சமாதானப் பொறியும், வட அயர்லாந்து தரும் பாடமும்.

[narathar]

சமாதானப் பொறியும், வட அயர்லாந்து தரும் பாடமும்.

கிழே இணைத்திருப்பது The Longest War: Northern Ireland and the IRA
by Kevin. J. Kelley (1988)
என்னும் நூலில் இருந்து சில முக்கியமான பாகங்கள் .
பிருத்தானிய படைகள் வட அயர்லாந்தில் கைக்கொண்ட வெற்றிகரமான உபாயங்களை இவை வெளிக்கொணருகின்றன.
இன்று இந்த சமாதானம் என்று சொல்லப்படுகின்ற காலத்தில் நாம் எதிர் நோக்கும் பல சம்பவங்கள், அமெரிக்க மற்றும் பிருத்தானிய இராணுவ கொள்கைவகுப்பாளரினால் உபாயங்களாக பயிற்றுவிக்கப்படுகின்றன.இவ் இராணுவ உபாயங்கள் எவ்வாறு சிறிலன்கா இராணுவத்தால் நடைமுறைப்படுத்தப்படுகின்றன என்பதையும் ,முடிவில் அவை எவ்வகையான மாற்றத்தை உண்டுபண்ணக் கூடியவை என்பதையும் இது கோடிட்டுக்காட்டுகிறது.
தமிழில் இதை மொழிபெயர்க்கக் கூடியவர்கள் இதை மொழிபெயர்ப்பது பரந்துபட்ட முறையில் இந்த சமாதனப் பொறி பற்றிய புரிதலை அறிய உதவும்.

It should not be imagined that Rees had been duped into allowing the Provos to play these roles, or that the British Government was dismayed by the lRA's policing activities. On the contrary, there is good reason to believe that Whitehall and Stormont Castle wanted to encourage exactly these kinds of developments For the British, the most important of all short-term aims in the North was to an end to the fighting. This had now been accomplished, at least temporarilm. a at the relatively modest cost of opening a few incident centres. A cessation attacks on soldiers, police and militiamen was also the primary goal of the second leg in Britain’s Iong-term strategy - ‘normalization’.


This objective, an accompaniment to ‘criminalization’, had been initially cited by Rees in his speech to the Commons in April 1974. In it, the North Ireland Secretary had spoken of the Labour government’s desire to reinstitute ‘normal policing’ in the Six Counties. The British army would soon play a secondary, hack-up role to the R.U.C. , Rees explained. in order to promote more of a ‘law-and-order’ and less of a ‘war time’ atmosphere in the province ‘Normalization’ in this sense thus dovetailed nicely with ‘criminalization’. 0ne prong of the strategy depicted the IRA as a criminal conspiracy, while another sought to convince onlookers that this ‘cops and robbers’ problem was gradual being rectified by the legitimate civil authorities in the province. This whole package was tied neatly together by a third complement in Britain’s master plan for winning the war ‘Ulsterization’, a process that will be discussed later.


The February 1975 truce was a boost for ‘normalization’ as far as the Labour Government was concerned. If an R.U.C. officer could now walk the streets central Belfast or Derry without a powerful and well-grounded fear of being shot then that was surely a long stride toward ‘normal policing’. In addition, the IRA had shown that while it could not be defeated militarily, perhaps it could wooed into curtailing its violence. The incident centres were not too great a price to pay if they eventually led the Provos to become more ‘political’ and less ‘military’. Similarly, allowing the IRA to act as a ghetto police force did n necessarily contradict British plans, and might conceivably prove to be a positive development. It would be particularly beneficial, for example, should the Provos methods of enforcing their version of the law cause frictions in their communities or should some volunteers decide to ‘go straight’ as a result of their new duties Indeed, the Officials taunted the Provos in this regard by referring to the throughout the truce as the ‘R.U.P.’ the Royal Ulster Provos.


The British Government had also agreed to the truce because it was pressing ahead at this time with its Constitutional Convention initiative. Wilson and Rees thought that the loyalist U.U.U.C. politicians might behave somewhat more reasonably in their talks with the S.D.L.P. and Alliance Party without bombs going off in the background. For a more negative reason, Britain entered into a bilateral cease-fire with the IRA out of a desire to squelch ‘troops out’ agitation in the Labour Party rank and file and among a few MPs. It would be much easier to keep the army in the North as long as soldiers were not being shot or blown up, just as it would be to Wilson’s political advantage to prevent further bombings in Britain itself. Finally, and not unimportantly from the British perspective, far more army and police resources could be directed toward intelligence-gathering while the war was in remission. Raids and searches were largely discontinued in response to IRA demands, but surveillance and surreptitious operations were expanded now that the ghettoes were less of a no-go zone. So successful was the British intelligence offensive during the truce that the Provos would later admit they came very close to defeat as a result of police and army penetration of the IRA network.
The incident centres also provided a vehicle for putting Eire Nua into practice, at least in an experimental and localized way. This consideration was certainly central to the overall IRA decision to seek a pause in the war. Most compelling of all the factors, however, was a hint or maybe even a hedged promise, from the British that they would withdraw the army from the North lithe Constitutional Convention failed to produce a political settlement. The Provos say they were told exactly this during their discussions with British officials, but of course they cannot prove it. The Wilson administration denied ever having made such a statement, even indirectly. There are, however, strong indications that something very much like that offer was put on the table by Rees’s representatives during secret talks with the Provos. As William Arlow, one of the go-betweens in IRA-British Government contacts following the Feakle meeting. said in May 1975: 'I have reason to believe that the British government has given a firm commitment to the IRA that they will withdraw the army from Northern Ireland.’

