தாயகத்து அரசியல் கட்டுரைகள்

[sethu]

'சண்டை தொடங்கிட்டுதாம்'
அக்குரல் ஓயுமுன்னே அந்த முகாமில் உள்ள அனைவரது இதயங்களும் ஒரு முறை உயர்ந்து பதிந்தன. வானவிளிம்பு தாண்டி குறிக்கப்பட்ட எல்லையில் பலம் பொருந்திய பகைக் கலங்களோடு மனோவுறுதியின் ஆற்றலோடுதான் வலிமையற்ற எமது படகுகள் மோதிக்ககொண்டிருந்தன.
மோதும் காற்றிற்கு ஏற்பட உருவாகும் அலை வடிவங்கள் சீற்றத்தோடு கரையில் அடிக்கும் ஓசையைத் தவிர அங்கு வேறு சத்தங்கள் ஏற்படவில்லை அனைத்து விழிகளும் கூர்ந்து பார்த்தன.
'ஆரிற்கு என்னவோ?' இதுதான் அவர்களிற்குள் ஒலிக்கும் குரலாக இருந்தது. பாதைச் சுட்டி ரவைகளின் ஒளிர்வுகள் எம்மை நோக்கி வருவதைத் தெளிவாகத் தெரிந்த பின்னும், எதிரியின் ரவைப் பின்னல் வலையினூடே நடைபெறும் சண்டையில் எம்மவர்கள் என்னமாதிரி வியுூகம் அமைத்து சண்டை பிடிக்கினமோ?
'காத்தும் கூடவாயிருக்கு அப்ப கடலும் நிக்கும் தானே' கடல் மீது அனுபவப்பட்ட போராளியின் கூற்றை மௌனமாக ஆமோதித்துக்கொண்டனர்.
ஒலி அலைகள் வானொலி அலையின் துணையுடன் வான்வெளி கடந்து அந்தக் கரையோர முகாமிலுள்ள அன்ரனாவினால் கவரப்பட்டு மீளவும் உயர் அலைவரிசைச் சாதனத்தில் படகிலுள்ள நிலமைகளை ஒலியாகி எடுத்துரைத்தபோது அனைவரும் இறுகிப்போனார்கள்.
பாகம் பாகமாய் நீரால் நிறையப்பட்ட கடலில், காப்பெடுக்க நிலைகளே அற்ற பெருவெளியில்தான் சண்டை விரிந்திருந்ததை அங்கிருந்தவர்களிற்கு எடுத்துரைக்க வேண்டிய தேவையே இல்லை. படகில் சென்ற ஒவ வொரு போராளிகளினதும் முகங்களையும், செயல்களையும் மனதிற்குள் நினைத்து நினைத்து தவித்துக்கொண்டார்கள்.
'சாதனம் தன்னிருப்பை உணர்த்தியவாறிருந்தது. 'இரண்டு படகிற்கு சரியான வெடி, வீரச்சாவும் காயங்களும் நிறைய இருக்குது' இமைதுடிப்பில் மீளவும்.
'சின்னவன் வெடிச்சிட்டான், டோறா ஒண்டு தாண்டிட்டுது'
கைதட்டிக் கூவெனக் கத்தி டோறா தாண்ட மகிழ்வைத் தெரிவித்த போராளிகளின் மனக்கண் முன்னே சின்னவன் நின்றான்.
ஒவ வொரு முறையும் படகு இறக்கும்போது சின்னவன் 'இண்டைக்குத் தான் கடைசி மச்சான் இனிவரமாட்டன்' என்று அவன் கை அசைத்துச் செல்லும் போதெல்லாம், அவன் பிரிவை ஏற்காத மனதினரால் அந்த வேதனைகளை மறைப்பதற்காய் சின்னவனை ஏளனம் செய்வார்கள்.


