Published By: RAJEEBAN
03 JUL, 2025 | 04:48 PM
Kamanthi Wickramasinghe
Daily mirror
செம்மணிப் புதைகுழியில் நடைபெற்று வரும் உடல்களை தோண்டும் நடவடிக்கைகள் போரின் போது நடந்த கொடூரமான அட்டூழியங்களை வெளிப்படுத்துகின்றன. ஆனால் மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்ட ஒருவரின் அறிக்கை மட்டும் இல்லாவிட்டால் இந்தப் புதைகுழி இலங்கை மண்ணில் புதைக்கப்பட்ட ஒரு ரகசியமாக இருந்திருக்கும்.
கிருஷாந்தி குமாரசாமி வழக்கில் முக்கிய குற்றவாளி 1998 ஆம் ஆண்டு மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டபோது செம்மணிப் புதைகுழியை வெளிப்படுத்தினார். சமீபத்தில் இந்த குற்றவாளி மற்றும் பலர் தங்கள் தண்டனையை ஆயுள் தண்டனையாக மாற்ற கோரி தாக்கல் செய்த மனுவை உச்ச நீதிமன்றம் நிராகரித்தது.
அவர்களுக்கு மரண தண்டனை நிறைவேற்றப்படாவிட்டால் அல்லது அவர்களின் மரண தண்டனையை ஆயுள் தண்டனையாக மாற்றினால் அவர்களுக்கு ஜனாதிபதி மன்னிப்பு வழங்க பரிசீலிக்கப்பட வேண்டும் என்று அவர்கள் வாதிட்டனர்.
இந்தப் பின்னணியில் நடந்து வரும் உள்நாட்டுப் போரின் போது தொடரப்பட்ட வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க கிருஷாந்தி குமாரசாமி வழக்கின் அரசு வழக்கறிஞர் பிரசாந்தி மஹிந்தரத்னவுடன் டெய்லி மிரர் ஒரு பிரத்யோக நேர்காணலை மேற்கொண்டது.
குற்றத்தின் கொடூரத்தையும் பாலியல் வன்கொடுமை மற்றும் கொலை குற்றவாளிகளை தண்டிக்க புலனாய்வாளர்கள் சாட்சியங்களை கண்டுபிடித்தனர் என்பதையும் இந்த நேர்காணலின் போது அவர் எடுத்துரைத்தார். பாலியல் வன்கொடுமையை போர் ஆயுதமாகப் பயன்படுத்திய சம்பவங்களில் ஒன்றாக இது இருந்ததால் குற்றவாளிகள் மீது பாலியல் வன்கொடுமை குற்றச்சாட்டை முன்வைப்பதில் வழக்கறிஞர்கள் உறுதியாக இருந்தனர்.
ஆரம்ப அறிக்கைகள்
செப்டம்பர் 7 1996 அன்று யாழ்ப்பாணம் கைதடியில் நான்கு பேர் காணாமல் போனார்கள். அவர்களில் ஒருவர் சுண்டுக்குளி மகளிர் கல்லூரி மாணவி கிருஷாந்தி குமாரசாமி (18) ஆவார். அவர் அன்றுதான் தான் உயர் தர வேதியியல் பரீட்சையை எழுதியிருந்தார். அவர் ஒரு சிறந்த மாணவி தனது சாதாரண தரத்தில் ஏழு சிறப்புத் தேர்வுகளைப் பெற்றிருந்தார். கிருஷாந்தி தனது தந்தையைஇழந்தவர். மேலும் அவர் தனது தாயார் ராசம்மா (59) மற்றும் யாழ்ப்பாணம் சென்ஜோன்ஸ் கல்லூரியில் படிக்கும் சகோதரர் பிரணவன் (16) ஆகியோருடன் வசித்து வந்தார். அவருக்கு கொழும்பில் உயர்கல்வி பயின்று வந்த பிரசாந்தி என்ற சகோதரியும் இருந்தார்.
கிருஷாந்தியும் பிரணவனும் இருவரும் திறமையான மாணவர்கள். அவர்களின் தாயார் கைதடி முத்துகுமரசுவாமி மகா வித்தியாலயத்தின் முன்னாள் அதிபர் ஆவார். மேலும் அவர் இறக்கும் போது கைதடி மகா வித்தியாலயத்தில் கற்பித்துக் கொண்டிருந்தார்.
அவரது தாயார் பள்ளியிலிருந்து கிருஷாந்தி வருகைக்காக ஆவலுடன் காத்திருந்தாலும் மதியம் வரை கிருஷாந்தி வீடு திரும்பாததால் அவர் சங்கடப்பட்டார்.
அதைத் தொடர்ந்து குமாரசாமி குடும்பத்தின் பக்கத்து வீட்டுக்காரரும் நண்பருமான சிதம்பரம் கிருபாமூர்த்தி, ராசம்மா, மற்றும் பிரணவன் ஆகியோர் ஒரே நாளில் காணாமல் போனார்கள்.
சந்திரிகா பண்டாரநாயக்க குமாரதுங்க ஆட்சிக்கு வந்த இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்த சம்பவம் நடந்தது.
மோதலின் போது ஆயிரக்கணக்கான கிருஷாந்திகள் பாலியல் வன்கொடுமை செய்யப்பட்டு கொல்லப்பட்டிருக்கலாம். ஆனால் கொழும்பிற்கு கதையை கொண்டு வரக்கூடிய ஒருவருடன் தொடர்பு இல்லாததால் அவர்களால் அதைப் பற்றி வெளியே சொல்ல முடியவில்லை.