http://cain.ulst.ac.uk/events/truce/kelley88.htm

[narathar]

James McIlwaine, a member of the U.D.R.’s Belfast city battalion from 1974 to 1977, was another militiaman who did not confine his anti-nationalist activities to his Regimental work. McIlwaine received an eight-year prison term in 1979 for his involvement with a loyalist group known as the ‘Shankill butchers’. Eight of these crazed sectarian killers got a total of42 life sentences for macabre torture slayings between November 1975 and February 1977. They were said to have killed at least 19 Catholics. often in the most hideous manner such as battering people to death or slowly strangling them in a specially-equipped torture chamber. Victims were usually finished off with meat cleaver or axes thus earning the group its title.


Collusion between the state’s counter-insurgency forces and loyalist death squads was also strongly implied in a pamphlet released by the U.D.A. and U.V.F. in 1979. This document said that of 142 ‘loyalist’ prisoners then serving terms in the special category status compound at Long Kesh, 73 were at one time or another members of the 'security forces’. These 73 convicted ‘loyalists’ were veterans, in other words, of the British army,

‘We really overstepped the bounds then,’ admits a Provo activist six years later. ‘The people were turning against us as they had never done before and we finally realized that other methods had to be found for dealing with criminals and for working out political differences.’ The IRA also concedes now, that the feud coincided perfectly with British efforts to depict the fighting in the North as a gangland murder spree. The criminalization strategy was advanced significantly as British propagandists pointed to the killings of young children and described the violence as a vendetta between two ‘crime families’.

[narathar]

Nineteen years later ITV broadcast a First Tuesday documentary which shed light on ‘the worst atrocity of the troubles’. The bombings, which were carried out by loyalists based at Portadown, had been executed with ‘military precision’. The Dublin bombs had exploded within 90 seconds of each other and were of a sophisticated design and make-up that was thought to be beyond the loyalists’ then capabilities. First Tuesday presented evidence which suggested that the loyalist paramilitaries were ‘being run’ by a secret British Army ‘special duties team’ who were then called 4 Field Survey Troop - adopting the name of a seemingly harmless Royal Engineers unit as cover - and later 14th Intelligence. During their TV programme First Tuesday broadcast a statement from a former soldier of 4 Field Survey Troop, who said: ‘We were a specialist unit with training in surveillance and anti-surveillance, silent weapons, breaking and entering. We were also trained in weapons for sabotage with explosives and assassination. We also crossed the Irish border with explosives to booby-trap arms dumps and for other missions.’ [52]http://www.troopsoutmovement.com/oliversarmychap11.htm

This early attempt to run counter gangs in Belfast did not prove very effective. Unsurprisingly, the ‘turned’ IRA men were mainly concerned with their own interests and safety and they were often found to be unreliable by their British masters. The Military Reconnaissance Force’s main task was to combine ‘intelligence gathering’ with ‘aggressive patrolling’. This involving the SAS, often in civilian clothe, taking part in assassinations and undercover operations against the IRA.

[narathar]

அயர்லாந்து மக்களின் போராட்டத்தில் இருந்து பார்வையும் சிலபதிவுகளும்


" இந்த உலகில் அநீதியும் அடிமைத்தனமும் இருக்கும்வரை சுதந்திரத்தை இழந்து வாழும் மக்கள் இருக்கும்வரை விடுதலைப் போராட்டங்களும் இருக்கத்தான் செய்யும். இது தவிர்க்கமுடியாத வரலாற்று நியதி."

தமிழீழத் தேசியத்தலைவர் திரு வே.பிரபாகரன்.

தமிழ் மக்களைப்போல் தொன்மையான பாரம்பரியத்தை கொண்ட அயர்லாந்து மக்கள் பலநூற்றாண்டுகளாக அன்னியரால் ஆளப்பட்ட இனமாக வாழ்ந்து வந்தனர். கிறீஸ்து சகாப்தத்தின் முன்பே பண்பான சமூகமாக விளங்கிய புராதன அயர்லாந்து வாசிகளுடன் கெல்ரிக் மக்களின் வருகையும் சேர்ந்து அயர்லாந்தின் மலர்வு ஆரம்பமாகின்றது. இவர்கள் கிரேக்கர்இ ரோமர் என்போரில் இருந்து வேறுபட்டவர். இதனைத் தொடர்ந்து கிறீஸ்தவத்தின் வருகையும் கி.பி 5 ஆம் நூற்றாண்டில் கிறீஸ்தவத்தை பரப்பிய பற்றிக் சுவாமிகளது செயல்பாடுகளும் அயர்லாந்தின் தனித்துவத்திற்கு மெருகேற்றின. பற்றிக் சுவாமிகள் கிறீஸ்தவத்துடன் கெல்ரிக் பண்பாட்டையும் கலந்து அமைதிகண்டார். அயர்லாந்து முழுவதும் தாபிக்கப்பட்ட கீறீஸ்தவ மடங்கள் கல்வி நிலையங்களையும்இ தொழில் பட்டறைகளையும் கொண்டு விளங்கின. இவற்றை அடுத்து கிராமங்கள் உருவாகின. அயர்லாந்து ஞானிகளதும் சான்றோர்களதும் மண்ணாக மலர்ந்தது.

