ்வாறு எப்போதுமே இருக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் இருந்ததில்லை. தேசிய இனப் பிரச்சினை தொடர்பான கொள்கைகள், ஆதிவாதிகள், நாடோடிகள் போன்ற சமுதாயப் பிரிவினரைப் போதிய கணிப்பிலெடுக்கத் தவறியதன் காரணமாக, இம்மக்களது உரிமைகள், உலகெங்கும் நாளாந்தம் பறிக்கப்பட்டு வருகின்றன.   

இலங்கையில் வேடர் சமுதாயத்தின் பிரச்சினைகளோ, நாடோடிகளின் நிலைமையோ தேசிய இனப்பிரச்சினையின் ஒரு பகுதியாகவேனும், இதுவரை கருதப்படாமை கவனிக்கத்தக்கது.  

இன்னோர் அம்சம், மிகவும் அடிப்படையானது. மக்கள் பிரிவொன்று, தேசிய இனமாக அடையாளம் காணப்பட்டால், அதற்குச் சுயநிர்ணய உரிமை உண்டு. சுயநிர்ணய உரிமை என்றால், பிரிந்து போகும் உரிமை; பிரிந்து போகும் உரிமையைப் பிரயோகிக்கும் வசதி இல்லாத ஒரு மக்கள் பிரிவுக்கு, சுயநிர்ணய உரிமையை, அதன் முழுமையான அர்த்தத்தில் அனுபவிக்க முடியாது என்பது உண்மை.   

அதனால், அவர்களுக்குத் தம் எதிர்காலத்தை நிர்ணயிக்கும் உரிமையே இல்லை என்றாகிவிடுமா? அக்காரணத்தால் அவர்கள், தேசிய இனமொன்றாக இல்லாது போய்விடுவார்களா? ஒடுக்கப்பட்ட  தேசிய இனமொன்று, ஒடுக்கப்பட்ட ஏனைய தேசிய இனங்களுக்கான சுயநிர்ணய உரிமையை மறுக்கிற போது, அதனது சுயநிர்ணய உரிமையை, ஏனைய இனங்கள் ஏற்க மறுக்கிற சூழலை, அது உருவாக்குகிறது. இது தீங்கானது. இவை, விடுதலைப் போராட்டத்தின் வெற்றிக்கான பாதையில், பாரிய தடைக்கற்களாக அமையக்கூடும்.  

ஒன்றாக இருப்பது முடியாமல் போனால், சுயநிர்ணய உரிமையின்படி பிரிந்துபோக உரிமையுண்டே ஒழிய, அதுவே பிரிவினையாக மாட்டாது. இதை லெனின், மணமுறிவு உரிமையை எடுத்துக்காட்டி, ஒப்பிட்டு விளக்குகிறார்.   

மணமுறிவு உரிமை என்பது, மண உறவை முறிப்பதல்ல. ஆனால், ஒவ்வோர் ஆளும், மண ஒப்பந்தத்தை ஏற்படுத்தும்போது, பின்பயன் கருதி, மணமுறிவு உரிமையையும் உறுதிசெய்வதுபோல, மணமுறிவு உரிமை இல்லாமல், எந்தத் திருமணமும் நீடுநிலைப் பொறுப்புறுதி வழங்கமுடியாது.   

பிரிவதற்கான உரிமை, உறவைச் சமமாக வைக்கவும் நிலைத்து நிற்கவும் செய்வதற்கானது. ஆகவே, ஓர் ஒன்றியத்தின் (union) தேசிய இனங்களும் இனக்கூறுகளும் பிரிந்துபோவதற்கான உரிமை என்பது, இணைந்து வாழ்வதற்காக சாத்தியங்களை, துருவித் தேடலே என்பது, லெனின் முன்வைக்கும் கருத்தாகும்.  

மேற்குலகும் சுயநிர்ணய உரிமையும்  

மேற்குலகு சுயநிர்ணய உரிமைக்கு ஆதரவாக இருக்கும் என்ற படிமம், ஈழத்தமிழ் அரசியலிலும் விடுதலைப் போராட்டத்திலும் ஆழமாகப் பதிய வைக்கப்பட்டதொன்று.   

ஆனால், மேற்குலகு குறிப்பாக அமெரிக்கா, சுயநிர்ணய உரிமையைத் தனது தனிப்பட்ட நலன்களுக்காகப் பயன்படுத்தி வந்துள்ளது. மேற்குலகின் இரட்டை நிலைப்பாட்டை, பல்வேறு உதாரணங்களில் காணலாம்.  

 ஆசியாவில், இந்தியா உட்பட, பிரித்தானியக் கொலனிகள் பலவற்றுக்குச் சுதந்திரம் வழங்கப்படுவதை, அமெரிக்கா ஆதரித்துப் பேசிய அதேவேளை, வியட்நாமில், மக்கள் போராட்டங்களின் விளைவால், பிரெஞ்சுக் கொலனியவாதிகள் முறியடிக்கப்பட்ட பின்பு, தென் வியட்நாமை, அமெரிக்கா கைப்பற்றியது. அண்மித்த வேறு பல நாடுகளையும் கைப்பற்றியது. அந்நாடுகளில், தனது பொம்மை அரசாங்கங்களையும் நிறுவியது.   

ஆபிரிக்காவில் கொலனிய, நிறவாத ஆட்சிகளுக்கு எதிரான போராட்டங்களைப் பொறுத்தவரை, கொலனி ஆட்சிக்குப் பிந்திய எந்த ஆட்சியும் ஏகாதிபத்திய விரோதமானதாகவோ, சோவியத் ஒன்றியத்தையோ சீனாவையோ நோக்கிச் சாய்வதாகவோ அமையாமலிருப்பதை உறுதிப்படுத்த, ஐரோப்பியக் கொலனிய எஜமானர்களும் அமெரிக்காவும் ஒற்றுமைப்பட்டன.   

