என் .....
மரணத்தின் போது......
யாரும் அழவேண்டாம்......
நீங்கள் இழப்பதற்கு......
இன்னும் நிறைய இருக்கிறது.....!

என்.....
உடலை மரணத்தின் பின்.....
நீராட வேண்டாம்......
உயிருள்ள போது நன்றாக......
நீராடுகிறேன்..................!

என்.....
உயிரற்ற உடலுக்கு........
வாய்க்கரிசி போடவேண்டாம்.......
உயிருள்ளபோது நன்றாக.......
சாப்பிடுகிறேன்...............!

என் ......
மரணத்தின் போது......
ஈமைக்கிரிகைகள் எதுவும்.......
செய்யவேண்டாம்.......
கடவுள் பற்றற்றவன் அல்ல.....
கிரிகைகளில் பற்றற்றவன்.....!

என்.....
உடலை எரிக்காதீர்கள்......
புதைத்துவிடுங்கள்......
புழுக்கலும் பூச்சிகளும்.....
உணவாக உண்டு
மறைந்துவிடுகிறேன்.......!

^^^^^^
கவிப்புயல் இனியவன்
யாழ்ப்பாணம்- இலங்கை
 

TRIBUTE TO KALAIGNAR
கலைஞர் அஞ்சலி
- வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன்
.
எங்கள் போர்கால நெருடல்களை மறந்து. காலமெல்லாம் ஈழத் தமிழருக்கு அரணாய் அவர் நின்றதை நினைந்து அஞ்சலிக்கிறேன், 

கலைஞரின் புகழ்பூத்த காலத்து இயல் இசை நாடக செம்மொழியாய் தமிழ்கூறும் நல்லுலகமெல்லாம் தமிழ் வளர தமிழகத்தில் அரசு இயற்றிய ஆற்றலை வியந்து கலங்குகிறேன்.

குமரியில் காலமெல்லாம் தமிழகத்தை தின்ற கடற்கோளும் தலைபணிய வள்ளுவனை எல்லைக் காவலாய் வைத்த மாண்புகளைப் போற்றி மனது நெகிழ்கிறதே

உன்னை வழியனுப்ப வந்து நீலமலையெங்கும் தேன்சிந்தி அழுகின்ற குறிஞ்சிமலர்களுடன் கண்சிந்தும் கவிஞன் நான். 

ஏற்கனவே உலகத் தமிழர் மனங்களிலே புதைதுவிட்டான். இனி அவனை எங்கே இடுவதென ஏங்குவதேன்? செம்மொழிப் பூங்கா அவனது நினைவிடமாய் என்றும் இருக்குமே. அண்ணா நூலகத்தைவிடவும் கலைஞருக்கோர் மணிமண்டபத்தை அமைப்பீரோ?

முஸ்லிம்களை அரவணைத்து நலிந்தார்க்குச் சமுகநீதி வளங்கி தமிழகத்தை அமைதிப் பூங்காவாக்கிய அரிய பணிகளுக்கு அடிக்கல் நாட்டிய ஆழுமையை 

கலைஞரை ஐம்பூதங்களாய் ஏற்று நிமிர்க தமிழகமே. 
.

.

(நான் ஒருவனல்ல 30 லட்சம் ஈழத் தமிழ் மக்கள் கடந்து எதிர்காலத்துக்குள் முன்செல்லவேண்டிய பாதை என் கவிதைகள்)

பாடல்பெற்ற தலத்தில் பெற்றோம்

கொன்று மறைக்கபட்டவர்

எலும்புக்கூடுகளால் நிரப்பட்ட

மாபெரும் சவக்குழியை

 

உக்க மறுக்கும் எலும்புக்கூடுகள்

எந்த வாக்குமூலத்தையும் அளிக்கமுடியாதவையெனச்

சொல்பவனின் பல்லிடுக்குகளில்

சிக்கிப் படிந்துள்ளன சதைத்துண்டுகள்

 

உறக்கமற்ற மரணத்தோடு

மாபெரும் வதையோடு

சரிந்துபோய்க் கிடப்பவர்கள்

உக்க மறுக்கும் வார்த்தைகளோடிருந்ததை

நான் கண்டேன்

 

ஆ.. எனப் பிளந்த வாய்கள்

உடலுக்குக் குறுக்காய் கைகள்

தலைகள் திரும்பித் திரும்பி யாரைத் தேடின?

எலும்பாய் கிடக்கும் அச்சிறுவன்

என்ன குற்றமிழைத்திருப்பான்?

 

ஏன் எங்களைக் கொன்றீர்களெனும்

இறுதிவாக்குமூலங்கள்

இன்னமும் முனக

குற்றங்கள் நிறைந்த இரத்தத்தில்

நனைந்துபோனது திருக்கேதீஸ்வரத் தேவாரங்கள்

 

எல்லாமும் கொல்லப்படும் தேசத்தில்

எங்கும் சவக்குழிகள்

எங்கும் எலும்புக்கூடுகள்

கொல்லப்படமுடியாத வாக்குமூலங்களுடன்

அலைகின்றன மண்ணுக்கு அடியில்

 

மண்ணுக்குளிருந்து எழும்பி வருகின்றன

எலும்புக்கூடுகள்

யாருக்கும் புரியும் மொழியோடு

 

திருக்கேதீச்சரத்தானே நீயேனும்

எமக்காய் வந்தொரு சாட்சி சொல்லு!

http://globaltamilnews.net/2018/90002/

பா. அகிலன் கவிதைகள் கீதா சுகுமாரன் மொழிபெயர்ப்பில் ‘Then There Were No Witnesses’ எனும் தலைப்பில் இருமொழிப் பதிப்பாகவும் கூடவே அகிலனின் ‘அம்மை’ கவிதைத் தொகுப்பும் ஜுன்17 அன்று கனடாவில் வெளியிடப்பட்டது. நிகழ்வில் Then There Were No Witnesses பற்றி நாவலாசிரியர் ஷியாம் செல்வதுரை ஆங்கிலம், பிரஞ்சு, ஸ்பானிய மொழிகளில் எழுதும் கவிஞர் இந்திரன் அமிர்தநாயகம், கவிஞரும் மொழிபெயர்ப்பாளருமான நீத்ரா ரொட்ரிகோ, நூலை வெளியிட்ட மவ்ந்ன்ஸி பதிப்பகம் சார்பில் எழுத்தாளர் நூர்ஜஹான் அஸீஸ் ஆகியோர் ஆங்கிலத்தில் உரையாற்றினர்.

‘அம்மை’ தொகுப்பைப் பற்றியும் அகிலனின் இதர கவிதைகள் பற்றியும் எஸ்.கே. விக்கினேஸ்வரன் தமிழில் உரையாற்றினார்.

இந்திரன் அமிர்தநாயகம், நீரஜா ரமணி, தர்ஷினி வரப்பிரகாசம், தர்சன் சிவகுருநாதன், அபிஷேக் சுகுமாரன் ஆகியோர் கவிதைகளை வாசித்தார்கள். பாடகரும் இசையமைப்பாளருமான வர்ண ராமேஸ்வரன் அகிலனின் கவிதைகளை இசைத்தார். நிகழ்வில் எஸ்.கே.விக்கினேஸ்வரன்அகிலன் கவிதைகளைப் பற்றி ஆற்றிய உரையின் சுருக்கம் கீழே உள்ளது.

அகிலனுடைய அரசியல், அவரது மொழி, மொழியை அவர் பயன்படுத்துகிற பாங்கு என்பவற்றால் எனக்கு மிகவும் நெருக்கமான ஒருவர்.

1990ஆம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், சரிநிகர் பத்திரிகை ஆரம்பிக்கப்பட்டு அதன் நான்காவது இதழைக் கொண்டுவருவதற்கான வேலைகள் நடந்துகொண்டிருந்த நேரம். அந்த இதழில் பிரசுரிக்கவென இரண்டு கவிதைகளை நண்பர் போல் கொண்டுவந்து தந்தார். குறிப்பிட்ட சம்பவத்தின் காரணமாகத் தம்முள் எழுந்த உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவதாக இரண்டு இளைஞர்கள் எழுதிய கவிதைகள் அவை என்று அவற்றைக் கொண்டுவந்து தரும்போது சொல்லியிருந்தார். கவிதைகள் இரண்டும் அந்த சரிநிகர் இதழில், ’வாழ்வு எழுதல்’ என்ற தலைப்பில் வெளியாகின. இந்தத் தலைப்பைக் கவிஞர் சேரன் இட்டிருந்தார். அந்த இரண்டு இளைஞர்களும் இன்று ஈழத்துத் தமிழ் இலக்கிய உலகில், குறிப்பாக கவிதை தொடர்பாகப் பேசப்படும்போது, புறமொதுக்கிவிட முடியாதவர்களாக தமது அரசியல், தமது மொழி, தமது சொல்லும் முறை என்பவற்றால் தனித்துவம் கொண்ட கவிஞர்களாக அறியப்படுகின்றனர். அவர்களில் ஒருவர்தான் பா.அகிலன். மற்றவர் தேவ அபிரா என அறியப்படும் புவனேந்திரன் (இந்திரன்). இந்திரனை எனக்கு முன்பே தெரிந்திருந்தபோதும், பா.அகிலன் என்ற பெயர் அந்தக் கவிதையுடன் சேர்ந்துதான் எனக்கு அறிமுகமாகிறது. இந்த இரண்டு கவிஞர்களும் தமது கவிதைத் தொகுப்புக்காகக் கனடா இலக்கியத் தோட்டத்தின் பரிசிலைப் பெற்றவர்கள் என்பது ஒரு மேலதிகத் தகவல்.

அவரது முதலாவது தொகுப்பான ‘பதுங்குகுழி நாட்கள்’ (2000) வெளிவந்தபோது, “அகிலனது கவிதைகளில், அனுபவங்களின் கொடூரம் புதிய பாஷையை, புதிய சொல்முறையைச் சிருஷ்டித்துள்ளதைக் காணலாம்,” என வெங்கட் சாமிநாதன் குறிப்பிட்டிருந்தார். உண்மைதான். ஆனால் ஒரு கவிஞர் மற்றவரிடத்திருந்து தனித்துவமாகத் தெரிவதற்கு அவரது மொழி, அவர் அதைச் சொல்லும் முறை மட்டும் காரணமாக இருந்தால் போதாது. அவரது அரசியல், அதில் அவரது கவனம் குவியும் இடம் என்பவையும் கூட முக்கியமானவை; அவை துல்லியமாக ஒருவரின் தனித்துவத்தை அடையாளம்காண உதவுகின்றன.