இந்த அமைதியான நிலையில் வைக்கிங்ஸ் என்னும் மறவர்களின் (ஸ்கண்டிநேவியாவில் இருந்து) வருகை பெரும்பாதிப்புக்களை கொண்டுவந்தது இவர்கள் இருநூறு ஆண்டுகளாக கிறீஸ்தவ மடங்களை கொள்ளையடித்தனர். இது அயர்லாந்து மக்கள் வாழ்விலும் கட்டிட அமைப்பிலும் மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியது இருந்தபோதும் பத்தாம் நூற்றாண்டில் வைக்கிங்ஸ் அயர்லாந்தில் நிரந்தர குடியேற்றங்களை ஏற்படத்தினர். இவர்களது கப்பல் ஓட்டும் ஆற்றலும்இ கப்பல் கட்டும் ஆற்றலும் அயர்லாந்திற்கு புதிய வலுவைக் கொடுத்தது. காலகதியில் வைக்கிங்ஸ்சும் அயர்லாந்து மக்களாகினர்.

அடுத்த அலையாக வேல்ஸ் நாட்டில் இருந்த அங்கிளிக்கன்ஸ் என்போரும் பிரான்சில் இருந்து நோமன்ஸ் என்போரும் அயர்லாந்துக்குள் புகுந்தனர். அயர்லாந்தின் ஒரு பகுதியான லென்ஸ்ரர் நாட்டின் மன்னன் உள்நாட்டின் பிரச்சனையை தீர்பதற்காக பிரான்சில் இரந்து நோமன்ஸ் மற்றும் வேல்ஸ்நாட்டில் இருந்து அங்கிளிக்கன்ஸ் என்போரை அழைத்தான். முடிவில் ஓரு அங்கிளிக்கன் நோமன் லென்ஸ்ரரின் மன்னனான். இதனால் சஞ்சலம் அடைந்த ஆங்கில மன்னன் இரண்டாம் ஹென்றி வின்ஸ்டர் ஒப்பந்தம் மூலம் அயர்லாந்து முழுமைக்கும் பெரிய அரசனானான்.
16 ஆம் நூற்றாண்டில் முதலாவது எலிசபெத் மகாராணியாரின் ஆட்சியில் அயர்லாந்து கத்தோலிக்க மக்களை புரட்டஸ்தாந்து நம்பிக்கைக்கு மாற்றுவதில் ஆங்கிலேயர் ஆணித்தரமாக நின்றனர். மாற்றத்தை மறுத்தவர்களின் நிலங்கள் அபகரிக்கப்பட்டு புதிதாக குடியேறிய ஸ்கொட்டிஸ் மக்களுக்கு வழங்கப்பட்டது. இவற்றிற்கு எதிரான அயர்லாந்து மக்களின் கலகங்கள் யாவும் குறம்வெல் என்பவனின் தலைமையில் பெரும் பலம் கொண்டு அடக்கப்பட்டது. ஆயிரக்கணக்கில் அயர்லாந்து மக்கள் கொன்று குவிக்கப்பட்டனர்.

இருந்தபோதும் 18 ஆம் நூற்றாண்டின் முடிவில் இருந்து பிரித்தானிய ஆதிக்கத்திற்கு எதிரான கிளர்ச்சிகள் வடிவம்பெறத்தொடங்கன. 1798 இலும் 1803 லும் இடம்பெற்ற கிளர்ச்சிகளின் விளைவாக அயர்லாந்தவர் என்ற புதிய தேசிய உணர்வு ஒன்று பிறந்தது. ஆயுதப்போராட்டங்களுடன் அரசியல் இயக்கங்களும் பிறப்பெடுத்தன. இந்த எதிர்ப்புக்கள் யாவுமே பிளைத்துப்போக அயர்லாந்து மீதான ஆங்கிலேயரின் ஆதிக்கம் மேலும் இறுக்கம் பெற்றன.