இலக்குக் கிடைக்காமல் போய் திரும்பவும் கரையேற வரும் ஒவ வொரு தடவையும் சின்னவனின் முகத்தைப் பார்க்கவேதனையாக இருக்கும்.

தான் வெடிக்கவில்லையே என்ற கவலையில் கடலை ஏக்கத்தோடு பார்ப்பான். அடுத்தமுறை கடலில் இறங்கும்போது புன்னகை தவழும் முகத்துடன் கையசைப்பான்.
அதே சின்னவன்தான் இனிமேல், எம்மோடு கதை பேசி பம்பலடித்து ஒன்றாக உணவருந்தி, தன் உணர்வுகளை எங்களோடு பகிர்ந்துகொண்ட சின்னவன் இனிவரவே மாட்டான். நினைத்த கணத்தில் அனைவரது இமைகளும் நனைத்துக்கொண்டன.
'படகுகள் கரைக்கு வருகுதாம்' சொன்ன போராளியின் முகம் அமைதியோடும், விழிகளில் சோகம் படர்ந்திருந்ததும், குரல் அடைத்தும் இருந்தது. வரும் படகுகளின் தூரங்கள் கரைக்கு குறைவதாகவே இல்லாமலிருப்பது போன்ற உணர்வே அப்போராளிகளிற்கு ஏற்பட்டது.
வேகம் குறைந்ததிற்கு எஞ்சின்கள் பிழையாகி இருக்குமோ? உமாவின் மூளையின் மையத்துள் பொறியாய் அக்கேள்வி எழுந்தது.
கண்களில் வலி எடுத்து இமைகள் சோர முற்பட்டாலும், 'கடலில் நிற்பவர்களிற்கு என்ன நடந்திருக்குமோ?' எனச் சந்திக்கும் கணங்களில் விழிகள் புத்துயிர்ப்பாகி கடலை ஏக்கத்தோடு பார்த்தன.
'படகுகள் வருகுது படகுகள் வருகுது' குரல் நாண்கள் காற்றுடன் அதிர உரத்த ஒலிகள் அக்கரையோரப் பிரதேசத்தை சூழ்ந்து தென்னை மரங்களுடன் சிதறிக்கொண்டது. அணியங்கள் நீரைக் கிழித்து வெண்நுரைகளை எழுப்பியவாறு கரையை நோக்கி வேகமாக வந்துகொண்டிருந்தன.
உமாவிற்கு மயிர்க்கால்கள் சிலிர்த்து மண்டையும் விறைக்குமாப்போலிருந்தது. அதியுயர் அலைவரிசைச் சாதனங்கள் இமைப்பொழுதுகள் கட்டளைகளை வழங்கிக்கொண்டிருந்தன.
'முன்னுக்கு வாற படகிலதானாம் காயக்காரரும் வீரச்சாவடைந்தவர்களும் வருகினமாம்'
கரையைச் சூழ்ந்து நின்ற போராளிகளின் மனங்கள் துயரால் தமக்குள் ஓலமிட்டுக்கொண்டிருந்தன. மடக்குத்தாண்டி கரையைத் தொட்ட படகின் அணியத்துள் போராளிகள் முந்தியடித்தவாறு பாய்ந்து ஏறிக்கொண்டிருந்தார்கள்.
இரத்தவாடை நாசிகளில் உரசியது. காயங்களில் கட்டப்பட்ட துணிகளின் மேலால் குருதி கசிந்துகொண்டிருந்தது. படகினுள் கசிந்த இரத்தங்களால் உள் இறங்கிய போராளிகளின் கால்களிலும் ஒட்டிப்பிடித்தன.
வலிகளைப் பொறுத்துக் கொண்டவர்களும் மயங்கிப் போனவர்களும், கத்துபவர்களுமென அந்தப் படகின் இயல்பு நிலை தொலைந்திருந்தது. காயங்களின் தன்மைகளிற்கேற்றவாறு, போராளிகளை இறக்கும்போது அங்குள்ள போராளிகள் ஒவ வொருவரையும் இனங்கண்டு துடித்துக்கொண்டிருந்தனர்.
