09-07-2005, 12:38 PM
கட்டை கத்தி அடுக்கும் பள்ளர் பச்சையான கட்டை குத்திகளைச் சுமந்து கொண்டு முன்னே செல்ல/ அதை அடுத்து மாராயச் சாதிப் பெண்கள் குடமூதி நடக்க/ அதை அடுத்து 'சாம்பான்' என்ற பறையன் பறை கொட்டிச் செல்ல/ அதன் பின்னே வண்ணான் நில பாவாடை விரித்து வர நான்கு கோவியர்கள் பாடை காவியும்/ நாலு கோவியர்கள் மேலாக்குப் பிடித்தும் வர/ கடைசியில் பரியாரி என்ற அம்பட்டன் பாடைக்குப் பொறி எறிந்து நெருப்புச் சட்டி தூக்கிவரும் காட்சி சாதி முறையின் பூரண வெளிப்பாடாகும். சகல விதமான அடிமை குடிமை முறைகளோடு நடந்து வந்த வைபவ முறைகளில் பெரிய அளவு மாற்றங்கள் எதுவுமே இல்லாது இன்றுவரை அவை நடைமுறையில் இருப்பதைக் காணலாம்.
ஒடுக்கப்பட்ட ஊழியர் சங்கம் சற்று விரிந்து பரந்ததன் பலாபலனாய் 1940ஆம் ஆண்டில் ஒடுக்கப்பட்ட சகல மக்கள் பிரிவினரையும் உள்ளடக்கிய சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபையாக பரிணமித்தது..
அன்று சமூக சிறுசிறு இயக்கங்களோடும்/ தனித் தனியாகவும் இருந்து செயற்பட்டு வந்த எஸ்.ஆர். யேக்கப் காந்தி/ ஆ.ம. செல்லதுரை/ ரீ. ஜேம்ஸ்/ வீ. ரீ. கணபதிபிள்ளை/ எம். சி. சுப்பிரமணியம்/ எம். ஏ. சி. பென்சமின்/ எஸ். நடேசு/ ஜீ. நல்லையா/ வீ. ரீ. அரியகுட்டிப் போதகர்/ ஜீ. எம். பொன்னுத் துரை/ யோனா/ யே. டீ. ஆசீர்வாதம்/ எம். வி. முருகேசு/ விஜயரட்ணம்/ பேப்பர் செல்லையா/ ஏ. பி. இராஜேந்திரா ஆகியயோர்களையும் உள்ளடக்கிக் கொண்டு தோற்றுவிக்கப்பட்ட இந்த ஸ்தாபனம் உடனடியாகவே பல சாதிக் கொடூர நடவடிக்கைகளுக்கு முகங்கொடுக்க வேண்டியதாயிற்று. வில்லூண்டி மயானத்தில் முதý சின்னத்தம்பி சுட்டுக் கொல்லப்பட்டதும்/ பூநகரியில் நடந்த சாதி வெறியினால் மூவர் உயிர் இழந்ததும் 26 வீடுகள் தீக்கிரையாக்கப்பட்டதும் இந்தக் காலகட்டத்தில் தானாகும்..
யாழ்ப்பாணத்து நீதிமன்றத்தில் முதý சின்னத்தம்பியின் வழக்கு விசாரணைக்கு வந்தபோது நியாய துரந்தரர்கள் தங்களுக்குள் ஒரு கட்டுப்பாட்டை ஏற்படுத்திக்கொண்டு முதý சின்னத்தம்பிக்கான பக்கத்துக்கு வழக்காட மறுத்தபோது திரு. தம்மகுலசிங்கம் அவர்கள் ஒருவர் மட்டுமே சாதிமான்களின் கட்டுப்பாட்டை உடைத்துக்கொண்டு வழக்குரைக்க முன் வந்தார். இதன்மூலம் தனது நல்லெண்ணத்தைக் தெரிவித்துக் கொண்டபோதும் மகாசபைக்கு அது போதுமான ஆதரவாகப்படாமையால் கொழும்பு நீதிமன்றத்துக்கு வழக்கை எடுக்க அப்போது யாழ்ப்பாணத்திýருந்த சிங்கள நியாய துரந்தரர்கள் உதவியோடு முயற்சித்து வெற்றி கண்டதுடன் கொழும்பு விசாரணையில் மூவர் தண்டிக்கப்படவும் வைத்தனர். இதேபோன்றே பூநகரிக் கொலை/ வீடெரிப்பு வழக்குகள் கண்டி நீதிமன்றத்தின் பின்பு கொழும்பு நீதிமன்றத்திலும் விசாரனைக்கு எடுக்கப்பட்டுக் குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்பட்டனர். அப்போதைக்கப் போது அவ்வப்பகுதிகளில் நடந்த சாதி அடக்குமுறைத் தாக்குதல்களுக்கெதிராகச் சட்ட நடவடிக்கைகள் மூலம் இந்தப் பிரச்சனைகளுக்குத் தீர்வு காண முடியாதென்பதைச் சிறிய அளவில் இவர்கள் உணர்ந்து கொண்டமைதான் சில அரசியல் இயக்கங்களுக்கான ஆதரவுக்குரலையும் இவர்கள் வைக்க முற்பட்டமைக்கான காரணமாயிற்று. இந்த முயற்சியின் முதலாவது பலனாகச் சங்கானையைச் சேர்ந்த பொன்னர் என்பவர் கிராமச் சங்க உறுப்பினர் ஆகவும் பளையைச் சேர்ந்த செல்லையா என்பவர் கிராமச் சங்க உறுப்பினராகவும் வந்தனர். கிராமச் சங்க உறுப்பினர் பொன்னர் முதல்முதல் கிராமச்சங்க கூட்டத்திற்குச் சென்றபோது கைத்தறி நெசவுக்கிடங்கு அமைத்து அதில் கால் செருகிக் கொண்டு உட்காரும்படியும் செல்லையா சென்றபோது/ தென்னைமர அடிக்குற்றி ஆசனமாக வைக்கப்பட்டிருந்தமையும் தமிழர்களின் ஜனநாயக அமைப்பு முறையின் சரித்திரத்தில் குறைந்த பட்சம் பித்தளை எழுத்துக்களாலேனும் பொறித்து வைக்கப்பட வேண்டியவையாகும். அத்தோடு அந்தக்காலகட்டத்தோடு ஒட்டிய ஐந்தாண்டு இடைவெளியில் எரிக்கப்பட்ட வீடுகள் என்று கணக்கை நிரைப்படுத்தினால் அவை .
பூநகரி - 26
காரைநகர் - 10
கரவெட்டி - 14
ஊர்காவற்றுறை - 5
பருத்தித்துறை (சல்ý) - 3
கன்பொல்லை/ கரவெட்டி மேற்கு/ கலட்டி/ கட்டுவன்/ இளவாலை/ நாரந்தனை மேற்கு/ பளை/ அல்லைப்பிட்டி/ புத்தூர்/ சங்கானை மொத்தமாக 65இற்குக் குறையாதுதான் அமையும். இந்த இடைக்காலத்தின் சாதி வெறி நடவடிக்கைகளில் பýயான உயிர்கள் என்று குறிப்பிடும்போது பண்டித்தலைச்சி - 3
பூநகரி - 3 சண்டிýப்பாய் - 1
வில்லூண்டி - 1
ஊரெழு - 1
நயினாதீவு - 1
பருத்தித்துறை-சந்தாத்தோட்டம் - 1
காரைநகர் - 1 கெருடாவில் - 1
புத்தூர் - 1
கோண்டாவில் - 1
புன்னாலை - 1
கம்பர்மலை - 1
இக்கட்டுரைக்குள் அடக்கப்படாத 68க்குப்பின் சம்பவங் களால் இழக்கப்பட்ட உயிர்கள் பற்றிய குறிப்பு: சங்கானை - 3
கன்பொல்லை - 3
கரவெட்டி - 3
அச்சுவேý - 1
சண்டிýப்பாய் - 1
பளை - 2
மிருசுவில் - 1
என நிரைப்படுத்திக் கொள்ளலாம்.