இந்த நிலையில் 1840 இல் ஏற்பட்ட பெரும் பஞ்சம் அயர்லாந்து மக்களை பெரும் அழிவுக்கு உட்படுத்தியது. ஆயிரக்கணக்கில் சிறார்களும் பெண்களும் ஆண்களும் பட்டினியால் மடிந்தனர். வசதி படைத்தோர் லட்சக்கணக்கில் அமெரிக்காவிற்கு குடியேறினர். இருந்த போதும் இந்த கொடிய பட்டினிச்சாவு அயர்லாந்து மக்களின் கலாச்சார உணர்வுக்கும் தன்னம்பிக்கைக்கும் தூபம் இட்டன. நீண்டகாலமாக எதிர்பார்க்கப்பட்ட எழுச்சி 1916 இல் இடம்பெற்றது. ஈஸ்ரர் புரட்சி என வரலாற்றில் அழைக்கப்படும் இந்தக் கிளர்ச்சி இராணுவ பார்வையில் பிழையான நேரம் என்பர். ஆயுதப்பற்றாக்குறை (டேவிட்டுக்கும் கொலியாத்துக்கும் உள்ள விகிதாசாரம்) உள்ளக முரண்பாடு யேர்மணியில் இருந்து எதிர்பார்கப்பட்ட உதவிகள் கிடைக்காமை யாவும் சேர்ந்து இதைப் படு தோல்விக்கு இட்டுச்சென்றது. இருந்தபோதும் இதில் பங்கு கொண்டோரின் தியாகங்களும்இ மாவீரமும் வீரமரணங்களும் அயர்லாந்து மக்களிடையே சுதந்திரத் தீயை ஏற்றிவிட்டது. இரத்தம் தோய்ந்த சுதந்திரப்போராட்டத்திற்கான விதைகளை விதைத்தது என்பர்.
ஈஸ்ரர் திங்கள் ஏப்பிரல் 24 1916 ஆம் ஆண்டு ஆயுதபாணிகளாக 1000 முதல் 1500 வரையிலான அயர்லாந்து ஆன்களும் பெண்களும் அயர்லாந்து மீதான பிரித்தானியரின் ஆட்சிக்கு முடிவுகட்டி 32 மாவட்டங்களைக் கொண்ட லென்ஸ்ரர், ன்ஸ்ரர், அல்ஸ்ரர், கொனொற் ஆகிய மாநிலங்களைக் கொண்ட அயர்லாந்தில் பூரண சுதந்திரம் கொண்ட குடியரசை நிறுவும் இறுதிநோக்குடன் டப்ளின் நகரை முற்றுகையிட்டனர். இதற்கு பற்றிக் பியேர்ஸ் யேம்ஸ் கொனொலி என்போர் தலைமைதாங்கினர். இந்த முயற்சி வெற்றிஅளிக்காது எனத்தெரிந்திருந்தும் அவர்கள் போராடி மாண்டனர். ஏன்?. இந்தப் புரட்சிக்கு அவர்களை இட்டுச்சென்ற காரணிகள் மிகச் சிக்கலானவை. சோன் ஓ போலெயின் (Sean o' Faolain) என்னும் அயர்லாந்து எழுத்தாளர் இதனை ஒரு வரலாற்று முரண்பாட்டுச்சிக்கல் என வர்ணிக்கின்றார். அழிவிலும் தோல்வியிலும் முடிந்தபோதும்இ அந்த எழுச்சியின்போது மக்கள் ஆதரவு கொடுக்காதபோதும் அவர்கள் மரணம் அவர்களை தேசத்தின் மாவீரர்களாக்கியது. பிரித்தானியர்களால் இன்றுவரை இதனை விளங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. அயர்லாந்து மக்களின் அபிலாசைகளை அவர்களது குணாம்சங்களை பிரித்தானியர் பிழையாக விளங்கிக்கொண்டதே இதற்கு காரணம் என இவர் கூறுகின்றார். ஆங்கிலத்தைப் பேசி அவர்கள் பழக்கவளக்கங்களைத் தழுவி அவர்களைப்போல் சிந்திக்கும் அயர்லாந்தின் உயர்ந்தோர் குழாம் இதில் பங்குகொள்ளவில்லை. மாறாக தங்கள் நிலத்தை வாழ்வை இழந்த மண்ணின் மைந்தர்களே இதில்பங்கேற்றனர்.

அயர்லாந்து குடியரசின் தற்காலிக அரசிற்கான 1916 ஆம் ஆண்டுப் பிரகடனம்.
ஈஸ்ரர் திங்கள் ஏப்பிரல் 24, 1916 மதியம் 12 மணி 4 நிமிடங்கள் ஒரு சடிதியான நிசப்தம் ஓ கோனல் வீதியில் அமைந்திருந்த பெரிய தபால் அலுவலக கட்டிட படிகளில் நின்றவாறு சுதந்திர அயர்லாந்திற்கான வரலாற்றுப் புகழ்பெற்ற பிரகடனத்தை இந்தப் புரட்சிக்குத் தலைமைதாங்கிய பற்றிக் பியேர்ஸ் வெளஹயிட்டார்.