அந்த வகையில்அகிலனின் முதலாவது தொகுப்பான ‘பதுங்கு குழி நாட்கள்’ ஈழத்தமிழ் கவியுலகில் அகிலனையும் அவரது தனித்துவத்தையும் வெளிப்படையாகப் பதிவு செய்தது என்று சொல்லலாம். 90களின் ஈழத்தமிழர் வாழ்வின் துயரங்களையும் வாழ்வதற்காக அவர்கள் கொண்டிருக்கும் நம்பிக்கையையும் பதிவு செய்த இந்தத் தொகுப்பினூடாக அவர் தான் நிற்கும் தளத்தைத் தெளிவாக வெளிப்படுத்தியிருந்தார்.

‘உணர்ச்சிகளின் கொதிநிலையில் சொற்கள் சினைப்படுகையில் கவிதைகள் உருவாகின்றன.

அதர்க்கங்களின் தர்க்கமே அவற்றின் இருப்பின் அடிப்படை. சொற்களின் உள்ளோடும் மௌனத்தில்தான் கவிதையின் அனுபவமும் அர்த்தமும் உள்ளன. படைப்பென்பது முதலிலும் முடிவிலும் அனுபவங்களின் எல்லையற்ற சாத்தியம்தான்’ என்று அந்த நூலில் அறிவிக்கும்போதே அவர் தனது சொல்லும் முறை, தான் பயன்படுத்தும் மொழி என்பவை பற்றிய தனது தற்றெளிவையும் அரசியலையும் வெளிப்படுத்தியிருந்தார்.

அதன் பின்னர் ‘சரமகவிகள்’(2010) வெளிவந்தது. இது இன்னொரு படி மேலே சென்று யுத்தத்தின் அவலத்தை அவரது பார்வையில் வெளிப்படுத்தும் தொகுப்பாக அமைந்தது.

இப்போது வெளிவந்துள்ள ‘அம்மை’ கடந்த வருடம் டிசம்பர் மாதம் வெளிவந்தது. ‘காணாமற் போனாள்? ‘மழை’ என்று இரு பிரிவாகப் பிரிக்கப்பட்டுத் தொகுக்கப்பட்டிருக்கும் இந்நூலிற்கு ‘அம்மை’ என்று, ‘காணாமற் போனாள்’ என்ற முதலாவது பகுப்பிலுள்ள ஒரு கவிதையின் தலைப்பு வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. நூலிலுள்ள ஒரு கவிதையின் தலைப்பே நூலுக்கு வழங்கப்பட்டிருப்பினும் முழுத்தொகுப்புக்குமான பொருத்தமான தலைப்பாகவே அது அமைகின்றது என்பது நூலைப் படிக்கும்போது தெளிவாகிறது.

அது மட்டுமல்லாமல், அதுவே கடந்த காலத்தின், நிகழ்ந்த யுத்தத்தின் அவலங்களை அகிலன் காண்கிற குறியீட்டுச் சொல்லாகவும் இருக்கிறது. இதுதான் இந்தத் தொகுப்பின் தனித்துவத்துக்கும் முக்கியத்துவத்துக்கும் மிகவும் அடிப்படையான காரணமாகவும் அமைகிறது.

ஈழத்தில் நடந்து முடிந்த யுத்தத்தினையும் அதற்குக் காரணமான அரசியலையும் யுத்தத்தின் விளைவுகளையும் பற்றிய புனைவுகள், வரலாறுகள், அனுபவக் கட்டுரைகள்,புகைப்பட, காணொளி ஆதாரங்களைக் கொண்ட ஆவணங்கள் என்று நூற்றுக்கு மேற்பட்ட பதிவுகள் வந்துவிட்டன. இன்னமும் வந்துகொண்டிருக்கின்றன.

அவற்றிலே அரசியல் ஒடுக்குமுறை, ஜனநாயக - மனித உரிமைகளின் மறுப்பு, அவற்றுக்கெதிரான வீரம் செறிந்த போராட்டம், தியாகம், துரோகம், சகோதரப் படுகொலை, யுத்தத்தின் இழப்புகள், சர்வதேச அரசுகளின் சதிகள் என்று எல்லா விடயங்களும் பேசப்பட்டுள்ளன.

இன்னமும் தொடர்ந்து பேசப்பட்டு வருகின்றன. இவை ஒவ்வொன்றும் தமக்குரிய அரசியலையும் அதற்கான ஆதாரங்களையும் அதைச் சொல்வதற்குரிய மொழியையும் வடிவத்தையும் கொண்டு வெளிப்பட்டு வருகின்றன; ஆயினும் பெருமளவில் இவற்றில் எவையும் எந்தவொரு குறிப்பான அம்சத்தை மட்டும் எடுத்து அதன் ஆழத்தை விளக்கும் மையமான பொருளைக் கண்டடைந்து அதை மொழிவதன் மூலமாக, சொல்ல வந்த பொருளின் தாக்கத்தையும் அதன் பிரம்மாண்டத்தையும் பற்றி உணரவும் உணர்த்தவும் முயன்றதாகச் சொல்ல முடியாது.

இதனால்தான் அகிலனது பார்வையும், யுத்தத்தையும் அதன் அவலத்தையும் பற்றிப் பேசும் அவரது மொழியும், சொல்ல எடுத்துள்ள முறையும் இவை எல்லாவற்றிலுமிருந்து அவரைத் தனித்துவமானவராக வெளிக்காட்டுகின்றன.

அகிலன் போரின் கொடுமைகளைச் சம்பவங்களாக விவரிக்கவில்லை. அது எவ்வாறு ஒரு சிறுமியை, ஒரு மனைவியை, ஒரு தாயைப் பாதிக்கிறது என்பதைக் காட்சிப் படிமங்களாகவும் உணர்வுச் சித்திரங்களாகவும் கூறுவதன் மூலமாக அந்த விளைவுகளின் உக்கிரத்தை மிகவும் ஆழமாக வாசகர் மனத்தில் பதிய வைக்கிறார்.

மனித மரணங்களும் இழப்புகளும் அவலங்களும் யுத்தகாலத்தில் வெறும் பட்டியலிடும் எண்ணிக்கை விவகாரமாக மாறிவிட்டுள்ள சூழலில் அந்த விபரங்கள் தரும் உணர்வுநிலையை விட இழப்பின் துயரை வெளிப்படுத்தும் சித்திரம் ஆழமான உணர்வுநிலையைத் தருகின்றது. அகிலன் நடந்து முடிந்த யுத்தத்தின் அவலத்தைப் பேசுவதற்கான மிகப் பொருத்தமான குறியீடாகப் பெண்ணையே கருதுகின்றார். இதுதான் அவர் சொல்லும் முறையில் மற்றெல்லாரையும் விட தனித்துவமானவர் என்று கருத வைக்கிறது. அவரது தொகுப்பிலுள்ள ஏறக்குறைய அனைத்துக் கவிதைகளும் பெண்ணின் உணர்வு, நம்பிக்கை, உறுதி, தெளிவு என்று ஏதாவதொன்றுடன் இணைந்த கவிதைகளாகவே உள்ளன.

சரிநிகரிற்கு 1990 இல் அவரால் அனுப்பப்பட்டிருந்த கவிதை ஒரு பெண்ணுக்கு இழைக்கப்பட்ட வன்முறையை அடிப்படையாக வைத்து எழுதப்பட்டதாகும். அகிலன் கவிதை எழுதத் தொடங்கிய காலத்தில் வெளிப்பட்ட அவரது பார்வையின் இன்றைய வளர்ச்சி, பெண்ணை யுத்தத்தால் பேரிழப்பை எதிர்கொண்ட ஒரு சமூகத்துக்குக் குறியீடாக வைத்திருக்கிறது. யுத்தம் எவ்வளவு மோசமானது என்பதை அறிந்தும் உணர்ந்தும் கொண்ட அவரது பார்வை அந்த அவலத்தைப் பெண்ணின் நிலையூடாக வெளிப்படுத்துகையில், அது முன்னெப்போதுமில்லாத வீச்சுடன் ஆழமான தாக்கத்தைத் தருவதுமாக அமைந்துவிடுகிறது. எல்லா வலிகளுக்குமான பொதுமைக் குறியீடாகப் பெண் மாறுகையில் அகிலனின் பார்வையில் அவள் ‘அம்மை’யாகிறாள்.

அம்மை என்ற கவிதை இப்படி வருகிறது. செய்தி என்னவோ சின்னதுதான். ஆனால் அது சொல்லும் முறையாலும் மொழியாலும், சூழலின் யதார்த்தம் பற்றிய பெரும் அதிர்வை அது வாசகர் மனத்தில் ஏற்படுத்திவிடுகிறது:

ஒரு வீடு

சிறுகக் கட்டியது

பல்லாயிரம் நூல்கள்:

வீட்டை மூடிப் பரந்தது

ஒரேயொரு புதல்வன்

பல வருடங்கள் கழித்த பின்னால் தோன்றியவன்

வெற்றிடம்

ஒரு முதிய தந்தையிடம் கடந்த காலத்தை முழுதாய் எடுத்து

நோயாளிக் குழந்தையாக்கியபோது

புதிதாய் நட்டுப் பூத்த தோட்டத்துச் செடிகளுக்குள்

அவன் புதிராய்ப் போனான்

தாதியும் தாயும் ஆனாள் மனையாள்

புன்னகைக்குள் அவள் கண்ணீர் வற்றிக் கல்லாயிற்று.

வயோதிகம் கூனிய முதுகில் நியதி சுருண்டழுத்த

செடிச் சிறு பூக்களும் காலைப் பறவைகளும்

தெம்பைத் தந்தன அவளுக்கு.