உயிர்ச்சேதமற்ற துப்பாக்கிச்சூடு/ வாள்வெட்டு/ கத்திக்குத்து/ எலும்புமுறிவு/ மானபங்கம் ஆகியவை என்று குறிப்பிடும் போது யாழ்ப்பாணக்குடா நாட்டில் எத்தனை சிறு கிராமங்கள் உள்ளன என்று கணக்கெடுத்து சிறு நகர் எத்தனை இருக்கிறது என்று பார்த்து இரண்டையும் சேர்த்துக் கணக்கெடுத்துச் சராசரி 75இனால் பெருக்கினால் வரும் எண்ணிக்கை எதுவோ அதுதான் உத்தேச ஆனால் சரியான கணக்காகும். இந்தக் காலக்கட்டத்தில் விசேடமாக நடை பெற்ற இன்னொன்று குறிப்பிடப் படவேண்டியதாகும். சோல்பரிப் பிரபு தலைமையிலான ஒரு கமிஷன் இந்தச் சாதி அடக்கு முறையின் விசாரணைக்காக நியமிக்கப்பட்டது. இந்தக் கமிஷனுக்குச் சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபையினர் ஒரு விபர வியாக்கியானக் கொத்துச் சமர்ப்பித்திருந்தனர். இந்த வியாக்கியானக் கொத்துச் சமர்ப்பிக்கப்பட்டதுதான் தாமதம்/ அப்போது பருத்தித் துறைத் தொகுதிப் பாரளுமன்ற உறுப்பினராக இருந்த திரு. ஜீ. ஜீ. பொன்னம்பலம் அவர்கள் மகா சபையினரை சென் சார்ள்ஸ் பாட சாலையில் சந்தித்து அந்த வியாக்கியானக் கொத்தை மீளப்பெறும் படியும் தான் சகல சாதிப்பிரச்சினைகளையும் தீர்த்துவைக்க ஆவன செய்வதாகவும் கூறினார். இதை மகாசபையினர் நிராகரித்தனர். அதன் பின் மகாசபையினர் சோல்பரியால் அழைக்கப்பட்டனர். பத்துப்பேர் கொண்ட ஒரு குழு கொழும்பு சென்று விபரக் கொத்தின் வியாக்கியானத்தைத் தெளிவு படுத்தியதின்மேல் சோல்பரி இதை ஏற்றுத் தனது யாழ்ப்பாண வருகையின்போது சாதி ஒடுக்குமுறைக்குட்பட்ட ஒரு கிராமத்தைத் காட்டும்படியும் கேட்டு இந்த காரியத்தைத் தான் வந்து பார்க்கும் வரை ரகசியமாக வைத்திருக்கும்படிக் கூறினார். குறிப்பிட்டப்படி சோல்பரி யாழ்ப்பாணம் வந்தபோது நெல்ýயடிச் சந்தியில் பொன்னம்பலம் அவர்களால் பெருவரவேற்பு ஒன்று அவருக்கு அளிக்கப்பட்டது/ இந்த வரவேற்பு முடிந்த பின் இரகசியத்திட்டத்தின்படி பருத்தித்துறை வாடிவீட்டிýருந்து சோல்பரி பிரபுவை மகாசபையினரைச் சேர்ந்த எம். சி. சுப்பிர மணியம்/ டீ/ ஜேம்ஸ்/ வீ/ ரீ. கணபதிப்பிள்ளை ஆகியோர் அழைத்துச்சென்று கன்பொல்லைக் கிராமத்தைக் காட்டினர். இரண்டொரு நாட்களுக்கு முன் சாதி வெறியர்களினால் தீயிடப்பட்டுப் புகைந்துகொண்டிருந்த வீடொன்றையும்/ சோல்பரி பார்த்துக்கொண்டு திரும்பியபின் குறிப்பிட்ட மூவரும் பஸ் எடுப்பதற்காக நெல்ýயடிக்கு வந்தனர். இவைகளை அவதானித்திருந்த சாதி வெறியர்கள் மூவரையும் சிறைப்பிடித்து எம். சி. சுப்பிரமணியம் அணிந்திருந்த கதர் சால்வையாலேயே சுற்றி மூவரையும் கட்டி நைய்யப்புடைத்து பட்டப்பகýல் நெருப்பு வைக்க முற்பட்டனர். அந்த வேளை தற்செயலாக டாக்டர் பஸ்தியான் என்பவரும் மூன்று பொýசாரும் காரில் வந்தபோது சாதி வெறியர்களின் தீவைப்பு முயற்சி முறியடிக்கப்பட்டு மூவரும் காப்பாற்றப்பட்டனர். இந்தச் சம்பவம் இன்று பகிரங்கப் படுத்தபடுவதை சாதித்தமிழர் பரம்பரையாக வந்தவர்கள்கூட விரும்பமாட்டார்கள். 1949 செப்டம்பர் 14ஆம் திகதி அப்போதைய உள்நாட்டு மந்திரியும் கிராம அபிவிருத்தி மந்திரியுமாயிருந்த ஒýவர் குணத்திலக அவர்கள் இந்துக்கோவில்களில் பýயிடுதல் நிதி நிர்வாகம் பற்றியும் தனக்குக் கிடைத்த குற்றச்சாட்டுகளை யோசிக்கக் கீழ் சபையிலும்/ மேல் சபையிலும் அங்கத்தவர்களான தமிழ் உறுப்பினர்களை அழைத்துச் சம்பாசித்தார். அப்போது திரு. சி. சிற்றம்பலம் இவைகளைவிட ஒரு பகுதியினரைக் கோவிலுக்குள் விடாது தடுத்து வைத்தல் பெருங் குற்றம். எனவே இதை முதல் பிரச்சனையாக ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டுமெனப் பிரேரிக்க செனட்டர் பெரிய சுந்தரம் இதை ஆதரிக்க இந்த ஆலய வழிபாடு விடயம் பற்றித் தனியாக விசாரிக்க ஒரு கமிஷன் நியமிக்கிறேன் எனக்கூறி வாய்மூலம் நேருக்கு நேராகவும் எழுத்து மூலமாகவும் கமிஷனுக்குச் சாட்சியங்கள் அளிக்கப்பட்டன. வடக்கில் சுமார் அறுபது ஸ்தாபனங்களினதும் கோவில் நிர்வாகிகள் குருக்கள் என்ற விதத்தில் 80 பேர்களினதும் வசதி படைத்த கொழும்பு வாசிகளின் ஸ்தாபனங்கள் 13இனதும் தனியானவர்கள் 12பேரினதும் சாட்சியங்கள் பதிவாகின. ஆலயப் பிரவேசத்தை ஆதரித்த விதத்தில் யாழ்பாணம் காந்தி நிலையம்/ மனோகரா சேவா சங்கம்/ சுன்னாகம் தாழ்த்தப்பட்டோர் ஐக்கிய சங்கம்/ தேவரையாளி சைவ கலைஞான சபை/ பருத்தித்துறை திராவிடர் கலைமன்றம்/ ஆகியவை தர்க்க ரீதியான முறையில் ஆலய வழிபாட்டை வýயுறுத்தி நின்றன. அத்துடன் வடபகுதியிலுள்ள ஸ்தாபனங்களையும்/ தனி மனிதர்களையும் தவிர்ந்த ஏனைய ஸ்தாபனங்களும் தனி மனிதர்களும் நூற்றுக்கு நூறு இந்தத் தர்க்க நியாயங்களுக்குச் சார்பாகவே சாட்சியமளித்துள்ளனர். இதற்க மாறாகச் சாட்சியம் கொடுத்தவர்களுடைய தர்க்க நியாயங்களுள் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் மனிதப் பிறவிகள் அல்லர்/ என்ற கருத்துக்களே பொதுவில் பரவலாக இடம் பெற்றிருந்தன..