" அயர்லாந்தின் உடைமைக்கும் அதனது தலைவிதிகளை நிர்ணயிக்கும் தடைகள் அற்ற ஆணைக்கும் இறைமைக்கும் பிரிக்கப்படமுடியாத அயர்லாந்தின் உரிமை அந்தமக்களுக்கே உண்டு என்பதை நாம் பிரகடனப்படுத்துகின்றோம். அந்த உரிமையை நீண்ட காலமாக அபகரித்த அன்னிய மக்களினதும் அன்னிய அரசாங்கத்தினதும் செயல்பாடுகள் அழித்துவிடவில்லைஇ ஒருகாலமும் அழித்துவிடவும் முடியாது. அயர்லாந்து மக்களை அழித்தொழிப்பதன் மு~லமே அந்த உரிமையையும் அழிக்கலாம்"
மரணத்தில் இருந்தே வாழ்வு ஊற்றெடுக்கின்றது; நாட்டுப்பற்றுக் கொண்ட ஆண்களதும்இ பெண்களதும் கல்லறைகளில் இருந்தே வாழும் தேசங்கள் ஊற்றெடுக்கின்றன என முழங்கிய பற்றிக் பியேர்ஸ் குடும்பத்திற்கு ஒரு தனிமனிதன் எப்படியோ அப்படியே மனுக்குலத்திற்கு ஒரு பிறிதான தேசமும். தனிமனிதனின் ஆத்மபலத்தை உள்வாங்கும் ஒரு குடும்பமே பூரணமான குடும்பமாகும். அதேபோல் பிறிது பிறிதான தேசங்களின் இருப்புக்கள் புனிதமாகக் கொள்ளப்படும் ஒரு உலகமே பூரணமான உலகமாகும் என்ற யேம்ஸ் கொனொலி உட்பட எழுவர் இப்பிரகடனத்தில் கைச்சாத்திட்டனர்இ இதற்காக பற்றிக் பியேர்ஸ் இயேம்ஸ் கொனொலி மற்றும் பன்னிருவர் இராணுவ சட்டத்தின் கீழ் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டனர். பற்றிக் பியேஸ் மே மாதம் 3 ஆம் திகதி 1916 ஆம் ஆண்டு அதிகாலை 3.30 மணியில் சுட்டு கொல்லப்பட்டார். குற்றவாளிக் கூண்டில் இருந்து மரணத்துக்கு முகம் கொடுத்த வேளையிலும் பியேஸ் தன்னை தண்டித்தோரைப் பார்த்து "நாங்கள் தோற்றது போல் உள்ளது. நாங்கள் தோற்கவில்லை. போராட மறுப்பது தோற்தாகும். போராடுவது என்பது வெற்றியாகும். எனக்கூறினான்." பிரிபுபட்ட அயர்லாந்து அயர்லாந்தின் சுதந்திரப்போராட்டத்தின் விளைவாக அயர்லாந்து துண்டாடப்பட்டது. 26 மாவட்டங்களைக் கொண்ட தெற்குப் பகுதி சுஹல சுதந்திரத்தைப் பெற 6 மாவட்டங்களைக்கொண்ட வடபகுதி பிரித்தானியாவின் பிரதேசமாக்கப்பட்டது அயர்லாந்தின் போராட்டத்தில் மைக்கல் கொலின்ஸ்சும் ஈமொன் டி வலராவும்

ஈமொன் டி வலெறா (1882...1975) 93 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார்இ இவரது சகாவான மைக்கல் கொலின்ஸ் (1890...1922) 32 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார். முன்னவர் பழுத்த வயதில் இயற்கை மரணத்தை தழுவ இபின்னவர் அவரின் சகாக்களால் படுகொலை செய்யப்பட்டார். டி வலராவின் ஆணையை ஏற்று பிரித்தானியாவுடன் கொலின்ஸ் பேச்சுவார்த்தையில் ஏடுபட்டு 1921 இல் டப்ளினை தலைநகராகக் கொண்ட அயர்லாந்திற்கு டொமினியன் அந்தஸ்து கிடைத்தது. இதற்கு ஆதரவாகவும் எதிராகவும் சுதந்திரத்திற்கு போராடியோர் பிளவு பட்டனர். முடிவில் மைக்கல் கொலின்ஸ் தன் உயிரையே கொடுத்தார். சுதந்திர அயர்லாந்தின் பிரதமராகவும் ஜனாதிபதியுமாக இருந்த டி வலெரா கொலின்ஸ்சுஹன் வீழ்ச்சிக்கு காரணம் என்ற கருத்துக்கள் அண்மைக்கால ஆய்வுகளில் தொனிப்பதைக் காணலாம். ரிம் பற் கூகன் (Tim Pat Coogan) இதில் குறிப்பிடத்தக்கவர். 1916 இல் இடம்பெற்ற எழுச்சியை தொடர்ந்து தொடர்ச்சியாக இடம்பெற்ற அயர்லாந்து சுதந்திர போராட்டத்தின் இரு பெரும் காவிய நாயகர்கள் இவர்கள் எனலாம்.

