ஜூலை இன்னும் கறுப்பாகவே இருக்கிறது தமிழர்களுக்கு.

நவீனன் · July 23, 2018

தமிழர் வாழ்வில்- குருதித்துயர் படிந்த கறுப்பு ஜூலை இன்று!!

இலங்கைத் தமிழர் வாழ்வைப் புரட்டிப் போட்ட, மறக்கவோ -– மன்னிக்கவோ முடியாத கொடுந்துயர் நாள் இன்றாகும். வரலாற்றில் ‘ஆடிக் கலவரமாக’ அடையாளப்படுத்தப்பட்ட கறுப்பு நாள் இன்றாகும். 35 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் சிங்களப் பேரினவாதிகள் ஆடிய கோரத் தாண்டவத்தில் சிக்குண்டு தமிழினம் சின்னாபின்னமாகிய நாள் இன்று.

1983ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் திருநெல்வேலியில் சிங்கள இராணுவத்தினர் மீது தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளால் அதிரடித் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. 13 இராணுவத்தினர் உயிரிழந்தனர். அவர்களது உடல்கள் தென்பகுதியில் அடக்கம் செய்யப்படும்போது, அப்போது ஆட்சியிலிருந்த ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசினால் கலவரம் தூண்டி விடப்பட்டது.

தென்பகுதியில் வாழ்ந்த தமிழ் மக்கள் துரத்தித் துரத்தி அடித்து விரட்டப்பட்டனர். தமிழ் மக்களின் வீடுகள் சிங்களக் காடையர்களால் எரியூட்டப்பட்டது. தென்பகுதியில் தமிழ் மக்கள் வர்த்தகத்தில் கொடிகட்டிப் பறந்தனர். இந்தக் கலவரத்தின் போது தமிழ் மக்களிள் வர்த்தக நிலையங்கள் இருந்த தடம் தெரியாமல் அழிக்கப்பட்டது.

கொடூரக் கலவரத்தில் சிக்கி பல்லாயிரக்கணக்கான தமிழ் மக்கள் சாவைத் தழுவினர். பல நூற்றுக் கணக்கானோர் காயமடைந்தனர். பலகோடி ரூபா பெறுமதியான தமிழ் மக்களின் சொத்துக்கள் எரித்துச் சாம்பராக்கப்பட்டது. சிறைச்சாலைகளில் தடுத்து வைக்கப்பட்டிருந்த தமிழ் அரசியல் கைதிகளின் கண்கள் பிடுங்கப்பட்டு, உடல் சிதைக்கப்பட்டு கோரமாகக் கொல்லப்பட்டனர்.

ஈழத் தமிழர்களின் ஆயுதப் போராட்டம், இந்தக் கலவரத்துடன் உத்வேகம் பெற்றது. தமிழர்களின் வரலாற்றைத் திருப்பிப் போட்ட, குருதிக் கொப்பளங்களால் நினைவுகளை எழுதிய கறுப்பு ஜூலை இன்று. மறக்க முடியாத மனவடுவை ஏற்படுதிச் சென்ற கறுப்பு ஜூலையின் 35 ஆவது ஆண்டு நினைவு தின நிகழ்வுகள் இன்று நடைபெறவுள்ளன.

http://newuthayan.com/story/09/தமிழர்-வாழ்வில்-குருதித்துயர்-படிந்த-கறுப்பு-ஜூலை-இன்று.html

நவீனன் · July 23, 2018

கோரமான மனவடுக்களை பதிந்து தமிழர்களின் மனங்களிலிலிருந்து இன்னும் மறையாத கறுப்பு ஜூலை

கறுப்பு ஜூலை கலவரம் அல்லது 83 கலவரம் என சாதாரணமாகக் குறிப்பிடப்படுகின்ற 1983 ஆம் ஆண்டின் தமிழர்களுக்கு எதிரான வன்முறைகள் நடைபெற்று 35 வருடங்கள் ஆகின்றன. மூன்றரை தசாப்தங்கள் கடந்துவிட்ட போதிலும், அந்த வன்முறைகளின் கோரமான மனவடுக்கள் பாதிக்கப்பட்ட தமிழர்களின் மனங்களில் இருந்து இன்னும் மறையவில்லை.

