Login

Sukumaran · 12-23-2005, 01:23 PM

காந்தீயமும் இந்திய சுதந்திரப்போராட்டமும்

தெரடருகின்றேன்.. சாத்திரியார் தமதுஆதாரத்தை சில இணையத் தெரடுப்புக்கள்மூலம் தந்திருந்தார்.. அவர் கொடுத்த கருத்துக்களிலிருந்து சிலபந்திகளை எடுத்து அதனு}டு அவருக்கு பதில் எழுதியிருந்தேன்.. தற்போது எனது அறிவுக்கு எட்டிய காந்தீயப்போராட்டத்தையும் இந்திய சுதந்திரத்தையும்பற்றி ஏற்கெனவே கொடுத்த கருத்தை ஒழுங்காக வடிவமைத்து எனது கருத்துக்கு ஆதாரமாகக்கொடுக்கிறேன்.. அதை வாசித்தபின்னர் உங்கள் கருத்தை முன்வைக்கவும்..

The Gandhian generation

India's option for an entirely original path to obtaining swaraj (self-rule, sometimes translated as Home Rule or Independence) was due largely to Mahatma Gandhi, (Mahatma meaning Great Soul). A native of Gujarat who had been educated in the United Kingdom, he had been a timid lawyer with a modest practice. His legal career lasted a short time, since he immediately took to fighting for just causes on behalf of the Indian community in South Africa. Gandhi had accepted an invitation in 1893 to represent indentured Indian laborers in South Africa, where he stayed on for more than twenty years, lobbying against racial discrimination. Gandhi's battle was not only against basic discrimination and abusive labour treatment; it was in protest of suppressive police control akin to the Rowlatt Acts. After several months of non-violent protests and arrests of thousands of indentured laborers, the ruler of South Africa, Gen. Jan Smutts released all prisoners and repealed the oppressive legislation. A young, timid Indian was now blooded in the art of revolution, and well on course to Mahatma-hood. His victory in South Africa excited many Indians at home.
He returned to India in 1915, virtually a stranger to public life but fired with a patriotic vision of a new India. It should be noted, however, that Gandhi did not yet believe that political independence from the Empire was the solution to India's problems. Upon his return, he had candidly stated that if as a citizen of the Empire, he wanted freedom and protection, it would be wrong of him not to aid in the defense of the Empire during World War I.

A veteran Congressman and Indian leader Gopal Krishna Gokhale became Gandhi's mentor, and Gandhi traveled widely across the country for years, through different provinces, villages and cities, learning about India's cultures, the life of the vast majority of Indians, their difficulties and tribulations.

Gandhi's ideas and strategies of nonviolent civil disobedience initially appeared impractical to some Indians and veteran Congressmen. In Gandhi's own words, "civil disobedience is civil breach of unmoral statutory enactments," but as he viewed it, it had to be carried out nonviolently by withdrawing cooperation with the corrupt state. Gandhi's ability to inspire millions of common people was initiated when he used satyagraha during the anti-Rowlatt Act protests in Punjab.
In Champaran, Bihar, Gandhi took up the cause of desperately poor sharecroppers, landless farmers who were being forced to grow cash crops at the expense of crops which formed their food supply, and pay horrendously oppressive taxes. Neither were they sufficiently paid to buy food. By now, Gandhi had shed his European dress for self-woven khadi dhotis and shawls, This simple Gandhi instantly electrified millions of poor, common Indians. He was one of them, not a fancy, educated elitist Indian. His arrest by police caused major protests throughout the province and the British government was forced to release him, and grant the demands of Gandhi and the farmers of Bihar, which were the freedom to grow the crops of their choosing, exemption from taxation when hurt by famine or drought, and proper compensation for cash crops.
It was with his victory in Champaran, that Gandhi was lovingly accorded the title of Mahatma. It was given not by journalists or observers, but the very millions of people for whom he had come to fight.

In 1920, under Gandhi's leadership, the Congress was reorganized and given a new constitution, whose goal was Swaraj (independence). Membership in the party was opened to anyone prepared to pay a token fee, and a hierarchy of committees was established and made responsible for discipline and control over a hitherto amorphous and diffuse movement. The party was transformed from an elite organization to one of mass national appeal and participation.

Gandhi always stressed that the movement should not be directed against the British people, but the unjust system of foreign administration. British officers and leaders are human beings, emphasized Gandhi, and capable of the same mistakes of intolerance, racism and cruelty as the common Indian or any other human being. Punishment for these sins was God's task, and not the mission of the freedom movement. But the liberation of 350 million people from colonial and social tyranny definitely was.
During his first nationwide satyagraha, Gandhi urged the people to boycott British educational institutions, law courts, and products; to resign from government employment; to refuse to pay taxes; and to forsake British titles and honors. Although this came too late to influence the framing of the new Government of India Act of 1919, the magnitude of disorder resulting from the movement was unparalleled and presented a new challenge to foreign rule. Over 10 million people protested according to Gandhi's guidelines in all cities and thousands of towns and villages in every part of the country. But Gandhi made a tough decision and called off the campaign in 1922 because of an atrocious murder of policemen in Chauri Chaura by a mob of agitators. He was deeply distressed with the act, and the possibility that crowds of protestors would lose control like this in different parts of the country, causing the fight for national freedom to degenerate into a chaotic orgy of bloodshed, where Englishmen would be murdered by mobs, and the British forces would retaliate against innocent civilians. He felt Indians needed more discipline and had to understand that they were not out to punish the British, but to expose the cruelty and evil behind their discrimination and tyranny. As much as liberating India, he hoped to reform the British, see them as friends and break the back of racism and colonialism across the world.