அவர்களின் இயல்புகளைச் சொல்லி 'அவன் தாங்க மாட்டான். அவருக்கு வயித்துக் காயம், அதை விடக் காலும் முறிவு செல்வி சின்னப்பிள்ளை மாதிரி ஒன்றையும் தாங்க மாட்டாள் இப்ப தலைக்காயத்தையும் கை காயத்தையும் பொறுத்துக்கொண்டு என்ன மாதிரிச் சிரிக்கிறாள்.
'அங்கபார் வெண்ணிலாக்காவை எல்லோரும் மௌனமாகிப் போனார்கள் வெண்ணிலாக்காவை கிடத்திய பாயைச் சுற்றி அழுத விழிகளோடும், துயருள் உறைந்த உள்ளங்களோடும் வெறுமை கவ விய விழிகளோடும் நின்றார்கள்.
தொடராக இறங்கிய கடல் மறவர்களிற்கருகே குவிந்து நின்ற போராளிகளின் இமைகள் சிவப்பேறி இருந்தது. என்றுமே காணா முகங்களாகிப் போய்விடப் போகின்ற அவ வுறவுகளின் பிரிவுகள் அவர்களின் மனங்களை ரணமாக்கியிருந்தது.
'ஆரும் 0- காரர்கள் இருக்கிறார்களோ?' அவசரத்துடன் ஒலித்த மருத்துவப் போராளியின் குரலிற்கு அனைவரும் திரும்பிப் பார்த்தார்கள். 'அவசரமாக அக்காவிற்கு இரத்தம் ஏற்ற வேணும்' அங்கு நின்ற எல்லாப் போராளிகளும் 'நான் தாறன் 0, நான் தாறன் யுடீ ' எனச் சொல்லிக் கொண்டார்கள்.
'0- பொது வழங்கி அந்த இரத்தக் காரரிற்கு 0- மட்டும்தான் ஏத்தலாம்' என மருத்துவப் போராளி சொல்ல, படகைத் தள்ளிவிட்டு வந்து கொண்டிருந்த உமாவின் செவிப்பறையிலும் இந்த வேண்டுதல் வந்தடைந்தது.
கால் புதையும் கரையோர மணலில் வேகமாக ஓடிவந்தாள். ஓடிவந்த வேகத்தால் மூச்சைப் பெரிதாக உள்ளெடுத்து வெளியே விட்டுக்கொண்டு, 'நான் தாறன் என்னில எடுங்கோ' உமா இறைஞ்சும் குரலில் கேட்டுக்கொண்டாள்.
அந்த மருத்துவப் போராளி திரும்பவும் உமாவின் இரத்தப் பிரிவைக் கேட்டவாறு அவளது நாடித்துடிப்பையும், சுவாச வீதத்தையும், குருதி அமுக்கத்தையும் பரிசோதித்தாள். 'தலையைச் சுத்துறதா? வேறேதும் வருத்தம் இருக்கா?' எனக் கேள்விகளைக் கேட்டவாறு உமாவின் வெயினை கைகளால் தடவிப் பிடித்தவாறு 5 மில்லிலீற்றர் ஊசியை ஏற்றிய பின், ஊசி அசையாதிருக்க பிளாஸ்ரர் இட்டாள்.
ஊசியை ஏற்றியபோது ஏற்பட்ட வலியை உமா கண்களை மூடி சகித்துக்கொண்டாள். குழாயினூடே செல்லும் இரத்தம் பக்கத்தில் மயங்கி இருந்த ஈழமதியின் உயிரைக் காப்பாற்றுவதற்கு உதவப்போகின்றது என்ற உணர்வே அவருள் சிலிர்ப்பை ஏற்படுத்தியிருந்தது.