இருப்பினும், சிங்கள மக்களின் ஆவேசத்தைக் கிளப்பியதனால் ஏற்பட்ட ஓர் இனக்கலவரமாக அதனை நோக்குகின்ற ஒரு போக்கும் நிலவுகின்றது. உண்மையிலேயே, அரசியல் ரீதியாகத் திட்டமிட்டு தமிழ் மக்களுக்கு எதிராக அரங்கேற்றப்பட்ட இன ஒடுக்குமுறையின், இன அழிப்பு நடவடிக்கையின் மிக மோசமான ஆரம்ப நிகழ்வாக அது வரலாற்றில் பதிவாகியிருக்கின்றது.

தமிழ் மக்களுக்கு எதிராக 1956, 1958, 1977, 1981 ஆகிய ஆண்டுகளில் பேரினவாதிகளினதும், பேரின ஆட்சியாளர்களினதும் ஆசிர்வாதத்துடன் வளர்ச்சிப் போக்கில் முன்னெடுக்கப்பட்ட வன்முறைச் சம்பவங்களின் போக்கில், அடுத்த கட்டமாகவே, 1983 கறுப்பு ஜூலை வன்முறைகள் அரங்கேற்றப்பட்டன என்பதை ஊன்றிக் கவனிப்பவர்களால் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

அது மட்டுமல்லாமல், நீண்டகால இன அழிப்பு நடவடிக்கைகளை நன்கு திட்டமிட்ட வகையில் பேரினவாத அரசியல்வாதிகள் தொடர்ச்சியாக மேற்கொள்வதற்குரிய பிள்ளையார் சுழியாகவும் அது பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றது.

ஆனால், சிங்கள மக்கள் மத்தியில் அது, திடீர் ஆவேசத்தினால் ஏற்பட்ட ஒரு மன எழுச்சி சார்ந்த நிகழ்வாக மாறிப்போயுள்ளது. மறக்கப்பட்டுவிட்டது என்றுகூடச் சொல்லலாம். தமிழ் மக்களுக்கு எதிராக காலத்துக்குக் காலம் முன்னெடுக்கப்பட்ட இனவன்முறை தாக்குதல்களின் உள்நோக்கத்தை, அவற்றில் மறைந்துள்ள இனவாத ஒடுக்குமுறை அரசியலின் தாற்பரியத்தை தமிழ்த் தரப்பினரில் சிலர் இன்னும் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளவில்லை. அதன் காரணமாகவே, கறுப்பு ஜூலை வன்முறைச் சம்பவத்தை, திடீர் ஆவேச மன எழுச்சிக்கு உள்ளாகி செயற்படுவதை இயல்பாகக் கொண்ட சிங்கள மக்களின் உணர்ச்சி வசப்பட்ட ஓர் எதிர்வினைச் செயலாகவே அவர்கள் நோக்குகின்றார்கள்.

அந்த வகையில் 83 கறுப்பு ஜூலை வன்முறைகளை மீண்டும் மீண்டும் நினைவுகூர்வதும், அதுபற்றி சிந்திப்பதும், நாட்டின் நல்லிணக்கத்திற்கும், இன ஐக்கியத்திற்கும் பாதகமாகவே அமையும் என்றும் அவர்கள் சித்தரிக்கவும் முற்படுகின்றார்கள்.

யாழ்ப்பாணம் திருநெல்வேலியில் 13 சிங்கள இராணுவத்தினரை விடுதலைப்புலிகள் ஒளித்திருந்து தாக்கிக் கொலை செய்ததன் விளைவாக எழுந்த, ஓர் உணர்ச்சிகரமான திடீர் ஆவேசத்தின் எதிர் நடவடிக்கையாகவே, 83 கறுப்பு ஜூலை வன்முறைச் சம்பவங்கள் இடம்பெற்றதாகவே, பெரும்பான்மையான சிங்கள மக்களால் பார்க்கப்படுகின்றது.