அயர்லாந்து தேசம் எப்படி அமையவேண்டும் எனக் கனவுகண்ட டி வலெறா
"நாங்கள் விரும்பும் இலட்சிய அயர்லாந்தின் மக்கள் மண்ணில் நல்லவண்ணம் வாழ்வதற்காக மாத்திரமே பொருட்செல்வத்தை மதிப்பர்இ இவர்கள் குறைந்த வசதிகளுடன் திருப்திகொண்டு தமது ஓய்வு நேரத்தை உயர்வான சிந்தனைகளுக்கு அர்ப்பணிப்பர். தேசத்தின் நாட்டுப்புறங்கள் கலகலப்பான குடிமனைகளையும்இ அதன் வயல்களிலும் கிராமங்களிலும் குத்தல்இ இடித்தல் கொழித்தல் புடைத்தலென படைப்போசையின் ஒலியும்இ குறும்பான சிறுவர்களின் குதூகலமும் உடற்பலம் மிக்க வாலிபரின் போட்டிகளும் வனிதையரின் சிரிப்பொலியும்இ நெருப்பு புகையும் அடுப்பங்கரை முதுமையின் அழகு கொட்டும் ஞானத்தின் அரங்காகவும் இருக்கும் எனக் கூறுகின்றார்.

டி வலெறா கூறும் உயர்ந்த சிந்தனைகளுள் மொழி முதல் இடத்தைப் பெறுகின்றது. (அவர் குறிக்கும் மொழி தொன்மையும்இசெம்மையும் கொண்ட அயர்லாந்தின் ஹேலிக் மொழியாகும்) எமக்கு எமது மொழிக்கு ஈடாக வேறு எந்த மொழியும் இல்லை. இது எங்களுடையதுஇ எங்களுக்கு மாத்திரமே. இது வெறும் குறியீட்டிற்கு அப்பாற்பட்டது. இது எமது தேசியத்தின் மிக முக்கியமான உறுப்பாகும். ஆயிரம்இ ஆயிரம் ஆண்டு காலமாக எமது மூதாதையினரின் சிந்தனைகளில் இது செப்பனிடப்பட்டது. அவர்களின் சிந்தனைகளும் இஅனுபவங்களும் இந்த மொழியில்தான் பாதுகாக்கப் பட்டுள்ளது. அயர்லாந்தில் இன்றுபேசப்படும் இந்த மொழி எமது மூதாதையர் பேசிய மொழியே. மூவாயிரம் ஆண்டுகால எமது வரலாற்றின் வாகனமாக விளங்கும் இந்த மொழி மதிப்பீடுகளுக்கு அப்பாற்பட்டதாகும். ஆழமான அனுபவ ஞானங்களையும் வாழ்வுபற்றிய பார்வையில் கிறி'ஸ்தவ ஆத்மானுபவங்களையும் சுமந்து நிற்கும் ஒரு தத்துவத்தின் வெளஹப்பாடே எமது மொழி. இதனை இழப்பது என்பதை வெறும் கனவாகக் காண்பதுகூட தாங்கமுடியாததாகும். இதனை விட்டுப் பிரிவது என்பது எம்மில் இருந்து ஒரு பெரும் பாகத்தை இழப்பது போலாகும். எமது பாரம்பரியத்தின் திறவுகோலை இழப்பது போலாகும். மரத்தில் இருந்து அதன் ஆணிவேரை தகர்ப்பதற்குச் சமனாகும். மொழியின் இழப்புடன் பாதித்தேசத்திற்கு மேல் நாம் என்றுமே கட்டிஎழுப்ப கனவுகாணமுடியாது " எனக்குறிப்பிடுகின்றார்.
இன்று அயர்லாந்தின் அரச கல்விக்கூடங்கள் யாவற்றிலும் அயர்லாந்து மொழி கற்பிக்கப்படுகின்றது. அத்தோடு சில அரச நிர்வாகப் பதவிகளுக்கு இந்த மொழி அறிவு கட்டாயமாக்கப்பட்டுள்ளது.

தமிழ் மொழி போன்று தொன்மையும் செம்மையும் கொண்ட மொழியாக இருப்பினும் எமது சங்கப் பாணர்களை ஒத்த பாடுனர்களைக் கொண்ட மொழியாக இருப்பினும் தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா என்பதையொத்த சான்றோர் வாக்கியங்களைக் கொண்டிருப்பினும் நூற்றாண்டுகால அன்னியர் ஆட்சியினால் அயர்லாந்து மொழி அதன் பாவனைத் தொடர்ச்சியை இழந்து விட்டது. நூற்றாண்டுகாலமான ஆங்கிலமயமாக்கலும் எலிசபெத்தியரின் அமுக்கங்களும் அயர்லாந்து மொழியினை புறக்கணித்தன. சுதந்திரப் போராட்டத்தின் உடன் நிகழ்ச்சியாக ஏற்பட்ட தேசியமும் மறுமலர்ச்சியும் அயர்லாந்து மொழிக்கு இன்று புதிய சக்தியை அளித்துள்ளது. இருப்பினும் ஒரு மொழியின் இருப்பு அதன் தொன்மையில் அல்ல அதனது தொடர்ச்சியில் தங்கியுள்ளது என்பதை அயர்லாந்து மொழியின் இன்றைய நிலைப்பாடு காட்டி நிற்கின்றது.