ஒருநாள் திரும்பி வர இருக்கும் புதல்வனுக்காய்

கதைகளை அடைகாத்தாள்

கனவுகள் கண்டாள்

காத்திருந்தாள்

அவன் நினைவு அவள் மூச்சாயிருந்தது

அவனிறந்து

அவனிறந்த இடத்து மண்ணிறந்து

மண்ணிறந்த செய்திகளிறந்து

வருடங்கள் பலவாயிற்று என்பதை யார் அவளுக்குச் சொல்வது

அகிலனின் இந்தப் பார்வை அவருக்கு இன்னொரு விடயத்தையும் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது. எல்லா யுத்தங்களின் போதிலும் பெண்ணின் நிலை இப்படித்தான் இருக்குமா என்ற தேடலில், உறவுகளின் இழப்பால் வரும் அவலத்தை அவர் உலகப்பொதுமையாக்கி அவை அனைத்தையும் பெண்ணைக் குறியீடாகக் கொண்டு நோக்கத் தொடங்குகிறார். இது அவரை, வியாகுலமாதா, அன்ரிகனி, சாவித்திரி, உத்தரை, சுபத்திரை, சுதேசனா என்று பல்வேறு இலக்கியப் பாத்திரங்களையும் மறுவாசிப்புச் செய்ய வைக்கிறது.

இது அகிலனின் ஒரு பக்கமாக இருக்கும் அதே வேளை, மழை என்ற பகுதிக்குள் வரும் கவிதைகளூடாக அவர் இன்னொரு புறம் தன்னுள்ளே தன்னைத் தேடும் சித்தர் மனநிலையில் நின்று இயங்குவதைக் காணலாம். இதிலடங்கிய கவிதைகளூடாக, தத்துவார்த்த விசாரணைகளை எழுப்பும் கவித்துவ வெளிப்பாட்டில் பெண்ணைத் தானாக, பிறனாக, எல்லாமாகக் காணும் தன்மை வெறும் அவலத்தை மட்டுமல்ல உலகத்தின் அனைத்தையுமே பெண்ணை அடிப்படையாகக் கொண்டே வெளிப்படுத்திவிட முடியும் என்றும் காட்டுகிறார். மந்திரம் போல் சொல்லின்பம் வேண்டும் என்றான் பாரதி. மந்திரம் என்றால் செட்டான சொற்களாலான ஆனால் ஆழமான பொருளும் தொனியும் கொண்ட மொழி என்று சொல்லலாம். இந்த மொழி தமிழ்மொழி மரபில் சித்தர்களிடம் இருந்தது. பாரதி கூட நானுமொரு சித்தனப்பா என்று கூறினான். சொற்களில் மட்டுமல்ல சொற்களின் இடைவெளிகள், அவை ஏற்படுத்தும் மௌனம் என்பவை எல்லாம் சேர்ந்துதான் கவிதையின் அனுபவம் என்று கூறும் அகிலனின் வரிகள் அவரைச் சித்த மனநிலையில் நிலைகொள்ளச் செய்கிறது. இது தத்துவ விசாரங்களை அவாவும் மனத்தைப் பிரபஞ்ச முழுமைக்கும் அசையவிடுகிறது. ‘நானுமில்லை நீயுமில்லை எனில் தேகக் கோதுடைத்து திரண்ட எண்ணவெளி நின்றவர் யார்?’ என்று கேள்வி எழுப்புகிறது.

எப்படி ‘பதுங்குகுழி நாட்கள்’ சரம கவிதைகளுக்கான அடிப்படைகளைக் கொண்டிருந்ததோ அல்லது சரம கவிதைகள் ‘அம்மை’க்கான அடிப்படைகளைக் கொண்டிருந்ததோ அவ்வாறே, அவரது அடுத்த பத்தாண்டுகளில் வரவிருக்கும் கவிதைகளுக்கு, இதுவே தொடக்கப்புள்ளியாக அமையும் என்று எனது வாசிப்பு உணர்த்துகிறது.

“நான் கவிதைகள் எழுதுகிறேன், ஆனால் கவிஞனல்ல” என்று இலக்கியத் தோட்ட விருது வழங்கலின் பின்னான ஏற்புரையில் குறிப்பிட்ட அகிலனின் பேச்சைக் கேட்டபோது எனக்கு எல்லோரும் நினைப்பதுபோல் அது வெறும் அவையடக்கத்துக்காக அவர் சொல்வதாக எனக்குத் தெரியவில்லை. கவிதை பற்றியும் வாழ்வு பற்றியும் தொடர்ச்சியான தேடலும் விசாரணைகளும் மேற்கொள்ளும் ஒருவருக்கு இருக்கக்கூடிய புரிந்துகொள்ளலின் அடியாக வெளிவந்த கருத்துத்தான் அதுவென நான் கருதுகிறேன்.

அகிலன் தன்னைக் கவிஞன் என்று ஒப்புக்கொள்கிற ஒரு நாளில், கவிஞர் என்றால் யார் என்று முழுமையாகப் பேசப்படும் ஒரு நாளில், எம்மத்தியில் இருக்கக் கூடிய கவிஞர்களின் எண்ணிக்கையை நாங்கள் விரல் விட்டு எண்ணிவிடலாம் என நினைக்கிறேன்.

http://www.kalachuvadu.com/magazines/காலச்சுவடு/issues/223/articles/6-பா.-அகிலனின்-அரசியல்-மொழி

 

தணல்ச் செடி

 

சமுத்திரத்தில் மண்டிய மையிருள் போல

மறைந்திருந்த முகத்தில்

அடுக்கியிருந்த இரகசியங்கள்

சொல்லாத எண்ணற்ற கதைகள்

கலந்தன தீயில்

 

கருணைமிகு உன் புன்னகை

கரைந்த கடலில் எழும் ஒரு பறவையின்

சிறகுகளில் ஒழுகுகிறது தணல்

 

நெருப்பை தின்று

காற்றில் உறங்குகின்றனர் கரிய வீரர்

கரு மேககங்கள் மண்ணில் கரைந்துருக

வெடிக்கின்றன விதைகள்

 

கந்தகம் சுமந்து

வெடித்துருகிய இடத்தில்

தளைத்தது தணல் மலர்களுடன்

ஒரு செடி

 

அனல் கமழுமுன்

சமுத்திர மௌனத்தால்

கோணிற்று உலகு

 

இப் பூமி உள்ளவரை

முள்போலக் குற்றுமுன்

முடிவற்ற கையசைப்பு

மற்றும்

பெருங்கடல் உறைந்த வெண் புன்னகை

0

 

அலைமகன்

 

இறுதி விடுமுறையில்

வீடு வருகையிலிட்ட

முத்தங்களின் நினைவிலுழல்கிறது

நீ வளர்த்த நாய்

 

கந்தகப் புகையால்

வானத்திலெழுதப்பட்ட கதைகளுக்குள்

நுழைந்துவிட்ட அம்மா

இன்னும் திரும்பவில்லை

 

ஓர் நள்ளிரவில்

நமது கடலில் நீ வெடிக்கையில்

அடித்திற்றுப் பெருமின்னல்

 

வெற்றிச்செய்தியாய் மாத்திரம்

வீடு திரும்புவாயெனத் தெரிந்திருந்தால்

இன்னும் சில முத்தங்களையேனும்

இட்டுத்தீர்த்திருப்பாள் அம்மா

 

இறுதித் தேநீரருந்திய

கோப்பையில் ஒட்டியிருக்கிறது

உன் புன்னகையினொரு துளி

 

நீ வெடித்த கடலில்

ஒரு மண்கோப்பை நீரெடுத்து

தாகம் நிரம்பியவுன்  முகத்தைப்

பார்த்துப் பேசுகிறாள் அம்மா

 

அலைகளில்  எழுமுன் பெயரை

உச்சரிக்கா நாளில்

இப் பெருங்கடல்

வற்றிப் போயிருக்கும்

http://globaltamilnews.net/2018/86460/

பாடா அஞ்சலி தமிழ் மூலமும் கவிஞர் வாசுதேவனின் பிரஞ்சு மொழிபெயர்ப்பும்.

1.

பாடா அஞ்சலி
( வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன்)
--------------
உதிர்கின்ற காட்டில்
எந்த இலைக்கு நான் அஞ்சலி பாடுவேன் ?

2.

Eloge funéraire
Non chanté
****
Dans une forêt qui s'effeuille,
à quelle feuille chanterais-je l'éloge funéraire ?
*
Je suis le poète de ceux qui, descendant des coteaux boisés, 
se sont réfugiés à la plage,
en ayant entendu l'alerte au tsunami. 
*
Quant à ce monde, au sein duquel s'enfouissent 
les perdants et les gagnants, il s'effeuille telle une vieille forêt. 
Sur quelle tombe déposerais-je mes fleurs ?
Sur Quelle feuille rédigerais-je mes éloges funéraires ? 
*
Quel est le cimetière qui soit plus grand que ce monde ? 
C'est le lieu où se dressent de nouveaux drapeaux 
sur d'innombrables empires enfouis. 
*
Voici errent tels des serpents sous des pierres tombales 
les malédictions lancées 
Par les fillettes déchirées de nos villages, 
*
Sur une terre où s'estompent les lamentations 
des oiseaux migrateurs,
chantent les arbres nus.
"Histoire fera fleurir les forêts"
*
- 2017.

3.

சுயாந்தன்

தமிழில் நவீன கவிதையின் தற்கால முகத்தை எழுத்து என்ற சிற்றிதழ் மூலம் அழுத்தமாக உருவாக்கியவர்கள் கா.நா.சு மற்றும் சி.சு.செல்லப்பா ஆகிய இருவரும்தான். பிரமிள், நகுலன், பசுவையா (சுரா), கா.நா.சு முதலியவர்கள் எழுதிய கவிதைகளே இன்றைய நவீன கவிஞர்களுக்கும் கவிதைகளுக்கும் முன்னோடியாகவும் இருந்துள்ளது. இருந்து வருகிறது. 'புத்தியால் எழுதப்படுபவைதான் புதுக்கவிதை' என்று ஜெயகாந்தனும் 'புத்தியாலும் எழுதப்படுபவையே புதுக்கவிதை' என ஜெயமோகனும் ஒரு இடத்தில் கூறியிருந்தனர். ஜெயகாந்தன் அறிவார்ந்த தன்மையே நவீன கவிதைக்குப் போதும் என முன்வைக்க ஜெயமோகன் அதுவும் தேவை என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். கவிதை பற்றிய ஜெயமோகனின் இந்தக் கருத்து முக்கியமான ஒன்று. ஏனெனில் வெறுமனே புத்தியின் துணைகொண்டு எழுதப்படும் கவிதைகள் இயந்திரவாத அணுகுமுறை கொண்டவை. ஆனால் புத்தியாலும் எழுதப்படும் கவிதைகளை அதாவது மனத்தையும் அதற்குள் ஊன்றிக்கொண்டு பேசுவது என்பதுதான் முக்கியமானது. நவீன கவிதையின் தேவைப்பாடும் அதுதான்.