இந்த விசாரணைக்குப் பின்னால் கனகரட்ணம் கமிஷன் கொடுத்த அறிக்கை முடிவால் ஏற்றபட்ட மாற்றத்தில் முக்கியமாக அன்றைய அரசாங்க அதிபரான சிறீகாந்தா/ நீதிபதியான சிறீஸ்கந்தராசா/ மானிப்பாய் வைரமுத்தர் ஆகியோர் உட்படப் பலர் எடுத்துக்கொண்ட நடவடிக்கைகள் 50ஆம் ஆண்டுக்காலத்தில் நல்லூர்க் கந்தசாமி கோவிலைத் திறக்க வைத்ததெனலாம். இதைத்தொடர்ந்து 56ஆம் ஆண்டுகால வரை ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் இயக்கங்கள் சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபையின் தலைமையின் கீழ் வரவேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்ந்ததுடன்/ இலங்கையில் நடந்த அரசியல் மாற்றத்தையும் பயன்படுத்திச் செயற்பட ஆரம்பித்து/ இளம் தலைமுறையினரையும் சற்று உள்ளடக்கிக் கொண்டது..
முதன்முதýல் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் மத்தியில் இந்து சமய வழிமுறைகளில் தமக்கென பாடசாலை ஒன்றை அமைக்கும் முயற்சியில் வதிரியைச் சேர்ந்த கா. சூரன் என்பவர் எடுத்த விடாமுயற்சியால் 1914ஆம் ஆண்டிலேயே வதிரி தேவரையாளி இந்துக்கல்லூரி அமைக்கப்பட்டதும்/ அதைத் தொடர்ந்து கல்வி அடிப்படையான முயற்சிகள் எடுக்கப்பட்டதும்/ அப்பகுதி மக்கள் மேலும் முன் செல்ல உதவியதெனலாம். 1940 - 41 கலப் பகுதியில் டீ. ரீ. சாமுவேலைத் தலைவராகவும் கவிஞர் செல்லையாவைக் காரியதரிசியாகவும்/ சைவப் புலவர் வல்ýபுரத்தைத் தனாதிகாரியாகவும் கொண்டு தொடக்கப்பட்ட வடமராட்சி சமூக சேவா சங்கம்/ வடமராட்சிப் பகுதியில் தொடக்கப்பட்டபோது அப்பகுதியைச் சேர்ந்த பல உயர்சாதி இந்துக்களும் அதற்கு ஆதரவளித்து உற்சாகப்படுத்தினர்..
1944-46ஆம் ஆண்டுக் காலத்தில் அச்சங்க மாநாடொன்றில் தலைமை உரையாற்றிய டாக்டர் பசுபதி என்பவர் 'தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை கோவிலுக்குள் அனுமதிக்காத வரையில் நான் இன்றிýருந்து கோவிலுக்குள் போகமாட்டேன்' என்று சபதம் எடுத்துக்கொண்டார். இந்தச் சபதத்தை அவர் தம் உயிர் உள்ளவரை - நீண்ட காலம் கடைப்பிடித்தே வாழ்ந்தார் என்பது குறிப்பித்தக்கது. இது போன்ற பல சம்பவங்கள் மறப்பதற்கரியனவே.
1956ஆம் ஆண்டுக்குப் பிற்பட்ட காலத்தில் மகாசபையின் இணைக்காரிய தரிசிகளாகப் பொறுப்பேற்றுக் கொண்ட இ. வி. செல்வரட்ணம்/ கவிஞர் பசுபதி திரு. எம். சி சுப்பிரமணியம் தலைமையில் எடுத்துக்கொண்ட நடைமுறை வேலைகளுக்கு நாடெங்குமிருந்த தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் பகுதிகளிýருந்து ஆதரவு கிடைத்தது. அதன் பெறுபேறுகளாக 14க்கு மேற்பட்ட பாடசாலைகள் அமைய வழி பிறந்தமையாலும்/ அந்தக்கால வடபகுதி முதலாவது பாராளுமன்ற உறுப்பினரான பொன் கந்ததையா அவர்களின் துணிவான/ நேரடியான ஒத்துழைப்புக் கிடைத்தமையாலும் இந்த இளைய தலைமுறையினர் மேலும் உற்சாகமுடன் செயற்பட்டனர்..
தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் குரýன்கீழ் பல சாதியினரையும்/ பல மதத்தினரையும் பெருவாரியாகக் கலந்து கொள்ள வைத்த அனுபவத்திýருந்துதான் 'தீண்டாமை ஒழிப்பு வெகுஜன இயக்கம்' பிறப்பிக்கப்பட்டதாகும். பல பிற்போக்காளராலும்/ தமிழர் அரசியல் இயக்கங்களாலும் ஒருமுகமாக இந்த எழுச்சி எதிர்க்கப்பட்டபோது பெருஞ்சாதித் தமிழர் வழிவந்த திரு.என்.சண்முகதாசன் அவர்களால் தலைமை தாங்கப்பட்ட இலங்கைக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி/ இந்த எழுச்சியை ஏற்று ஒத்துழைப்புத் தர முன்வந்ததோடல்லாமல் ஆக்கபூர்வமான காரியங்களில் நேரடியான ஒத்துழைப்பையும் நல்கியது. இந்த செயற்பாடு அதுவரை திறக்கப்படாது யாழ்நகர் எங்குமிருந்த தேனீர்க் கடைகளையும் யாழ் நகருக்குப்பால் கிளிநொச்சி/ வவுனியா ஆகிய இடங்களில் தேனீர்க்கடைகளையும் திறப்பதற்கு வாய்ப்பளித்தது. மகாசபையின் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டவர்களில் இருந்துதான் பொதுவான ஒரு அரசியல் உணர்வையும்/ சமூக மாற்றத்திற்கான செயற் பாட்டில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் பங்கையும்/ ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் பகுதியெங்கும் பரப்பமுடிந்தது. ஆரம்ப காலத்தில் செனற் சபையில் ஏ. பி. இராசேந்திரா அவர்களுக்கு நியமனம் கிடைத்த பின்னும் சிறிதளவேனும் நகர்ந்து கொடுக்காத சாதிமுறையில் சற்றுத் தளர்ச்சி ஏற்பட்டது. இந்தத் தலைமையின் நடவடிக்கைகளுக்குப் பின்புதான் என்பதைத் துணிந்து கூறிவிடலாம். இதே போன்ற பிற்காலப் பகுதியில் திரு. ஜீ. நல்லையா அவர்களுக்குப் பாராளுமன்றப் பிரதிநிதித்துவம் கிடைத்தபோதும்/ ஒடுக்கப்பட்ட மக்களால் எதிர்பார்க்கப்பட்ட பலாபலன்கள் கிடைத்து விடவில்லை. இதிýருந்து அரசாங்க மட்ட நியமனங்களைவிட இயக்க ரீதியான காரியங்களும்/ நடவடிக்கைகளுமே உரிமைகளை வென்றெடுக்கக் கூடியனவென்பது புலனாயிற்று..
