சுயாந்தன்

தமிழில் நவீன கவிதையின் தற்கால முகத்தை எழுத்து என்ற சிற்றிதழ் மூலம் அழுத்தமாக உருவாக்கியவர்கள் கா.நா.சு மற்றும் சி.சு.செல்லப்பா ஆகிய இருவரும்தான். பிரமிள், நகுலன், பசுவையா (சுரா), கா.நா.சு முதலியவர்கள் எழுதிய கவிதைகளே இன்றைய நவீன கவிஞர்களுக்கும் கவிதைகளுக்கும் முன்னோடியாகவும் இருந்துள்ளது. இருந்து வருகிறது. 'புத்தியால் எழுதப்படுபவைதான் புதுக்கவிதை' என்று ஜெயகாந்தனும் 'புத்தியாலும் எழுதப்படுபவையே புதுக்கவிதை' என ஜெயமோகனும் ஒரு இடத்தில் கூறியிருந்தனர். ஜெயகாந்தன் அறிவார்ந்த தன்மையே நவீன கவிதைக்குப் போதும் என முன்வைக்க ஜெயமோகன் அதுவும் தேவை என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். கவிதை பற்றிய ஜெயமோகனின் இந்தக் கருத்து முக்கியமான ஒன்று. ஏனெனில் வெறுமனே புத்தியின் துணைகொண்டு எழுதப்படும் கவிதைகள் இயந்திரவாத அணுகுமுறை கொண்டவை. ஆனால் புத்தியாலும் எழுதப்படும் கவிதைகளை அதாவது மனத்தையும் அதற்குள் ஊன்றிக்கொண்டு பேசுவது என்பதுதான் முக்கியமானது. நவீன கவிதையின் தேவைப்பாடும் அதுதான்.

 

இன்றைய காலகட்டத்தில் கவிதையைத் தேர்ந்தெடுத்துத் தான் நான் வாசிப்பதுண்டு. கவிதையை வாசிப்பவர்களைக் காட்டிலும் எழுதுபவர்களின் எண்ணிக்கை இன்று அதிகரித்து விட்டது. கவிதை பற்றி எழுதத் தொடங்கியதும் ஒருசிலர் தமது கவிதைகளையும் அனுப்பி இது எப்படியுள்ளது என்று திருத்தம் கோருவர். உண்மையில் இந்தத் திருத்தம் கோரல் என்பது தேவையற்ற ஒன்று. நல்ல கவிதை இயல்பான மனத்திலிருந்து அசாதாரணமாகப் புடைத்தெழும். அதற்குப் பயிற்சி என்பது புறக்காரணிகளால் ஆன ஒன்றல்ல. கவிதைகளை வாசித்து அனுபவங்களை ஒழுங்குபடுத்தி அகவயப்படுத்தலின் மூலம் மிகத்தரமான கவிதைகளை எழுதமுடியும். அவ்வாறு எழுதப்படும் ஒரு கவிதைதான் பல காலமும் தரமான ஒரு கவிதையியக்க சக்தியாகத் தொடர்ந்திருக்கும். ஆரம்பத்தில் கூறியதுபோல புத்தியாலும் எழுதப்படும் கவிதையாகவும் இருக்க வேண்டும். அந்த கவிதைச் சிருஷ்டிக்கு உதாரணமாகக் கண்டராதித்தனைக் கூறலாம். கண்டராதித்தனின் திருச்சாழல் தொகுப்பில் இடம்பெற்ற கவிதைகளையும் அவருடைய தனிக் கவிதைகளையும் வாசித்ததுண்டு. ஆரம்பத்தில் வாசித்த 'ஞானப் பூங்கோதைக்கு நாற்பது வயது' என்ற கவிதை எனது வாசிப்பில் சற்று வித்யாசமான கிளர்ச்சியை உண்டாக்கியிருந்தது. அது எப்படி இருவர் சந்திக்கும்போது பரஸ்பரம் ஒரேமாதிரியாகச் சிந்தித்து தம்மைப் பரிமாற்றிக்கொள்ள முடியும் என்று ஒரு தத்தளிப்பையும் உண்டாக்கியது. இங்கிருந்துதான் கண்டராதித்தன் கவிதைகள் பற்றிய அறிமுகம் எனக்கு ஏற்பட்டதுண்டு. பொதுவாக ஒரு பேரூந்திலோ புகைவண்டியிலோ பயணிக்கும்போது நமக்குத் தெரிந்தவர்களை முகஸ்துதி மூலமும் தெரியாதவர்களை அதே நேரம் நம் சாயலிலுள்ளவர்களை என்னைப்போல உள்ள ஒருவர் என்று உரையாடிக் கொள்வோம். இங்கு ஒரு ஆணுக்கு தான் பெண்ணாகவும் தன் போன்ற ஒருத்தியையும் காண நேர்ந்தால் எந்த விதமான சிந்தனையை உண்டாக்கும்.  கண்டராதித்தனின் இந்தக் கவிதையில் சொற்களை அதிகமாகக் கையாளாத தன்மையை நாம் அவதானிக்கலாம். புத்தியால் எழுதப்படும் கவிதைக்கு வரிகளின் தேவை அதிகமாகிவிடுகிறது. ஆனால் அதுவே புத்தியாலும் இன்னபிற மன நிலைகளின் ஆழத்தோடும் கவிஞன் இயங்கும்போது சொற்கள் மட்டுப்படுத்தப்படுகிறது. அதனைக் கண்டராதித்தனின் கவிதைகளின் நாம் அதிகம் அவதானிக்கலாம்.

"நான் பெண்ணாகப் பிறந்திருந்தால்
யாரைப்போல் இருப்பேனோ
நேற்று அவளை நான் பார்த்தேன்
பேருந்தின் கடைசியில் நின்றிருந்த
அந்தப் பெண்ணிற்கு என் வயதிருக்கும்
அந்த நாசி,
அந்தக்கண்கள்,
கருங்கூந்தல்,
மாநிறம்,
சற்றே திமிரான பார்வை
வடிவான தோற்றமென
நான் பெண்ணாய்ப் பிறந்தால்
வடிவெடுக்கும் தோற்றம் தான் அது.
இரண்டொருமுறை யதேச்சையாக இருவரும்
பார்த்துக்கொண்டோம்
இரண்டொருமுறை யதேச்சையாக இருவரும்
பார்ப்பதைத் தவிர்த்தோம்
இப்போது பேசும் தொலைவில் நிற்கும் அவளிடம்
நீங்கள் இளங்கோவா என்றேன்
ஆமாம் என்ற அவள்
நீங்கள்
ஞானப்பூங்கோதைதானே என்றாள்"

நவீன கவிதைக்கு கருத்தியல் உள்ளடக்கங்கள் மூன்று தேவைப்படுவதாகப் பொதுவான கவிதை விமர்சகர்கள் சுட்டிக் காட்டுகின்றனர்.
1. சமூக விமர்சனத் தன்மை
2. சுயவிமர்சனத் தன்மை
3. தத்துவ விமர்சனத் தன்மை

இம்மூன்று கூறுகளையும் நாம் கண்டராதித்தனிடம் காணலாம். இதில் தத்துவ விமர்சனத்தன்மை சற்றே குறைவாக இருந்தாலும் ஏனைய இரண்டு கருத்தியலும் கண்டராதித்தனிடம் நெருங்கியுள்ளது.  அவருடைய திருச்சாழல் தொகுப்பிலுள்ள கவிதைகள் பல அவ்வகையினவே. சமூக விமர்சனத்தன்மை நவீன கவிஞனுக்கு இன்றியமையாத பண்புச்சுட்டெண். ஞானக்கூத்தன் தொடங்கி கண்டராதித்தன் வரையானவர்களிடம் இதனைச் சன்னமாக அவதானிக்கலாம்.   மக்களின் சமூக அரசியல் அறியாமைகளை எள்ளலுடனும் வெளிப்படையாகவும் கூறும் மரபு பல தசாப்தங்களாக நவீன கவிதையில் இருந்துவரும் ஒரு செயற்பாடாகும். இதனை மீறி எந்த ஒரு நவீன கவிஞனும் தனது காதல் கவிதைகளையோ சுயவிமர்சனக் கவிதைகளையோ எழுதியதில்லை என்றே கூறவேண்டும்.

"நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு ஊர் முச்சந்திக்கு வந்தான்
வித்தைகள் வாங்கி விற்கும் யாத்ரீகன்
தற்செயலாக நாங்கள் கேட்டோம்
ஐயா உம் பயணத்தில் பிழையான மன்னனைக்
கொண்ட
மக்களைக் கண்டதுண்டோ வென்று
பதிலுக்கு யாம் வெட்கும்படி
காற்றைப் பிளந்து கூறிட்டான்
நீரை அளவிட்டு முடிந்தான்
கற்பாறைகளை விலை காட்டினான்
நாங்கள் சினந்து வளரும் மிருகத்தைப்போல
உறுமினோம்.
பிறகு ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டோம்
அதன்பின் சாந்தமாகி அது நாங்கள்தானா என்றோம்.
அது சமயம் அவன் கேட்டான்
இவ்வாறு அண்டிக்குழைத்தீர்
மதிகெட்டீர் மானமிழந்தீர்
எப்படி இதுவெல்லாம்
இன்ன விலை
இன்ன பொருள்
பார் முழுதும்
விற்க
இது வேண்டும்
கற்றது ஆரொடு சொல்லுதி விரைந்து"

பிழையான அரசியல்வாதியைத் தேர்வுசெய்பவர்களும் பிழையான மக்கள்தான். இதனை அறியாமல்  பிழையான மன்னனைக் கண்டதுண்டா என்று யாத்திரீகனிடம் மக்கள் சிலர் கேட்கின்றனர். அதற்கு அவனது பதில் எதிரிலுள்ள மக்களை எள்ளல் செய்வதாக மாறுகிறது. அதற்கான காரணங்களையும் கூறுகிறான். இது கவிஞனின் சமூக விமர்சனப் பிரக்ஞையிலிருந்து கிளர்ந்தெழுந்த ஒன்று. வெறுமனே காதல் கவிதைகளாலும் சுய விமர்சனக் கவிதைகளாலும் தமது படைப்புலகத்தை நிறைக்காது சமூகவுணர்வின் விகாசமும் கலையில் வெளிப்பட்டு நிற்கவேண்டும். அதைத்தான் நவீன கவிதையின் கருத்தியல் கூறுகளில் முக்கியமான ஒன்றாகக் கருதமுடியும். பக்திமரபு நம் பண்பாட்டின் பெரும்பகுதியை நிரப்பியுள்ளது. உதாரணமாகக் கோயில் வழிபாடு என்றாலும், அங்கு பாடப்படும் தேவாரப்பாடல்கள் ஆனாலும், இன்னபிற மொழியியல் பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சிகள்  என்றாலும் சரி அனைத்துமே பக்தி மரபினைப் பின்பற்றியவையேயாகும். இது நமது வரலாற்றில் நிகழ்ந்த ஆகப்பெரிய மரபார்ந்த நிலைகொள்ளல் தன்மை என்றும் கூறலாம். அந்த நிலைகொண்ட தன்மை இன்றும் நம்மிடையே பிரதிபலிக்கிறது என்பது ஆச்சரியமான விடயமாகும். அதுபோலத்தான் நவீன கவிதைகளும். அவை இன்றைய வாழ்வையும் அரசியலையும் இக்கட்டுக்களையும் காதலையும் பிரதிபலிப்பவை. அவற்றில் நேரடித்தன்மையும் குறியீட்டுத் தன்மையும் அழுத்தமாக உள்ளது. அந்த அழுத்தம் எங்கிருந்து வருகிறதென்றால் மேற்கூறிய பிரதிபலிப்புக்களை வெளிப்படையாகக் கூறுவதால் உண்டாகிறது. 

தூய்மையான அன்புக்குக் குறியீடாக வெள்ளை நிறத்தைத்தான் சொல்வார்கள். பாரதியார்கூட 'வெள்ளைநிறத்தொரு பூனை எங்கள் வீட்டில் வளருது கண்டீர்' என்று நவீன காலத்துக்குச் சற்று முந்தைய சமூகப்பாடலுக்கும் வெண்மையைத்தான் அடையாளப்படுத்தியிருப்பார். அதுபோல பல நூற்றாண்டுக்கு முன்பாகக் கம்பர் இயற்றிய சரஸ்வதி அந்தாதி என்ற பக்திப்பாடலில்  'வேதாந்த முத்தியும் தந்தருள் பாரதி வெள்ளிதழ்ப்பூஞ்
சீதாம் புயத்தில் இருப்பாள்' என்றும்
'கருந்தா மரைமலர் கட்டாமரை மலர்கா மருதாள்
அருந்தா மரைமலர் செந்தாமரை மலராலயமாத்
தருந்தா மரைமலர் வெண்டாமரை மலர்தாவி லெழிற்
பெருந்தாமரைமணக்குங் கலைக்கூட்டப் பிணைதனக்கே'
என்றும் வெண்மையைப் பிரதிபலித்துத் தூய்மையின் பக்திரூபத்தைத் தொடர்ந்து பாடியிருப்பார். பிற்காலத்தில்  பட்டரால் எழுதப்பட்ட அபிராமி அந்தாதியிலும் நாம் இதனைக் காணமுடியும். தும்பைப் பூ என்பதை வெண்மைக்கு அடையாளமாகக் கூறுவர். அதே நேரம் சங்க இலக்கியத்தில் அதனை ஒரு திணையாகவும் குறிப்பிட்டுள்ளனர். இதுவே பிற்காலத்தில் கம்பரின் ராமாயணத்தில் ராவணன் போருக்குப் புறப்பட்ட போது தும்பைப்பூவை ராவணன் சூடியதைக் கம்பர் இப்படி வர்ணித்துள்ளார்.

'வான்படை வானவர் மார்பிடை
இற்று இலாதன எண்ணும் இலாதன பற்றினான்
கவசம் படர் மார்பிடைச் சுற்றினான்
நெடுந் தும்பையும் சூடினான்'

இதனை நாம் தூய்மையின் அடையாளமாகவும் பக்தியின் மரபாகவும் எடுத்துப் பார்க்கவேண்டும். சங்ககாலத்தில் இருந்து பின்பற்றப்படும் மரபு பிற்காலத்தில் மாற்றமடைகிறது என்பதற்கு தொல்காப்பியத்திலும் கம்பராமாயணத்திலும் வித்யாசப்படும் தும்பையின் அர்த்தங்களை நாம் கண்டுகொள்ள வேண்டும். சிவ பக்தனான ராவணனுக்குத் தும்பையை வெறுமனே ஒரு வெற்றியின் அடையாளப் பூவாகச் சொல்லியிருக்க மாட்டார் கம்பர். அது காலம் கொண்டு வந்த மாறுதலாகவே நாம் காணவேண்டும். அந்த மாறுதல்தான் பக்திமரபின் உச்சம்.