 

இன்றைய காலகட்டத்தில் கவிதையைத் தேர்ந்தெடுத்துத் தான் நான் வாசிப்பதுண்டு. கவிதையை வாசிப்பவர்களைக் காட்டிலும் எழுதுபவர்களின் எண்ணிக்கை இன்று அதிகரித்து விட்டது. கவிதை பற்றி எழுதத் தொடங்கியதும் ஒருசிலர் தமது கவிதைகளையும் அனுப்பி இது எப்படியுள்ளது என்று திருத்தம் கோருவர். உண்மையில் இந்தத் திருத்தம் கோரல் என்பது தேவையற்ற ஒன்று. நல்ல கவிதை இயல்பான மனத்திலிருந்து அசாதாரணமாகப் புடைத்தெழும். அதற்குப் பயிற்சி என்பது புறக்காரணிகளால் ஆன ஒன்றல்ல. கவிதைகளை வாசித்து அனுபவங்களை ஒழுங்குபடுத்தி அகவயப்படுத்தலின் மூலம் மிகத்தரமான கவிதைகளை எழுதமுடியும். அவ்வாறு எழுதப்படும் ஒரு கவிதைதான் பல காலமும் தரமான ஒரு கவிதையியக்க சக்தியாகத் தொடர்ந்திருக்கும். ஆரம்பத்தில் கூறியதுபோல புத்தியாலும் எழுதப்படும் கவிதையாகவும் இருக்க வேண்டும். அந்த கவிதைச் சிருஷ்டிக்கு உதாரணமாகக் கண்டராதித்தனைக் கூறலாம். கண்டராதித்தனின் திருச்சாழல் தொகுப்பில் இடம்பெற்ற கவிதைகளையும் அவருடைய தனிக் கவிதைகளையும் வாசித்ததுண்டு. ஆரம்பத்தில் வாசித்த 'ஞானப் பூங்கோதைக்கு நாற்பது வயது' என்ற கவிதை எனது வாசிப்பில் சற்று வித்யாசமான கிளர்ச்சியை உண்டாக்கியிருந்தது. அது எப்படி இருவர் சந்திக்கும்போது பரஸ்பரம் ஒரேமாதிரியாகச் சிந்தித்து தம்மைப் பரிமாற்றிக்கொள்ள முடியும் என்று ஒரு தத்தளிப்பையும் உண்டாக்கியது. இங்கிருந்துதான் கண்டராதித்தன் கவிதைகள் பற்றிய அறிமுகம் எனக்கு ஏற்பட்டதுண்டு. பொதுவாக ஒரு பேரூந்திலோ புகைவண்டியிலோ பயணிக்கும்போது நமக்குத் தெரிந்தவர்களை முகஸ்துதி மூலமும் தெரியாதவர்களை அதே நேரம் நம் சாயலிலுள்ளவர்களை என்னைப்போல உள்ள ஒருவர் என்று உரையாடிக் கொள்வோம். இங்கு ஒரு ஆணுக்கு தான் பெண்ணாகவும் தன் போன்ற ஒருத்தியையும் காண நேர்ந்தால் எந்த விதமான சிந்தனையை உண்டாக்கும்.  கண்டராதித்தனின் இந்தக் கவிதையில் சொற்களை அதிகமாகக் கையாளாத தன்மையை நாம் அவதானிக்கலாம். புத்தியால் எழுதப்படும் கவிதைக்கு வரிகளின் தேவை அதிகமாகிவிடுகிறது. ஆனால் அதுவே புத்தியாலும் இன்னபிற மன நிலைகளின் ஆழத்தோடும் கவிஞன் இயங்கும்போது சொற்கள் மட்டுப்படுத்தப்படுகிறது. அதனைக் கண்டராதித்தனின் கவிதைகளின் நாம் அதிகம் அவதானிக்கலாம்.

"நான் பெண்ணாகப் பிறந்திருந்தால்
யாரைப்போல் இருப்பேனோ
நேற்று அவளை நான் பார்த்தேன்
பேருந்தின் கடைசியில் நின்றிருந்த
அந்தப் பெண்ணிற்கு என் வயதிருக்கும்
அந்த நாசி,
அந்தக்கண்கள்,
கருங்கூந்தல்,
மாநிறம்,
சற்றே திமிரான பார்வை
வடிவான தோற்றமென
நான் பெண்ணாய்ப் பிறந்தால்
வடிவெடுக்கும் தோற்றம் தான் அது.
இரண்டொருமுறை யதேச்சையாக இருவரும்
பார்த்துக்கொண்டோம்
இரண்டொருமுறை யதேச்சையாக இருவரும்
பார்ப்பதைத் தவிர்த்தோம்
இப்போது பேசும் தொலைவில் நிற்கும் அவளிடம்
நீங்கள் இளங்கோவா என்றேன்
ஆமாம் என்ற அவள்
நீங்கள்
ஞானப்பூங்கோதைதானே என்றாள்"

நவீன கவிதைக்கு கருத்தியல் உள்ளடக்கங்கள் மூன்று தேவைப்படுவதாகப் பொதுவான கவிதை விமர்சகர்கள் சுட்டிக் காட்டுகின்றனர்.
1. சமூக விமர்சனத் தன்மை
2. சுயவிமர்சனத் தன்மை
3. தத்துவ விமர்சனத் தன்மை

இம்மூன்று கூறுகளையும் நாம் கண்டராதித்தனிடம் காணலாம். இதில் தத்துவ விமர்சனத்தன்மை சற்றே குறைவாக இருந்தாலும் ஏனைய இரண்டு கருத்தியலும் கண்டராதித்தனிடம் நெருங்கியுள்ளது.  அவருடைய திருச்சாழல் தொகுப்பிலுள்ள கவிதைகள் பல அவ்வகையினவே. சமூக விமர்சனத்தன்மை நவீன கவிஞனுக்கு இன்றியமையாத பண்புச்சுட்டெண். ஞானக்கூத்தன் தொடங்கி கண்டராதித்தன் வரையானவர்களிடம் இதனைச் சன்னமாக அவதானிக்கலாம்.   மக்களின் சமூக அரசியல் அறியாமைகளை எள்ளலுடனும் வெளிப்படையாகவும் கூறும் மரபு பல தசாப்தங்களாக நவீன கவிதையில் இருந்துவரும் ஒரு செயற்பாடாகும். இதனை மீறி எந்த ஒரு நவீன கவிஞனும் தனது காதல் கவிதைகளையோ சுயவிமர்சனக் கவிதைகளையோ எழுதியதில்லை என்றே கூறவேண்டும்.

"நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு ஊர் முச்சந்திக்கு வந்தான்
வித்தைகள் வாங்கி விற்கும் யாத்ரீகன்
தற்செயலாக நாங்கள் கேட்டோம்
ஐயா உம் பயணத்தில் பிழையான மன்னனைக்
கொண்ட
மக்களைக் கண்டதுண்டோ வென்று
பதிலுக்கு யாம் வெட்கும்படி
காற்றைப் பிளந்து கூறிட்டான்
நீரை அளவிட்டு முடிந்தான்
கற்பாறைகளை விலை காட்டினான்
நாங்கள் சினந்து வளரும் மிருகத்தைப்போல
உறுமினோம்.
பிறகு ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டோம்
அதன்பின் சாந்தமாகி அது நாங்கள்தானா என்றோம்.
அது சமயம் அவன் கேட்டான்
இவ்வாறு அண்டிக்குழைத்தீர்
மதிகெட்டீர் மானமிழந்தீர்
எப்படி இதுவெல்லாம்
இன்ன விலை
இன்ன பொருள்
பார் முழுதும்
விற்க
இது வேண்டும்
கற்றது ஆரொடு சொல்லுதி விரைந்து"

பிழையான அரசியல்வாதியைத் தேர்வுசெய்பவர்களும் பிழையான மக்கள்தான். இதனை அறியாமல்  பிழையான மன்னனைக் கண்டதுண்டா என்று யாத்திரீகனிடம் மக்கள் சிலர் கேட்கின்றனர். அதற்கு அவனது பதில் எதிரிலுள்ள மக்களை எள்ளல் செய்வதாக மாறுகிறது. அதற்கான காரணங்களையும் கூறுகிறான். இது கவிஞனின் சமூக விமர்சனப் பிரக்ஞையிலிருந்து கிளர்ந்தெழுந்த ஒன்று. வெறுமனே காதல் கவிதைகளாலும் சுய விமர்சனக் கவிதைகளாலும் தமது படைப்புலகத்தை நிறைக்காது சமூகவுணர்வின் விகாசமும் கலையில் வெளிப்பட்டு நிற்கவேண்டும். அதைத்தான் நவீன கவிதையின் கருத்தியல் கூறுகளில் முக்கியமான ஒன்றாகக் கருதமுடியும். பக்திமரபு நம் பண்பாட்டின் பெரும்பகுதியை நிரப்பியுள்ளது. உதாரணமாகக் கோயில் வழிபாடு என்றாலும், அங்கு பாடப்படும் தேவாரப்பாடல்கள் ஆனாலும், இன்னபிற மொழியியல் பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சிகள்  என்றாலும் சரி அனைத்துமே பக்தி மரபினைப் பின்பற்றியவையேயாகும். இது நமது வரலாற்றில் நிகழ்ந்த ஆகப்பெரிய மரபார்ந்த நிலைகொள்ளல் தன்மை என்றும் கூறலாம். அந்த நிலைகொண்ட தன்மை இன்றும் நம்மிடையே பிரதிபலிக்கிறது என்பது ஆச்சரியமான விடயமாகும். அதுபோலத்தான் நவீன கவிதைகளும். அவை இன்றைய வாழ்வையும் அரசியலையும் இக்கட்டுக்களையும் காதலையும் பிரதிபலிப்பவை. அவற்றில் நேரடித்தன்மையும் குறியீட்டுத் தன்மையும் அழுத்தமாக உள்ளது. அந்த அழுத்தம் எங்கிருந்து வருகிறதென்றால் மேற்கூறிய பிரதிபலிப்புக்களை வெளிப்படையாகக் கூறுவதால் உண்டாகிறது. 