திருவாளர்கள் சுப்பிரமணியமும்/ நல்லையாவும் பதவிகள் பெறாத காலத்தில் மக்கள் பெற்றுவந்த பேறுகளை அவர்கள் பதவி வகித்த காலங்களில் பெற முடியவில்லை. இதை அவர்களே ஒப்புக்கொள்வர். 56க்கும் 66க்கும் இடையே உள்ள காலப்பகுதியில் சமூக ரீதியில் சலுகைகளைப்பெறும் முயற்சியில் சற்று வெற்றிகாண முடிந்ததேயன்றி அந்தச் சலுகைகளால் சமூகக் கொடுமைக்குத் தீர்வு காணமுடியவில்லை. இதற்கான காரண காரியங்களைத் தேடிப் பிடிப்பதில் அரசியல் கோட்பாடுகளுக்கூடான முயற்சிகள் நடந்தன. இதன் பிரதிபýப்பாகவே 57ஆம் ஆண்டு பாராளுமன்றத்தில் சமூகக் குறைபாடுகள் நீக்கச் சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. இது சட்டமாக்கப்பட்டபோது சாதி கொடுமைகளிýருந்து முற்றாக விடுபட இது வழிவகுக்கும் எனப் பலரும் நம்பினர். ஆனால் அந்தச் சட்டம் ஒரு பரீட்சார்த்த முன்னறிவித்தல்போலவே நிலப் பிரபுத்துவ கெடு பிடிக்குட்பட்ட அரசு யந்திர சேவையாளர்களின் ஆளுகைகளுக்கு உட்பட்டுத் தானாக அட்டை போலச் சுருண்டு கொண்டது..
இந்த நிலைமையை நன்கு உணர்ந்துகொண்ட இளம் சந்ததியினர் 1966 அக்டோபர் 21இல் 'சாதி ஒழிப்புச் சட்டத்தை அமுல் நடத்து' என்ற சுலோகத்தைத் தூக்கிப் பிடிக்க ஆயிரக்கணக்கிற் திரண்டு சுன்னாகத்திýருந்து யாழ்ப்பாண நகரை நோக்கிப் புறப்பட்டனர்..
இவர்கள் மேல் குண்டாந்தடிப் பிரயோகம் செய்யப்பட்டது. பலர் காயமுற்றனர். சிலர் சிறை பிடிக்கப்பட்டனர். ஆயினும் திட்டமிட்டபடி ஊர்வலத்தினர் நகர்வரை எழுச்சி பொங்க வந்தே சேர்ந்தனர். அந்த ஊர்வலத்தில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுடன் ஸ்தாபனங்களின் ஐக்கியத்தில் அச்சுவேýயில் நடந்த மாநாடும்/ அந்த மாநாட்டில் கலந்து கொண்டு 'ஆறு மாத காலத்துள் உங்கள் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காணப்படும்' என் சாவகச்சேரி எம். பி. திரு. வி. என். நவரத்தினம் அவர்கள் தந்த வாக்குறுதியும் பற்றிய தாற்பரியங்களும் 1965ல் ஏற்படுத்தப்பட்ட முக்கிய இயக்கத்தினால் இணுவில் கந்தசாமி கோவிýல் இருந்து திருவாளர்கள் நல்லையா/ சுப்பிரமணியம் முதலானோர் தலைமை தாங்கி நடாத்தப்பட்ட - முற்று முழுதாகத் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களையே கொண்ட - மெüன ஊர்வலமும் அத்தோடொத்த பல காரியங்களும்/ மீளாய்வு செய்யப்பட்டு/ 'தியாகங்களுக்கஞ்சாத விட்டுக்கொடாத போராட்டம் ஒன்றே ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் உரிமைகளை வென்றெடுக்கக் கூடியது' என்ற கொள்கையில் வெகுஜன இயக்கம் நெறிப்படுத்தப்பட்டது. இந்த நெறிப்படுத்தýன் அடிப்படையில் ஆலயப் பிரவேச இயக்கங்கள்/ தேனீர்க்கடைப் பிரவேச போராட்டங்கள் நாடெங்கும் விரிவடைந்தன. இந்தப் போராட்டங்கள் இழப்புகள் பலவற்றுக்கும் உட்பட்டதாயிற்று. ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் உரிமை இயக்கங்கள் காலத்தில் இந்த மக்களுக்கு ஒத்தாசையாக இருந்த தமிழ்த் தலைவர்களும்/ பிரமுகர்களும் தந்த ஆதரவுக்கு முற்றும் வேறுபட்ட விதத்தில் அப்போதைக்கப்போது உரிமைப்போர் நடந்த இடங்களுக்கு நேராகச் சென்று ஆலோசனை கூறியும் உற்சாகமளித்தும் இலங்கையில் சகல பகுதிகளிலும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் அனுதாபத்தைப் பெற்றுத் தந்தும் இன்றுவரை தொடர்ச்சியாக வெகுஜன இயக்கத்தின் நடவடிக்கைகளை உற்சாகப்படுத்தியும் வரும் என். சண்முகதாசன் அவர்கள் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் மனதில் நிரந்தர இடத்தைப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் அதேவேளை சாதி வெறியர்களுக்குச் சிம்ம சொப்பனமாகவும் இருக்கிறார் என்பது விசேஷமாகக் குறிப்பிடக்கூடியதாகும்..
66-78 இதற்கிடையிலுள்ள காலப்பகுதியில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் பெற்றுக்கொண்ட வெற்றிகள் முன்னை காட்டப்பட்ட 30 ஆண்டுகால இயக்க வழியில் இந்தப் பன்னிரண்டு ஆண்டு காலம் குறுகியதாயினும் இந்தக் குறுகிய காலத்தில் சாதிக்கப்பட்ட காரியங்கள் விகிதத்தில் மிக மிக தாக்க மானதும் நிரந்தரமானதுமாகும். இந்தக் குறுகியகாலப் பலாபலன்களை அரை நூற்றாண்டு காலப் பலாபலன்களுடன் ஒப்பிடுவதில் கருத்துவேறுபாடு யாருக்குமே இருக்க முடியாது..
சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த வெற்றிகள் .
மாவிட்டபுரம் கந்தன்/ மட்டுவில் பண்டித்தலைச்சி அம்பாள்/ செல்வச்சந்நிதி முருகன்/ வல்ýபுர ஆழ்வார் ஆகியவைகள் உட்பட பல பகுதிகளின் ஆலயங்களின் கதவுகள் திறக்கப்பட்டதும் எவ்வளவு சரித்திரப் பிரசித்தி பெற்ற சம்பவங்களோ அதே அளவுக்குப் பிரசித்தி பெற்றவையே தேனீர்க்கடைகள் பொதுநிலையங்கள் திக்கப்பட்ட சம்பவங்களும் பொதுக்கிணறுகள் புளக்கத்திற்கு விட்டப்பட்ட செயலுமாகும். 1968 - 78க்கிடையில் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகள் யாவும் மக்களின் மனத்திற்கு வýந்து கொண்டுவர வேண்டியதில்லை. ஏனெனில் இவை மிகச் சமீபத்திலே நடந்த பத்து ஆண்டு காலச்சம்பவங்கள் ஆகும். அதற்காக ஒரு வரலாறு பிறக்க இருக்கிறது. அந்த வீர வரலாறு ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் பல நூறு சந்ததியினருக்கும் வழிகாட்டியாகவே நிற்கப்போகின்றது. இந்த இடையில் சாதிக்கொடுமையின் வேள்வித்தீக்குப் பதினொரு ஒடுக்கப்பட்ட வீரர்கள் பýயிடப்பட்டனர். பொருட்சேதம்/ இரத்தச் சேதம் கணக்கிட முடியாதவை. இந்த தியாகங்கள் யாவையும் ஒடுக்க மக்களின் ஐம்பது ஆண்டுக் காலத் தியாகங்களை விட மேலானவை என்பதற்குப் பின்னேவரும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் வரலாறு சான்றுதல் பகரும். இச்சிறு கட்டுரைக்குள் அவைகளை எல்லாம் அடக்க முடியாது..
இந்தப் பத்தாண்டு காலத்துள் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களாலும் அதற்கு ஆதரவு தந்த சக்திகளாலும் சரித்திரப் பிரசித்தி பெற்ற கோயில்கள் நான்கு உட்படப் பலவும் தேனீர்ச் சாலைகளும் பொது நிலையங்களும் வெல்லப்பட்டன..
'தியாகங்களுக்கஞ்சாத விட்டுக்கொடாத போராட்டமே முடிவான விடுதலையைத் தர வல்லது' என்ற வழியில் முன்னேறிச் செல்லத்துடிக்கும் மக்கள் பரப்பில் மாற்றங்களை வரவேற்கும் சகலரும் இணைந்து கொள்ள கடமைப்பட்டவர் களாகின்றனர்..