He was imprisoned in 1922 for six years, but served only two. On his release from prison, he set up the Sabarmati Ashram in Ahmedabad, on the banks of river Sabarmati, established the newspaper Young India, and inaugurated a series of reforms aimed at the socially disadvantaged within Hindu society - the rural poor, and the untouchables.

Emerging leaders within the Congress --Jawaharlal Nehru, Vallabhbhai Patel, Subhash Chandra Bose, and others-- championed Gandhi's leadership in articulating nationalist aspirations. The Indian political spectrum was further broadened in the mid-1920s by the emergence of both moderate and militant parties, such as the Swaraj Party, Hindu Mahasabha, Communist Party of India and the Rashtriya Swayemsevak Sangh. Regional political organizations also continued to represent the interests of non-Brahmans in Madras, Mahars in Maharashtra, and Sikhs in Punjab.

Sukumaran · 12-23-2005, 01:27 PM

காந்தீயமும் இந்திய சுதந்திரப்போராட்டமும்

[b]Dandi March and the civil disobedience movement

Following the rejection of the recommendations of the Simon Commission by Indians, an all-party conference was held at Bombay in May 1928. The conference appointed a drafting committee under Motilal Nehru to draw up a constitution for India. The Calcutta session of the Indian National Congress asked the British government to accord dominion status to India by December 1929, or a countrywide civil disobedience movement would be launched. The Indian National Congress, at its historic Lahore session in December 1929, under the presidency of Jawaharlal Nehru, adopted a resolution to gain complete independence from the British. It authorised the Working Committee to launch a civil disobedience movement throughout the country. It was decided that 26 January 1930 should be observed all over India as the Purna Swaraj (complete independence) Day. Many Indian political parties and Indian revolutionaries of a wide spectrum united to observe the day with honor and pride.
Gandhi emerged from his long seclusion by undertaking his most famous campaign, a march of about 400 kilometers from his commune in Ahmedabad to Dandi, on the coast of Gujarat between 12 March and 6 April 1930. The march is usually known as the Dandi March or the Salt Satyagraha. At Dandi, in protest against British taxes on salt, he and thousands of followers broke the law by making their own salt from sea water.
In April 1930 there were violent police-crowd clashes in Calcutta. Approximately over 100,000 people were imprisoned in the course of the Civil disobedience movement (1930-31). While Gandhi was in jail, the first Round Table Conference was held in London in November 1930, without representation from the Indian National Congress. The ban upon the Congress was removed because of economic hardships caused by the satyagraha. Gandhi, along with other members of the Congress Working Committee, was released from prison in January 1931.

In March of 1931, the Gandhi-Irwin Pact was signed, and the government agreed to set all political prisoners free. In return, Gandhi agreed to discontinue the civil disobedience movement and participate as the sole representative of the Congress in the second Round Table Conference, which was held in London in September 1931. However, the conference ended in failure in December 1931. Gandhi returned to India and decided to resume the civil disobedience movement in January 1932.
For the next few years, the Congress and the government were locked in conflict and negotiations until what became the Government of India Act of 1935 could be hammered out. By then, the rift between the Congress and the Muslim League had become unbridgeable as each pointed the finger at the other acrimoniously. The Muslim League disputed the claim of the Congress to represent all people of India, while the Congress disputed the Muslim League's claim to voice the aspirations of all Muslims.

Sukumaran · 12-23-2005, 01:30 PM

காந்தீயமும் இந்திய சுதந்திரப்போராட்டமும்

Revolutionary activities
[b]Bhagat Singh
As voices inside and outside the Congress became more strident, the British appointed a commission in 1927, under Sir John Simon, to recommend further measures in the constitutional devolution of power. The British failure to appoint an Indian member to the commission outraged the Congress and others, and, as a result, they boycotted it throughout India, carrying placards inscribed "Simon, Go Back."
In Lahore, Lala Lajpat Rai and Pandit Madan Mohan Malaviya protested to the commission in open about their displeasure. Thousands joined in the silent demonstration. Police troops charged the demonstration, and Lala Lajpatrai was hit with a lathi (bamboo stick) on the head several times by an officer Scott. He succumbed to the injuries.

Bhagat Singh, a young marxist from Punjab, vowed to take revenge and with the help of Chandrashekhar Azad, Rajguru and Sukhadev, plotted to kill Scott. Instead of Scott, however, he killed a junior officer named Mr. Sanders. This is widely thought to be a case of mistaken identity, yet the issue is not completely clear as, according to folklore, the story goes that they couldn't find Scott and killed Sanders instead.
The British, under the Defense of India Act, gave more power to the police to arrest persons to stop processions with suspicious movements and actions. The act brought in the council was defeated by one vote. Even then it was to be passed in the form of an ordinance in the "interest of the public." Bhagat Singh volunteered to throw a bomb in the central assembly where the act was to be passed. It was a carefully laid out plot, not to cause death or injury, but to draw the attention of the government. It was agreed that Bhagat Singh and Batukeshwar Dutt would court arrest after throwing the bomb.

On 8 April 1929, at Delhi Central Assembly, Singh and Dutt threw handouts, exploded a bomb in the corridor, and courted arrest after shouting the slogan "Inquilab Zindabad!" (Long Live, Revolution!). Bhagat Singh thought the court would be an ideal place to get publicity for the cause of freedom, and did not disown the crime. He was found guilty, and was hanged on 23 March 1931.