தூய்மையான அன்புக்குக் குறியீடாக வெள்ளை நிறத்தைத்தான் சொல்வார்கள். பாரதியார்கூட 'வெள்ளைநிறத்தொரு பூனை எங்கள் வீட்டில் வளருது கண்டீர்' என்று நவீன காலத்துக்குச் சற்று முந்தைய சமூகப்பாடலுக்கும் வெண்மையைத்தான் அடையாளப்படுத்தியிருப்பார். அதுபோல பல நூற்றாண்டுக்கு முன்பாகக் கம்பர் இயற்றிய சரஸ்வதி அந்தாதி என்ற பக்திப்பாடலில்  'வேதாந்த முத்தியும் தந்தருள் பாரதி வெள்ளிதழ்ப்பூஞ்
சீதாம் புயத்தில் இருப்பாள்' என்றும்
'கருந்தா மரைமலர் கட்டாமரை மலர்கா மருதாள்
அருந்தா மரைமலர் செந்தாமரை மலராலயமாத்
தருந்தா மரைமலர் வெண்டாமரை மலர்தாவி லெழிற்
பெருந்தாமரைமணக்குங் கலைக்கூட்டப் பிணைதனக்கே'
என்றும் வெண்மையைப் பிரதிபலித்துத் தூய்மையின் பக்திரூபத்தைத் தொடர்ந்து பாடியிருப்பார். பிற்காலத்தில்  பட்டரால் எழுதப்பட்ட அபிராமி அந்தாதியிலும் நாம் இதனைக் காணமுடியும். தும்பைப் பூ என்பதை வெண்மைக்கு அடையாளமாகக் கூறுவர். அதே நேரம் சங்க இலக்கியத்தில் அதனை ஒரு திணையாகவும் குறிப்பிட்டுள்ளனர். இதுவே பிற்காலத்தில் கம்பரின் ராமாயணத்தில் ராவணன் போருக்குப் புறப்பட்ட போது தும்பைப்பூவை ராவணன் சூடியதைக் கம்பர் இப்படி வர்ணித்துள்ளார்.

'வான்படை வானவர் மார்பிடை
இற்று இலாதன எண்ணும் இலாதன பற்றினான்
கவசம் படர் மார்பிடைச் சுற்றினான்
நெடுந் தும்பையும் சூடினான்'

இதனை நாம் தூய்மையின் அடையாளமாகவும் பக்தியின் மரபாகவும் எடுத்துப் பார்க்கவேண்டும். சங்ககாலத்தில் இருந்து பின்பற்றப்படும் மரபு பிற்காலத்தில் மாற்றமடைகிறது என்பதற்கு தொல்காப்பியத்திலும் கம்பராமாயணத்திலும் வித்யாசப்படும் தும்பையின் அர்த்தங்களை நாம் கண்டுகொள்ள வேண்டும். சிவ பக்தனான ராவணனுக்குத் தும்பையை வெறுமனே ஒரு வெற்றியின் அடையாளப் பூவாகச் சொல்லியிருக்க மாட்டார் கம்பர். அது காலம் கொண்டு வந்த மாறுதலாகவே நாம் காணவேண்டும். அந்த மாறுதல்தான் பக்திமரபின் உச்சம்.

இந்த வெண்மையின் மரபு நவீன கவிதையிலும் தொடர்ந்து வரும் ஒன்றாக உள்ளது. பலர் செவ்வியலை அப்படியே உள்வாங்கி எழுதித் தள்ளுவர். ஒருசிலரே வெள்ளையின் நவீன சித்திரத்தைச் செவ்வியலுடன் சேர்த்தால் போன்ற படைப்பை வழங்குவர். கண்டராதித்தனின் கவிதையொன்று,

'வெள்ளை நிறத்தில்
நெஞ்சோடு
நான் சேமித்த
இந்த
அன்பையெல்லாம்
யாரோ யாருக்காகவோ
பறித்துக் கொண்டே
இருக்கிறார்கள்

தும்பையை
மாலையாகத் தொடுப்பது
நன்றல்ல எனவே
அதன் வெண்மையை
பரிசளிப்பதாகச் சொன்னான்
அந்த அன்பைத்தான்
பழகிய தோள்கள் அனைத்திற்கும்
சூட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்

வருவோர் போவோரெல்லாம்
வைத்துவிட்டுச் சென்றதுதான்
தாராளமாக
எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்
நிறைய இருக்கிறது'

இது முற்றிலும் செவ்வியலில் கூறப்பட்ட பாடல் வடிவங்களிலிருந்து மாறுபட்டு இருந்தாலும் கம்பனும் பாரதியும் அபிராமிப் பட்டரும் கூறிய வெண்மையின் அர்த்தங்களைப் பிரதிபலிக்கும் ஒன்றாகவே நாம் பார்க்கலாம். இங்கு கண்டராதித்தன் எழுதிய இக்கவிதையைப் புத்தியாலும்  எழுதப்பட்ட ஒன்றாகவே காணவேண்டும். "தாராளமாக எடுத்துக் கொள்ளுங்கள் நிறைய இருக்கிறது" என்பது நவீன கவிஞனுக்குள் இருக்கின்ற கனிவான குரல். இந்தக் குரல் எங்கிருந்து எடுக்கப்பட்டது என்பதை நாம் செவ்வியலின் புலத்திலிருந்து தொகுத்துப் பார்த்தல் வேண்டும். அந்தச் செவ்வியலின் கூறு எந்த மரபு என்பதையும் அவரவர் வாசிப்பைக் கொண்டு வரையறுக்கலாம். அத்துடன் கண்டராதித்தனின் அநேகமான கவிதைகள் குறிப்பிட்ட ஒரு பாணிக்குள் அடைபட்டு இருக்கவில்லை என்பதை அவரை வாசிப்பவர்களால் உணரமுடியும். ஒவ்வொரு கவிதைக்கும் வெவ்வேறு தொனியுண்டு. ஒரே மாதிரியான வேகத்தில் அனைத்துக் கவிதைகளும் கூறப்படவில்லை என்பதே எனக்கு ஆச்சரியத்தை அளித்தது. வெறும் வடிவத்தை நம்பியிருக்காமல் கவிதையை நம்பியுள்ள தருணமாகவே அதைனை நாம் அவதானிக்கவும் முடியும்.

குற்றவுணர்வுகளால் உருவான எண்ணப்பாடுகளைத் துடைத்துக்கொள்ளக் கவிதையை ஒரு ஊடகமாக உருவாக்கிக் கொண்ட கவிஞர்கள் நம்மத்தியில் உள்ளனர். சிலர் தமது தோல்விகளை மறைத்துக்கொள்ள எழுதுவதுண்டு. பலர் தமது இயலாமைகளை வெளிப்படுத்தவும் அடக்கவும் எழுதுவதுண்டு. ஆத்மாநாம் அவர்களை இதற்குள் எந்த வகைக்குள்ளும் அட்கிக் கொள்ளலாம். இதனை எழுதும்போது ஆத்மாநாமின் கவிதையொன்று ஞாபகம் வருகிறது.

"எதிர்த்துவரும் அலைகளுடன்
நான் பேசுவதில்லை.
எனக்குத்தெரியும் அதன் குணம்,
பேசாமல்
வழிவிட்டு ஒதுங்கிவிடுவேன்.
மற்றொருநாள்
அமைதியாய் இருக்கையில்
பலங்கொண்ட மட்டும்
வீசியெறிவேன் கற்பாறைகளை,
அவை மிதந்து செல்லும்
எனக்குப் படகாக"

இப்படியொரு அதீத நம்பிக்கைக் கவிதையை எழுதிய ஆத்மாநாம் மூன்றுதடவைகள் தற்கொலை செய்ய முயன்று இறுதியாக மரணத்தைத் தழுவினார் என்பது எவ்வளவு பெரியதொரு முரணாக உள்ளது. இங்கே ஆழ்மன வெளிப்பாடுதான் கவிதை என்று அனைவராலும் கூறப்படுகிறது. அதுதான் உண்மையும்கூட. ஆனால் தற்கொலை மற்றும் குற்றவுணர்வுகளும் அப்படியான ஆழ்மனச் செயற்பாடுதானே. இரண்டும் பரஸ்பரம் மோதலடையும்போது கவிதையின் ஆழ்மனம் செத்துப் போகிறது. வலிந்து பெற்ற மரணம் வெற்றிகொள்கிறது. இதைத்தான் ஆத்மாநாம் விடயத்தில் நான் புரிந்து கொண்டது. வெறுமனே ஆத்மாநாம் மட்டுமல்ல பல படைப்பாளிகள் இங்கே உதாரணமாகவுள்ளனர். கண்டராதித்தனின் பல குரல்கள் எனக்கு ஆத்மாநாமை ஞாபகப்படுத்துகிறது. இருவரின் கவிதை அடையாளங்கள் பரஸ்பரம் வேறான போதும் அவர்களின் குரல் ஞாபகத்தின் மூலம் ஒன்றாக வாசகனை வந்தடைகிறது.

"நல்லவனாயிருப்பதைக்
காப்பாற்றத் தன் வாழ்நாளைச் 

செலவழிக்கிறான் ஒருவன்.
அதையொரு பன்னீர்க்கரும்பைப்போல்
கடித்துத் துப்பிச்செல்கிறான் மற்றொருவன்.