சீரிளமைத்திறம் கொண்ட தமிழ் மொழியோ அன்னியர் ஆட்சிகளின் அமுக்கங்களையும் தாண்டி சிங்களம் மட்டும் என்ற கோசங்களுக்கும் மசுங்காது சுயநிர்ணயப் போராட்டம் வரித்துக்கொண்டுள்ள போர்க்குணத்தாலும் போரியலாலும் புதிய வீரியத்தைப் பெற்றுள்ளது எனலாம். புலம் பெயர்ந்த தமிழர்களின் புதிய அனுபவங்களும் தமிழ் இலக்கியத்திற்கு புதிய பாடு பொருட்களையும் அளித்துள்ளது எனலாம். பனையின் கீழ் வாழ்ந்தவர்கள் பனியின் கீழ் பெறும் அனுபவங்களும் போராளிக் கலைஞர்களின் ஆக்க இலக்கிய படைப்புக்களும் எமது மொழிக்குப் புதியவை. இவற்றை உள்வாங்கி தமிழ் தேசியத்தின் மூச்சாக விளங்கும் எமது மொழி இன்றைய உலகமயமாக்கலுக்கும் வணிகமொழிக்கும் முகம் கொடுக்க நாம் உழைத்திடவேண்டும்.

அயர்லாந்து மக்கள் பல நூற்றாண்டுகள் போராடிய போதும் தொடர்ச்சியான போராட்டம் 1916 இல் இருந்தே ஆரம்பித்தது எனலாம். 1937 இல் சுதந்திர அயர்லாந்திற்கான புதிய அரசியல்யாப்பு அங்கீகரிக்படும்வரை போராட்டம் தொடர்ந்தது. இருந்தபோதும் பற்றிக் பியேர்ஸ்சின் 1916 பிரகடனத்தில் குறிப்பிடப்பட்ட பிரிபுபடாத அயர்லாந்திற்கான போராட்டம் ஏதோவகையில் இன்றும் தொடர்கின்றது.
தமழ்ஈழப் போராட்டமும் அயர்லாந்து சுதந்திரப் போராட்டமும் தனக்குச் சொந்தமான பிரச்சனைகளைத் தீர்க்கும்போதும் இன்னல்களை அனுபவிக்கும் போதும் உருவாகும் பண்பு ஒவ்வோர் இனத்திற்கும் தேசத்திற்கும் வேறுபடலாம். இந்த இயல்பிற்குப் பதிலாக சர்வதேசத்தன்மை என்ற மேற்பூச்சை பூசு கோலம் காட்டுவதில் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும். எனவே தமிழ் ஈழமக்களின் விடுதலைப் போராட்டத்தையும் அயர்லாந்து மக்களின் விடுதலைப் போராட்டத்தையும் ஒப்பு நோக்கி தீர்வு வளங்க நான் முற்படவில்லை. மாறாக அயர்லாந்து மக்களின் போராட்டத்தை ஓரளவு தன்னும் நாம் விளங்கிக்கொள்ள வேண்டும் எனற ஆதர்சத்தின் விளைவே இக்கட்டுரை.
ம.தனபாலசிங்கம்
சிட்ணி அவுஸ்திரேலியா
http://www.erimalai.info/2005/march/articl...rish-rebels.htm

[narathar]

The Iron Fist in the Velvet Glove

Shoot-to-Kill & Collusion



‘Not long ago we ruled the world

With cane and bowler hat

Now all we’ve left is Ulster

And we’ve trouble holding that.

The public school taught us to rule -

We’ll keep those natives down

So don’t call us tyrannical -

We’re loyal to the Crown.’

Verse from an Irish poem
Throughout the history of winning and holding the Empire, Britain’s military forces had acquired a reputation for using irregular forms of warfare to stifle dissent, crush rebellions and generally gain advantages for British economic and political interests. Some of these were outlined in 1896 by a serving army officer, C. E. Callwell, in his book Small Wars: Their Principles and Practice. This ‘counter-insurgency’ tradition was carried on into the 20th century by soldiers like T. E. Lawrence, who helped lead the Arab revolt against the Turks during the 1st Word War, and Orde Wingate of Chindits fame, who organised Special Night Squads of Jewish police in Palestine to attack Arab villages and camps just before the 2nd World War. The operations of regular troops were strictly defined in special army manuals like Notes on Imperial Policing (1934) and Duties in Aid of the Civil Power (1937).

During the 2nd World War, with Britain hard pressed in Europe, a secret military unit was set up to organise and support anti-Nazi opposition in occupied territory. The Special Operations Executive (SOE), which trained and armed resistance movements, was ‘responsible for offensive subversive activities which did not involve the use of officers or men wearing uniforms’. Two of its leaders, J. F. C. Holland and C. M. Gubbins, while young officers, had served in Ireland at the end of the 1st World War. During the Anglo-Irish war, both Holland and Gubbins had been impressed by the IRA’s campaign of guerrilla warfare, much of it orchestrated by Michael Collins, and subsequent SOE training was often based on the lessons they had learned: ‘What Collins did in Dublin had a noticeable impact, in the end, on British secret service methods ... Irish resistance ... showed the rest of the world an economical way to fight wars.’ [1]

British military and intelligence experts had been especially impressed by the way Collins had organised the IRA’s undercover campaign and were keen to adapt similar forms of covert action for their own use. While SOE was mainly concerned with helping and establishing espionage networks in German-occupied Europe, they also recommended the formation of ‘commando squads’ and other special forces. The Special Air Service (SAS) was created during this period for operations behind German lines - cutting supply lines, general harassment and creating havoc. SAS personnel were specially picked and trained to be self-reliant and ruthless.