ஆரம்பத்தில் சிபிகேயுடன் (சந்திரிகா பண்டாரநாயக்க குமாரதுங்க) இந்த விஷயத்தை எழுப்பியவர் ஒரு வழக்கறிஞர். இந்த சம்பவம் பற்றி சிபிகே கேள்விப்பட்டதும் அப்போதைய சட்டமா அதிபர் சரத் சில்வா உடனடியாக வழக்கை விசாரிக்க அறிவுறுத்தப்பட்டார். "இராணுவக் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த ஒரு பகுதியில் அவர்கள் காணாமல் போனதால் சம்பந்தப்பட்டவர்களுக்கு பொறுப்புக்கூறலை உறுதி செய்ய சிபிகே விரும்பினார்" என்று டெய்லி மிரருக்கு அளித்த பேட்டியில் பிரசாந்தி மஹிந்தரத்ன கூறினார்.
அந்த நேரத்தில் அவர் 1991 இல் சட்டமா அதிபர் திணைக்களத்தில் ஒரு இளம் வழக்கறிஞராக இருந்தார். "இந்த சம்பவம் 1996 இல் நடந்தது. எனக்கு அழைப்பு வந்து யாழ்ப்பாணம் செல்ல விருப்பமா என்று கேட்டார். அந்த நேரத்தில் வணிக விமானங்கள் எதுவும் இல்லை மேலும் குற்றப் புலனாய்வுத் துறையின் (சிஐடி) அதிகாரிகளும் என்னுடன் இருந்தனர். எனக்கு வழிகாட்டுதல் வழங்குவதற்காக மறைந்த சொலிசிட்டர் ஜெனரல் டி.பி. குமாரசிங்கவையும் சட்டமா அதிபர் நியமித்தார்" என்று அவர் நினைவு கூர்ந்தார்.
பிரசாந்தி மஹிந்தரத்ன யாழ்ப்பாணம்
செம்மணிக்கு சென்றார். அவர் செம்மணி நீதவான்நீதிமன்றத்திற்குச் சென்று இராணுவ போலீசாருடன் பேசுவதில் ஈடுபட்டிருந்தார். "இப்படித்தான் எல்லாம் தொடங்கியது. நாங்கள் தொடங்கியபோது எங்களிடம் எந்த ஆதாரமும் இல்லை. அந்தப் பகுதி இராணுவக் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது என்பதும் காணாமல் போன நான்கு பேர் கைதடியில் வசித்து வந்தனர் என்பதும் செம்மணி சோதனைச் சாவடியில் அவர்கள் காணாமல் போனதாக சில பேச்சுக்கள் இருந்தன என்பதும் மட்டுமே எங்களுக்குத் தெரியும்" என்று பிரசாந்தி மேலும் கூறினார்.
ஆதாரங்களின் பாதையில்
அடுத்தடுத்த விசாரணைகளில் கிருஷாந்தி தனது பரீட்சையை முடித்துக்கொண்டு பிறகு மற்றொரு தோழி சுந்தரம் கௌதமியுடன் சில நாட்களிற்கு முன்னர் உயிரிழந்த சக மாணவிக்கு இறுதி அஞ்சலி செலுத்தச் சென்றது தெரியவந்தது. “அவர்கள் இருவரும் சைக்கிளில் இருந்தனர் ஒரு கட்டத்தில் அவர்கள் புறப்பட்டுச் சென்றனர் கடைசியாக அவர் கைதடி நோக்கி சென்றிருந்தார். தனது பள்ளியிலிருந்து கைதடிக்கு வரும்போது செம்மணி பாதுகாப்பு சோதனைச் சாவடியைக் கடக்க வேண்டும். இது அவள் பல ஆண்டுகளாகப் பின்பற்றி வந்த பாதை மேலும் சோதனைச் சாவடியில் இருப்பவர்கள் அவளை நன்கு அறிந்திருப்பார்கள்."
"எங்கள் விசாரணையில் அவள் அங்கு நிறுத்தப்பட்டு விசாரணைக்காக சாக்குப்போக்கில் பதுங்கு குழிக்குள் அழைத்துச் செல்லப்பட்டு வலுக்கட்டாயமாக தடுத்து வைக்கப்பட்டதாகத் தெரியவந்தது. யாராவது அவளை அங்கு விசாரிக்கப்படுவதைக் கண்டிருக்கலாம். இந்த கட்டத்தில் அவள் வீடு திரும்பாததால் அவள் தாயார் மிகவும் வருத்தமடைந்து அவள் இருக்கும் இடம் பற்றி மக்களிடம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார். "
எனவே அவர்களின் பக்கத்து வீட்டுக்காரர் கிருபமூர்த்தி வந்து செம்மணி சோதனைச் சாவடியில் விசாரிக்கப்படுவதாகக் கேள்விப்பட்டதாகக் கூறினார். அவர் கொல்லப்பட்டதால் அவருக்கு அது எப்படித் தெரிந்தது என்று எங்களுக்குத் தெரியவில்லை” என்று பிரசாந்தி கூறினார்.
கிட்டத்தட்ட உடனடியாக ராசம்மா, பிரணவன் மற்றும் கிருபமூர்த்தி ஆகியோர் இரண்டு சைக்கிள்களில் ஏறினர்; ராசம்மா பிரணவனின் சைக்கிளில் ஏறினார். கிருபமூர்த்தி தனது சைக்கிளில் சோதனைச் சாவடிக்குச் சென்று லான்ஸ் கோப்ரல் சோமரத்ன ராஜபக்ஷ விடம் (இந்த வழக்கில் முதல் குற்றவாளி) கிருஷாந்தி இருக்கும் இடம் குறித்து விசாரித்தார். “கிருஷாந்தி வீட்டிற்கு வரவில்லை என்றும் அவள் கடைசியாக இங்கே காணப்பட்டதாகவும் என்ன நடந்தது என்பதைக் கண்டுபிடிக்க விரும்புவதாகவும் அவர்கள் அவரிடம் கூறியிருந்தனர்.