இந்த வெண்மையின் மரபு நவீன கவிதையிலும் தொடர்ந்து வரும் ஒன்றாக உள்ளது. பலர் செவ்வியலை அப்படியே உள்வாங்கி எழுதித் தள்ளுவர். ஒருசிலரே வெள்ளையின் நவீன சித்திரத்தைச் செவ்வியலுடன் சேர்த்தால் போன்ற படைப்பை வழங்குவர். கண்டராதித்தனின் கவிதையொன்று,

'வெள்ளை நிறத்தில்
நெஞ்சோடு
நான் சேமித்த
இந்த
அன்பையெல்லாம்
யாரோ யாருக்காகவோ
பறித்துக் கொண்டே
இருக்கிறார்கள்

தும்பையை
மாலையாகத் தொடுப்பது
நன்றல்ல எனவே
அதன் வெண்மையை
பரிசளிப்பதாகச் சொன்னான்
அந்த அன்பைத்தான்
பழகிய தோள்கள் அனைத்திற்கும்
சூட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்

வருவோர் போவோரெல்லாம்
வைத்துவிட்டுச் சென்றதுதான்
தாராளமாக
எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்
நிறைய இருக்கிறது'

இது முற்றிலும் செவ்வியலில் கூறப்பட்ட பாடல் வடிவங்களிலிருந்து மாறுபட்டு இருந்தாலும் கம்பனும் பாரதியும் அபிராமிப் பட்டரும் கூறிய வெண்மையின் அர்த்தங்களைப் பிரதிபலிக்கும் ஒன்றாகவே நாம் பார்க்கலாம். இங்கு கண்டராதித்தன் எழுதிய இக்கவிதையைப் புத்தியாலும்  எழுதப்பட்ட ஒன்றாகவே காணவேண்டும். "தாராளமாக எடுத்துக் கொள்ளுங்கள் நிறைய இருக்கிறது" என்பது நவீன கவிஞனுக்குள் இருக்கின்ற கனிவான குரல். இந்தக் குரல் எங்கிருந்து எடுக்கப்பட்டது என்பதை நாம் செவ்வியலின் புலத்திலிருந்து தொகுத்துப் பார்த்தல் வேண்டும். அந்தச் செவ்வியலின் கூறு எந்த மரபு என்பதையும் அவரவர் வாசிப்பைக் கொண்டு வரையறுக்கலாம். அத்துடன் கண்டராதித்தனின் அநேகமான கவிதைகள் குறிப்பிட்ட ஒரு பாணிக்குள் அடைபட்டு இருக்கவில்லை என்பதை அவரை வாசிப்பவர்களால் உணரமுடியும். ஒவ்வொரு கவிதைக்கும் வெவ்வேறு தொனியுண்டு. ஒரே மாதிரியான வேகத்தில் அனைத்துக் கவிதைகளும் கூறப்படவில்லை என்பதே எனக்கு ஆச்சரியத்தை அளித்தது. வெறும் வடிவத்தை நம்பியிருக்காமல் கவிதையை நம்பியுள்ள தருணமாகவே அதைனை நாம் அவதானிக்கவும் முடியும்.

குற்றவுணர்வுகளால் உருவான எண்ணப்பாடுகளைத் துடைத்துக்கொள்ளக் கவிதையை ஒரு ஊடகமாக உருவாக்கிக் கொண்ட கவிஞர்கள் நம்மத்தியில் உள்ளனர். சிலர் தமது தோல்விகளை மறைத்துக்கொள்ள எழுதுவதுண்டு. பலர் தமது இயலாமைகளை வெளிப்படுத்தவும் அடக்கவும் எழுதுவதுண்டு. ஆத்மாநாம் அவர்களை இதற்குள் எந்த வகைக்குள்ளும் அட்கிக் கொள்ளலாம். இதனை எழுதும்போது ஆத்மாநாமின் கவிதையொன்று ஞாபகம் வருகிறது.

"எதிர்த்துவரும் அலைகளுடன்
நான் பேசுவதில்லை.
எனக்குத்தெரியும் அதன் குணம்,
பேசாமல்
வழிவிட்டு ஒதுங்கிவிடுவேன்.
மற்றொருநாள்
அமைதியாய் இருக்கையில்
பலங்கொண்ட மட்டும்
வீசியெறிவேன் கற்பாறைகளை,
அவை மிதந்து செல்லும்
எனக்குப் படகாக"

இப்படியொரு அதீத நம்பிக்கைக் கவிதையை எழுதிய ஆத்மாநாம் மூன்றுதடவைகள் தற்கொலை செய்ய முயன்று இறுதியாக மரணத்தைத் தழுவினார் என்பது எவ்வளவு பெரியதொரு முரணாக உள்ளது. இங்கே ஆழ்மன வெளிப்பாடுதான் கவிதை என்று அனைவராலும் கூறப்படுகிறது. அதுதான் உண்மையும்கூட. ஆனால் தற்கொலை மற்றும் குற்றவுணர்வுகளும் அப்படியான ஆழ்மனச் செயற்பாடுதானே. இரண்டும் பரஸ்பரம் மோதலடையும்போது கவிதையின் ஆழ்மனம் செத்துப் போகிறது. வலிந்து பெற்ற மரணம் வெற்றிகொள்கிறது. இதைத்தான் ஆத்மாநாம் விடயத்தில் நான் புரிந்து கொண்டது. வெறுமனே ஆத்மாநாம் மட்டுமல்ல பல படைப்பாளிகள் இங்கே உதாரணமாகவுள்ளனர். கண்டராதித்தனின் பல குரல்கள் எனக்கு ஆத்மாநாமை ஞாபகப்படுத்துகிறது. இருவரின் கவிதை அடையாளங்கள் பரஸ்பரம் வேறான போதும் அவர்களின் குரல் ஞாபகத்தின் மூலம் ஒன்றாக வாசகனை வந்தடைகிறது.

"நல்லவனாயிருப்பதைக்
காப்பாற்றத் தன் வாழ்நாளைச் 

செலவழிக்கிறான் ஒருவன்.
அதையொரு பன்னீர்க்கரும்பைப்போல்
கடித்துத் துப்பிச்செல்கிறான் மற்றொருவன்.

காட்டாற்று வெள்ளத்தில்
ஓரம் நின்று
கைகால் முகம் கழுவிக்கொள்கிறான் 

அயோக்கியன்
அவ்வளவு அயோக்கியத்தனமும் 

அடித்துக்கொண்டு போனது வெள்ளத்தில்"

கண்டராதித்தனின் இந்தக் கவிதையில் மிக இயல்பாகவே மனிதனுக்குள்ள மேலோட்டமான உணர்வுகள் ஆழ்மனம் வரை கொண்டு செல்லப்படுகிறது. அதனால் ஏற்பட்டதுதான் இந்த அவநம்பிக்கை. நல்லவன் × அயோக்கியன் என்பதன் படிமம் அதைத்தான் குறிக்கின்றது. நல்லவனாயிருப்பதை நீர்த்துப் போகச்செய்யும் வரையறைகளைக் காட்டிலும் அடித்துச் செல்லப்படும் அயோக்கியத்தனத்துக்கு நம் மரபில் அதிக முக்கியத்துவம் உள்ளது.  பெண்களின் தீட்டு என்றாலும், இன்னபிற சமயக் கிரியைகள் என்றாலும் அதற்கு நீராடுதல் என்பது தூய்மைப்படுத்தலின் அடையாளமேயாகும். ஆனால் யாருமே வெள்ளத்தில் சென்று தம்மைத் தூய்மைப்படுத்துவதில்லை. அதற்கென்று ஒதுக்கப்பட்ட பிரத்தியேகமான ஓரிடத்தில் சென்று அமைதியாக அதனை நிகழ்த்துவர். இங்கே காட்டாறு மற்றும் வெள்ளம் இந்த இரண்டும் ஒருவனின் அயோக்கியத்தனத்தை அடித்துச் செல்கின்றது என்றே கூறப்படுகிறது. இதனை நம் மரபிலிருந்து வந்த ஒரு மனச் செயற்பாடாகவே பார்க்கவேண்டும். "சனி நீராடு" என்றும் மணிமேகலையில் ஓரிடத்தில் "சுந்தரச் சுண்ணமும் தூ நீர் ஆடலும்
பாயல் பள்ளியும் பருவத்து ஒழுக்கமும் காயக் கரணமும் கண்ணியது உணர்தலும்"என்றும் குறிப்பிடப்படுகிறது. இங்கே வகைப்படுத்தப்படுவது செவ்வியல் பண்பாலான தூய்மையேயாகும். இதில் மாறிலியான பண்பு தொடர்ந்து ஈடுபட்டிருக்கும். இதனை நவீன காலத்துக்குப் பிரயோகிப்பதில் மாற்றங்கள் வேண்டும்.  இங்கே கண்டராதித்தன் கவிதையில் வருவது அடித்துச் செல்லப்படும் ஆக்ரோஷம். அதனை அவரது குற்றவுணர்வின் தளத்தில் இருந்தே பார்க்கவேண்டும். ஒரு தவறைச் செய்துவிட்டு மனம்வருந்துபவனுக்கு அந்த மனம் வருந்திய பக்குவம்தான் காட்டாற்று வெள்ளம். அந்தக் குற்றச்செயல்தான் அயோக்கியத்தனம். இந்த இரண்டின் மோதலில் மனிதத் தன்மையுள்ள ஒருவனுக்கு அயோக்கியத்தனம் அடித்துச் செல்லப்பட்டுவிடும். காட்டாற்று வெள்ளம் என்பது தொடர்ந்து வருவதில்லை என்று குறிக்கவே "ஓரம் நின்று" என்ற வரி கவிஞரால் எழுதப்பட்டுள்ளது. இங்கே நாம் கவிதையை வாசிக்கும்போது செவ்வியல் இலக்கியப் பரீட்சயமும் நவீன கால வாழ்க்கையின் பிரக்ஞையும் ஏற்பட்டு இருக்க வேண்டும். அப்படியான வாசிப்புத்தான் இலக்கியத்தின் வடிவமாகவுள்ள கவிதையை மொத்தமாக ரசித்து உணர்வதற்கு நல்வழியாக இருக்கும். இது கவிதையை மட்டுமல்ல இலக்கியத்தையும் வாழவைக்கும். கண்டராதித்தனையும் மேலும் பல எழுத்தாளர்களையும் எனது வாசிப்புக்கு உட்படுத்துவது அவ்வகையில்தான்.