(இக்கட்டுரை 1979 காலப்பகுதியில் எழுதப்பட்டிருக்கலாம். முதýல் பிரசுரமானது பற்றிய விபரங்கள் இல்லை.) நன்றி : கனடாவிýருந்து வெளியிடப்பட்ட கே. டானியல் சிறப்பு மலர் செப்டம்பர் 2003..
http://tamil.sify.com/dalit/dalit10/fullst...13553620&page=2
ஒடுக்கப்பட்ட ஊழியர் சங்கம் சற்று விரிந்து பரந்ததன் பலாபலனாய் 1940ஆம் ஆண்டில் ஒடுக்கப்பட்ட சகல மக்கள் பிரிவினரையும் உள்ளடக்கிய சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபையாக பரிணமித்தது..
அன்று சமூக சிறுசிறு இயக்கங்களோடும்/ தனித் தனியாகவும் இருந்து செயற்பட்டு வந்த எஸ்.ஆர். யேக்கப் காந்தி/ ஆ.ம. செல்லதுரை/ ரீ. ஜேம்ஸ்/ வீ. ரீ. கணபதிபிள்ளை/ எம். சி. சுப்பிரமணியம்/ எம். ஏ. சி. பென்சமின்/ எஸ். நடேசு/ ஜீ. நல்லையா/ வீ. ரீ. அரியகுட்டிப் போதகர்/ ஜீ. எம். பொன்னுத் துரை/ யோனா/ யே. டீ. ஆசீர்வாதம்/ எம். வி. முருகேசு/ விஜயரட்ணம்/ பேப்பர் செல்லையா/ ஏ. பி. இராஜேந்திரா ஆகியயோர்களையும் உள்ளடக்கிக் கொண்டு தோற்றுவிக்கப்பட்ட இந்த ஸ்தாபனம் உடனடியாகவே பல சாதிக் கொடூர நடவடிக்கைகளுக்கு முகங்கொடுக்க வேண்டியதாயிற்று. வில்லூண்டி மயானத்தில் முதý சின்னத்தம்பி சுட்டுக் கொல்லப்பட்டதும்/ பூநகரியில் நடந்த சாதி வெறியினால் மூவர் உயிர் இழந்ததும் 26 வீடுகள் தீக்கிரையாக்கப்பட்டதும் இந்தக் காலகட்டத்தில் தானாகும்..
யாழ்ப்பாணத்து நீதிமன்றத்தில் முதý சின்னத்தம்பியின் வழக்கு விசாரணைக்கு வந்தபோது நியாய துரந்தரர்கள் தங்களுக்குள் ஒரு கட்டுப்பாட்டை ஏற்படுத்திக்கொண்டு முதý சின்னத்தம்பிக்கான பக்கத்துக்கு வழக்காட மறுத்தபோது திரு. தம்மகுலசிங்கம் அவர்கள் ஒருவர் மட்டுமே சாதிமான்களின் கட்டுப்பாட்டை உடைத்துக்கொண்டு வழக்குரைக்க முன் வந்தார். இதன்மூலம் தனது நல்லெண்ணத்தைக் தெரிவித்துக் கொண்டபோதும் மகாசபைக்கு அது போதுமான ஆதரவாகப்படாமையால் கொழும்பு நீதிமன்றத்துக்கு வழக்கை எடுக்க அப்போது யாழ்ப்பாணத்திýருந்த சிங்கள நியாய துரந்தரர்கள் உதவியோடு முயற்சித்து வெற்றி கண்டதுடன் கொழும்பு விசாரணையில் மூவர் தண்டிக்கப்படவும் வைத்தனர். இதேபோன்றே பூநகரிக் கொலை/ வீடெரிப்பு வழக்குகள் கண்டி நீதிமன்றத்தின் பின்பு கொழும்பு நீதிமன்றத்திலும் விசாரனைக்கு எடுக்கப்பட்டுக் குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்பட்டனர். அப்போதைக்கப் போது அவ்வப்பகுதிகளில் நடந்த சாதி அடக்குமுறைத் தாக்குதல்களுக்கெதிராகச் சட்ட நடவடிக்கைகள் மூலம் இந்தப் பிரச்சனைகளுக்குத் தீர்வு காண முடியாதென்பதைச் சிறிய அளவில் இவர்கள் உணர்ந்து கொண்டமைதான் சில அரசியல் இயக்கங்களுக்கான ஆதரவுக்குரலையும் இவர்கள் வைக்க முற்பட்டமைக்கான காரணமாயிற்று. இந்த முயற்சியின் முதலாவது பலனாகச் சங்கானையைச் சேர்ந்த பொன்னர் என்பவர் கிராமச் சங்க உறுப்பினர் ஆகவும் பளையைச் சேர்ந்த செல்லையா என்பவர் கிராமச் சங்க உறுப்பினராகவும் வந்தனர். கிராமச் சங்க உறுப்பினர் பொன்னர் முதல்முதல் கிராமச்சங்க கூட்டத்திற்குச் சென்றபோது கைத்தறி நெசவுக்கிடங்கு அமைத்து அதில் கால் செருகிக் கொண்டு உட்காரும்படியும் செல்லையா சென்றபோது/ தென்னைமர அடிக்குற்றி ஆசனமாக வைக்கப்பட்டிருந்தமையும் தமிழர்களின் ஜனநாயக அமைப்பு முறையின் சரித்திரத்தில் குறைந்த பட்சம் பித்தளை எழுத்துக்களாலேனும் பொறித்து வைக்கப்பட வேண்டியவையாகும். அத்தோடு அந்தக்காலகட்டத்தோடு ஒட்டிய ஐந்தாண்டு இடைவெளியில் எரிக்கப்பட்ட வீடுகள் என்று கணக்கை நிரைப்படுத்தினால் அவை .
பூநகரி - 26
காரைநகர் - 10
கரவெட்டி - 14
ஊர்காவற்றுறை - 5
பருத்தித்துறை (சல்ý) - 3
கன்பொல்லை/ கரவெட்டி மேற்கு/ கலட்டி/ கட்டுவன்/ இளவாலை/ நாரந்தனை மேற்கு/ பளை/ அல்லைப்பிட்டி/ புத்தூர்/ சங்கானை மொத்தமாக 65இற்குக் குறையாதுதான் அமையும். இந்த இடைக்காலத்தின் சாதி வெறி நடவடிக்கைகளில் பýயான உயிர்கள் என்று குறிப்பிடும்போது பண்டித்தலைச்சி - 3
பூநகரி - 3 சண்டிýப்பாய் - 1
வில்லூண்டி - 1
ஊரெழு - 1
நயினாதீவு - 1
பருத்தித்துறை-சந்தாத்தோட்டம் - 1
காரைநகர் - 1 கெருடாவில் - 1
புத்தூர் - 1
கோண்டாவில் - 1
புன்னாலை - 1
கம்பர்மலை - 1
இக்கட்டுரைக்குள் அடக்கப்படாத 68க்குப்பின் சம்பவங் களால் இழக்கப்பட்ட உயிர்கள் பற்றிய குறிப்பு: சங்கானை - 3
கன்பொல்லை - 3
கரவெட்டி - 3
அச்சுவேý - 1
சண்டிýப்பாய் - 1
பளை - 2
மிருசுவில் - 1
என நிரைப்படுத்திக் கொள்ளலாம்.