சோமரத்ன பலமுறை தங்களுக்கு இது பற்றி எதுவும் தெரியாது என்று கூறியிருந்தார் ஆனால் இந்த மக்கள் அந்தப் பெண்ணைப் பற்றி அதிக அக்கறை கொண்டிருந்ததால் தொடர்ந்து கூறினர். இராணுவத்தினர் பீதியடைந்தனர் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது பின்னர் இந்த மூவரும் கைது செய்யப்பட்டு வலுக்கட்டாயமாக தடுத்து வைக்கப்பட்டனர்” என்று பிரசாந்தி மஹிந்தரத்ன நினைவு கூர்ந்தார்.
ஆனால் அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையின் கடைசி சில மணிநேரங்களைத்தான் கழிக்கிறார்கள் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியாது. "அன்றிரவு இராணுவத்தினர் ராசம்மா, பிரணவன் மற்றும் கிருபமூர்த்தி ஆகியோரை கழுத்தை நெரித்து கொன்றது மட்டுமல்லாமல் இரவு முழுவதும் கிருஷாந்தியையும் கூட்டு பாலியல் வன்கொடுமை செய்தனர். பின்னர் அவர்கள் அவளை கழுத்தை நெரித்து கொன்றனர் மேலும் நான்கு உடல்களும் செம்மணியில் உள்ள நீர் தேங்கிய பகுதியில் புதைக்கப்பட்டன. நாங்கள் உடல்களை தோண்டி எடுத்தபோது அவை அழுகிய நிலையில் இருந்தன. அவை கயிறுகளால் கழுத்தை நெரிக்கப்பட்டு இருபுறமும் இழுக்கப்பட்டன" என்று பிரசாந்தி மஹிந்தரத்ன மேலும் விளக்கினார்.
அரசு இயந்திரத்தின் ஆதரவு
இன்றுவரை மஹிந்தரத்னே இராணுவ பொலிஸாரை முழுமையாக பாராட்டுகின்றார். அவர்கள் இல்லாமல் இந்த சம்பவம் எந்த துப்பும் இல்லாமல் புதைக்கப்பட்டிருக்கும். இராணுவமோ அல்லது இராணுவ காவல்துறையோ விசாரணைக்கு ஒத்துழைக்க மறுத்திருந்தால் குற்றவாளிகளை தண்டிக்க வழக்கறிஞர்கள் எந்த கணிசமான ஆதாரத்தையும் கண்டுபிடித்திருக்க மாட்டார்கள்.
"பொறுப்புக்கூறல் குறித்து அரசியல் உறுதிப்பாடும் இராணுவத்தினர் உறுதிப்பாடும் காணப்பட்டது. எங்கள் இராணுவம் ஒரு மையப்படுத்தப்பட்ட கட்டளையின் கீழ் செயல்படுகிறது மேலும் அனைத்தும் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. செம்மணி சோதனைச் சாவடியில் இந்த மக்கள் காணாமல் போவது குறித்து சந்தேகம் எழுந்தபோது சோதனைச் சாவடியில் யார் பணியில் இருந்தார்கள் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும். அந்த நேரத்தில் இராணுவ காவல் பிரிவு வேறு இடத்தில் இருந்தது. எனவே அவர்கள் லான்ஸ் கோப்ரலையும் சோதனைச் சாவடியில் பணியில் இருந்த அனைவரையும் அழைத்து விசாரிக்கத் தொடங்கினர். "
நிச்சயமாக குற்றவாளிகள் இராணுவ போலீசாரால் விசாரிக்கப்படுவதால் நிம்மதியாக உணர்ந்தார்கள், அவர்கள் தங்கள் இராணுவத்தை சேர்ந்தவர்கள் என்பதால் அவர்கள் ஒப்புக்கொண்டனர். மேலும் அந்த வாக்குமூலங்கள் இராணுவ போலீசாரால் பதிவு செய்யப்பட்டன. பாலியல் பலாத்காரம் உட்பட என்ன நடந்தது என்று அவர்கள் கூறினர்.
பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில் எங்களிடம் சூழ்நிலை ஆதாரங்கள் உள்ளன. மேலும் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் மற்றும் பாதிக்கப்பட்டவரைத் தவிர வேறு யாருக்கும் என்ன நடந்தது என்பது தெரியாது. ஆனால் இங்கே குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் இராணுவ போலீசாரிடம் பேச முடிவு செய்தனர். உடல்கள் எங்கு புதைக்கப்பட்டன என்பதை அவர்கள் இராணுவ போலீசாருக்குக் காட்டினர், பின்னர் உடல்கள் தோண்டி எடுக்கப்பட்டன” என்று மஹிந்தரத்ன மேலும் கூறினார்.
வழக்கின் வழக்கறிஞராக மஹிந்தரத்னே தண்டனை வழங்கப்படுவது குறித்து உறுதியாகயிருந்தார்.
மேலும் அவர்கள் விசாரணையை கையாண்ட விதத்தில் மிகவும் கவனமாக இருந்தனர். "அந்த நேரத்தில் பொதுமக்களுக்கும் இராணுவத்திற்கும் இடையில் நம்பிக்கை இல்லாததால் பொதுமக்களின் நம்பிக்கையைப் பெறுவதற்காக 'இதயங்களும் மனங்களும்' என்ற பிரச்சாரத்தை இராணுவம் முன்னெடுத்தது.
"யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள இராணுவ காவல்துறைத் தளபதி கர்னல் கலிங்க குணரத்னவுடன் பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் காணாமல் போனவர்கள் தொடர்பான விசாரணைகள் நடத்தப்பட வேண்டும் என்ற உண்மை குறித்து உரையாடியதை நான் நினைவில் கொள்கிறேன். எனவே எல்லாம் நன்றாக வேலை செய்தது மேலும் வழக்கைத் தீர்ப்பதில் சிஐடி ஆர்வமாக இருந்தது. சட்டமா அதிபர் திணைக்களம் முழு வீச்சில் செயற்பட்டது. நான் விமானப்படையால் யாழ்ப்பாணத்திற்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டேன். உங்களுக்கு உண்மையிலேயே தேவை அரசியல் விருப்பம் என்பதை இது நிரூபிக்கிறது, மேலும் அந்த மாற்றம் உங்களுக்குத் தேவை ”என்று அவர் மேலும் கூறினார்.
ஒவ்வொன்றாக ஒரு தடயம்
"காணாமல் போன நாற்பத்தைந்து நாட்களுக்குப் பிறகு 1996 அக்டோபர் மாத இறுதியில் எங்கோ உடல்கள் தோண்டி எடுக்கப்பட்டன. உடல்கள் தோண்டி எடுக்கப்பட்டபோது அவை அழுகிய நிலையில் இருந்தன"
கொழும்பில் வசித்து வந்த குடும்பத்தில் உயிருடன் இருந்த ஒரே உறுப்பினரை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கி எலும்புக்கூடுகளை அடையாளம் காண வைப்பதில் புலனாய்வாளர்கள் விரும்பவில்லை. "நாங்கள் அவளை சாட்சியமளிக்க அழைக்கவில்லை. பொதுவாக நாங்கள் குடும்ப உறுப்பினர்களை சாட்சியமளிக்க அழைக்கிறோம் ஆனால் அந்த சூழலில் அவளுக்கு கூடுதல் துயரத்தைத் தவிர்க்க விரும்பவில்லை. சூழ்நிலைகளில் உடல்களை அடையாளம் காண மிகவும் பழமையான வழியை நாங்கள் கொண்டு வந்தோம்.''
"1996 இல் எங்களிடம் டி.என்.ஏ சோதனை இல்லை அதன் பிறகு நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகுதான் இலங்கை டி.என்.ஏ சோதனைகளை மேற்கொள்ளத் தொடங்கியது. இருப்பினும் ஒவ்வொரு வழக்கிலும் டி.என்.ஏ சோதனைகளை மேற்கொள்ள எங்களிடம் இன்னும் முழு வளங்களும் இல்லை."
"உடல்கள் தோண்டி எடுக்கப்பட்டபோது அவர்களின் உடைகள் குறிப்பாக கிருஷாந்தியின் உடைகள் ஒரே குழியில் வீசப்பட்டன. ஒவ்வொரு துணியிலும் ஒரு தனித்துவமான சலவைத்தொழிலாளர் அடையாளமொன்று இருப்பதைக் கண்டோம். இந்த அடையாளம்(சலவைத் தொழிலாளர்கள் மற்றும் பெண்கள்) எந்த ஆடைகளை எந்த வீட்டிற்குச் சொந்தமானது என்பதை அடையாளம் காண்பதற்கானது. இது மிகவும் பழமையான அணுகுமுறை ஆனால் கிருஷாந்தியின் வழக்கில் காணாமல் போன நான்கு பேர் இவர்கள்தான் என்பதை நாங்கள் உறுதிப்படுத்த வேண்டியிருந்தது” என்றுபிரசாந்தி கூறினார்.
இதையொட்டி பிரசாந்தி மஹிந்தரத்னேவும் அவரது குழுவினரும் கைதடி பகுதியை சேர்ந்த சலவை தொழிலாளியை சாட்சியமளிக்க அழைத்தனர். குமாரசாமி வீட்டிற்கு அவர் திருப்பி அனுப்பிய ஆடைகள் ராசம்மா, பிரணவன் மற்றும் கிருஷாந்தியின் ஆடைகள் என்று அவர் அடையாளம் கண்டார். கிருபாமூர்த்தியின் ஆடைகள் தனித்தனியாக அடையாளம் காணப்பட்டன.
ஆடைகளின் அடிப்படையில் உடல்களின் ஆரம்ப அடையாளம் இதுவாகும். கிருஷாந்தியின் ஆடைகள் தனித்துவமானவை - வெள்ளை சீருடை சிவப்பு டை மற்றும் காலணிகள். டையின் நிறத்தைத் தவிர அவரது பள்ளி சீருடையைப் போலவே சீருடையும் இருந்ததால் மஹிந்தரத்னே மிகவும் எரிச்சலடைந்தார்.
"நீதிமன்றங்கள் அந்த அடையாளத்தை போதுமானதாக எடுத்துக் கொண்டன. கூடுதலாக ராசம்மாவுக்கு குடலிறக்க அறுவை சிகிச்சை செய்யப்பட்டது. துரதிர்ஷ்டவசமாக போரின் உச்சம் என்பதால் பல் பதிவுகள் எதுவும் இல்லை மேலும் அவர்களிடம் சரியான பல் சேவைகள் இல்லை. ஒரு குடலிறக்கத்தில் ஒரு அறுவை சிகிச்சை பதிவு இருந்தது அதை நாங்கள் பொருத்த முடிந்தது அதனுடன் உடல்களை அடையாளம் காண முடிந்தது" என்று அவர் தொடர்ந்தார்.