கண்டராதித்தன் கவிதைகள்

திருச்சாழல்

1

தவிர நீ  யாரிடமும்  சொல்லாதே

பணியிடத்தில்  உள்ளவன்தான்

என்  வெளிர்நீல முன்றாமையால்  நெற்றியைத்

துடைப்பதுபோல்  அவனைக் காண்பேன்

அதுவல்ல என்துயரம்  நாளை  ஞாயிறென்றால்

இன்றேயென்  முன்றானை  நூறுமுறை

நெற்றிக்குப்  போவதுதான்  என்னேடி

தென்னவன்  திரும்பியிருப்போனோ  பிள்ளைகள்

வந்ததோ  உண்டதோவென  ஆயிரம்  கவலைகள்

உள்ளதுதான்

வாரத்தில்  ஞாயிறென்றால் ஒன்றே  தான  காண்

சாழலோ

2

விண்முட்டும்  கோபுரத்தில்  இடை நிறுத்தி

தொடைகட்டும்  சிற்பம்  உண்டென்பான்

களிப்பூட்டும்  கதைகள் பல காண்போர்

அறியாமல்  சொல்லி  முடிப்பான்

நாளது முடிய  நேரம் நெருங்கும்

நாளை ஞாயிறல்ல  நானும் விடுப்பல்ல

என்பதோர் எண்ணம்  வந்து

மகிழ்வது  ஏனடியோ

அண்ணன்வர  எட்டாகும்  பிள்ளையொன்றுமில்லை

வீடுபோய்ச் சேர்ந்தாலும்  ஊணும் உறக்கமும்தான்

சொற்பமாய்ச்  சொன்னாலும் வீடு போல்

அற்பமாயில்லாமல் போனது  நம் புண்ணியம்தான்

நாள்தோறும்  ஞாயிறென்றால்  நம்பாடும்

நாய்பாடும்  போலாகும் காண் சாழலோ.

3

பின்னலை முன்போட்டால் அழகென்பான்

மறுத்தும் இடையில்  சேலையைச்

சொருகினால்

கடுமையான வேலையொன்றைத்

தந்திடுவான்

பொந்தனைப்போல்  கள்ளமனம்கொண்ட

அவன்

கணவனல்ல

காலைமுதல்  மாலைவரை  களைத்தே

போவேன்

நாளையொரு நாள் விடுப்பெனக்

கேட்டாலும்

மனம் இங்கேயும்  உள்ளதுபோல் அங்கேயும்

உள்ளதுபோல் இருப்பது ஏனடியோ

விந்தைமனம் உனக்கும் எனக்கும்

பிணியென்று  கிடந்தாலும்  பணியிடம்

போவதை மறவோம்தான்  ஆனால்

நாளை ஞாயிறென்றும்  அறியாமல்

விடுப்புக்கோரி  விண்ணப்பித்தால் 

நகைப்பிற்கும்  நாம் ஆளாவோம்  காண்

சாழலோ

4

திங்களொரு  நாள்  செவ்வாயொரு நாளும் போயிற்று

புதன் வந்ததும்  பொறுமையில்லை  எனக்கு

அவன் நலமோ அவன் மனை நலமோவென

நெஞ்சம்  பதைத்துப் போவதுதான் என்னேடி

பொல்லாத புதுநோய்  வந்ததைப் போல் வருந்தாதே

அலுவலிலும் அவனேதான் வீட்டினிலும்

அவனேதானென  பெண்ணொருத்திப் படும்

பெருந்துயர்ப்  போலல்ல  உன் துயரம்

என்றெண்ணிச்  சந்தோஷம்  காண் சாழலோ.

http://globaltamilnews.net/2018/82840/

http://globaltamilnews.net/2018/81069/

'போர் இன்னும் ஓயவில்லை'

மெழுகு திரிகளை எடுத்துக்கொண்டேன்
உறவினர்களின் ஈமக் கிரியைக்காக
விடுமுறைக்கும் விண்ணப்பித்தாகிற்று
குருதியூறிச் சிவந்த வைகாசி மாத்தில்
என் பழைய கவிதைகளில் ஒன்றைப்
பகிர்ந்துகொள்ள தயக்கமாக இருக்கிறது நண்பா

அப்பிக்கிடக்கும் அந்தகாரம் துடைத்து
கசியும் நிலவொளி
துருவேறிய கம்பிகளை கடந்து
கரடுமுரடான பழுப்பேறிய சுவர்களில்
திட்டுதிட்டாய் விழுகிறது
காய்ந்த உதிரச் சிதறல்கள்
உயிர்வற்றிய ஓவியங்களாய்
பயமுறுத்துகிறது.

இரவின் நிசப்தம் உடைகிறது
கூட்டத்தைப் பிரிந்து
தனியனாகிப்போன
குட்டியானையொன்றின் பிளிறலைப்போல்
அருகிலோர் அறையில்
அலறி அடங்கிப்போகிறது
அந்தரித்த ஒரு தமிழ்க்குரல்

அடிவயிற்றைப் பிழிகிறது பயம்
அடுத்தது நானாகவும் இருக்கலாம்
கடந்த விசாரணையின்
காயங்களே காயவில்லை
உதிரம் கலந்து ஒழுகிறது சலம்
பிளாஸ்ரிக்குழாய் செருகப்பட்ட
மலவாயிலில் மரணவேதனை
நகம் பிடுங்கப்பட்ட விரல்களில்
இலையான்கள் இருக்க எத்தனிக்கிறது.

இன்னமும் நான் இருக்கின்றேனா?
இவை கடந்துவிட்ட காட்சிகளா?
உயிர் தரித்திருக்கிறதா
அன்றி தவறிப்போனதா
மனவெளியில் மங்கலாய்
மாலையாய் காட்சிகள்
தெளிவில்லை… தெரிவதும் மறைவதுமாய்
ஒருகால்…. 
உணர்வு தப்பியதோ?
உளவளம் உடைந்ததோ?