உயிர்ச்சேதமற்ற துப்பாக்கிச்சூடு/ வாள்வெட்டு/ கத்திக்குத்து/ எலும்புமுறிவு/ மானபங்கம் ஆகியவை என்று குறிப்பிடும் போது யாழ்ப்பாணக்குடா நாட்டில் எத்தனை சிறு கிராமங்கள் உள்ளன என்று கணக்கெடுத்து சிறு நகர் எத்தனை இருக்கிறது என்று பார்த்து இரண்டையும் சேர்த்துக் கணக்கெடுத்துச் சராசரி 75இனால் பெருக்கினால் வரும் எண்ணிக்கை எதுவோ அதுதான் உத்தேச ஆனால் சரியான கணக்காகும். இந்தக் காலக்கட்டத்தில் விசேடமாக நடை பெற்ற இன்னொன்று குறிப்பிடப் படவேண்டியதாகும். சோல்பரிப் பிரபு தலைமையிலான ஒரு கமிஷன் இந்தச் சாதி அடக்கு முறையின் விசாரணைக்காக நியமிக்கப்பட்டது. இந்தக் கமிஷனுக்குச் சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபையினர் ஒரு விபர வியாக்கியானக் கொத்துச் சமர்ப்பித்திருந்தனர். இந்த வியாக்கியானக் கொத்துச் சமர்ப்பிக்கப்பட்டதுதான் தாமதம்/ அப்போது பருத்தித் துறைத் தொகுதிப் பாரளுமன்ற உறுப்பினராக இருந்த திரு. ஜீ. ஜீ. பொன்னம்பலம் அவர்கள் மகா சபையினரை சென் சார்ள்ஸ் பாட சாலையில் சந்தித்து அந்த வியாக்கியானக் கொத்தை மீளப்பெறும் படியும் தான் சகல சாதிப்பிரச்சினைகளையும் தீர்த்துவைக்க ஆவன செய்வதாகவும் கூறினார். இதை மகாசபையினர் நிராகரித்தனர். அதன் பின் மகாசபையினர் சோல்பரியால் அழைக்கப்பட்டனர். பத்துப்பேர் கொண்ட ஒரு குழு கொழும்பு சென்று விபரக் கொத்தின் வியாக்கியானத்தைத் தெளிவு படுத்தியதின்மேல் சோல்பரி இதை ஏற்றுத் தனது யாழ்ப்பாண வருகையின்போது சாதி ஒடுக்குமுறைக்குட்பட்ட ஒரு கிராமத்தைத் காட்டும்படியும் கேட்டு இந்த காரியத்தைத் தான் வந்து பார்க்கும் வரை ரகசியமாக வைத்திருக்கும்படிக் கூறினார். குறிப்பிட்டப்படி சோல்பரி யாழ்ப்பாணம் வந்தபோது நெல்ýயடிச் சந்தியில் பொன்னம்பலம் அவர்களால் பெருவரவேற்பு ஒன்று அவருக்கு அளிக்கப்பட்டது/ இந்த வரவேற்பு முடிந்த பின் இரகசியத்திட்டத்தின்படி பருத்தித்துறை வாடிவீட்டிýருந்து சோல்பரி பிரபுவை மகாசபையினரைச் சேர்ந்த எம். சி. சுப்பிர மணியம்/ டீ/ ஜேம்ஸ்/ வீ/ ரீ. கணபதிப்பிள்ளை ஆகியோர் அழைத்துச்சென்று கன்பொல்லைக் கிராமத்தைக் காட்டினர். இரண்டொரு நாட்களுக்கு முன் சாதி வெறியர்களினால் தீயிடப்பட்டுப் புகைந்துகொண்டிருந்த வீடொன்றையும்/ சோல்பரி பார்த்துக்கொண்டு திரும்பியபின் குறிப்பிட்ட மூவரும் பஸ் எடுப்பதற்காக நெல்ýயடிக்கு வந்தனர். இவைகளை அவதானித்திருந்த சாதி வெறியர்கள் மூவரையும் சிறைப்பிடித்து எம். சி. சுப்பிரமணியம் அணிந்திருந்த கதர் சால்வையாலேயே சுற்றி மூவரையும் கட்டி நைய்யப்புடைத்து பட்டப்பகýல் நெருப்பு வைக்க முற்பட்டனர். அந்த வேளை தற்செயலாக டாக்டர் பஸ்தியான் என்பவரும் மூன்று பொýசாரும் காரில் வந்தபோது சாதி வெறியர்களின் தீவைப்பு முயற்சி முறியடிக்கப்பட்டு மூவரும் காப்பாற்றப்பட்டனர். இந்தச் சம்பவம் இன்று பகிரங்கப் படுத்தபடுவதை சாதித்தமிழர் பரம்பரையாக வந்தவர்கள்கூட விரும்பமாட்டார்கள். 1949 செப்டம்பர் 14ஆம் திகதி அப்போதைய உள்நாட்டு மந்திரியும் கிராம அபிவிருத்தி மந்திரியுமாயிருந்த ஒýவர் குணத்திலக அவர்கள் இந்துக்கோவில்களில் பýயிடுதல் நிதி நிர்வாகம் பற்றியும் தனக்குக் கிடைத்த குற்றச்சாட்டுகளை யோசிக்கக் கீழ் சபையிலும்/ மேல் சபையிலும் அங்கத்தவர்களான தமிழ் உறுப்பினர்களை அழைத்துச் சம்பாசித்தார். அப்போது திரு. சி. சிற்றம்பலம் இவைகளைவிட ஒரு பகுதியினரைக் கோவிலுக்குள் விடாது தடுத்து வைத்தல் பெருங் குற்றம். எனவே இதை முதல் பிரச்சனையாக ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டுமெனப் பிரேரிக்க செனட்டர் பெரிய சுந்தரம் இதை ஆதரிக்க இந்த ஆலய வழிபாடு விடயம் பற்றித் தனியாக விசாரிக்க ஒரு கமிஷன் நியமிக்கிறேன் எனக்கூறி வாய்மூலம் நேருக்கு நேராகவும் எழுத்து மூலமாகவும் கமிஷனுக்குச் சாட்சியங்கள் அளிக்கப்பட்டன. வடக்கில் சுமார் அறுபது ஸ்தாபனங்களினதும் கோவில் நிர்வாகிகள் குருக்கள் என்ற விதத்தில் 80 பேர்களினதும் வசதி படைத்த கொழும்பு வாசிகளின் ஸ்தாபனங்கள் 13இனதும் தனியானவர்கள் 12பேரினதும் சாட்சியங்கள் பதிவாகின. ஆலயப் பிரவேசத்தை ஆதரித்த விதத்தில் யாழ்பாணம் காந்தி நிலையம்/ மனோகரா சேவா சங்கம்/ சுன்னாகம் தாழ்த்தப்பட்டோர் ஐக்கிய சங்கம்/ தேவரையாளி சைவ கலைஞான சபை/ பருத்தித்துறை திராவிடர் கலைமன்றம்/ ஆகியவை தர்க்க ரீதியான முறையில் ஆலய வழிபாட்டை வýயுறுத்தி நின்றன. அத்துடன் வடபகுதியிலுள்ள ஸ்தாபனங்களையும்/ தனி மனிதர்களையும் தவிர்ந்த ஏனைய ஸ்தாபனங்களும் தனி மனிதர்களும் நூற்றுக்கு நூறு இந்தத் தர்க்க நியாயங்களுக்குச் சார்பாகவே சாட்சியமளித்துள்ளனர். இதற்க மாறாகச் சாட்சியம் கொடுத்தவர்களுடைய தர்க்க நியாயங்களுள் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் மனிதப் பிறவிகள் அல்லர்/ என்ற கருத்துக்களே பொதுவில் பரவலாக இடம் பெற்றிருந்தன..