சிங்கள மக்கள் அனைவருமே தமிழர்களுக்கு எதிராக வன்முறைகளில் ஈடுபடவில்லை என்பதையும், சிங்கள மக்களில் பெருமளவானோர், தங்கள் இனத்தைச் சார்ந்த குண்டர்களினால் தாங்களும் தாக்கப்படுவோம் என்ற அச்சத்துக்கு மத்தியிலும், பாதிக்கப்பட்ட தமிழர்கள் பலருக்கு அபயமளித்து, ஆபத்துக்களில் இருந்து பாதுகாத்து அனுப்பி வைத்தார்கள் என்பதையும் இந்தப் பார்வைக்கு ஆதாரமாக அவர்கள் முன்வைக்கின்றார்கள். இது, சாதாரண சிங்கள மக்கள் மத்தியில் அரசியல் ரீதியான ஒரு பிரசார கருத்தாகவும் முன்வைக்கப்படுகின்றது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆனால், ஏற்கனவே திட்டமிடப்பட்டிருந்த ஒரு நிகழ்ச்சி நிரலின் அடிப்படையில் வெகு நேர்த்தியாக நடத்தி முடிக்கப்பட்ட ஓர் இனப்படுகொலை நடவடிக்கையே 83 கறுப்பு ஜூலை வன்முறை என்பதே உண்மை.

என்ன நடந்தது, எப்படி நடந்தது?

தமிழர்கள் செறிந்து வாழ்கின்ற இலங்கையின் வடக்கே பலாலி இராணுவ தளத்தில் இருந்து, யாழ்ப்பாணம் நகரத்தை நோக்கிச் சென்ற இராணுவ வாகனத் தொடரணி ஒன்றை திருநெல்வேலி தபால் பெட்டிச் சந்தியில் பதுங்கியிருந்த விடுதலைப்புலிகளின் அணியொன்று தாக்கியதில் 13 இராணுவத்தினர் கொல்லப்பட்டனர். இலங்கையின் இலகுக் காலாட்படையைச் சேர்ந்த லெப்டினன் தர இராணுவ அதிகாரியாகிய வாஸ் குணவர்தன அவர்களில் முக்கியமானவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இந்தச் சம்பவம் 1983 ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் 23 ஆம் திகதி இரவு 11.30 மணியளவில் நடைபெற்றது.

நான்கு வாகனங்களைக் கொண்டிருந்த அந்த இராணுவ வாகனத் தொடரணியின் முன்னால் சென்ற இராணுவ ஜீப் வண்டி விடுதலைப்புலிகளின் கண்ணிவெடித் தாக்குதலில் சிக்கி வெடித்துச் சிதறியது. பின்னால் வந்த இராணுவ ட்ரக் உள்ளிட்ட வாகனங்களில் இருந்த இராணுவத்தினர் மீது முற்றுகைத் தாக்குதலைத் தொடுத்த விடுதலைப்புலிகளுக்கும் இராணுவத்தினருக்கும் இடையில் மோதல் ஏற்பட்டது, சம்பவ இடத்திலேயே 13 இராணுவத்தினர் கொல்லப்பட்டனர். இரண்டு பேர் படுகாயமடைந்து, பின்னர் மரணமடைந்தனர். விடுதலைப்புலிகள் தரப்பிலும் உயிர்ச்சேதம் ஏற்பட்டிருந்தது.

நள்ளிரவு நேரத்தில் இடம்பெற்ற இந்தச் சம்பவம் பற்றிய தகவல்கள் சிங்களவர்கள் கொல்லப்பட்டதாக பெரிதுபடுத்தப்பட்ட அளவில் நாட்டின் தென்பகுதி எங்கும் சிங்கள மக்கள் மத்தியில் பரப்பப்பட்டது,

மறுநாள் காலை பத்திரிகைகளில் தலைப்புச் செய்தியாக இந்தச் சம்பவம் பிரசுரமாகியிருந்தது. கொல்லப்பட்டவர்களின் பெயர் விபரங்கள் அந்தச் செய்தியில் விபரமாக வெளியிடப்பட்டிருந்தன. செய்தித் தணிக்கை இருந்த போதிலும், யாழ்ப்பாணத்தில் 13 சிங்களவர்கள் கொல்லப்பட்டார்கள் என்ற வகையில் எவ்வாறு செய்தி பிரசுரமாவதற்கு செய்தித் தணிக்கை அதிகாரி டக்ளஸ் லியனகே அனுமதித்தார்? வன்முறைகள் வெடிப்பதற்கு வழிசமைக்கும் வகையில் இவ்வாறு செய்தி வெளியிட அனுமதிப்பதன் மூலம் செய்தித் தணிக்கை நடைமுறைப்படுத்துவதில் என்ன பயன் இருக்கின்றது என்று ஜூலை வன்முறைகள் தொடர்பில் பாராளுமன்றத்தில் கேள்வி எழுப்பிய அப்போதைய கலவான தொகுதி பாராளுமன்ற உறுப்பினர் சரத் முத்தெட்டுவேகம வினவியிருந்தார்.