ஒன்று மட்டும் உறுதி
கனவுத்தேசம் கலைந்துகொண்டிருந்த
கடைசிநாட்கள் அவை
ஒட்டிய கண்கள் 
உலர்ந்த உதடுகள்
புழுதி அப்பிய தேகம்
அம்மா…. ஆம், அம்மாவேதான்….
காயம்பட்டுக் கிடந்த என்னை
கவனமாய் ஒப்டைத்தாள்
மீளத்தருவார்கள் என்ற
மீதமிருந்த நம்பிக்கையோடு

என் செய்வாள் இப்போது?
கண்ணீர் கோடிழுத்த கன்னங்களோடு
காவல் நிலைகளில் காத்துக்கிடப்பாளா?
திரும்புவான் மகனென்று
தினம் தினம் வழிபார்ப்பாளா?
என் படத்தோடும் பதாகையோடும் 
பாதையோரத்தில் பரிதவிப்பாளா?
இல்லை…. காரியங்களாற்றி
கடமை செய்து முடித்திருப்பாளா?

வலிக்கிறது
கால நீளவும்
கண்ணின் இமையென காத்துக்கிடந்தவள்
கண்மூடும் ஒரு நாளில்
தோளேற்றி துயர் வடித்து
கொள்ளி எடுத்துப்போட
கொடுப்பினை அற்றுப் போனேன்….!

15.05.18                                              - சோதியா

முடிவுறாத் துயரத்தின் சாட்சியாய்

முடிவேயற்ற புதைகுழிக்குள்

மரணங்கள் மலிந்து மண்ணில்

உதிரங்கள் இறைத்த நன்னாள்

ஓலங்கள் ஒருங்கே கேட்டும்

உதவிட யாரும் எண்ணா

ஈனர்களாக்கி நாங்கள்

ஒடுக்கி அடக்கி மண்ணில்

உயிருடன் புதைத்த நன்னாள்

உன்மத்தம் கொண்ட மூடர்

ஊளைகளோடு ஊனை

உறிஞ்சியே  உதிர்த்தன அன்று

எரிந்தன  எங்கள் ஊர்கள்

சரிந்தன சடலங்கள் அங்கே

அம்மணமாக்கியே அரக்கர் சிரிக்க

கூனிக் குறுகி நாம் மண்ணில் கரைய

கொடுமைகள் அங்கே குவியலாயின

கேடுகெட்டு நாம் பார்த்திருந்தோம்

கைகள் அறுந்தன அன்றே எமது

நெஞ்சு கிழித்து இதயம் தோண்டி

மங்கையர் மார்பறுத்து  மரணம் காட்டி

சிரசறுத்துக் சிசுவறுத்து எம் பெண்  

சினையறுத்து  செங்குருதியோட

சிங்கங்கள் அன்று சிறுத்துப்போயின

ஆண்டுகள் ஒன்பது ஆனது ஆயினும்

மீள முடியா வினைகளின் சுவடுகள்

வீழ்ந்த எம்மவர் வீடுகள் தோறும்   

மேன்மைகொள்ளும் வழிகள் இன்றி

கூன் விழுந்த குருடராய் எம்மவர்  

கூனிக் குறுகி நிற்கிறார் இன்றும்

மூன்று நேர உணவு உண்கிறோம்

முடிந்தவரை விடுமுறை செய்கிறோம்

மனம் களிக்க மணவறை வைக்கிறோம்

மேதினி எங்கும் மிதப்பாய் திரிந்து

மானத் தமிழர் நாம் எனச் சொல்கிறோம்

கூடிய இனம் குமுறலோடிருக்க

குலவையிட்டுக் கும்மாளமிடுகிறோம்

கோடி கோடியாய்க் காசும் சேர்த்துக்

குடும்பமாய் சேர்ந்து கூடிக்களிக்கிறோம்

குருட்டுத் தமிழா நீ கூன் நிமிர்ந்து

கம்பீரமாய் நடப்பதெப்படி????

வானுயர மனம் தெளிந்து

மானுடராய்த் தளைப்பதெப்படி ????

நாதியற்று நாமலையும் நாட்களை

நிரந்தரமாய் நிறுத்துவதெப்படி ?????

சுற்றமும் சூழலும் எமதாக்கி

சுதந்திரமாய்ச் சுவாசிப்பதெப்படி?????

மயக்கம் தெளிந்து நுணுக்கம்உணர்ந்து

மண்ணை நாம் மீட்பதெப்படி?????

உணர்வில் உறுதிகொண்டு

ஒன்றாய் நாம் சேர்வதெப்படி ?????

எமக்கான ஒரு நாட்டில் எண்ணங்களை

ஏகாந்தமாய்ச் சுமப்பதெப்படி ?????

ஏழைத் தமிழா நீ எண்ணங்களைச் சுமப்பதெப்படி????

கவிதை: தமிழ்நதி - ஓவியம்: ரமணன்

அரசே, நீங்கள் சொல்வதெல்லாம் உண்மை!
உங்கள் கட்டளைப்படி கைகளை உயர்த்தியபடி
அம்மணமாக வெளியேறிய பாதை செப்பனிடப்பட்டுவிட்டது
துருத்தி நின்ற எலும்புகளை சதை வளர்ந்து மூடிவிட்டது
மண்மேடுகளினுள்ளிருந்து `வா’வெனக் கை அசைத்த
உடுப்புகளும் உக்கிப்போயின
துருப்பிடித்த தகரத்தால்
தொப்பூள்கொடி அறுக்கப்பட்ட குழந்தை
ஒன்பது வயதுச் சிறுவனாகி
மீண்டும் பள்ளிக்கூடமாகிவிட்ட
அகதி முகாமில் படிக்கச் செல்கிறான்
‘உலகின் மிக நீண்ட கழிப்பறை’யாகவிருந்த
கடற்கரையில்
சூள்விளக்குகள் மினுமினுக்க
மீன்பிடி வள்ளங்கள் தளும்பித் திரிகின்றன
இன்னமும் செப்பனிடப்படாத வீடுகளுள்
தங்கள் தயவினால் நிலவொளி ததும்பி வழிகிறது

எனினும்,
கண்கள் கட்டப்பட்டவர்களின்
பிடரிகளிலிருந்து பீறிட்ட குருதியின் வீச்சை
கொல்லப்படுவதற்காக
ஆடைகளற்று அமரவைக்கப்பட்டிருந்தவர்களின்
சா நிழல் படிந்த விழிகளை
சேற்றினுள்ளிருந்து கைப்பிடியாக அழைத்துவரப்பட்ட அவளை
குதறப்பட்ட மார்புகளை
பென்சில்களும் இரும்புக்கம்பிகளும் செருகப்பட்ட
பெண்குறிகளை
நாள்பட்ட பிணமென அழுகி
நாற்றமெடுத்த உங்கள் வார்த்தைகளை
தலை சிதைந்த குழந்தையின் சின்னஞ்சிறு உடலை
உணவுப் பொட்டலங்களுக்காக நீண்ட பன்னூறு கைகளை
மறக்க முடியவில்லை அரசே!

அபிவிருத்திக்கான அடுத்த நிருபத்தில்
இறந்தகாலத்தை மறப்பதற்கான கருவியொன்றையும்
தாங்கள் இணைத்துக்கொள்ள வேண்டும்!