இரண்டாம் உலகப் போரின் பின், முன்னாள் கொலனிகளிலும் அரைக் கொலனிகளிலும் ஆட்சிகள் மாற்றப்பட்டுள்ளன; தலைவர்கள் கொல்லப் பட்டுள்ளனர்; நாடுகள் தாக்கப்பட்டும் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டும் உள்ளன. சோவியத் ஒன்றியத்தின் வீழ்ச்சியையும் சீனா, சோஷலிசத்தைக் கைகழுவியதையும் அடுத்து, இப்போக்கு மேலும் உக்கிரமானது.  

தேசியப் பிரச்சினையைப் பற்றிய அமெரிக்கக் கொள்கை, என்றுமே உறுதியாக இருந்ததில்லை. ஏனெனில், அது சம்பந்தப்பட்ட தேசத்தினதோ, தேசிய இனத்தினதோ நலன்களின் அடிப்படையிலானதல்ல.   

மாறாக, அது அமெரிக்காவின் உலக மேலாதிக்க வேட்கையின் அடிப்படையிலானது. முன்னுக்குப்பின் முரணான, அமெரிக்க நிலைப்பாட்டுக்கு, எரித்திரியா மிகச் சிறப்பான உதாரணமாகும்.   

1945இல் எதியோப்பியாவுடன் இணைக்கப்பட்டு ஐ.நா தீர்மானமொன்றின் அடிப்படையில், 1952இல் சமஷ்டியாக்கப்பட்டு, மீண்டும் 1962இல் இணைக்கப்பட்ட எரித்திரியாவில், கிளர்ச்சியாளர்களுக்கான அமெரிக்க ஆதரவு கவனத்துக்குரியது.   

அமெரிக்காவும் மேற்குலகும் 1962இல் தொடங்கிய எரித்திரியப் போராட்டத்துக்கு 1977 வரை பகையாயிருந்தனர். சோவியத் ஒன்றியத்துக்குச் சார்பானவரான மெங்கிற்ஸு ஹெய்லே மரியம், 1977இல் ஆட்சியைக் கைப்பற்றியதன் பின்பு, எரித்திரியப் போராட்டத்தை ஆதரிக்க, அமெரிக்கா முடிவெடுத்தது.   

அதேவேளை, சோவியத் ஒன்றியம், கட்சிமாறி, எதியோப்பியாவில் தனது புதிய கூட்டாளியை ஆதரித்தது. அதே ஆண்டில், எதியோப்பியாவின் ஒகடான் பிரதேசத்தை, சோமாலியா ஆக்கிரமித்ததையும் அமெரிக்கா ஆதரித்தது. இம் முயற்சி, சோவியத், கியூபா இராணுவக் குறுக்கீட்டால் முறியடிக்கப்பட்டது.   

1991இல் மெங்கிற்ஸு ஆட்சி கவிழ்ந்தது. அதே ஆண்டு, எரித்திரியா நிறுவிய ஓர் இடைக்கால அரசாங்கம், 1993இல் ஒரு சர்வசன வாக்கெடுப்பால் வரன்முறையாக்கப்பட்டது. மெங்கிற்ஸுவுக்குப் பிந்திய எதியோப்பியாவில், ஒரு புதிய கூட்டாளி அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றியது முதலாக, எதியோப்பிய-எரித்திரியத் தகராறுகளில் எதியோப்பியாவின் தரப்பிலேயே, அமெரிக்கா இருந்து வருகிறது.   

அது மட்டுமல்லாது, சோமாலியாவில் தனது பிடியை நழுவவிட்ட பின்பு, அங்கு தனது போர்களை நடத்த, எதியோப்பியாவை அமெரிக்கா பயன்படுத்துகிறது. இதேபோல நிகழ்வுகள் ஏராளம் உள்ளன.   

இவை எமக்குச் சொல்லிச் செல்வது யாதெனில், சுயநிர்ணய உரிமை என்பது கண்முடித்தனமாகவோ, தேச, தேசிய இனக் கூறுகளின்மேல் அல்லது இனக்குழுக்களின் மேல் அழுத்திச் சுமக்க வைக்கும் ஒன்றல்ல.  

 ஒரு தேசிய இனக்கூற்றின் சுயநிர்ணய உரிமை என்பது, அதன் இருப்பும் உய்வும் அடையாளமும் அச்சுறுத்தப்படும்போது மட்டுமே, சுயநிர்ணய உரிமைக்கு அல்லது பிரிவினைக்கான போராட்டம் உருப்பெறுகிறது.  ஒடுக்கப்படும் ஒரு தேசிய இனக்கூறுக்குரிய போராட்டம், சிக்கலானதும் தொடர் வளர்ச்சியுறுவதுமாகும். எந்த இரு போராட்டங்களும் ஒரே மாதிரி அமையமுடியாது.   

பல சந்தர்ப்ப சூழ்நிலைகளில், இலங்கை உள்ளிட்ட நாடுகளில், மேலாண்மை உள்நோக்கத்தில் வழிநடத்தும் அந்நியத் தலையீடுகளின் அரசியல் பின்விளைவுகள் மென்மேலும் சிக்கலான நிலைமைகளுக்கே வழிசெய்துள்ளன. 

 

http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/சுயநிர்ணய-உரிமையை-நினைவுகூரும்-டிசெம்பர்-06/91-226200