Sukumaran · 12-23-2005, 01:34 PM

காந்தீயமும் இந்திய சுதந்திரப்போராட்டமும்

Revolutionary activities in Bengal
[b]Surya Sen 
Surya Sen, a revolutionary from the Chittagong district of Bengal (now in Bangladesh), was the president of Indian National Congress in the district. By 1923, he had established revolutionary cells under the Jugantor (New Age) party. Aided by Purnendu Dastidar, Kalpana Dutt and Pritilata Waddedar, Surya Sen organized guerrilla raids on British targets. His group successfully raided offices of Assam-Bengal railways in Chittagong. The Chittagong Armoury Raid took place on 18 April 1930, when the revolutionaries under the leadership of Surya Sen attacked the British Armory in Chittagong. However, the attack was thwarted by the British soldiers and police.

On 23 September 1932, Surya Sen masterminded an successful attack on the European Club in Chittagong, which bore the notorious sign Dogs and Indians not allowed. However, Pritilata Waddedar, the leader of the group leading the attack was surrounded and committed suicide to avoid capture. After spending years in hiding, Surya Sen was captured on 17 February 1933. He was later tried and sentenced to death. Members of Jugantor party made a futile attempt to rescue him. Surya Sen was hanged on 8 January 1934 in Chittagong Jail.

Sukumaran · 12-23-2005, 01:36 PM

காந்தீயமும் இந்திய சுதந்திரப்போராட்டமும்

[b]Elections and the Lahore resolution
The Government of India Act 1935, the voluminous and final constitutional effort at governing British India, articulated three major goals: establishing a loose federal structure, achieving provincial autonomy, and safeguarding minority interests through separate electorates. The federal provisions, intended to unite princely states and British India at the center, were not implemented because of ambiguities in safeguarding the existing privileges of princes. In February 1937, however, provincial autonomy became a reality when elections were held; the Congress emerged as the dominant party with a clear majority in five provinces and held an upper hand in two, while the Muslim League performed poorly.

In 1939, the Viceroy Lord Linlithgow declared India's entrance into World War II without consulting provincial governments. In protest, the Congress asked all of its elected representatives to resign from the government. Jinnah, the president of the Muslim League, persuaded participants at the annual Muslim League session at Lahore in 1940 to adopt what later came to be known as the Lahore Resolution, demanding the division of India into two separate sovereign states, one Muslim, the other Hindu; sometimes refered as Two Nation Theory. Although the idea of Pakistan had been introduced as early as 1930, very few had responded to it. However, the volatile political climate and hostilities between the Hindus and Muslims transformed the idea of Pakistan into a stronger demand.

Sukumaran · 12-23-2005, 01:37 PM

காந்தீயமும் இந்திய சுதந்திரப்போராட்டமும்

The climax: war and Quit India
Indians throughout the country were divided over World War II, as the British had unilaterally and without consulting the elected representatives of Indians, entered India into the war. Some wanted to support the British, especially through the Battle of Britain, hoping for independence eventually through this backing during the U.K.'s most critical life-death struggle. Others were enraged by the British disregard for Indian intelligence and civil rights, and were unsympathetic to the travails of the British people, which they saw as rightful revenge for the enslavement of Indians.

In a climate of frustration, anger and other tumultuous emotions, arose two epochal movements that form the climax of the 100-year struggle for freedom of 350 million Indians.

Sukumaran · 12-23-2005, 01:39 PM

காந்தீயமும் இந்திய சுதந்திரப்போராட்டமும்

The Indian National Army
[b]Subhash Chandra Bose & Indian National Army 

The arbitrary entry of India into the war was strongly opposed by Subhash Chandra Bose, who had been elected President of the Congress twice, in 1937 and 1939. After lobbying against participation in the war, he resigned from Congress in 1939 and started a new party, the All India Forward Bloc. He was placed under house arrest, but escaped in 1941. He surfaced in Germany, and enlisted German and Japanese help to fight the British in India.

In 1943, he travelled to Japan from Germany on board German and Japanese submarines. In Japan, he helped organize the Indian National Army (INA) and set up a government-in-exile. During the war, the Andaman and Nicobar islands came under INA control, and Bose renamed them Shahid (Martyr) and Swaraj (Independence). The INA engaged British troops in northeastern India, hoping to liberate Indian territories under colonial rule. But the poorly equipped soldiers fighting in dense jungle and with little real support from the Japanese died by the thousands. Their die-hard courage, patriotism and spirit could not overcome the disastrous odds, and the INA's efforts ended with the surrender of Japan in 1945. It is agreed by many that Subhash Chandra Bose was killed in an air crash in August 1945. But his death is still controversial.
The Congress Party, which had not supported Bose's use of violence, embraced the INA martyrs and surviving soldiers as heroes. The Congress set up a special fund to take care of the survivors and the families of the soldiers who lost their lives or were seriously wounded.
To this day, Subhas Bose's daring and courage are an awe-inspiring example for newer generations of Indians, and the INA soldiers are treated in equal regard and honor to the men who fought with Mahatma Gandhi, albeit the use of violence.

narathar · 12-23-2005, 01:39 PM

சுகுமாரன்,
உமக்கு சில கேள்விகள்,

தமிழ்த்தலைவர்கள் செல்வனாயகம் முதல் அமிர்தலிங்கம் வரை காந்திய வழியில் போராடி எதனைப் பெற்றுத் தந்துள்ளனர். நீர் உமது கருத்தாக இப்பொழுது என்னத்தைச் சொல்ல வருகிறீர்.என்பதை வெளிப்படயாக எழுதவவும்.காந்திய வழியில் ஊர்வலாமாகச் சென்ற யாழ்த் துணை வேந்தர் முதலானோர் எவ்வாறு இராணுவத்தால் அடிது விரட்டப்பட்டனர் என்பது எல்லாரும் அறிந்த இன்றும் நிதர்சனமான செய்தி.