கதையின் சோகமான பகுதி என்னவென்றால் ஆரம்பத்தில் கூட்டு பாலியல் வன்கொடுமை செய்யப்பட்டபோது கிருஷாந்தி அதனை எதிர்த்தாள். சாட்சியங்களின்படி அவள் ஒரு கட்டத்தில் எதிர்ப்பதை கைவிட்டாள். நான்காவது அல்லது ஐந்தாவது நபர் அவளை பாலியல் வன்கொடுமை செய்யச் சென்றபோது அவள் அவர்களிடம் சிறிது நேரம் கொடுக்கச் சொன்னாள் அவள் தண்ணீர் கேட்டாள். அவர்கள் ஒரு வாளியில் தண்ணீர் கொண்டு வந்திருந்தார்கள் அவள் அந்த போரில் தான் வெற்றியடையப்போவதில்லை என்பதை உணர்ந்திருந்தாள்.
தனக்கு வேறு வழியில்லை என்பதை ராசம்மா அறிந்தாள் அவள் தன் தாலியைக் கழற்றி முதல் குற்றவாளியிடம் கொடுத்து அதை தன் குடும்பத்தினரிடம் கொடுக்கும்படி சொன்னாள். ஆனால் அவர் அதை தனது சகோதரியிடம் கொடுத்தார், அது பின்னர் விசாரணைகளின் போது மீட்கப்பட்டது. அவர்கள் மூவரும் தங்கள் அடையாள அட்டைகளையும் சோதனைச் சாவடியில் கொடுத்தனர். இருப்பினும் அரசு போரின் போது ஒரு பாலியல் வன்கொடுமை வழக்கை விசாரித்து வருவது இதுவே முதல் முறை என்பதால் அரசு பாலியல் வன்கொடுமை குற்றச்சாட்டை முன்வைப்பது வழக்கறிஞர்களுக்கு முக்கியமானது. பாலியல் வன்கொடுமையை போர் ஆயுதமாகப் பயன்படுத்திய முதல் சம்பவமும் இதுவே.
வழமைக்கு மாறாக சிந்தித்தல்
"கிருஷாந்தியின் உடல் அழுகும் நிலையில் இருந்ததால் பாலியல் வன்கொடுமைக்கான தடயவியல் சான்றுகள் எதுவும் இல்லை. “எனவே வழமைக்கு மாறாக சிந்திக்க வேண்டியிருந்தது. "
"இராணுவத்தால் இராணுவ போலீசாரிடம் அளிக்கப்பட்ட வாக்குமூலங்களைப் பயன்படுத்துவோம் என்று நாங்கள் நினைத்தோம். ஆனால் சாட்சிய கட்டளைச் சட்டத்தின் கீழ் சந்தேக நபர் ஒருவர் காவல்துறையிடம் அளிக்கும் எந்தவொரு வாக்குமூலமும் சந்தேக நபருக்கு எதிராக அடுத்தடுத்த விசாரணையில் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது. எனவே நாங்கள் இந்திய நீதித்துறையைப் பயன்படுத்தி ஒரு குடிமகன் ஒரு சிவிலியன் போலீசாரிடம் வாக்குமூலம் அளிக்கும்போது அந்த பதற்றம் நிலவுகிறது என்று வாதிட்டோம். இராணுவவீரர் இராணுவ பொலிஸிடம் சாட்சியமளிக்கும்போது ஒரே தொழிலில் உள்ளவரிடம் வாக்குமூலம் வழங்குகின்றார் பதற்றம் இல்லை என்று நாங்கள் கூறினோம்"
மேலும் இந்திய நீதித்துறையின் அடிப்படையில் சாட்சிய கட்டளைச் சட்டத்தின் தடை இராணுவ போலீசாரிடம் ஒரு சிப்பாய் அளித்த வாக்குமூலத்திற்கு பொருந்தாது என்று நாங்கள் வாதிட்டோம். இருப்பினும் ட்ரயல்-அட்-பார் அதை உறுதி செய்த போதிலும் உச்ச நீதிமன்றம் அதை நிராகரித்தது. ஆனால் எங்களிடம் வேறு ஆதாரங்கள் இருந்தன. இது ஒரு மேல்முறையீட்டுப் பிரச்சினையாக இருக்கலாம் என்று நாங்கள் கவலைப்பட்டதால் இந்த ஆதாரத்தை மட்டும் நம்பியிருக்கவிரும்பவில்லை நம்ப விரும்பவில்லை ”என்று அவர் தொடர்ந்தார்.
சோதனைச் சாவடியில் ஒன்பது வீரர்களைத் தவிர வேறு இரண்டு போலீஸ் கான்ஸ்டபிள்கள் இருந்ததை புலனாய்வாளர்கள் கண்டுபிடித்தனர். இராணுவ போலீசாருடனான கலந்துரையாடல்களின் போது காவல்துறைக்கும் இராணுவ போலீசாருக்கும் இடையிலான படிநிலை பதட்டங்களை புலனாய்வாளர்கள் கவனித்தனர்.