கவிதை: தமிழ்நதி -

https://www.vikatan.com

அம்மாவும் போராளிக் கவிஞன் தோழன் புதுவை இரத்தினதுரையும்.
.
எங்கள் வீடு எப்பவும் போராளிகளுக்கு நிழலாக இருந்தது. என் அம்மாவும் அப்பாவும் போராளிகளையும் தங்கள் பிள்ளைகளாகவே அரவணைத்தார்கள். கவிதை ஈடுபாடுள்ள என் பெற்றோர் புதுவை இரத்தினதுரை மீதும் அவரது கவிதைகள்மீதும் பெருமதிப்பு வைத்திருந்தனர். போர்க்காலத்தில் வன்னியில் அம்மா சுகயீனமுற்றிருந்தபோது போராளி நண்பர்கள் பலர் என் அம்மாவைப் போய்பார்த்து நலம் விசாரித்த சேதியை தம்பி பாரதிதாசன் மூலம் அறிந்து நிமதியடைந்தேன். 
எனினும் சக கவிஞன் தோழன் 
புதுவை இரத்தினதுரை இன்னும் அம்மாவைப் போய்ப் பார்க்கவில்லை என்கிற சேதி கவலை தந்தது. 
.
அந்த நாட்க்களில் கொங்கு நாட்டு காட்டாறான கொடுங்கரை ஆற்றுக்கு ஓசை காழிதாசுடன் சென்றிருந்தேன். நிச்சயமாக பரணர், கபிலன்போன்ற மாகவிகளின் கால்கள் இந்த ஆற்றில் நனைத்திருக்குமெனத் தோன்றியது. அந்த சிற்றாறில் கால் நனைத்தபோது சங்க புலவர்களின் மனநிலை எனக்கும் வாய்த்தது. 
.
அந்த நாட்க்களில் என் தோழமைக் கவிஞன் 
புதுவை இரத்தினதுரை நோய்வாய்ப்பட்டிருக்கும் என் அம்மாவைப் போய்ப்பார்க்கவில்லையென்கிற கடுப்பு என் மனசில் நிறைந்திருந்தது. அம்மா கவிதையை அந்த கோபத்தோடுதான் எழுதினேன். கவிஞர் கருணாகரன் ஆசிரியராக பணியாற்றிய விடுதலைப் புலிகளின் உள்சுற்று இலக்கிய சஞ்சிகையான வெளிச்சம் இதழில் 2006ம் ஆண்டு என் கோபக்காரக் கவிதை வெளிவந்தது. அதனால் வன்னியில் பல போராளிகள் வாசித்த கவிதைகளில் என் அம்மா கவிதையும் ஒன்றாகியது.
,

அம்மா
- வ்.ஐ.ச.ஜெயபாலன்
.
போர் நாட்களிலும் கதவடையா நம் 
காட்டுவழி வீட்டின் வனதேவதையே 
வாழிய அம்மா. 
உன் விரல் பற்றிக் குறு குறு நடந்து 
அன்றுநான் நாட்டிய விதைகள் 
வானளாவத் தோகை விரித்த 
முன்றிலில் நின்று எனை நினைத்தாயா 
தும்மினேன் அம்மா. 
அன்றி என்னை வடதுருவத்தில் 
மனைவியும் மைந்தரும் நினைந்திருப்பாரோ?
.
அம்மா 
அழிந்ததென்றிருந்த பச்சைப் புறாக்கள் 
நம் முற்றத்து மரங்களில் 
மீண்டு வந்து பாடுதாம் உண்மையா? 
தம்பி எழுதினான். 
வலியது அம்மா நம்மண். 
கொலை பாதகரின் வேட்டைக் கழுகுகள் 
வானில் ஒலித்த போதெலாம் 
உயிர் நடுங்கினையாம். 
நெடுநாளில்லை இக் கொடியவர் ஆட்டம்.
.
இருளர் சிறுமிகள் 
மேற்ககுத் தொடர்ச்சி மலையே அதிர 
நீர் விளையாடும் ஆர்ப்பாட்டத்தில் 
கன்னிமாங்கனி வாடையில் வந்த 
கரடிக் கடுவன் மிரண்டடிக்கின்ற 
கொடுங்கரை ஆற்றம் கரை வருகையிலே 
எங்கள் ஆற்றை எங்கள் காட்டை 
உன்னை நினைந்து உடைந்தேன் அம்மா.
.
என்னரும் தோழமைக் கவிஞன் புதுவை 
உன்னை வந்து பார்க்கலையாமே. 
போகட்டும் விடம்மா. 
அவனும் அவனது 
பாட்டுடைத் தலைவனும் மட்டுமல்ல 
உன்னைக் காக்க 
யானையின் மதநீர் உண்டு செழித்த நம் 
காடும் உளதே
.
*கொடுங்கரை ஆறு தமிழகம் கோயம்புத்தூர் மாவட்டதில் உள்ள சிற்றாறு

 

 

 

உன் பிறப்புச் சான்றிதழ்

உன் பெற்றோர் வாங்குவர்.

உன் இறப்புச் சான்றிதழ்

உனக்குப் பின்னால் இருப்பவர்

வாங்குவர்.

நீ என்ன வாங்குவாய்?

****

பகல்

வந்துபோனதற்கு

நட்சத்திரங்கள் அடையாளம்

இரவு

வந்து போனதற்கு

விடியலே அடையாளம்

நீ

வந்து போனதற்கு

என்ன அடையாளம்?

****

அகராதியில்

ஒரு புழுக்கூட இடம் பெற்றிருக்கும்

அதற்கு அர்த்தமும் இருக்கும்

நீ எதில் இடம்பெறுவாய்?

உனக்கு என்ன அர்த்தம்?

****

தன்னைக் கடப்பதற்கு

எந்த நதி ஓடம் கேட்கும்?

என்ன கிடைத்தால்

நீ உன்னைக் கடப்பாய்?

****

ஓர் எறும்பும் -

உனக்குத் தெரியும்

ஒருமுறைதான் சாகிறது

ஆனால் அதற்குள் வாழ்கிறது.

நீ எத்தனை முறை சாகிறாய்

ஒருமுறை கூட வாழாமல்?

****

தன்னைத் திறப்பதற்கு

எரிமலை எவரிடம் சாவி கேட்கும்?

உன்னைத் திறப்பதற்கு

உன்னிடமா... உலகத்திடமா?

எவ்விடம் சாவி?

****

ஒவ்வொரு இதழிலும்

ரோஜா இருப்பதால் ஒரு ரோஜாப் பூ உருவாகிறது.

ஒவ்வோர் அடியிலும்

உயரம் உழைப்பதால்

இமயம் நிமிர்கிறது.

****

நீ

ஒவ்வொரு நொடியிலும்

எதுவாக இருக்கிறாய்?

உன் வாழ்க்கை

எதுவாக இருக்கிறது?

- ஈரோடு தமிழன்பன்

http://www.kamadenu.in/news/poems/160-tea-poem-by-erode-thamizhanban.html?utm_source=site&utm_medium=category&utm_campaign=category

மீண்டுமொரு சங்க இலக்கியப் பாடலுடன் வாசகர்களைச் சந்திப்பதில் மிக்க மகிழ்ச்சி.  

பாடலுக்குச் செல்லும் முன் பாடல் அமைக்கப்பட்ட விதத்தைப் பற்றி ஆராய்வோம். இப்பாடல் பாலைத் திணையைச் சார்ந்தது.  

பாலை நிலப்பரப்பானது `முல்லையும் குறிஞ்சியும் திரிந்து வெம்மை உற்ற நிலம் (வறண்ட நிலம்)’; `பிரிதலும் பிரிதல் நிமித்தமும்’ பற்றிக் குறிப்பிடுவது. 

காதலரிடையே 'பிரிவும், பிரிதல் நிமித்தமும்' ஆக ஏற்படும் பெரும் துயரத்தையும் குறிப்பிடுவது பாலைத் திணையாகும்.

 குறுந்தொகைப் பாடல்  எண் - 27

 ஆசிரியர் - வெள்ளிவீதியார்

 திணை - பாலைத்திணை

 தலைவியின் கூற்று – பிரிவிடை ''ஆற்றாள்'' எனக் கவன்ற தோழிக்குக் கிழத்தி உரைத்தது.

 தலைவனுடன் கூடியிருந்த நாட்கள் மெல்ல மெல்ல நினைவில் மறைந்து, மனதில் துயரம் குடிகொண்டதோடு, பொருளீட்டச் சென்ற தலைவன் நெடுநாளாகியும் தன்னைக் காண வராததால் மேனியில் பசலை நோய் படர்ந்து தான் வருந்துவதாகத் தலைவி தோழியிடம் கூறுகிறாள்.