உமக்கு ஏற்கனவே பல இணைப்புக்களை வழங்கி விட்டேன்,எவ்வாறு வெள்ளயருக்கு வசதியான சமரசப் போக்குடய காந்தியை வெள்ளயர் இந்தியாவின் தந்தை ஆக்கினர் என்பதை.இன்று இந்தியாவிலேயே சரித்திர ஆசிரியர்கள் இவ்வாறு வெள்ளயராலும், அவர் தம் அடிவருடிகளாலும் எழுதப் பட்ட இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வரலாற்றை ஆதாரங்களுடன் திருத்தி எழுதி இருந்தனர்.முக்கியமாக அன்றய பிரித்தானியப் பாராளுமன்றத்தில் தாம் இந்தியாவில் இருந்து வெளியேறுவதற்கான பிருத்தானிய பிரதமரின் பேச்சையும் அங்கு நடை பெற்ற விவாதத்தின் தமிழ் மொழி பெயர்ப்பையும் போட்டிருந்தேன்.

அதற்குப் பதில் அழிகாமல் இப்போது திருப்பியும் வரலாற்றுப் பொய்களை இங்கே இட்டு உள்ளீர்.உமது நோக்கம் தான் என்ன?

ஒரு பொய்யைத் திருப்பித் திருப்பி எழுதுவதால் அது மெய் ஆகி விடுமா?

Sukumaran · 12-23-2005, 01:42 PM

காந்தீயமும் இந்திய சுதந்திரப்போராட்டமும் 

Quit India

The Quit India Movement (Bharat Chhodo Andolan) was the final call, the definitive organized movement of civil disobedience for immediate independence of India from British rule issued by Mahatma Gandhi on August 8, 1942, made famous by his slogan Do or Die. Unlike the previous two Gandhi-led revolts, Quit India was more controversial (as it was in the middle of World War II), and specifically designed to obtain the exit of the British from Indian shores.
The Congress Party had earlier taken the initiative upon the outbreak of war to support the British, but were rebuffed when they asked for independence in return. On July 14, 1942, the Indian National Congress passed a resolution demanding complete independence from the United Kingdom. The draft proposed that if the British did not accede to the demands, a massive Civil Disobedience would be launched. However, it was an extremely controversial decision. The Congress had lesser success in rallying other political forces under a single flag and mast.

On August 8, 1942 the Quit India resolution was passed at the Bombay session of the All India Congress Committee (AICC). At Gowalia Tank, Mumbai Gandhi urged Indians to follow a non-violent civil disobedience. Gandhi told the masses to act as an independent nation and not to follow the orders of the British. The British, already alarmed by the advance of the Japanese army to the India/Burma border, responded the next day by imprisoning Gandhi at the Aga Khan Palace in Pune. The Congress Party's Working Committee, or national leadership was arrested all together and imprisoned at the Ahmednagar Fort. They also banned the party altogether. Large scale protests and demonstrations were held all over the country. Workers remained absent en masse and strikes were called. However, not all the demonstrations were peaceful. Bombs exploded, government buildings were set on fire, electricity was cut and transport and communication lines were severed.
The British swiftly responded by mass detentions. A total over 100,000 arrests were made nationwide, mass fines were levied, bombs were air-dropped and demonstrators were subjected to public flogging.

The entire Congress leadership was cut-off from the rest of the world for over three years. Gandhi's wife Kasturba Gandhi died and personal secretary Mahadev Desai died in a short space of months, and Gandhi's own health was failing. Despite this, Gandhi went on protest 21-day fasts and maintained a superhuman resolve to continous resistance. Although the British released Gandhi on account of his failing health in 1944, Gandhi kept up the resistance, demanding the complete release of the Congress leadership.

The war had sapped a lot of the economic, political and military life-blood of the Empire, but the powerful Indian resistance had shattered the spirit and will of the British government, and had made it clear that after the war, even a greater, larger movement would be launched and would succeed, as no excuse or distraction fom the issue would remain. In addition, the British people and the British Army seemed unwilling to back a policy of repression in India and other parts of the Empire even as their own country lay shattered by the war's ravages. The writing was on the wall, and freedom only a matter of time.

By early 1946, all political prisoners had been released, and the British openly adopted a political dialogue with the Indian National Congress for the eventual independence of India. On August 15, 1947, India won freedom.

Sukumaran · 12-23-2005, 01:44 PM

காந்தீயமும் இந்திய சுதந்திரப்போராட்டமும்

[size=18][b]Independence, 1947 to 1950
History of Independent India & Political Integration of India
World War II not only changed the map of the world, it also helped mature British public opinion on India.
The Labour Party's election victory in 1945 helped reassess the merits of the traditional policies. While the British was negotiating to transfer power to India, the Muslim League renewed its demand for the formation of Pakistan. Jinnah was opposed to sharing power with the Indian National Congress, he declared 16 August 1946 as Direct Action Day, which brought communal rioting in many places in the north. Over 5,000 people were killed, mostly Hindus. On 3 June 1947, Viscount Lord Louis Mountbatten, the last British Viceroy, announced plans for partition of the British Indian Empire into secular India, and Muslim Pakistan, which itself was divided into east and west wings on either side of India.
At midnight, on August 15, 1947, amidst ecstatic shouting of "Jai Hind" (Victory to India), India became an independent nation, with its first prime minister Jawaharlal Nehru delivering his famous speech on India's tryst with destiny. Gandhi did not support the idea of partition of India, so he did not participate in the celebration of Indian Independence. He spent the day fasting and praying in Kolkata. Concurrently, the Muslim northwest and northeast of British India were separated into the nation of Pakistan. Violent clashes between Hindus, Muslims, and Sikhs followed this partition. The area of Kashmir in the far north of the subcontinent quickly became a source of controversy that erupted into the First Indo-Pakistani War which lasted from 1947 to 1949.