இந்த விசாரணைக்குப் பின்னால் கனகரட்ணம் கமிஷன் கொடுத்த அறிக்கை முடிவால் ஏற்றபட்ட மாற்றத்தில் முக்கியமாக அன்றைய அரசாங்க அதிபரான சிறீகாந்தா/ நீதிபதியான சிறீஸ்கந்தராசா/ மானிப்பாய் வைரமுத்தர் ஆகியோர் உட்படப் பலர் எடுத்துக்கொண்ட நடவடிக்கைகள் 50ஆம் ஆண்டுக்காலத்தில் நல்லூர்க் கந்தசாமி கோவிலைத் திறக்க வைத்ததெனலாம். இதைத்தொடர்ந்து 56ஆம் ஆண்டுகால வரை ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் இயக்கங்கள் சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபையின் தலைமையின் கீழ் வரவேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்ந்ததுடன்/ இலங்கையில் நடந்த அரசியல் மாற்றத்தையும் பயன்படுத்திச் செயற்பட ஆரம்பித்து/ இளம் தலைமுறையினரையும் சற்று உள்ளடக்கிக் கொண்டது..
முதன்முதýல் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் மத்தியில் இந்து சமய வழிமுறைகளில் தமக்கென பாடசாலை ஒன்றை அமைக்கும் முயற்சியில் வதிரியைச் சேர்ந்த கா. சூரன் என்பவர் எடுத்த விடாமுயற்சியால் 1914ஆம் ஆண்டிலேயே வதிரி தேவரையாளி இந்துக்கல்லூரி அமைக்கப்பட்டதும்/ அதைத் தொடர்ந்து கல்வி அடிப்படையான முயற்சிகள் எடுக்கப்பட்டதும்/ அப்பகுதி மக்கள் மேலும் முன் செல்ல உதவியதெனலாம். 1940 - 41 கலப் பகுதியில் டீ. ரீ. சாமுவேலைத் தலைவராகவும் கவிஞர் செல்லையாவைக் காரியதரிசியாகவும்/ சைவப் புலவர் வல்ýபுரத்தைத் தனாதிகாரியாகவும் கொண்டு தொடக்கப்பட்ட வடமராட்சி சமூக சேவா சங்கம்/ வடமராட்சிப் பகுதியில் தொடக்கப்பட்டபோது அப்பகுதியைச் சேர்ந்த பல உயர்சாதி இந்துக்களும் அதற்கு ஆதரவளித்து உற்சாகப்படுத்தினர்..
1944-46ஆம் ஆண்டுக் காலத்தில் அச்சங்க மாநாடொன்றில் தலைமை உரையாற்றிய டாக்டர் பசுபதி என்பவர் 'தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை கோவிலுக்குள் அனுமதிக்காத வரையில் நான் இன்றிýருந்து கோவிலுக்குள் போகமாட்டேன்' என்று சபதம் எடுத்துக்கொண்டார். இந்தச் சபதத்தை அவர் தம் உயிர் உள்ளவரை - நீண்ட காலம் கடைப்பிடித்தே வாழ்ந்தார் என்பது குறிப்பித்தக்கது. இது போன்ற பல சம்பவங்கள் மறப்பதற்கரியனவே.
1956ஆம் ஆண்டுக்குப் பிற்பட்ட காலத்தில் மகாசபையின் இணைக்காரிய தரிசிகளாகப் பொறுப்பேற்றுக் கொண்ட இ. வி. செல்வரட்ணம்/ கவிஞர் பசுபதி திரு. எம். சி சுப்பிரமணியம் தலைமையில் எடுத்துக்கொண்ட நடைமுறை வேலைகளுக்கு நாடெங்குமிருந்த தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் பகுதிகளிýருந்து ஆதரவு கிடைத்தது. அதன் பெறுபேறுகளாக 14க்கு மேற்பட்ட பாடசாலைகள் அமைய வழி பிறந்தமையாலும்/ அந்தக்கால வடபகுதி முதலாவது பாராளுமன்ற உறுப்பினரான பொன் கந்ததையா அவர்களின் துணிவான/ நேரடியான ஒத்துழைப்புக் கிடைத்தமையாலும் இந்த இளைய தலைமுறையினர் மேலும் உற்சாகமுடன் செயற்பட்டனர்..
தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் குரýன்கீழ் பல சாதியினரையும்/ பல மதத்தினரையும் பெருவாரியாகக் கலந்து கொள்ள வைத்த அனுபவத்திýருந்துதான் 'தீண்டாமை ஒழிப்பு வெகுஜன இயக்கம்' பிறப்பிக்கப்பட்டதாகும். பல பிற்போக்காளராலும்/ தமிழர் அரசியல் இயக்கங்களாலும் ஒருமுகமாக இந்த எழுச்சி எதிர்க்கப்பட்டபோது பெருஞ்சாதித் தமிழர் வழிவந்த திரு.என்.சண்முகதாசன் அவர்களால் தலைமை தாங்கப்பட்ட இலங்கைக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி/ இந்த எழுச்சியை ஏற்று ஒத்துழைப்புத் தர முன்வந்ததோடல்லாமல் ஆக்கபூர்வமான காரியங்களில் நேரடியான ஒத்துழைப்பையும் நல்கியது. இந்த செயற்பாடு அதுவரை திறக்கப்படாது யாழ்நகர் எங்குமிருந்த தேனீர்க் கடைகளையும் யாழ் நகருக்குப்பால் கிளிநொச்சி/ வவுனியா ஆகிய இடங்களில் தேனீர்க்கடைகளையும் திறப்பதற்கு வாய்ப்பளித்தது. மகாசபையின் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டவர்களில் இருந்துதான் பொதுவான ஒரு அரசியல் உணர்வையும்/ சமூக மாற்றத்திற்கான செயற் பாட்டில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் பங்கையும்/ ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் பகுதியெங்கும் பரப்பமுடிந்தது. ஆரம்ப காலத்தில் செனற் சபையில் ஏ. பி. இராசேந்திரா அவர்களுக்கு நியமனம் கிடைத்த பின்னும் சிறிதளவேனும் நகர்ந்து கொடுக்காத சாதிமுறையில் சற்றுத் தளர்ச்சி ஏற்பட்டது. இந்தத் தலைமையின் நடவடிக்கைகளுக்குப் பின்புதான் என்பதைத் துணிந்து கூறிவிடலாம். இதே போன்ற பிற்காலப் பகுதியில் திரு. ஜீ. நல்லையா அவர்களுக்குப் பாராளுமன்றப் பிரதிநிதித்துவம் கிடைத்தபோதும்/ ஒடுக்கப்பட்ட மக்களால் எதிர்பார்க்கப்பட்ட பலாபலன்கள் கிடைத்து விடவில்லை. இதிýருந்து அரசாங்க மட்ட நியமனங்களைவிட இயக்க ரீதியான காரியங்களும்/ நடவடிக்கைகளுமே உரிமைகளை வென்றெடுக்கக் கூடியனவென்பது புலனாயிற்று..
திருவாளர்கள் சுப்பிரமணியமும்/ நல்லையாவும் பதவிகள் பெறாத காலத்தில் மக்கள் பெற்றுவந்த பேறுகளை அவர்கள் பதவி வகித்த காலங்களில் பெற முடியவில்லை. இதை அவர்களே ஒப்புக்கொள்வர். 56க்கும் 66க்கும் இடையே உள்ள காலப்பகுதியில் சமூக ரீதியில் சலுகைகளைப்பெறும் முயற்சியில் சற்று வெற்றிகாண முடிந்ததேயன்றி அந்தச் சலுகைகளால் சமூகக் கொடுமைக்குத் தீர்வு காணமுடியவில்லை. இதற்கான காரண காரியங்களைத் தேடிப் பிடிப்பதில் அரசியல் கோட்பாடுகளுக்கூடான முயற்சிகள் நடந்தன. இதன் பிரதிபýப்பாகவே 57ஆம் ஆண்டு பாராளுமன்றத்தில் சமூகக் குறைபாடுகள் நீக்கச் சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. இது சட்டமாக்கப்பட்டபோது சாதி கொடுமைகளிýருந்து முற்றாக விடுபட இது வழிவகுக்கும் எனப் பலரும் நம்பினர். ஆனால் அந்தச் சட்டம் ஒரு பரீட்சார்த்த முன்னறிவித்தல்போலவே நிலப் பிரபுத்துவ கெடு பிடிக்குட்பட்ட அரசு யந்திர சேவையாளர்களின் ஆளுகைகளுக்கு உட்பட்டுத் தானாக அட்டை போலச் சுருண்டு கொண்டது..