இராணுவம் போலீஸ்காரர்களை உடல்களை அடக்கம் செய்ய பயன்படுத்தியது, ஆனால் அத்தகைய கொடூரமான குற்றங்களில் அவர்களை ஈடுபடுத்தவில்லை என்பது கண்டறியப்பட்டது. "இரண்டு போலீஸ்காரர்களும் சிறுமியை பாலியல் பலாத்காரம் செய்வதில் ஈடுபடவில்லை, ஆனால் அவர்கள் உடல்களை அப்புறப்படுத்துவதில் ஈடுபட்டுள்ளனர் என்பதை வாக்குமூலங்கள் வெளிப்படுத்தின. எனவே நாங்கள் அவர்களுக்கு 'நிபந்தனை மன்னிப்பு' என்று அழைக்கப்படுவதை வழங்கினோம்.
குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தின் கீழ் சட்டமா அதிபர் ஒரு சந்தேக நபருக்கு நிபந்தனை மன்னிப்பு வழங்கும் திறனைக் கொண்டுள்ளார்.
நிபந்தனை என்னவென்றால் அனைத்தையும் வெளிப்படுத்தி மற்ற குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் மீது வழக்குத் தொடரப்படுவதற்கு எதிராக சாட்சியமளிப்பது. பாலியல் பலாத்கார குற்றச்சாட்டை முன்வைக்க நாங்கள் விரும்பியதால் அதைச் செய்யக்கூடிய ஒரே வழி ஒப்புதல் வாக்குமூலங்களுடன் சூதாடுவதுதான். ஆனால் எங்களிடம் எந்த சுயாதீனமான ஆதாரமும் இல்லை மேலும் இவர்கள் நேரில் கண்ட சாட்சிகள். உச்ச நீதிமன்றம் ஒப்புதல் வாக்குமூலங்களை நிராகரித்த போதிலும் பாலியல் வன்கொடுமைக்கான தண்டனையை உறுதி செய்தது, ஏனெனில் வழக்குத் தொடுப்பு இன்னும் போதுமான அளவு முன்னேறி பாலியல் வன்கொடுமையை நிரூபிக்க போதுமான ஆதாரங்களை சமர்ப்பித்துள்ளது" என்று அவர் விளக்கினார்.
மற்றொரு ஆதாரம் பிரணவனின் சைக்கிள் சங்கிலி உறை. அதில் ஹோண்டா என்ற பெயர் கொண்ட ஒரு என்ற அடையாளம் இருந்தது. மேலும் அந்தப் பகுதியில் உள்ள அனைவருக்கும் அது அவருடைய சைக்கிள் என்று தெரியும். பேட்ஜ் அருகிலுள்ள ஒரு சைக்கிள் திருத்தும் இடத்திலிருந்து இருந்து மீட்கப்பட்டது, மேலும் இருந்த நபர் தனது சாட்சியத்தில் செம்மணி சோதனைச் சாவடிக்கு அருகில் அதனை எடுத்ததாக உறுதிப்படுத்தினார்.
தண்டனை மற்றும் மற்றொரு அதிர்ச்சியூட்டும் வெளிப்பாடு
பின்னர் சந்தேக நபர்கள் கைது செய்யப்பட்டனர், மேலும் உடல்கள் சட்ட மருத்துவ அதிகாரிகளால் பரிசோதனைக்காக கொழும்புக்கு கொண்டு வரப்பட்டன. உடல்கள் அழுகிய நிலையில் இருந்தபோதிலும் சட்ட மருத்துவ அதிகாரிகளால் மரணத்திற்கான காரணத்தை தீர்மானிக்க முடிந்தது, அது கழுத்தை நெரித்தல்.
வழக்கறிஞர்கள் முதல் குற்றவாளியின் சகோதரியிடமிருந்து ராசம்மாவின் தாலியை மீட்டனர். அனைத்து சூழ்நிலை ஆதாரங்களுடனும் என்ன நடந்தது என்பது குறித்து சாட்சியமளித்த இரண்டு சுயாதீன சாட்சிகளுடனும் வழக்குத் தொடுப்பு நியாயமான சந்தேகத்திற்கு அப்பாற்பட்ட ஆதாரத்திற்கு வழிவகுத்துள்ளது என்று நீதிமன்றங்கள் கண்டறிந்தன.
பின்னர் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் கொலைக் குற்றவாளிகள் என நிரூபிக்கப்பட்டு மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டனர். உச்ச நீதிமன்றம் இந்த தண்டனையை உறுதிப்படுத்தியது. "இதனால்தான் அவர்கள் 27 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு உச்ச நீதிமன்றத்தில் ஒரு விண்ணப்பத்தை சமர்ப்பித்தனர், அவர்கள் நீண்ட காலமாக மரண தண்டனையில் இருப்பதாகவும் அவர்களை விடுவிக்கக் கோரியும்" என்று மஹிந்தரத்ன மேலும் கூறினார்.
இந்த கட்டத்தில்தான் முக்கிய குற்றவாளி மற்றொரு அதிர்ச்சியூட்டும் தகவலை வெளியிட்டார். "நமது நீதிமன்றங்களில் நீதிபதிகள் குற்றவாளிகளிடம் மரண தண்டனை விதிக்கப்படுவதற்கு முன்பு அவர்களிடம் ஏதாவது சொல்ல வேண்டுமா என்று கேட்பது வழக்கம்.