360 மணித்தியாலங்களின் பின் அன்று காலையில்தான் ஈழமதிக்கு வயிற்றில் போட்ட தையல் பிரிக்கப்பட்டிருந்தது. தலை, கை, கால் என ஒவ வொரு காயங்களும் சுத்தம் செய்யப்பட்டிருந்தது.
இவ வளவு நேரம்வரை அந்தக் காயங்களைச் சுத்தம் செய்தபோது ஏற்பட்ட வலிகளால் கஸ்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்தவளிற்கு வேதனைகள் குறையத் தொடங்கியிருந்தது.
அருகே நின்ற மருத்துவப் போராளியின் கையிலிருந்த ஈழநாதம் பேப்பரை வேண்டிப் பின் பக்கத்தைப் பார்த்தவாறு பக்கங்களைப் புரட்டினாள்.
முன்பக்கத்தில் சிரிக்கும் விழிகளோடு கரிய சீருடையில் தேசத்தின் இதயத்தினருகே உமா, கடற்கரும்புலி கப்டன் உமாவாகியிருந்தாள்.
ஈழமதிக்கு குளறி அழ வேண்டும் போலிருந்தது. உதட்டைப் பற்களால் அழுத்திப் பிடித்தாள். ஈழமதியின் மனதில் பெரிய உவட்டுகள் உருவாகி, விழி நீராகி கரையேறிக் கொண்டிருந்தன.
போன சண்டையில் காயப்பட்டு வந்த சக போராளியின் உயிரைக் காப்பாற்றி, அவளை தேசத்தின் கடமைகளைப் புரிய வைக்கவேண்டும் என்ற உந்துதலோடு தன் குருதியை ஈழமதிக்கு ஈகமாய் கொடுத்த உமா, காலமெல்லாம் கண்முன்னே கடல்மடியில் உப்பி உருவின்றி போய், குருதி ஓழுக கரையேறிய மக்களை நேசித்த அதே உமா, வெறிகொண்ட பகைக்கலப் பவனிகளை சிதைத்திட எண்ணிய உமா தான் இன்று தாயக விடியலை ஒளிரச் செய்வதற்காக தன்னையே சிதறடித்துள்ளாள்.
உமாலு} ஈழமதி மௌனமாய் தன்னுள் அப்பெயரை உரத்துக் கூப்பிட்டாள், உமா சிரித்தவாறு துள்ளியபடி நடந்துவரும் தோற்றமே மனதுள் தெரிந்தது.
உவர்க்கும் உப்பு மடியில், நாளும் நனைந்து தாயகக் கடமைகளை ஓயாது செய்த உமாவின் எண்ணங்களும் செயலும் வித்தியாசமானவை.
தேசத்தின் தேவையுணர்ந்து, தாயகத்தின் தலைமை மீதும், போராளிகளின் மீதும் அளவற்ற நேசம் வைத்து, போருள்ளே வாழ்வதால் எதிரியின் ஆளுகைக்குள் உள்ள அப்பாவை என்றுமே பார்க்க முடியாமற் போனதும் எண்ணற்ற உணர்வின் தாகங்கள் கானல் நீராய் ஆன பின்னும் பற்றுவைத்த இலட்சியத்திலேயே குறியாய் சுழன்றாய்.
அதே உமாவின் குருதி ஈழமதியின் நாளங்களினூடே ஓடி அவளினுடைய மூளையின் மையத்தை இயக்கி அவளின் உணர்வுகளை உயிர்ப்பாக்கிக்கொண்டிருந்தது. நாளை ஈழமதி நிமிர்வாள், உமாவின் தாகங்கள் அவளிற்குள் ஒளியாகியிருக்கும்.
ஈழமதியின் சுவாசம் சுருங்கிவிரியும் ஒவ வொரு நொடிப்பொழுதிலும் அவளது சிந்தனைகளோடு உமாவின் கனவுகளும் ஒன்றாகிச் சிறகசைக்கும்.
-
அலையிசை.