Both India and Pakistan were Dominions within the Empire, granted full autonomy, with the King-Emperor crowned as King and Head of State of both India and Pakistan, and the Governor General as the King's representative. Prime Minister Nehru and Deputy Prime Minister Sardar Vallabhbhai Patel invited Lord Mountbatten to continue as Governor General of India. He was replaced in June 1948, by Chakravarti Rajgopalachari, a veteran Congress leader. Mohammed Ali Jinnah took charge as Pakistan's Governor General, and Liaquat Ali Khan became the Muslim state's Prime Minister. The Constituent Assemblies of both Dominions would serve as their respective legislative bodies.
One man rose to the challenges faced by the tumultuous birth of a gigantic nation like no other: Sardar Vallabhbhai Patel.
As India's Home Minister, Sardar Patel was the leader of all-out efforts to stop communal violence; caring and rehabilitation for the 10 million Hindu and Sikh refugees pouring in from Pakistan.

As Minister for the States, Patel had the awesome responsibility of welding 565 princely states, not parts of the India that would become free on August 15, 1947, leaving it half its natural size of today. Patel nevertheless managed by ingenious velvet glove and fist diplomacy to obtain the accession of 562 states, appealing to the patriotism of the kings and if necessary, pointing out the insurmountable and rising threat of the people's thirst for democracy and a united nation to live in. Patel also established democratic governments to rule those states while the Constitution was being prepared.
Sardar Patel however, had to use force to obtain the accession of Hyderabad state. Its Muslim ruler was holding out, and even threatening to accede to Pakistan. Its 85% Hindu majority population was being oppressed, entirely shunt out of political participation, and a Muslim terrorist group propping the ruler up, called the Razakars, attacked towns and villages in India. The growing danger to India's stability, security and future by Hyderabad's oppressive monarchy could not be tolerated, and Indian forces were sent in by Patel to liberate it in May of 1948. The state of Junagadh in Gujarat was similarly liberated, after its Muslim nawab acceeded to Pakistan despite a formidable geographical separation from it, and an 80% Hindu majority population.

India's Constituent Assembly, under its President Dr. Rajendra Prasad and Chairman of the Drafting Committee B.R. Ambedkar, began the work of drafting the Constitution. On January 26, 1949, the work was officially completed and on January 26, 1950, the Republic of India was declared. Dr. Rajendra Prasad was elected by the Constituent Assembly to be the first President of India, taking over from Governor General Rajgopalachari. India thus officially severed its ties with the monarchy, but opted to remain in the successor to the British Empire, the Commonwealth of Nations.

But before the full culmination of the sacrifices of a generation of Indians, terrible tragedies had occurred. Mahatma Gandhi was assassinated on January 30, 1948, by a Hindu fanatic who held him responsible for partition. The whole nation trembled in shock, and literally millions of people poured out in Delhi to follow Gandhi's funeral caravan. Fond eulogies poured in from men like Albert Einstein and U.S. President Harry Truman, and even the mighty British nation, the beaten adversary of this frail old man, joined in grieving and genuine sorrow. On December 25, 1950, Sardar Vallabhbhai Patel, the Iron Man of India, the strongest Congress leader and Gandhi's loyal lieutenant died of a heart attack. Patel had suffered his first heart attack within a month of Gandhi's passing, as the bottled-up grief over the Mahatma's passing exploded and nearly killed him. Sardar Patel's most enduring contributions had come just after independence.
The India which stepped into the latter half of the 20th century, free and sovereign, did not include Goa, until it was liberated from Portuguese control in 1961, and Pondicherry, which the French ceded in 1953-54.
In 1952, India held its first democratic general elections, with a turnout of voters exceeding 62%, making it in practice the world's largest democracy.

Sukumaran · 12-23-2005, 01:50 PM

அண்ணா நாரதரே.. உங்களுடைய தொடுப்பை பொறுமையாக வாசித்து நீங்கள் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பொறுமையாகப்பதிலளித்திருந்தேன்.. அதை நான் ஒருபொழுதும் பொய்யென்ற சொல்லவில்லை..

தற்போது எனது கருத்துக்களுக்கான ஆதாரத்தை முன்வைத்திருக்கிறேன்.. ஆகையால் தயைசெய்து எனது கருத்துக்கான ஆதாரத்தை கருத்திலெடுத்து வாசித்து நான் முரணாக எழுதியிருந்தால் சுட்டிக்காட்டுங்கள்..

narathar Wrote:சுகுமாரன்,
உமக்கு சில கேள்விகள்,

தமிழ்த்தலைவர்கள் செல்வனாயகம் முதல் அமிர்தலிங்கம் வரை காந்திய வழியில் போராடி எதனைப் பெற்றுத் தந்துள்ளனர். நீர் உமது கருத்தாக இப்பொழுது என்னத்தைச் சொல்ல வருகிறீர்.என்பதை வெளிப்படயாக எழுதவவும்.காந்திய வழியில் ஊர்வலாமாகச் சென்ற யாழ்த் துணை வேந்தர் முதலானோர் எவ்வாறு இராணுவத்தால் அடிது விரட்டப்பட்டனர் என்பது எல்லாரும் அறிந்த இன்றும் நிதர்சனமான செய்தி.