அக்காலப்பகுதியில் தமிழ் இளைஞர்களின் ஆயுதப் போராட்டம் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமான தாக்குதல்களே இராணுவத்தின் மீது மேற்கொள்ளப்பட்டு வந்தன. ஆனால் திருநெல்வேலிச் சந்தியில் இடம்பெற்ற தாக்குதலிலேயே 13 இராணுவத்தினர் ஒரே தடவையில் கொல்லப்பட்டிருந்தனர்.

அர்ப்பணிப்போடு மிகத் துணிகரமாக மேற்கொள்ளப்பட்ட போதிலும், ஆயுதப் போராட்டத்தை அப்போது அதிகாரத்தில் இருந்த ஜே.ஆர் ஜயவர்தன அரசு பெரிதாகவோ முக்கியத்துவம் மிக்கதாகவோ கருதவில்லை. அத்தகைய ஒரு சூழலில் நள்ளிரவு வேளையில் இராணுவ வாகனத் தொடரணி மீது கண்ணிவெடித் தாக்குதலுடன் நடத்தப்பட்ட துப்பாக்கிச் சூட்டுத் தாக்குதலில் ஓர் அதிகாரி உட்பட 13 பேர் கொல்லப்பட்டமை ஒரு வகையில் அரசாங்கத்தை அதிர்ச்சி அடையவே செய்திருந்தது. இராணுவத்தினராகிய 13 சிங்களவர்கள் விடுதலைப்புலிகளினால் கொல்லப்பட்டார்கள் என்பது சிங்கள மக்களையும் பதட்டமடையச் செய்திருந்தது.

இவ்வாறு அரசாங்கத்திற்கு ஏற்பட்டிருந்த அதிர்ச்சியும் சிங்கள மக்கள் மத்தியிலான பதட்டமும், ஏற்கனவே திட்டமிடப்பட்டிருந்த இன அழிப்பு நடவடிக்கைக்கான வன்முறைகளைத் தூண்டிவிடுவதற்கு அப்போதைய ஐக்கிய தேசிய கட்சி அரசாங்கத்திற்கு வாய்ப்பாக அமைந்துவிட்டது. அதற்கு உறுதுணையாக இராணுவத்தினர் மீதான யாழ்ப்பாணத் தாக்குதலையடுத்து, பௌத்த பிக்குகளையும் சாதாரண சிங்கள மக்களையும் விடுதலைப்புலிகள் கொல்லப் போகின்றார்கள் என்றும், தலைநகரில் தாக்குதல் நடத்துவதற்காக விடுதலைப்புலிகள் கொழும்புக்குள் ஊடுருவிவிட்டார்கள் என்றும் பெரிய அளவில் பொய்ப்பிரசாரமும் கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்டிருந்தது.

தாக்குதல்களில் கொல்லப்பட்ட படையினருடைய உடல்கள் அவர்களுடைய சொந்த ஊருக்கு அனுப்பி வைக்கப்படுவதே வழக்கம். ஆனால், தேசிய பாதுகாப்புச் சபையின் தீர்மானத்திற்கு அமைய அந்த நடைமுறை அப்போது கடைப்பிடிக்கப்படவில்லை. இதனையடுத்து, விடுதலைப்புலிகளின் தாக்குதலில் கொல்லப்பட்டிருந்த 13 இராணுவத்தினரது உடல்களுக்கும் வழமைக்கு மாறாக ஒரே இடமாக, பொரளை கனத்தை மயானத்தில் இறுதிக்கிரியைகள் செய்வதற்கான ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தன. ஆனால் குறிப்பிட்ட நேரத்திற்கு அந்த உடல்கள் அங்கு வந்து சேரவில்லை. மிகுந்த தாமதம் ஏற்பட்டிருந்தது.