இந்த நிலைமையை நன்கு உணர்ந்துகொண்ட இளம் சந்ததியினர் 1966 அக்டோபர் 21இல் 'சாதி ஒழிப்புச் சட்டத்தை அமுல் நடத்து' என்ற சுலோகத்தைத் தூக்கிப் பிடிக்க ஆயிரக்கணக்கிற் திரண்டு சுன்னாகத்திýருந்து யாழ்ப்பாண நகரை நோக்கிப் புறப்பட்டனர்..
இவர்கள் மேல் குண்டாந்தடிப் பிரயோகம் செய்யப்பட்டது. பலர் காயமுற்றனர். சிலர் சிறை பிடிக்கப்பட்டனர். ஆயினும் திட்டமிட்டபடி ஊர்வலத்தினர் நகர்வரை எழுச்சி பொங்க வந்தே சேர்ந்தனர். அந்த ஊர்வலத்தில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுடன் ஸ்தாபனங்களின் ஐக்கியத்தில் அச்சுவேýயில் நடந்த மாநாடும்/ அந்த மாநாட்டில் கலந்து கொண்டு 'ஆறு மாத காலத்துள் உங்கள் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காணப்படும்' என் சாவகச்சேரி எம். பி. திரு. வி. என். நவரத்தினம் அவர்கள் தந்த வாக்குறுதியும் பற்றிய தாற்பரியங்களும் 1965ல் ஏற்படுத்தப்பட்ட முக்கிய இயக்கத்தினால் இணுவில் கந்தசாமி கோவிýல் இருந்து திருவாளர்கள் நல்லையா/ சுப்பிரமணியம் முதலானோர் தலைமை தாங்கி நடாத்தப்பட்ட - முற்று முழுதாகத் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களையே கொண்ட - மெüன ஊர்வலமும் அத்தோடொத்த பல காரியங்களும்/ மீளாய்வு செய்யப்பட்டு/ 'தியாகங்களுக்கஞ்சாத விட்டுக்கொடாத போராட்டம் ஒன்றே ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் உரிமைகளை வென்றெடுக்கக் கூடியது' என்ற கொள்கையில் வெகுஜன இயக்கம் நெறிப்படுத்தப்பட்டது. இந்த நெறிப்படுத்தýன் அடிப்படையில் ஆலயப் பிரவேச இயக்கங்கள்/ தேனீர்க்கடைப் பிரவேச போராட்டங்கள் நாடெங்கும் விரிவடைந்தன. இந்தப் போராட்டங்கள் இழப்புகள் பலவற்றுக்கும் உட்பட்டதாயிற்று. ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் உரிமை இயக்கங்கள் காலத்தில் இந்த மக்களுக்கு ஒத்தாசையாக இருந்த தமிழ்த் தலைவர்களும்/ பிரமுகர்களும் தந்த ஆதரவுக்கு முற்றும் வேறுபட்ட விதத்தில் அப்போதைக்கப்போது உரிமைப்போர் நடந்த இடங்களுக்கு நேராகச் சென்று ஆலோசனை கூறியும் உற்சாகமளித்தும் இலங்கையில் சகல பகுதிகளிலும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் அனுதாபத்தைப் பெற்றுத் தந்தும் இன்றுவரை தொடர்ச்சியாக வெகுஜன இயக்கத்தின் நடவடிக்கைகளை உற்சாகப்படுத்தியும் வரும் என். சண்முகதாசன் அவர்கள் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் மனதில் நிரந்தர இடத்தைப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் அதேவேளை சாதி வெறியர்களுக்குச் சிம்ம சொப்பனமாகவும் இருக்கிறார் என்பது விசேஷமாகக் குறிப்பிடக்கூடியதாகும்..
66-78 இதற்கிடையிலுள்ள காலப்பகுதியில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் பெற்றுக்கொண்ட வெற்றிகள் முன்னை காட்டப்பட்ட 30 ஆண்டுகால இயக்க வழியில் இந்தப் பன்னிரண்டு ஆண்டு காலம் குறுகியதாயினும் இந்தக் குறுகிய காலத்தில் சாதிக்கப்பட்ட காரியங்கள் விகிதத்தில் மிக மிக தாக்க மானதும் நிரந்தரமானதுமாகும். இந்தக் குறுகியகாலப் பலாபலன்களை அரை நூற்றாண்டு காலப் பலாபலன்களுடன் ஒப்பிடுவதில் கருத்துவேறுபாடு யாருக்குமே இருக்க முடியாது..
சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த வெற்றிகள் .
மாவிட்டபுரம் கந்தன்/ மட்டுவில் பண்டித்தலைச்சி அம்பாள்/ செல்வச்சந்நிதி முருகன்/ வல்ýபுர ஆழ்வார் ஆகியவைகள் உட்பட பல பகுதிகளின் ஆலயங்களின் கதவுகள் திறக்கப்பட்டதும் எவ்வளவு சரித்திரப் பிரசித்தி பெற்ற சம்பவங்களோ அதே அளவுக்குப் பிரசித்தி பெற்றவையே தேனீர்க்கடைகள் பொதுநிலையங்கள் திக்கப்பட்ட சம்பவங்களும் பொதுக்கிணறுகள் புளக்கத்திற்கு விட்டப்பட்ட செயலுமாகும். 1968 - 78க்கிடையில் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகள் யாவும் மக்களின் மனத்திற்கு வýந்து கொண்டுவர வேண்டியதில்லை. ஏனெனில் இவை மிகச் சமீபத்திலே நடந்த பத்து ஆண்டு காலச்சம்பவங்கள் ஆகும். அதற்காக ஒரு வரலாறு பிறக்க இருக்கிறது. அந்த வீர வரலாறு ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் பல நூறு சந்ததியினருக்கும் வழிகாட்டியாகவே நிற்கப்போகின்றது. இந்த இடையில் சாதிக்கொடுமையின் வேள்வித்தீக்குப் பதினொரு ஒடுக்கப்பட்ட வீரர்கள் பýயிடப்பட்டனர். பொருட்சேதம்/ இரத்தச் சேதம் கணக்கிட முடியாதவை. இந்த தியாகங்கள் யாவையும் ஒடுக்க மக்களின் ஐம்பது ஆண்டுக் காலத் தியாகங்களை விட மேலானவை என்பதற்குப் பின்னேவரும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் வரலாறு சான்றுதல் பகரும். இச்சிறு கட்டுரைக்குள் அவைகளை எல்லாம் அடக்க முடியாது..
இந்தப் பத்தாண்டு காலத்துள் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களாலும் அதற்கு ஆதரவு தந்த சக்திகளாலும் சரித்திரப் பிரசித்தி பெற்ற கோயில்கள் நான்கு உட்படப் பலவும் தேனீர்ச் சாலைகளும் பொது நிலையங்களும் வெல்லப்பட்டன..
'தியாகங்களுக்கஞ்சாத விட்டுக்கொடாத போராட்டமே முடிவான விடுதலையைத் தர வல்லது' என்ற வழியில் முன்னேறிச் செல்லத்துடிக்கும் மக்கள் பரப்பில் மாற்றங்களை வரவேற்கும் சகலரும் இணைந்து கொள்ள கடமைப்பட்டவர் களாகின்றனர்..
(இக்கட்டுரை 1979 காலப்பகுதியில் எழுதப்பட்டிருக்கலாம். முதýல் பிரசுரமானது பற்றிய விபரங்கள் இல்லை.) நன்றி : கனடாவிýருந்து வெளியிடப்பட்ட கே. டானியல் சிறப்பு மலர் செப்டம்பர் 2003..
http://tamil.sify.com/dalit/dalit10/fullst...13553620&page=2