அந்த நேரத்தில் முதல் குற்றவாளியான சோமரத்ன ராஜபக்ஷ "நாங்கள் நான்கு பேரைக் கொன்றதற்காக தூக்கு மேடைக்கு அனுப்பப்படுகிறோம், ஆனால் செம்மணியில் கொல்லப்பட்டு புதைக்கப்பட்ட நூற்றுக்கணக்கான உடல்களை நான் உங்களுக்குக் காட்ட முடியும்" என்று கூறினார். செம்மணி புதைகுழி பற்றிய விவரங்கள் இப்படித்தான் வந்தன. குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களுக்கு தண்டனை விதிக்கப்பட்டவுடன் நான் எனது வழக்கை முடித்தேன். அவர்கள் செம்மணி புதைகுழி குறித்து ஒரு புதிய விசாரணையைத் தொடங்கினர். அந்த நேரத்தில் அவர்கள் சுமார் 15 எலும்புக்கூடுகளை தோண்டி எடுத்தனர்" என்று அவர் மேலும் நினைவு கூர்ந்தார்.
பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் முடிவிற்கு கொண்டுவருதலிற்கான ஒரு ஊக்கியாக அரசியல் விருப்பம்
2015 ஆம் ஆண்டு நல்லாட்சியின் போது நிலைமாறுகால நீதி மற்றும் தொடர்புடைய வழிமுறைகள் பற்றிய விவாதம் தொடங்கியது. நல்லாட்சி அரசாங்கத்தால் ஜெனீவா தீர்மானத்தின் பின்னர் காணாமல் போனோர் அலுவலகம் இழப்பீடுகளுக்கான அலுவலகம் மற்றும் உண்மை ஆணையம் ஆகியவை நிறுவப்பட்டன. ஆனால் அடுத்தடுத்த ஆட்சிகள் இந்தத் தீர்மானத்திற்கு இணைந்து அனுசரணை வழங்குவதில் இருந்து விலகி போரின் போது செய்யப்பட்ட போர்க்குற்றங்கள் மற்றும் அட்டூழியங்கள் குறித்து மறுக்கும் போக்கில் இருந்தன.
சில நாடுகளில் நடைமுறையில் உள்ள உலகளாவிய அதிகார வரம்பு பற்றி மஹிந்தரத்ன பேசினார். வரையறையின்படி குற்றம் எங்கு செய்யப்பட்டது மற்றும் குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் தேசியம் அல்லது வசிப்பிடத்தைப் பொருட்படுத்தாமல் இனப்படுகொலை போர்க்குற்றங்கள் மற்றும் மனிதகுலத்திற்கு எதிரான குற்றங்கள் போன்ற கடுமையான குற்றங்களுக்காக தனிநபர்கள் மீது வழக்குத் தொடர மாநிலங்கள் அல்லது சர்வதேச அமைப்புகளை அனுமதிக்கும் ஒரு சட்டக் கொள்கையாகும்.
"உதாரணமாக உள்நாட்டுப் போரின் போது சரணடைந்த காவல்துறையினரை கொலை செய்தமைக்காக முன்னாள் விடுதலைப் புலி உறுப்பினர் மீது ஜெர்மனி வழக்குத் தொடர்ந்தது. இலங்கையில் இலங்கையர்களுக்கு எதிராக குற்றங்களைச் செய்த ஒரு இலங்கையரை உலகளாவிய அதிகார வரம்பின் அடிப்படையில் ஜெர்மனி வழக்குத் தொடர்ந்தது. எனவே இது நிறுவப்பட்டுள்ளது, மேலும் நமக்கு உண்மையான மற்றும் நம்பகமான உள்நாட்டு செயல்முறைகள் தேவை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக இவை இலங்கை குடிமக்களுக்கு எதிரான இலங்கை குடிமக்களால் குற்றங்கள்" என்று அவர் மேலும் விளக்கினார்.
போரில் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு போரினால் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் துயரங்களிற்கு முடிவை காண்பதற்கு அரசியல் உறுதிப்பாடு சட்டங்களும் வழிமுறைகளும் மிகவும் நடைமுறையில் உள்ளன என்பதையும் அவர் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டினார்.
காணாமல்போனோர் அலுவலக சட்டத்தை இணைந்து வரைவதில் தனது பங்களிப்பைக் குறிப்பிடுகையில் அது ஆணையர்களுக்கு விரிவான அதிகாரங்களை வழங்குவதாக அவர் கூறினார். சரியான அமைப்பு இருந்திருந்தால் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களுக்கு அவர்களால் சில பதில்களை வழங்க முடிந்திருக்கும். இராணுவம் அனைத்து ஆவணங்களையும் எவ்வாறு பராமரிக்கிறது என்பதை நான் கண்டிருக்கிறேன், எனவே இது என் பார்வையில் ஒரு கடினமான செயல்முறை அல்ல" என்று அவர் மேலும் கூறினார்.
காணாமல் போனவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்பதை காணாமல்போனோர் அலுவலகம் நிச்சயமாகக் கண்டுபிடிக்க முடியும் என்று மஹிந்தரத்ன மேலும் கூறினார். இது வடக்கு மற்றும் கிழக்கு பற்றிய விஷயம் மட்டுமல்ல தெற்கைப் பற்றியும் என்ன? ஜேவிபி கிளர்ச்சிகளின் போது காணாமல் போனவர்களைப் பற்றி என்ன? எனவே விடைகிடைக்காமல் பல குடும்பங்கள் உள்ளன ”என்று அவர் கூறினார்.