 ‘’கன்று முண்ணாது கலத்தினும் படாது

நல்லான் றீம்பா னிலத்துக் காஅங்

கெனக்கு மாகா தென்னைக்கு முதவாது  

பசலை யுணீஇயர் வேண்டும்

திதலை யல்குலென் மாமக் கவினே’’

கலம் – பால் கறக்கும் பாத்திரம்; நல் ஆன் – நல்ல பசு

தீம் பால் – சுவையான பால், உக்காங்கு – சிந்துதல்/விழுதல்

என்னைக்கும் – என் `ஐ`க்கும் – காதலன்

பசலை – மேனி வெளிறிய நிறத்துடன் தோற்றமளிப்பது

உணீ இயர் – தன்னை உட்கொள்ளும்; திதலை – தேமல்

அல்குல் – இடை (இவ்விடத்தில் பெண்களின் இடை என்று பொருள்படும்)

மாமை – மாந்தளிர் நிறம்; கவின் – அழகு 

பாடலின் பொருள்:

நல்ல பசுவின் காம்பிலிருந்து சுரக்கும் பாலானது, அதன் கன்றுக்கும் அளிக்கப்படாமல், பால் கறக்கும் பாத்திரத்திலும் நிரப்பப்படாமல், வெற்று நிலத்தில் வீணாக வடிந்து செல்வதைப் போல் – என் அழகிய கருமேனியானது வனப்புக் குறைந்து, இடையும் நிறம் வெளிறி, மேனி முழுவதும் மெல்ல மெல்ல பசலை படர்ந்து நிற்கிறது. இத்தகு என் அழகு எனக்கும் ஆகாமல் என் காதலனுக்கும் பயன்படாமல் அழிகிறது என்று வேதனையுடன் தன் பிரிவை எடுத்துரைக்கிறாள்.

“இப்படி கன்றும் உண்ணாது கலத்திலும் சேராத பாலைப் போன்றதே என் அழகும் இளமையும். என் அழகை அனுபவிக்க வேண்டிய தலைவன் இங்கு இல்லை, அவன் வரும் வரை இந்த அழகையும் இளமையையும் இப்படியே நிறுத்தி வைக்கவும் என்னால் இயலாது.

ஆதலால் வீணாக வழிந்தோடும் பாலை வெற்று நிலம் பருகுவது போல் எனக்கும் ஆகாது என்னவனுக்கும் உதவாத இந்த அழகை பசலை நோய் பருகிக் கொண்டிருக்கிறது”.

தள நண்பர்களின் கருத்துக்களும் விமர்சனங்களும் வரவேற்கப்படுகின்றன. 

ஏரிக்கரைப் பூங்காற்றே...
வானம் சிந்தாமல் மழையின் தூறல்கள்
தேகம் நனைந்தாலும் மனதில் சாரல்கள்
புரவியின் வேகமுடன் பரவிடும் நீரருவி
பறந்திடும் பரவசத்தில் விரைந்திடும் நீர்த்திவலை
வியப்பால் விழிவிரிய வனப்பால் மனம் நிறைய
தமிழ்ப்பால் வார்த்தையின்றி தவித்தேன் உனைரசிக்க
பாறை இடுக்ககளில் பனியின் துகள் சிதற
சீறும் அரவமென உன் சீற்றம் எழுந்து நிற்க
பொங்கு தமிழெனவே பொங்கி நீ நிமிர
திங்கள் உன் அழகால் தினமும் நாணி நிற்க
தாயாய் உனைக்கண்டேன் பேயாய் உனைக்கண்டேன்
வெஞ்சினத்தால் துடிதுடிக்கும் வீரப்பெண்ணாய் உனைக்கண்டேன்
காதலருக்கெல்லாம் நீ கண்ணுக்கு விருந்தானாய்
கவிஞருக்கெல்லாம் நீ கவிதைப் பொருளானாய்
கலைஞருக்கெல்லாம் நீ ஓவியக் கலையானாய்
கன்னியருக்கெல்லாம் நீ கனவுக்கு கருவானாய்
ஒரு நிமிடம்கூட நீ உறங்கிநாம் பார்த்ததில்லை
நீ உறங்கிட மறந்ததனால் நாம் ஒளியது இழந்ததில்லை
இவ் இயந்திர உலகத்தை இயக்கிடும் இறைவன் நீ
நிரந்தரமானவள் நீ வரம் தரும் தேவதை நீ
உன் புன்னகை வெண்புகையோ பொன்னகை வானவில்லோ
இந்த விந்தையை விளக்குதற்கு என் சிந்தையில் விளக்கமில்லை
தேவதை உன் எழிலை தேடி என் விழி சுமந்து
பூமழையே உன்னை புதுக்கவிதையில் சுவாசித்தேன்.

 

 

 

பின் தொடர்ந்து

வருகிறார்கள்

குடிநோயாளியை

ஒரு தாயோ

தங்கையோ

மனைவியோ

மகளோ

அடிப்பதற்கு

விரட்டுகிறான்

ஞானமற்ற பாதகன்.

சுவர் முட்டி நிற்கிறான்

குடிநோயாளி

குடத்துக்குள் தலை

மாட்டிய நாய்.

தப்பிக்க நினைத்து

ஓடுபவனை

விரட்டி களைத்து விட்டு விடுகிறது

மதுமிருகம்.

வாழ்க்கையிடம்

கற்றுக்கொள்பவன்

குடிநோயாளி...

வாழ்க்கைக்கு

கற்றுத்தருபவன் குடியற்ற

வாழ்க்கைக்காரன்.

நாடெங்கும் ரசாயன

அடிமைகள் நோய்மை நிறைந்த வீதியெங்கும் நீதியின் மனப்பிறழ்வு.

வெளியே கடை

உள்ளே வினை.

சண்டையிட்டு

ஜெயிக்க முடியாமல்

கடிப்பட்டு தப்பிக்க

வழியறியாமல் திகைத்து

நின்றபோது தெரிந்தது -

போத்தல் கரடியாக

உருவாகியிருந்தது.

எல்லா பாலினத்திலும்

உண்டு

குடிநோயாளியெனும்

நான்காம் பாலினம்.

கண்காணிப்பு

கேமராவுக்கு

மேல்

சட்டைப் பொத்தானை

அவள் கழற்றியபோது

ஆறாவது கோப்பை

அருந்தலின் சாகச

கொண்டாட்டமிது.

அவனுக்கு எதுவும்

தெரியாது

அவனை சட்டத்தின்

கண்கள்

விடாது துளைக்கும்.

அவனா இதைச்செய்தான்

அவனே திகைப்பூட்டும்

சகதியில்

ஞாபகத்தின் வேர்கள்

உயிரோடு இருந்தும்

மரத்து போயிருந்தன

எல்லோருக்கும் தெரியும்

உடல் ஒவ்வாமை

குடிநோய்க்காரனின்

வெறிக்கு இது நடந்து விட்டது

இருப்பினும்

மன்னிப்பில்லை.

சுவாசத்துக்குள்

அவனறியாமல்

பதுங்கிக்கொண்டு

நாள்

பார்த்துக்கொண்டிருந்தது -

மது எனும்

திரவக் காட்டேரி.

குடி குடியைக் கெடுக்கும்

குடிப்பழக்கம்

உடல்நலத்தையும் கெடுக்கும் பின் எதற்கு

விற்கிறார்கள்.

போதையில்

தடுமாறுகிறான்

சத்தமாக பேசி

நிதானத்திற்கு

திருப்புகிறார் தந்தை!

- இயக்குநர் சீனுராமசாமி

http://www.kamadenu.in/

 

 

 

எப்படி இழந்தோம்

என்பது தெரியாமலேயே

தொலைந்து போய்விட்டன

அந்த இனிய நாட்கள்.

கணக்கன் தோட்டத்து

உப்புநீரில் குளித்தால்

மேனி கருக்குமென்ற

அம்மாவின் அதட்டலுக்கு அஞ்சி

வியாபாரி தோட்டத்து

நன்னீர் கிணறு அதிர

குதித்தாடிய ஈர நாட்கள்...