உமக்கு ஏற்கனவே பல இணைப்புக்களை வழங்கி விட்டேன்,எவ்வாறு வெள்ளயருக்கு வசதியான சமரசப் போக்குடய காந்தியை வெள்ளயர் இந்தியாவின் தந்தை ஆக்கினர் என்பதை.இன்று இந்தியாவிலேயே சரித்திர ஆசிரியர்கள் இவ்வாறு வெள்ளயராலும், அவர் தம் அடிவருடிகளாலும் எழுதப் பட்ட இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வரலாற்றை ஆதாரங்களுடன் திருத்தி எழுதி இருந்தனர்.முக்கியமாக அன்றய பிரித்தானியப் பாராளுமன்றத்தில் தாம் இந்தியாவில் இருந்து வெளியேறுவதற்கான பிருத்தானிய பிரதமரின் பேச்சையும் அங்கு நடை பெற்ற விவாதத்தின் தமிழ் மொழி பெயர்ப்பையும் போட்டிருந்தேன்.

அதற்குப் பதில் அழிகாமல் இப்போது திருப்பியும் வரலாற்றுப் பொய்களை இங்கே இட்டு உள்ளீர்.உமது நோக்கம் தான் என்ன?

ஒரு பொய்யைத் திருப்பித் திருப்பி எழுதுவதால் அது மெய் ஆகி விடுமா?

Sukumaran · 12-23-2005, 02:03 PM

narathar Wrote:சுகுமாரன்,
உமக்கு சில கேள்விகள்,

தமிழ்த்தலைவர்கள் செல்வனாயகம் முதல் அமிர்தலிங்கம் வரை காந்திய வழியில் போராடி எதனைப் பெற்றுத் தந்துள்ளனர். நீர் உமது கருத்தாக இப்பொழுது என்னத்தைச் சொல்ல வருகிறீர்.என்பதை வெளிப்படயாக எழுதவவும்.காந்திய வழியில் ஊர்வலாமாகச் சென்ற யாழ்த் துணை வேந்தர் முதலானோர் எவ்வாறு இராணுவத்தால் அடிது விரட்டப்பட்டனர் என்பது எல்லாரும் அறிந்த இன்றும் நிதர்சனமான செய்தி.

உமக்கு ஏற்கனவே பல இணைப்புக்களை வழங்கி விட்டேன்,எவ்வாறு வெள்ளயருக்கு வசதியான சமரசப் போக்குடய காந்தியை வெள்ளயர் இந்தியாவின் தந்தை ஆக்கினர் என்பதை.இன்று இந்தியாவிலேயே சரித்திர ஆசிரியர்கள் இவ்வாறு வெள்ளயராலும், அவர் தம் அடிவருடிகளாலும் எழுதப் பட்ட இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வரலாற்றை ஆதாரங்களுடன் திருத்தி எழுதி இருந்தனர்.முக்கியமாக அன்றய பிரித்தானியப் பாராளுமன்றத்தில் தாம் இந்தியாவில் இருந்து வெளியேறுவதற்கான பிருத்தானிய பிரதமரின் பேச்சையும் அங்கு நடை பெற்ற விவாதத்தின் தமிழ் மொழி பெயர்ப்பையும் போட்டிருந்தேன்.

அதற்குப் பதில் அழிகாமல் இப்போது திருப்பியும் வரலாற்றுப் பொய்களை இங்கே இட்டு உள்ளீர்.உமது நோக்கம் தான் என்ன?

ஒரு பொய்யைத் திருப்பித் திருப்பி எழுதுவதால் அது மெய் ஆகி விடுமா?

அண்ணா நாரதரே.. நீங்கள் மேலே எழுதிய கருத்துக்கு தக்க பதில் எனது தொடுப்புக்களில் இருக்கின்றது.. முழுவதையும் அவதாகமாக வாசித்து அறிந்துகொள்ளவும்..

kirubans · 12-23-2005, 02:26 PM

காந்தீயத்தைப் பற்றி கள உறுப்பினர்கள் மட்டும்தானா அறியவேண்டும்? விருந்தினர்கள் அறியக்கூடாதா?

அது சரி. தமிழீழத்தில் காந்தீய வழியில் போராடிக் களைத்துத்தானே, வன்முறைப் போராட்டம் ஆரம்பித்தது. தொடங்கியவர்கள் காந்தீயத்தைப் பற்றி நன்கு அறிந்து அதன் பிரயோகம் தமிழரின் போராட்டத்திற்குச் சரிவராது என்று விட்டுவிட்டனர்.

இந்த வேளயில் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் காந்தீயத்தின் பங்கை ஆராய்ந்து என்ன பிரயோசனம்? முனைவர் பட்டத்திற்குப் படிப்பவர்களுக்கு உதவும், பலரும் இதனை எழுதியே முனைவர்களாகி இருப்பார்கள்.

Sukumaran · 12-23-2005, 02:34 PM

அண்ணா.. வரலாற்றுப்பொய்கள் என்ற உங்கள் கருத்துக்கே வருகின்றேன்..

இந்திய சுதந்திர போராட்டத்தின்போது கொல்லப்பட்டவர்களின்தொகை 20 ஆயிரத்துக்கும் அதிகமா என்று கேட்டிருந்தேன்.. நீங்கள் பதிலளிக்கவில்லை..

இந்திய சுதந்திர போராட்டத்தின்போது கொல்லப்பட்ட சாதாரண பிரஜைகளின் தொகை 70 ஆயிரத்துக்கும் அதிகமா என்று கேட்டெழுதியிருந்தேன் நீங்கள் பதிலளிக்கவல்லை..

இந்திய சுதந்திர போராட்டத்தின்போது உடலடஊனமுற்றவர்களின் தொகை 3 இலட்சத்திற்கும் அதிகமா என்று கேட்டெழுதியிருந்தேன் நீங்கள் பதிலளிக்கவில்லை..