அவரது சொந்த வார்த்தைகளில் "நடந்ததை ஒப்புக்கொள்வது நிச்சயமாக நல்லிணக்க செயல்முறையை கொண்டு வருவதற்கான முதல் படியாகும்". "நான் 2018 இல் முன்மொழியப்பட்ட உண்மை ஆணையச் சட்டத்தை இணைந்து வரைவதில் ஈடுபட்டேன். ஜனாதிபதி ரணில் விக்கிரமசிங்கவின் ஆட்சிக் காலத்தில் சட்டமா அதிபர் திணைக்களம் அதில் பணியாற்றத் தொடங்கியது. உண்மை ஆணையத்தை அமைக்கும் நோக்கம் இருந்தது. ஆனால் இந்த விதிகள் நிறைவேற்றப்படுமா என்பது எங்களுக்குத் தெரியாது. ஆனால் ஒரு தொடக்கம் இருக்க வேண்டும். இந்தக் குற்றங்கள் நடக்கவில்லை என்று நீங்கள் மறுத்துச் சொல்லும் வரை நீங்கள் எப்படி நல்லிணக்கத்தை ஏற்படுத்த முடியும்??" என்று அவர் மேலும் கேள்வி எழுப்பினார் அதே நேரத்தில் எங்கள் காலடியில் புதைகுழிகள் இருப்பதை அறிவது வெட்கக்கேடானது என்று கூறினார்.
இருப்பினும் அரசியல் விருப்பம் இருப்பதால் இந்த வழக்குகளில் சிலவற்றிற்கு பொறுப்புக்கூறலை முன்னெடுப்பதில் மஹிந்தரத்ன நம்பிக்கை கொண்டுள்ளார். அரசு இயந்திரத்தின் ஆதரவு இல்லாமல் இதைச் செய்ய முடியாது என்று அவர் கூறினார். “ஒவ்வொரு நிறுவனமும் என்னை ஆதரித்ததால் கிருஷாந்தி குமாரசாமியின் வழக்கை என்னால் வெற்றிகரமாக நடத்த முடிந்தது. அந்த நேரத்தில் ஊடகங்களும் எங்களுக்கு உதவியது. இந்த சம்பவம் நடந்தபோது கைதடியில் உள்ள மக்கள் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டனர். அரசாங்கத்தின் மீது அவநம்பிக்கை இருந்தது மேலும் இது மற்றொரு கேலிக்கூத்து செயல்முறையாக இருக்கும் என்று அவர்கள் நினைத்தனர். அனைத்து சாதாரண சாட்சிகளும் கைதடியில் இருந்தனர் அவர்கள் வர மறுத்துவிட்டனர். தமிழ் பத்திரிகைகள் எங்களை நேர்காணல் செய்தன மேலும் சாதாரண சாட்சிகள் கொழும்புக்கு வர தயங்குகிறார்கள் என்று நாங்கள் அவர்களிடம் கூறினோம்.
கொழும்பில் நீதிமன்றம் தயாராக உள்ளது நீதிபதிகள் சிங்களவர்கள் வழக்கறிஞர்கள் சிங்களவர்கள் சிஐடி மற்றும் மற்ற அனைவரும் சிங்களவர்கள் அவர்கள் வழக்கைத் தொடரத் தயாராக உள்ளனர், ஆனால் தமிழ் பொதுமக்கள் ஒத்துழைக்கவில்லை என பத்திரிகைகளில் வெளிவந்த கட்டுரைகள் தெரிவித்தன.” உடனடியாக சாட்சிகள் வர ஒப்புக்கொண்டனர். "அனைத்து சக்திகளும் ஒன்றிணைந்த ஒரு தருணம் அது" என்று அவர் மேலும் கூறினார்.
வழக்கின் போது அவர் எதிர்கொண்ட சவால்கள் குறித்து கேட்டபோது பொதுமக்களிடமிருந்து வந்த எதிர்ப்பை அவர் நினைவு கூர்ந்தார். "இது 'போர் வீரர்களை' துன்புறுத்துவதற்கான முயற்சி என்று மக்கள் நினைத்ததால் எனக்கு தொல்லை தரும் அழைப்புகள் வந்தன. ஆனால் அதைத் தவிர வழக்கைத் தீர்க்க பல்வேறு பிரிவுகளின் அழுத்தம் தவிர வேறு எந்த சவால்களும் இல்லை" என்று அவர் நினைவு கூர்ந்தார்.
ஒரு இளம் வழக்கறிஞராக, மஹிந்தரத்ன குற்றவாளிகளை சிறையில் அடைக்கத் தீர்மானித்தார். இன்றுவரை குற்றத்தின் கொடூரத்தை அவர் பிரதிபலிக்கிறார். இருப்பினும், மோதல் தொடர்பான குற்றங்களுக்கு பொறுப்புக்கூற வேண்டியதன் அவசியத்தை அவர் ஆதரிக்கிறார். “ஒரு நாகரிக சமூகம் பொறுப்புக்கூறலைக் கொண்டுவர முயற்சிக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. இந்த வழக்குகளை விசாரித்து, முடிந்தால், இந்த நபர்கள் உயிருடன் இருந்தால் அவர்களைக் கண்டுபிடிப்பதற்கும் அல்லது முடிந்தால் அவர்கள் இறந்திருந்தால் எச்சங்களைக் கண்டுபிடித்து குடும்பங்களுக்குத் தெரிவிப்பதற்கும் காணாமல்போனோர் அலுவலகம் நிறுவப்பட்டுள்ளது. ஒரு சில வழக்குகளைத் தவிர, ஒரு குடும்பத்திற்கு கூட அவர்களின் உறவினர்கள் குறித்து தெரிவிக்கப்படவில்லை. ஆனால் மீதமுள்ளவற்றைப் பற்றி என்ன?” என்று அவர் முடிவில் கேள்வி எழுப்பினார்.
அரசின் பொறுப்புக்கூறல் செயல்முறையில் பொது விவாதத்தில் செல்வாக்கு செலுத்துவதில் ஊடகங்களின் பங்கை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டினார்.
https://www.virakesari.lk/article/219110