காட்டாற்று வெள்ளத்தில்
ஓரம் நின்று
கைகால் முகம் கழுவிக்கொள்கிறான் 

அயோக்கியன்
அவ்வளவு அயோக்கியத்தனமும் 

அடித்துக்கொண்டு போனது வெள்ளத்தில்"

கண்டராதித்தனின் இந்தக் கவிதையில் மிக இயல்பாகவே மனிதனுக்குள்ள மேலோட்டமான உணர்வுகள் ஆழ்மனம் வரை கொண்டு செல்லப்படுகிறது. அதனால் ஏற்பட்டதுதான் இந்த அவநம்பிக்கை. நல்லவன் × அயோக்கியன் என்பதன் படிமம் அதைத்தான் குறிக்கின்றது. நல்லவனாயிருப்பதை நீர்த்துப் போகச்செய்யும் வரையறைகளைக் காட்டிலும் அடித்துச் செல்லப்படும் அயோக்கியத்தனத்துக்கு நம் மரபில் அதிக முக்கியத்துவம் உள்ளது.  பெண்களின் தீட்டு என்றாலும், இன்னபிற சமயக் கிரியைகள் என்றாலும் அதற்கு நீராடுதல் என்பது தூய்மைப்படுத்தலின் அடையாளமேயாகும். ஆனால் யாருமே வெள்ளத்தில் சென்று தம்மைத் தூய்மைப்படுத்துவதில்லை. அதற்கென்று ஒதுக்கப்பட்ட பிரத்தியேகமான ஓரிடத்தில் சென்று அமைதியாக அதனை நிகழ்த்துவர். இங்கே காட்டாறு மற்றும் வெள்ளம் இந்த இரண்டும் ஒருவனின் அயோக்கியத்தனத்தை அடித்துச் செல்கின்றது என்றே கூறப்படுகிறது. இதனை நம் மரபிலிருந்து வந்த ஒரு மனச் செயற்பாடாகவே பார்க்கவேண்டும். "சனி நீராடு" என்றும் மணிமேகலையில் ஓரிடத்தில் "சுந்தரச் சுண்ணமும் தூ நீர் ஆடலும்
பாயல் பள்ளியும் பருவத்து ஒழுக்கமும் காயக் கரணமும் கண்ணியது உணர்தலும்"என்றும் குறிப்பிடப்படுகிறது. இங்கே வகைப்படுத்தப்படுவது செவ்வியல் பண்பாலான தூய்மையேயாகும். இதில் மாறிலியான பண்பு தொடர்ந்து ஈடுபட்டிருக்கும். இதனை நவீன காலத்துக்குப் பிரயோகிப்பதில் மாற்றங்கள் வேண்டும்.  இங்கே கண்டராதித்தன் கவிதையில் வருவது அடித்துச் செல்லப்படும் ஆக்ரோஷம். அதனை அவரது குற்றவுணர்வின் தளத்தில் இருந்தே பார்க்கவேண்டும். ஒரு தவறைச் செய்துவிட்டு மனம்வருந்துபவனுக்கு அந்த மனம் வருந்திய பக்குவம்தான் காட்டாற்று வெள்ளம். அந்தக் குற்றச்செயல்தான் அயோக்கியத்தனம். இந்த இரண்டின் மோதலில் மனிதத் தன்மையுள்ள ஒருவனுக்கு அயோக்கியத்தனம் அடித்துச் செல்லப்பட்டுவிடும். காட்டாற்று வெள்ளம் என்பது தொடர்ந்து வருவதில்லை என்று குறிக்கவே "ஓரம் நின்று" என்ற வரி கவிஞரால் எழுதப்பட்டுள்ளது. இங்கே நாம் கவிதையை வாசிக்கும்போது செவ்வியல் இலக்கியப் பரீட்சயமும் நவீன கால வாழ்க்கையின் பிரக்ஞையும் ஏற்பட்டு இருக்க வேண்டும். அப்படியான வாசிப்புத்தான் இலக்கியத்தின் வடிவமாகவுள்ள கவிதையை மொத்தமாக ரசித்து உணர்வதற்கு நல்வழியாக இருக்கும். இது கவிதையை மட்டுமல்ல இலக்கியத்தையும் வாழவைக்கும். கண்டராதித்தனையும் மேலும் பல எழுத்தாளர்களையும் எனது வாசிப்புக்கு உட்படுத்துவது அவ்வகையில்தான்.

கண்டராதித்தன் கவிதைகள்

திருச்சாழல்

1

தவிர நீ  யாரிடமும்  சொல்லாதே

பணியிடத்தில்  உள்ளவன்தான்

என்  வெளிர்நீல முன்றாமையால்  நெற்றியைத்

துடைப்பதுபோல்  அவனைக் காண்பேன்

அதுவல்ல என்துயரம்  நாளை  ஞாயிறென்றால்

இன்றேயென்  முன்றானை  நூறுமுறை

நெற்றிக்குப்  போவதுதான்  என்னேடி

தென்னவன்  திரும்பியிருப்போனோ  பிள்ளைகள்

வந்ததோ  உண்டதோவென  ஆயிரம்  கவலைகள்

உள்ளதுதான்

வாரத்தில்  ஞாயிறென்றால் ஒன்றே  தான  காண்

சாழலோ

2

விண்முட்டும்  கோபுரத்தில்  இடை நிறுத்தி

தொடைகட்டும்  சிற்பம்  உண்டென்பான்

களிப்பூட்டும்  கதைகள் பல காண்போர்

அறியாமல்  சொல்லி  முடிப்பான்

நாளது முடிய  நேரம் நெருங்கும்

நாளை ஞாயிறல்ல  நானும் விடுப்பல்ல

என்பதோர் எண்ணம்  வந்து

மகிழ்வது  ஏனடியோ

அண்ணன்வர  எட்டாகும்  பிள்ளையொன்றுமில்லை

வீடுபோய்ச் சேர்ந்தாலும்  ஊணும் உறக்கமும்தான்

சொற்பமாய்ச்  சொன்னாலும் வீடு போல்

அற்பமாயில்லாமல் போனது  நம் புண்ணியம்தான்

நாள்தோறும்  ஞாயிறென்றால்  நம்பாடும்

நாய்பாடும்  போலாகும் காண் சாழலோ.

3

பின்னலை முன்போட்டால் அழகென்பான்

மறுத்தும் இடையில்  சேலையைச்

சொருகினால்

கடுமையான வேலையொன்றைத்

தந்திடுவான்

பொந்தனைப்போல்  கள்ளமனம்கொண்ட

அவன்

கணவனல்ல

காலைமுதல்  மாலைவரை  களைத்தே

போவேன்

நாளையொரு நாள் விடுப்பெனக்

கேட்டாலும்

மனம் இங்கேயும்  உள்ளதுபோல் அங்கேயும்

உள்ளதுபோல் இருப்பது ஏனடியோ

விந்தைமனம் உனக்கும் எனக்கும்

பிணியென்று  கிடந்தாலும்  பணியிடம்

போவதை மறவோம்தான்  ஆனால்

நாளை ஞாயிறென்றும்  அறியாமல்

விடுப்புக்கோரி  விண்ணப்பித்தால் 

நகைப்பிற்கும்  நாம் ஆளாவோம்  காண்

சாழலோ

4

திங்களொரு  நாள்  செவ்வாயொரு நாளும் போயிற்று

புதன் வந்ததும்  பொறுமையில்லை  எனக்கு

அவன் நலமோ அவன் மனை நலமோவென

நெஞ்சம்  பதைத்துப் போவதுதான் என்னேடி

பொல்லாத புதுநோய்  வந்ததைப் போல் வருந்தாதே

அலுவலிலும் அவனேதான் வீட்டினிலும்

அவனேதானென  பெண்ணொருத்திப் படும்

பெருந்துயர்ப்  போலல்ல  உன் துயரம்

என்றெண்ணிச்  சந்தோஷம்  காண் சாழலோ.

http://globaltamilnews.net/2018/82840/

http://globaltamilnews.net/2018/81069/

'போர் இன்னும் ஓயவில்லை'

மெழுகு திரிகளை எடுத்துக்கொண்டேன்
உறவினர்களின் ஈமக் கிரியைக்காக
விடுமுறைக்கும் விண்ணப்பித்தாகிற்று
குருதியூறிச் சிவந்த வைகாசி மாத்தில்
என் பழைய கவிதைகளில் ஒன்றைப்
பகிர்ந்துகொள்ள தயக்கமாக இருக்கிறது நண்பா

அப்பிக்கிடக்கும் அந்தகாரம் துடைத்து
கசியும் நிலவொளி
துருவேறிய கம்பிகளை கடந்து
கரடுமுரடான பழுப்பேறிய சுவர்களில்
திட்டுதிட்டாய் விழுகிறது
காய்ந்த உதிரச் சிதறல்கள்
உயிர்வற்றிய ஓவியங்களாய்
பயமுறுத்துகிறது.

இரவின் நிசப்தம் உடைகிறது
கூட்டத்தைப் பிரிந்து
தனியனாகிப்போன
குட்டியானையொன்றின் பிளிறலைப்போல்
அருகிலோர் அறையில்
அலறி அடங்கிப்போகிறது
அந்தரித்த ஒரு தமிழ்க்குரல்

அடிவயிற்றைப் பிழிகிறது பயம்
அடுத்தது நானாகவும் இருக்கலாம்
கடந்த விசாரணையின்
காயங்களே காயவில்லை
உதிரம் கலந்து ஒழுகிறது சலம்
பிளாஸ்ரிக்குழாய் செருகப்பட்ட
மலவாயிலில் மரணவேதனை
நகம் பிடுங்கப்பட்ட விரல்களில்
இலையான்கள் இருக்க எத்தனிக்கிறது.

இன்னமும் நான் இருக்கின்றேனா?
இவை கடந்துவிட்ட காட்சிகளா?
உயிர் தரித்திருக்கிறதா
அன்றி தவறிப்போனதா
மனவெளியில் மங்கலாய்
மாலையாய் காட்சிகள்
தெளிவில்லை… தெரிவதும் மறைவதுமாய்
ஒருகால்…. 
உணர்வு தப்பியதோ?
உளவளம் உடைந்ததோ?