After 1945 the West was faced with a series of colonial revolts in various parts of the world, and while the imperialist forces had an overwhelming superiority in terms of military capability (soldiers, weapons and technology), they suffered humiliating defeats in places like Indonesia, Algeria, Mozambique, Angola and Vietnam. In a prophetic article, Henry Kissinger wrote in 1969 that in guerrilla warfare: ‘The conventional army loses if it does not win. The guerrilla wins if he does not lose’. This represented an attempt by the imperialists to understand the concepts of the ‘protracted warfare’ strategy used by Mao Tse Tung in China and subsequently adapted, to their own circumstances and conditions, by liberation movements throughout the world. This form of guerrilla warfare could render the vastly superior military capability of the imperialist forces impotent, as the insurgents maximised their ‘intangible’ resources of time, space and will against the imperialist’s ‘tangible’ resources of weapons, technology, logistics and vast numbers of soldiers and police. The gradual increase of urban guerrilla warfare proved especially difficult for the West’s conventional forces to defeat and they looked for other means to combat it.

http://www.troopsoutmovement.com/oliversarmychap11.htm

[Niththila]

நாரதரே முடியுமெண்டா ஒருக்கா தமிழிலும் தகவலை போடுங்கோ அப்பதான் எல்லாரும் வாசிக்க £டியதாக இருக்கும். :wink:

[Thala]

நண்றி நாரதா... இதே போன்றுதான் பலஸ்தீனமும் எமாற்றப்பட்டது. வட அயர்லாந்தினராவது சுய நிர்னயத்துடன் இன்று வாழ்கிறார்கள், ஆனால் பலஸ்தீனத்தின் நிலை அப்படி அல்ல அந்தமக்கள் சாவுக்கும் வாழ்வுக்கும் இடையில் வாழ்கிறார்கள். சமாதானம் என்றதற்காய் அவர்கள் குடுத்த விலை அதிகம்.CIAன் வலையில் PLO விழுந்தன் விழைவு தான் அது ..

[ஈழத்துளி]

British perspective, far more army and police resources could be directed toward intelligence-gathering while the war was in remission. Raids and searches were largely discontinued in response to IRA demands, but surveillance and surreptitious operations were expanded now that the ghettoes were less of a no-go zone. So successful was the British intelligence offensive during the truce that the Provos would later admit they came very close to defeat as a result of police and army penetration of the IRA network.

சமாதான காலத்தில் இலங்கை இந்திய புலனாய்வுத் துறையின் இத்தகைய நடவடிக்கைகளே கருணாவின் பிரிவும் அதனைத் தொடர்ந்து கருணாவின் பெயரால் நடாத்தப்படும் நிழல் யுத்தமும்

சமானதான காலத்தில் தமிழ்மக்களின் தமிழத்தேசிய உணர்வை மழுங்கடிக்கும் நடவடிக்கைகளும் இடம்பெறுகின்றன, சில இடங்களில் இவை வெற்றியுமளிக்கின்றன.

சிங்கள அரசு புலிகளின் பொறுப்பாளர்களையும் சக உறுப்பினர்களையும் தாக்கி புலிகளைச் சீண்டி யுத்தத்தை திணிக்க முயல்கிறது என்பது மக்களுக்கு புலனாகின்றபொழுதும் யுத்தம் வேண்டாம் சாமாதானமே வேண்டும் என கூறும் மக்கள், சமாதானம் என ஒருவித முன்னேற்றமும் இல்லாத ஒரு வெறுமையினுள் வாழ்வதை ஆதரிக்குமளவுக்கு நடாத்தப்பட்ட உளவியல் யுத்தம் இலங்கை இந்திய புலனாய்வுத் துறையினருக்கு வெற்றியையே அளித்துள்ளது. இத்தகைய மனோநிலை நீடித்தால் நாளடைவில் சிங்கள அரசிற்கு எமது போராட்டத்தை நசுக்குவது இலகுவாகிவிடும். ஆயினும் மக்களுக்கு சமகால அரசியல் நிகழ்வுகளையும் அதன் தாக்கத்தையும் விளக்கிக்கூற நாம் கடமைப் பட்டுள்ளோம்.

யுத்தம் வேண்டாம் சமாதானமே வேண்டும்! ஆனால் எம்மீது திணிக்கப்படும் யுத்தத்தை எதிர்கொண்டு வெற்றிகொள்ள நாம் பின்னிற்கக்கூடாது! விடுதலைக்கான வேட்கையில் ஒரு துளியேனும் இழக்கக்கூடாது!