இந்திய சுதந்திர போராட்டத்தின்போது அழித்தொழிக்கப்பட்ட சொததுக்களின் தெகை 50 பில்லியன் டொலருக்கு அதிகமா என்று கேள்வியெழுப்பியிருந்தேன்.. அதற்கும் நீங்கள் பதிலளிக்கவில்லை..

நான் எழுதிய வரலாற்றுப்பொய்பற்றியதே இங்கு விவாதம்.. மறந்துவிடாதீர்கள்..

எனது கருத்துக்கு ஆதாரமாக..
எந்தவிதமான பாரிய உயிரிழப்புக்களோ.. சொத்திழப்புக்ளோ அல்லாது சுதந்திரம்பெற்று வீறுநடைபோடும் ஆசிய உபகண்ணம் இந்தியா சாட்சி..

Sukumaran · 12-23-2005, 02:45 PM

kirubans Wrote:காந்தீயத்தைப் பற்றி கள உறுப்பினர்கள் மட்டும்தானா அறியவேண்டும்? விருந்தினர்கள் அறியக்கூடாதா?

அது சரி. தமிழீழத்தில் காந்தீய வழியில் போராடிக் களைத்துத்தானே, வன்முறைப் போராட்டம் ஆரம்பித்தது. தொடங்கியவர்கள் காந்தீயத்தைப் பற்றி நன்கு அறிந்து அதன் பிரயோகம் தமிழரின் போராட்டத்திற்குச் சரிவராது என்று விட்டுவிட்டனர்.

இந்த வேளயில் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் காந்தீயத்தின் பங்கை ஆராய்ந்து என்ன பிரயோசனம்? முனைவர் பட்டத்திற்குப் படிப்பவர்களுக்கு உதவும், பலரும் இதனை எழுதியே முனைவர்களாகி இருப்பார்கள்.

அண்ணா.. எனது அறிவுக்கு எட்டியவரை நீங்கள் சொல்லுவதுபோல உங்களது அரசியல்வாதிகள் ஆயுதப்போராட்டத்துக்கு ஆதரவு தெரிவித்தது கிடையாது..

அவர்கள் தீர்க்கதிரிசிகள்.. ஆதலால்தான் அவர்கள் ஆயுதப்போராட்டத்துக்கு ஆதரவு வழங்கவில்லை..

Thala · 12-23-2005, 02:54 PM

Sukumaran Wrote:அண்ணா.. எனது அறிவுக்கு எட்டியவரை நீங்கள் சொல்லுவதுபோல உங்களது அரசியல்வாதிகள் ஆயுதப்போராட்டத்துக்கு ஆதரவு தெரிவித்தது கிடையாது..

அவர்கள் தீர்க்கதிரிசிகள்.. ஆதலால்தான் அவர்கள் ஆயுதப்போராட்டத்துக்கு ஆதரவு வழங்கவில்லை..

சிரிப்புத்தான் வரூது....! அதுகாரணம் எண்டு கனவுகாணாதீர்... ஆயுதப் போராட்டத்தால் அவர்களுக்கு எந்த ஆதாயமும் கிட்டாது வருமானம் படுத்துடும் அதுதான் காரணம்... அடக்குமுறையால் பதில் சொல்பவனுக்கு அடித்துதான் பதில் சொல்லணும்.. அப்பதான் விளங்கும்.. அப்பதான் பேச்சுவார்த்தை வேண்டும் எண்டு வந்து நிப்பான் இல்லாட்டா செல்வாவின் ஒப்பந்தம் போல கிளித்துதான் எறிவார்கள்....

அடி உதவுறபோல அண்ணன் ,தம்பி கூட உதவமாட்டான்...

தூயவன் · 12-23-2005, 02:55 PM

Sukumaran Wrote:அண்ணா.. எனது அறிவுக்கு எட்டியவரை நீங்கள் சொல்லுவதுபோல உங்களது அரசியல்வாதிகள் ஆயுதப்போராட்டத்துக்கு ஆதரவு தெரிவித்தது கிடையாது..

அவர்கள் தீர்க்கதிரிசிகள்.. ஆதலால்தான் அவர்கள் ஆயுதப்போராட்டத்துக்கு ஆதரவு வழங்கவில்லை..

தீர்க்கதரிசிகள் கிடையாது கண்ணா!
பணம் சுறுட்டிகள். ஜேஆர் நவரட்ணராஜா(?) வைப்பார்த்து தன் பிள்ளைக்கு பல்கலைக்கழகத்தில் "சீட்" எடுப்பதற்காக வாசலில் தவம் இருந்தவர் என்று சொல்லும்போது வாயை மூடிக் கொண்டு தானே இருந்தவர்.

அவ்வாறே அல்பிரட் துரையப்பா அரசாங்கத்திடம் காசு வாங்கி அலையும் துரோகி என்று அடையாளப்படுத்தி விட்டு, கடைசியில் அந்தத் துரோகத்தை தானே அமிர்தலிங்கம் செய்தவர்?

வேணுமென்றால் பணம் சுறுட்டுவதில் தீர்க்கதரிசிகள் என்று சொல்லுங்கள் :wink: <img src='http://www.yarl.com/forum/style_emoticons/default/laugh.gif' border='0' valign='absmiddle' alt='laugh.gif'>

Vasampu · 12-23-2005, 03:22 PM

Sukumaran wrote: 
அண்ணா.. எனது அறிவுக்கு எட்டியவரை நீங்கள் சொல்லுவதுபோல உங்களது அரசியல்வாதிகள் ஆயுதப்போராட்டத்துக்கு ஆதரவு தெரிவித்தது கிடையாது..
அவர்கள் தீர்க்கதிரிசிகள்.. ஆதலால்தான் அவர்கள் ஆயுதப்போராட்டத்துக்கு ஆதரவு வழங்கவில்லை..