ஒன்று மட்டும் உறுதி
கனவுத்தேசம் கலைந்துகொண்டிருந்த
கடைசிநாட்கள் அவை
ஒட்டிய கண்கள் 
உலர்ந்த உதடுகள்
புழுதி அப்பிய தேகம்
அம்மா…. ஆம், அம்மாவேதான்….
காயம்பட்டுக் கிடந்த என்னை
கவனமாய் ஒப்டைத்தாள்
மீளத்தருவார்கள் என்ற
மீதமிருந்த நம்பிக்கையோடு

என் செய்வாள் இப்போது?
கண்ணீர் கோடிழுத்த கன்னங்களோடு
காவல் நிலைகளில் காத்துக்கிடப்பாளா?
திரும்புவான் மகனென்று
தினம் தினம் வழிபார்ப்பாளா?
என் படத்தோடும் பதாகையோடும் 
பாதையோரத்தில் பரிதவிப்பாளா?
இல்லை…. காரியங்களாற்றி
கடமை செய்து முடித்திருப்பாளா?

வலிக்கிறது
கால நீளவும்
கண்ணின் இமையென காத்துக்கிடந்தவள்
கண்மூடும் ஒரு நாளில்
தோளேற்றி துயர் வடித்து
கொள்ளி எடுத்துப்போட
கொடுப்பினை அற்றுப் போனேன்….!

15.05.18                                              - சோதியா

முடிவுறாத் துயரத்தின் சாட்சியாய்

முடிவேயற்ற புதைகுழிக்குள்

மரணங்கள் மலிந்து மண்ணில்

உதிரங்கள் இறைத்த நன்னாள்

ஓலங்கள் ஒருங்கே கேட்டும்

உதவிட யாரும் எண்ணா

ஈனர்களாக்கி நாங்கள்

ஒடுக்கி அடக்கி மண்ணில்

உயிருடன் புதைத்த நன்னாள்

உன்மத்தம் கொண்ட மூடர்

ஊளைகளோடு ஊனை

உறிஞ்சியே  உதிர்த்தன அன்று

எரிந்தன  எங்கள் ஊர்கள்

சரிந்தன சடலங்கள் அங்கே

அம்மணமாக்கியே அரக்கர் சிரிக்க

கூனிக் குறுகி நாம் மண்ணில் கரைய

கொடுமைகள் அங்கே குவியலாயின

கேடுகெட்டு நாம் பார்த்திருந்தோம்

கைகள் அறுந்தன அன்றே எமது

நெஞ்சு கிழித்து இதயம் தோண்டி

மங்கையர் மார்பறுத்து  மரணம் காட்டி

சிரசறுத்துக் சிசுவறுத்து எம் பெண்  

சினையறுத்து  செங்குருதியோட

சிங்கங்கள் அன்று சிறுத்துப்போயின

ஆண்டுகள் ஒன்பது ஆனது ஆயினும்

மீள முடியா வினைகளின் சுவடுகள்

வீழ்ந்த எம்மவர் வீடுகள் தோறும்   

மேன்மைகொள்ளும் வழிகள் இன்றி

கூன் விழுந்த குருடராய் எம்மவர்  

கூனிக் குறுகி நிற்கிறார் இன்றும்

மூன்று நேர உணவு உண்கிறோம்

முடிந்தவரை விடுமுறை செய்கிறோம்

மனம் களிக்க மணவறை வைக்கிறோம்

மேதினி எங்கும் மிதப்பாய் திரிந்து

மானத் தமிழர் நாம் எனச் சொல்கிறோம்

கூடிய இனம் குமுறலோடிருக்க

குலவையிட்டுக் கும்மாளமிடுகிறோம்

கோடி கோடியாய்க் காசும் சேர்த்துக்

குடும்பமாய் சேர்ந்து கூடிக்களிக்கிறோம்

குருட்டுத் தமிழா நீ கூன் நிமிர்ந்து

கம்பீரமாய் நடப்பதெப்படி????

வானுயர மனம் தெளிந்து

மானுடராய்த் தளைப்பதெப்படி ????

நாதியற்று நாமலையும் நாட்களை

நிரந்தரமாய் நிறுத்துவதெப்படி ?????

சுற்றமும் சூழலும் எமதாக்கி

சுதந்திரமாய்ச் சுவாசிப்பதெப்படி?????

மயக்கம் தெளிந்து நுணுக்கம்உணர்ந்து

மண்ணை நாம் மீட்பதெப்படி?????

உணர்வில் உறுதிகொண்டு

ஒன்றாய் நாம் சேர்வதெப்படி ?????

எமக்கான ஒரு நாட்டில் எண்ணங்களை

ஏகாந்தமாய்ச் சுமப்பதெப்படி ?????

ஏழைத் தமிழா நீ எண்ணங்களைச் சுமப்பதெப்படி????

கவிதை: தமிழ்நதி - ஓவியம்: ரமணன்

அரசே, நீங்கள் சொல்வதெல்லாம் உண்மை!
உங்கள் கட்டளைப்படி கைகளை உயர்த்தியபடி
அம்மணமாக வெளியேறிய பாதை செப்பனிடப்பட்டுவிட்டது
துருத்தி நின்ற எலும்புகளை சதை வளர்ந்து மூடிவிட்டது
மண்மேடுகளினுள்ளிருந்து `வா’வெனக் கை அசைத்த
உடுப்புகளும் உக்கிப்போயின
துருப்பிடித்த தகரத்தால்
தொப்பூள்கொடி அறுக்கப்பட்ட குழந்தை
ஒன்பது வயதுச் சிறுவனாகி
மீண்டும் பள்ளிக்கூடமாகிவிட்ட
அகதி முகாமில் படிக்கச் செல்கிறான்
‘உலகின் மிக நீண்ட கழிப்பறை’யாகவிருந்த
கடற்கரையில்
சூள்விளக்குகள் மினுமினுக்க
மீன்பிடி வள்ளங்கள் தளும்பித் திரிகின்றன
இன்னமும் செப்பனிடப்படாத வீடுகளுள்
தங்கள் தயவினால் நிலவொளி ததும்பி வழிகிறது

எனினும்,
கண்கள் கட்டப்பட்டவர்களின்
பிடரிகளிலிருந்து பீறிட்ட குருதியின் வீச்சை
கொல்லப்படுவதற்காக
ஆடைகளற்று அமரவைக்கப்பட்டிருந்தவர்களின்
சா நிழல் படிந்த விழிகளை
சேற்றினுள்ளிருந்து கைப்பிடியாக அழைத்துவரப்பட்ட அவளை
குதறப்பட்ட மார்புகளை
பென்சில்களும் இரும்புக்கம்பிகளும் செருகப்பட்ட
பெண்குறிகளை
நாள்பட்ட பிணமென அழுகி
நாற்றமெடுத்த உங்கள் வார்த்தைகளை
தலை சிதைந்த குழந்தையின் சின்னஞ்சிறு உடலை
உணவுப் பொட்டலங்களுக்காக நீண்ட பன்னூறு கைகளை
மறக்க முடியவில்லை அரசே!

அபிவிருத்திக்கான அடுத்த நிருபத்தில்
இறந்தகாலத்தை மறப்பதற்கான கருவியொன்றையும்
தாங்கள் இணைத்துக்கொள்ள வேண்டும்!

கவிதை: தமிழ்நதி -

https://www.vikatan.com

அம்மாவும் போராளிக் கவிஞன் தோழன் புதுவை இரத்தினதுரையும்.
.
எங்கள் வீடு எப்பவும் போராளிகளுக்கு நிழலாக இருந்தது. என் அம்மாவும் அப்பாவும் போராளிகளையும் தங்கள் பிள்ளைகளாகவே அரவணைத்தார்கள். கவிதை ஈடுபாடுள்ள என் பெற்றோர் புதுவை இரத்தினதுரை மீதும் அவரது கவிதைகள்மீதும் பெருமதிப்பு வைத்திருந்தனர். போர்க்காலத்தில் வன்னியில் அம்மா சுகயீனமுற்றிருந்தபோது போராளி நண்பர்கள் பலர் என் அம்மாவைப் போய்பார்த்து நலம் விசாரித்த சேதியை தம்பி பாரதிதாசன் மூலம் அறிந்து நிமதியடைந்தேன். 
எனினும் சக கவிஞன் தோழன் 
புதுவை இரத்தினதுரை இன்னும் அம்மாவைப் போய்ப் பார்க்கவில்லை என்கிற சேதி கவலை தந்தது. 
.
அந்த நாட்க்களில் கொங்கு நாட்டு காட்டாறான கொடுங்கரை ஆற்றுக்கு ஓசை காழிதாசுடன் சென்றிருந்தேன். நிச்சயமாக பரணர், கபிலன்போன்ற மாகவிகளின் கால்கள் இந்த ஆற்றில் நனைத்திருக்குமெனத் தோன்றியது. அந்த சிற்றாறில் கால் நனைத்தபோது சங்க புலவர்களின் மனநிலை எனக்கும் வாய்த்தது. 
.
அந்த நாட்க்களில் என் தோழமைக் கவிஞன் 
புதுவை இரத்தினதுரை நோய்வாய்ப்பட்டிருக்கும் என் அம்மாவைப் போய்ப்பார்க்கவில்லையென்கிற கடுப்பு என் மனசில் நிறைந்திருந்தது. அம்மா கவிதையை அந்த கோபத்தோடுதான் எழுதினேன். கவிஞர் கருணாகரன் ஆசிரியராக பணியாற்றிய விடுதலைப் புலிகளின் உள்சுற்று இலக்கிய சஞ்சிகையான வெளிச்சம் இதழில் 2006ம் ஆண்டு என் கோபக்காரக் கவிதை வெளிவந்தது. அதனால் வன்னியில் பல போராளிகள் வாசித்த கவிதைகளில் என் அம்மா கவிதையும் ஒன்றாகியது.
,