ஓடைநீர் ஊற்றில் சிக்கிய

உறுமீனுக்காய்த் துள்ளி

விலாங்கு மீன் வேட்டைக்காரனாய்ப்

பீற்றிக்கொண்ட நாட்கள்...

கவட்டைக் கொம்பொடிய

நுங்கு மட்டை வண்டியுருட்டி

சக நண்பர்களுடன்

தோற்றும் ஜெயித்தும்

விளையாடிய நாட்கள்...

மொட்டுவிட்ட

தட்டாஞ்செடிகளில்

பிஞ்சுவிட்டுக் காய்க்கும்வரை

காத்துக் கிடந்து

நாவூறப் பறித்து

ருசித்த நாட்கள்...

நினைத்தாலே நினைவுகளில்

ஈரம் சுரக்கும்

பிள்ளைப் பிராய நாட்களை

தொலைத்துவிட்டு

*கைகளை விரித்தபடி

ஓடிவரும் குழந்தைகளை

வெறுமை பூசிய நாட்களால்

வாரியணைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம்

இப்போது!

- மு.செல்லா

http://www.kamadenu.in/

ஆபாசமென தமிழ்நாட்டு சஞ்சிகைகள் சில எனது “பாவைக் கூத்து” கவிதையை பிரசுரிக்க முடியாது என்றார்கள். தயவு செய்து இக்கவிதையை வாசித்து உங்கள் கருத்தை எழுதுங்கள்.பத்திரிகையாளர்கள் துணிச்சலுடன் பிரசுரிக்க விரும்பினால் பிரசுரியுங்கள்.

,
பாவைக் கூத்து
- வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன்
*
அம்ம வாழிய தோழி, 
யார் அவன் என்று வினாக்குறியானாய்
அறிந்திலையோடி?
*
வீட்டுக் காவல் மறந்து 
சந்து பொந்து மரங்களில் எல்லாம்
காலைத் தூக்கி நின்றாடி 
பெட்டை நாய்களுக்கு
மூத்திரக் குறுஞ்சேதி எழுதி அலையுமே
அந்த சீமை நாயின் பேர் இல்லத்து
வம்பனடி அவன். 
போயும் போயும் அவனையா கேட்டாய்?
*
பொம்மலாட்டப் பாவையைபோல்
ஒருவர் சொல்லுக்கு ஒருவர் ஆடிய
இனிய நம் நாட்கள் போய்விடும் தோழி.
உன் மழலை அவனை ஆட்டும் நாள் வரை
இனி அவனே உந்தன் பாவைக் கூத்தன்.
*
காலை தோறும் எண்திசை வானிலும்
ஒன்றே போன்ற சிறு வெண் கொக்குகள் 
ஆயிரம் ஆயிரம் பறக்க விடுகிற
கழிக் கரையோர புன்னை மரமினி 
என் துணை ஆகுக.
*
அறம் இல்லாது
ஒரே காதல் சேதியின் ஆயிரம் பிரதி
பலருக்கு அனுப்பும் கைபேசிக் கிளியே
அவனே உனக்குச் சாலவும் பொருத்தம் 
அப்பாலே போ.

ரூபன் சிவராஜா

கருவறை முடி

பிஞ்சுடலின் தசை திறந்து

சிதைத்திருக்கிறது

பாசிசப் பூமி புத்திரரின்

காமவெறி

ஆசிஃபா

நேற்றுவரை அவள்

நாடோடிகளின் செல்ல மகள்

குதூகலித்து

குதிரை மேய்த்துத் திரிந்தவள்

காடு மலை மேடுகளில்

சுதந்திரமாய்

காற்றோடு நடந்தவள்

இன்று அவள் என் மகள்

இனி அவள் உலகக் குழந்தை

எப்படித் துடித்திருப்பாள்

ஐயோ

மிருகங்கள்கூட அவளை

இப்படிக் குதறியிருக்காது

நேற்று நர்பயா

இன்று ஆசிஃபா

விறைத்த குறிகளில்

மதப்பாசிசத்தைக் காவித்திரிகிறது

காவிக்கூட்டம்

காமவெறியும்

பெண்ணுடலைக் கிழிக்கிறது

இனவெறியும்

மதவெறியும்

அதைத்தானே செய்கிறது

பெண்ணுடலைச் சிதைத்துப் புசித்துக்

கோரப்பசி தீர்க்கிறது

பூட்டிய கோயிலில்

நீ உயிர் துடித்த போது உன் குரல்

எவருக்கும் கேட்கவில்லை

பிரிந்த உன் உயிரிலிருந்து

முனகும் குரலொலி

உலகின் திசையெங்கும்

நீதிகோரி அதிர்கிறது

மகளே

உன்போன்ற பிஞ்சுகளையேனும்

காமவெறி காவுகொள்ளாதிருக்க

உன் ஆன்மக்குரல் காவலிருக்கும்

உன் குதிரைகளோடு

நீ உலவித்திரிந்த

காடு மலை மேடுகளில்

http://www.ponguthamil.com/shownewscontent.aspx?sectionid=9&contentid=22de1775-4fa3-4039-b58b-c956821ce737

 

 

 

உயரத் துடிக்கும்

முடவன் நான்.

அடிக்கு ஒருமுறை

வழுக்கியோ திறனின்றியோ

விழுகிறேன்.

எப்படியோ கை ஊன்றி

எழுந்து விடுகிறேன்

யார் தயவும் இல்லாமல்.

மீண்டும் விழுந்தால்

மாண்டுவிடாமல் எழ

மனதில் உறுதிகொண்டு.

ஒவ்வொரு முறையும் உறுதி

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்

குறைகிறது.

தத்தளிக்கும் என்னை

தூக்கிவிட்டு துயர் துடைக்கும்

தாயுள்ளம் எதிர்பார்க்கும்

தற்குறி இல்லை நான்.

விழுந்தவன் எழட்டும் என

வழி விட்டு

விலகிச் செல்லும்

பண்புகூட எவன் கேட்டான்.

வாழைப்பழ தோல் வழுக்கி

விழுந்தால்கூட

சிரிக்க சொல்லித்தானே

வளர்த்தார் இங்கு

எனவே

எள்ளி நகையாடும் குணம்கூட

இருந்து தொலைக்கட்டும்.

கிடைத்தான் ஒரு கழுதை என்று

ஏறி மிதிக்கும் இந்த

வக்கிரம் மட்டும்தான்

வலிக்கிறது!

http://www.kamadenu.in/news/poems/

உன் தோள் சாய ஆசைதான்......

அன்பே...

உன் தோள் சாய  நான்

தூங்காமல் கத்திருக்கிறேன்

தூக்கத்தில் மட்டும்தான்

நீ வருவயா?

நான் விழித்திருக்கும் நேரமெல்லாம்

நீ விழி மூடிக் கிடக்கிறாய்

நான் விழி மூடும் நேரமெல்லாம்

என் விழிகளுக்குள் நடக்கிறாய்

இருவரும் சேர்ந்தே விழிப்பதும்

சேர்ந்தே நடப்பதும் எப்போது?

பரஸ்பரம் பகிர்ந்து கொள்ளவும்

புரிந்து கொள்ளவும்

எம்மால் முடிகிறது

உடலுக்கு மட்டுமல்ல உணர்வுகள்

மனதுக்கும் உண்டு

முடிவே இல்லாத வாழ்வும்

பிரிவே இல்லாத உறவும்

என்றுமே இல்லை

இருந்தும்

ஏகாந்தத்தை ரசிப்பதுவும்

நேசிப்பை ருசிப்பதுவும்

எமக்குப் பழக்கமானவை

பொத்தி வைத்த தருணங்கள்

பூக்களாய் இதழ் விரிக்க

மயிலிறகாய் வருடும்

உன் நினைவுகளால் சிலிர்க்கிறேன்

கரை தொடும் அலையென

என் கனவில் மட்டும்

வாஞ்சையுடன் வருடும்

உன் பிரிவினில் உணர்கிறேன்

வாழ்வின் அர்த்தத்தை.