ஆரம்பத்திலிருந்த தமிழ் அரசியல்வாதிகள் சாத்வீகமாகவும் அகிம்சை முலமும் தம் போராட்டத்தை நடாத்தினார்கள். பின்பு வந்தவர்கள் தம்மையும் தமது குடும்பத்தினரையும் பாதுகாத்துக் கொண்டு தமது மேடைப் பேச்சுக்கள் மூலம் தமிழ் இளைஞர்கள் மத்தியில் ஆயுதப் போராட்டவிதையை ஊன்றிவிட்டவர்கள். இப்போதுள்ளவர்கள் வெறும் பொம்லாட்டப் பொம்மை அரசியல் வாதிகளே.

தூயவன் · 12-23-2005, 03:34 PM

Vasampu Wrote:ஆரம்பத்திலிருந்த தமிழ் அரசியல்வாதிகள் சாத்வீகமாகவும் அகிம்சை முலமும் தம் போராட்டத்தை நடாத்தினார்கள். பின்பு வந்தவர்கள் தம்மையும் தமது குடும்பத்தினரையும் பாதுகாத்துக் கொண்டு தமது மேடைப் பேச்சுக்கள் மூலம் தமிழ் இளைஞர்கள் மத்தியில் ஆயுதப் போராட்டவிதையை ஊன்றிவிட்டவர்கள். இப்போதுள்ளவர்கள் வெறும் பொம்லாட்டப் பொம்மை அரசியல் வாதிகளே.

இடைநிலையில் வந்தவர்கள் அப்போது சமூகத்தில் நடந்த அரசாங்கத்துக்கெதினான மனப்பான்மையை தங்களுக்கு சார்பாக ஆக்க முயன்றார்கள்.
நீங்கள் சொல்லுவது போல இப்போது சிலர் பொம்மைகள் தான். அரசாங்கத்தின் தமிழ்மொழிப் பேச்சாளராக நம்ம டக்*ஸ் சிறப்பிக்கின்றாரே :wink: <img src='http://www.yarl.com/forum/style_emoticons/default/laugh.gif' border='0' valign='absmiddle' alt='laugh.gif'>

Eelavan · 12-23-2005, 05:04 PM

சுகுமாரன் மற்றும்வசம்பு

நீங்கள் கூறுவது மிகவும் சரி

இலங்கை சுதந்திரம் பெற்ற காலத்தில் தமிழர்களுக்குத் தலைவர்களாக இருந்தவர்களைப் பற்றி நிறைய விமர்சனங்கள் உண்டு என்றாலும் நீங்கள் சொல்லும் அவர்கள் அகிம்சையில் நம்பிக்கையுள்ளவர்கள் என்ற கருத்தை ஏற்றுக்கொள்கிறேன்.அவர்களது போராட்டம் லங்கை இனவாத அரசால் எப்படி எதிர்கொள்ளப்பட்டது என்று படித்திருக்கிறீர்களா

தந்தை செல்வா முதலான தலைவர்கள் காலைமுகத்திடலில் சத்தியாக்கிரகப் போராட்டம் நடத்தியபோது சிங்கள அரசு குண்டர்களையும்காவல்துறையையும் ஏவிவிட்டு அவர்களைத் தாக்கியது.

இரத்தக் காயங்களுடன் அவர்கள் பாராளுமன்றம் போனபோது சிங்கள இனவாதத் தலைவர்கள் தமிழ்த் தலைவர்களுடைய காயங்களை விழுப்புண்கள் என்று எள்ளி நகையாடினார்கள்.

இப்போது உங்களிடமொரு கேள்வி.காந்தி மீது இந்தியாவில் வெள்ளையர்கள் ஒரு சிறு துரும்பையாவது எடுத்துப் போட்டிருப்பார்களா.காந்திமீது சிறு இரத்தக் காயம் ஏற்பட்டதை உங்களால் ஆதாரத்துடன் கூற முடியுமா இல்லை.ஏனென்றால் காந்தியின் போராட்டத்தைப் பொறுத்தளவில் ஆங்கிலேய அரசு கனவான் தனமாக நடந்துகொண்டது.(இதை நான் படித்ததன் அடிப்படையில் எழுதுகிறேன் தவறாக இருந்தால் குறிப்பிடுங்கள்)

அவ்வப்போது சத்தியாக்கிரகத்தில் ஈடுபட்டவர்கள் தாக்கப்பட்ட போதும் காந்தி மீது சிறு கீறல் கூட விழாமல் நடந்துகொண்டார்கள்.ஆனால் சிங்கள அரசு அப்படி நடக்கவில்லை.

தங்களுக்கு முன்பிருந்த தமிழ்த்தலைவர்கள் காட்டுமிராண்டித்தனமாக தாக்கப்பட்டதைத் தொடர்ந்து பின்னால் வந்த இளைஞர்கள் ஆயுதப் போராட்டத்தை தெரிவு செய்தார்கள்.

அதேபோன்று ஈழப்போராட்டமும் எடுத்த எடுப்பில் தனிநாடு என்ற கோரிக்கையை முன்வைக்கவில்லை.அரசியல் யாப்புச் சீர்திருத்தத்திலிருந்து சமஷ்டி,கூடாட்சி என்று பல்வேறு கோரிக்கைகளின் தோல்வியைத் தொடர்ந்து ஈழமே இறுதித்தீர்வு என்ற நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டது.

காந்தீய வழியில் எனக்கு மரியாதை உண்டு ஆனால் அது இலங்கையில் செல்லுபடியாகும் என்ற நம்பிக்கையில்லை

Login
Username:
Password:	Lost Password?
	Remember me