அம்மா
- வ்.ஐ.ச.ஜெயபாலன்
.
போர் நாட்களிலும் கதவடையா நம் 
காட்டுவழி வீட்டின் வனதேவதையே 
வாழிய அம்மா. 
உன் விரல் பற்றிக் குறு குறு நடந்து 
அன்றுநான் நாட்டிய விதைகள் 
வானளாவத் தோகை விரித்த 
முன்றிலில் நின்று எனை நினைத்தாயா 
தும்மினேன் அம்மா. 
அன்றி என்னை வடதுருவத்தில் 
மனைவியும் மைந்தரும் நினைந்திருப்பாரோ?
.
அம்மா 
அழிந்ததென்றிருந்த பச்சைப் புறாக்கள் 
நம் முற்றத்து மரங்களில் 
மீண்டு வந்து பாடுதாம் உண்மையா? 
தம்பி எழுதினான். 
வலியது அம்மா நம்மண். 
கொலை பாதகரின் வேட்டைக் கழுகுகள் 
வானில் ஒலித்த போதெலாம் 
உயிர் நடுங்கினையாம். 
நெடுநாளில்லை இக் கொடியவர் ஆட்டம்.
.
இருளர் சிறுமிகள் 
மேற்ககுத் தொடர்ச்சி மலையே அதிர 
நீர் விளையாடும் ஆர்ப்பாட்டத்தில் 
கன்னிமாங்கனி வாடையில் வந்த 
கரடிக் கடுவன் மிரண்டடிக்கின்ற 
கொடுங்கரை ஆற்றம் கரை வருகையிலே 
எங்கள் ஆற்றை எங்கள் காட்டை 
உன்னை நினைந்து உடைந்தேன் அம்மா.
.
என்னரும் தோழமைக் கவிஞன் புதுவை 
உன்னை வந்து பார்க்கலையாமே. 
போகட்டும் விடம்மா. 
அவனும் அவனது 
பாட்டுடைத் தலைவனும் மட்டுமல்ல 
உன்னைக் காக்க 
யானையின் மதநீர் உண்டு செழித்த நம் 
காடும் உளதே
.
*கொடுங்கரை ஆறு தமிழகம் கோயம்புத்தூர் மாவட்டதில் உள்ள சிற்றாறு

 

 

 

உன் பிறப்புச் சான்றிதழ்

உன் பெற்றோர் வாங்குவர்.

உன் இறப்புச் சான்றிதழ்

உனக்குப் பின்னால் இருப்பவர்

வாங்குவர்.

நீ என்ன வாங்குவாய்?

****

பகல்

வந்துபோனதற்கு

நட்சத்திரங்கள் அடையாளம்

இரவு

வந்து போனதற்கு

விடியலே அடையாளம்

நீ

வந்து போனதற்கு

என்ன அடையாளம்?

****

அகராதியில்

ஒரு புழுக்கூட இடம் பெற்றிருக்கும்

அதற்கு அர்த்தமும் இருக்கும்

நீ எதில் இடம்பெறுவாய்?

உனக்கு என்ன அர்த்தம்?

****

தன்னைக் கடப்பதற்கு

எந்த நதி ஓடம் கேட்கும்?

என்ன கிடைத்தால்

நீ உன்னைக் கடப்பாய்?

****

ஓர் எறும்பும் -

உனக்குத் தெரியும்

ஒருமுறைதான் சாகிறது

ஆனால் அதற்குள் வாழ்கிறது.

நீ எத்தனை முறை சாகிறாய்

ஒருமுறை கூட வாழாமல்?

****

தன்னைத் திறப்பதற்கு

எரிமலை எவரிடம் சாவி கேட்கும்?

உன்னைத் திறப்பதற்கு

உன்னிடமா... உலகத்திடமா?

எவ்விடம் சாவி?

****

ஒவ்வொரு இதழிலும்

ரோஜா இருப்பதால் ஒரு ரோஜாப் பூ உருவாகிறது.

ஒவ்வோர் அடியிலும்

உயரம் உழைப்பதால்

இமயம் நிமிர்கிறது.

****

நீ

ஒவ்வொரு நொடியிலும்

எதுவாக இருக்கிறாய்?

உன் வாழ்க்கை

எதுவாக இருக்கிறது?

- ஈரோடு தமிழன்பன்

http://www.kamadenu.in/news/poems/160-tea-poem-by-erode-thamizhanban.html?utm_source=site&utm_medium=category&utm_campaign=category

மீண்டுமொரு சங்க இலக்கியப் பாடலுடன் வாசகர்களைச் சந்திப்பதில் மிக்க மகிழ்ச்சி.  

பாடலுக்குச் செல்லும் முன் பாடல் அமைக்கப்பட்ட விதத்தைப் பற்றி ஆராய்வோம். இப்பாடல் பாலைத் திணையைச் சார்ந்தது.  

பாலை நிலப்பரப்பானது `முல்லையும் குறிஞ்சியும் திரிந்து வெம்மை உற்ற நிலம் (வறண்ட நிலம்)’; `பிரிதலும் பிரிதல் நிமித்தமும்’ பற்றிக் குறிப்பிடுவது. 

காதலரிடையே 'பிரிவும், பிரிதல் நிமித்தமும்' ஆக ஏற்படும் பெரும் துயரத்தையும் குறிப்பிடுவது பாலைத் திணையாகும்.

 குறுந்தொகைப் பாடல்  எண் - 27

 ஆசிரியர் - வெள்ளிவீதியார்

 திணை - பாலைத்திணை

 தலைவியின் கூற்று – பிரிவிடை ''ஆற்றாள்'' எனக் கவன்ற தோழிக்குக் கிழத்தி உரைத்தது.

 தலைவனுடன் கூடியிருந்த நாட்கள் மெல்ல மெல்ல நினைவில் மறைந்து, மனதில் துயரம் குடிகொண்டதோடு, பொருளீட்டச் சென்ற தலைவன் நெடுநாளாகியும் தன்னைக் காண வராததால் மேனியில் பசலை நோய் படர்ந்து தான் வருந்துவதாகத் தலைவி தோழியிடம் கூறுகிறாள்.

 ‘’கன்று முண்ணாது கலத்தினும் படாது

நல்லான் றீம்பா னிலத்துக் காஅங்

கெனக்கு மாகா தென்னைக்கு முதவாது  

பசலை யுணீஇயர் வேண்டும்

திதலை யல்குலென் மாமக் கவினே’’

கலம் – பால் கறக்கும் பாத்திரம்; நல் ஆன் – நல்ல பசு

தீம் பால் – சுவையான பால், உக்காங்கு – சிந்துதல்/விழுதல்

என்னைக்கும் – என் `ஐ`க்கும் – காதலன்

பசலை – மேனி வெளிறிய நிறத்துடன் தோற்றமளிப்பது

உணீ இயர் – தன்னை உட்கொள்ளும்; திதலை – தேமல்

அல்குல் – இடை (இவ்விடத்தில் பெண்களின் இடை என்று பொருள்படும்)

மாமை – மாந்தளிர் நிறம்; கவின் – அழகு 

பாடலின் பொருள்:

நல்ல பசுவின் காம்பிலிருந்து சுரக்கும் பாலானது, அதன் கன்றுக்கும் அளிக்கப்படாமல், பால் கறக்கும் பாத்திரத்திலும் நிரப்பப்படாமல், வெற்று நிலத்தில் வீணாக வடிந்து செல்வதைப் போல் – என் அழகிய கருமேனியானது வனப்புக் குறைந்து, இடையும் நிறம் வெளிறி, மேனி முழுவதும் மெல்ல மெல்ல பசலை படர்ந்து நிற்கிறது. இத்தகு என் அழகு எனக்கும் ஆகாமல் என் காதலனுக்கும் பயன்படாமல் அழிகிறது என்று வேதனையுடன் தன் பிரிவை எடுத்துரைக்கிறாள்.

“இப்படி கன்றும் உண்ணாது கலத்திலும் சேராத பாலைப் போன்றதே என் அழகும் இளமையும். என் அழகை அனுபவிக்க வேண்டிய தலைவன் இங்கு இல்லை, அவன் வரும் வரை இந்த அழகையும் இளமையையும் இப்படியே நிறுத்தி வைக்கவும் என்னால் இயலாது.

ஆதலால் வீணாக வழிந்தோடும் பாலை வெற்று நிலம் பருகுவது போல் எனக்கும் ஆகாது என்னவனுக்கும் உதவாத இந்த அழகை பசலை நோய் பருகிக் கொண்டிருக்கிறது”.

தள நண்பர்களின் கருத்துக்களும் விமர்சனங்களும் வரவேற்கப்படுகின்றன. 

ஏரிக்கரைப் பூங்காற்றே...
வானம் சிந்தாமல் மழையின் தூறல்கள்
தேகம் நனைந்தாலும் மனதில் சாரல்கள்
புரவியின் வேகமுடன் பரவிடும் நீரருவி
பறந்திடும் பரவசத்தில் விரைந்திடும் நீர்த்திவலை
வியப்பால் விழிவிரிய வனப்பால் மனம் நிறைய
தமிழ்ப்பால் வார்த்தையின்றி தவித்தேன் உனைரசிக்க
பாறை இடுக்ககளில் பனியின் துகள் சிதற
சீறும் அரவமென உன் சீற்றம் எழுந்து நிற்க
பொங்கு தமிழெனவே பொங்கி நீ நிமிர
திங்கள் உன் அழகால் தினமும் நாணி நிற்க
தாயாய் உனைக்கண்டேன் பேயாய் உனைக்கண்டேன்
வெஞ்சினத்தால் துடிதுடிக்கும் வீரப்பெண்ணாய் உனைக்கண்டேன்
காதலருக்கெல்லாம் நீ கண்ணுக்கு விருந்தானாய்
கவிஞருக்கெல்லாம் நீ கவிதைப் பொருளானாய்
கலைஞருக்கெல்லாம் நீ ஓவியக் கலையானாய்
கன்னியருக்கெல்லாம் நீ கனவுக்கு கருவானாய்
ஒரு நிமிடம்கூட நீ உறங்கிநாம் பார்த்ததில்லை
நீ உறங்கிட மறந்ததனால் நாம் ஒளியது இழந்ததில்லை
இவ் இயந்திர உலகத்தை இயக்கிடும் இறைவன் நீ
நிரந்தரமானவள் நீ வரம் தரும் தேவதை நீ
உன் புன்னகை வெண்புகையோ பொன்னகை வானவில்லோ
இந்த விந்தையை விளக்குதற்கு என் சிந்தையில் விளக்கமில்லை
தேவதை உன் எழிலை தேடி என் விழி சுமந்து
பூமழையே உன்னை புதுக்கவிதையில் சுவாசித்தேன்.