இதனால், அந்த இறுதிக்கிரியைகளில் கலந்து கொள்வதற்காக அங்கு 24 ஆம் திகதி காலை முதல் கூடத் தொடங்கி பதட்டத்துக்கு உள்ளாகியிருந்த சிங்கள மக்கள் மத்தியிலேயே விடுதலைப்புலிகள் பற்றிய அச்சந்தரும் வகையிலான பொய்ப்பிரசாரம் செய்யப்பட்டிருந்தது. அந்த மக்களின் பதட்ட உணர்வும் விடுதலைப்புலிகள் தாக்க வந்துவிட்டார்கள் என்ற அச்ச உணர்வும் அவர்களை ஆத்திரமடையச் செய்ததுடன், தமிழ் மக்கள் மீது தாக்குதல்களை நடத்துவதற்குத் தூண்டிவிட்டிருந்தது.

கட்டுக்கடங்காமல் வெடித்த வன்முறைகள்

குண்டர்கள் தாக்குதல்களில் ஈடுபடுவதற்கும், சிங்கள மக்களின் பதட்டத்தையும், அச்சத்தையும் நீடிக்கச் செய்வதற்கும் உதவும் வகையில் விடுதலைப்புலிகள் தாக்குதல்கள் நடத்தப் போகின்றார்கள் என்ற சாராம்சத்தில் பொய்ப்பிரசாரங்கள் நாடெங்கிலும் முடுக்கிவிடப்பட்டிருந்தன.

இதனால் கொழும்பில் மட்டுமல்லாமல், கண்டி உட்பட நாட்டின் பல முக்கிய நகரங்களிலும் மலையகம் உட்பட தமிழர்கள் கலந்து வாழ்ந்த தென்பகுதி மாவட்டங்களிலும் பரவலாக வன்முறைகள் வெடித்திருந்தன. தமிழர்களுக்குச் சொந்தமான வர்த்தக நிலையங்கள், தொழிற்சாலைகள், வீடுகள், வாகனங்கள், என்பன தீயிட்டு கொளுத்தப்பட்டன. எல்லா இடங்களிலும் கொள்ளையிடப்பட்டவை போக மிஞ்சியவை பெற்றோல் ஊற்றி எரிக்கப்பட்டன.

கத்திகள், கம்புகளுடன், பெற்றோல் கொள்கலன்களை ஏந்திய கும்பல்கள் கூட்டம் கூட்டமாக நாட்டையும் மக்களையும் பாதுகாக்க கொஞ்ச பெற்றோலும் எண்ணெயும் தாங்கோ என்று கோஷமிட்டவாறு வன்முறைகளில் ஈடுபட்டிருந்தன. கட்டடங்கள் எதுவும் அடித்து நொறுக்கப்படவில்லை. கட்டடங்கள் மீது குண்டுத் தாக்குதல்கள் எதுவும் நடத்தப்படவில்லை. முழுமையாக சொத்துக்களுக்கும் உடைமைகளுக்கும் சேதம் விளைவிக்கப்பட்டன. இந்த வன்முறைகளில் பெரிய அளவில் உயிர்ச்சேதங்களும் ஏற்பட்டன. பெரும் எண்ணிக்கையானவர்கள் அகதிகளாகினர்.

பல தினங்கள் தொடர்ந்த வன்முறைகளைக் கட்டுப்படுத்துவதற்காக அரசாங்கம் ஊரடங்கு சட்டத்தைப் பிறப்பித்திருந்தது, ஆனால் ஊரடங்கு வேளையிலும் குண்டர்கள் தடுப்பார் எவருமின்றி சுதந்திரமாக வன்செயல்களில் ஈடுபட்டிருந்தார்கள். ஊரடங்கை நடைமுறைப்படுத்துவதற்காக ஆயுதந்தரித்து கடமையில் ஈடுபடுத்தப்பட்டிருந்த பொலிஸாரும் படையினரும், வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தனரே தவிர, வன்முறையில் ஈடுபட்டிருந்தவர்களைக் கட்டுப்படுத்தவே இல்லை.

நிலைமையைக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வருவதற்கு, வன்முறைகளில் ஈடுபட்டிருந்தவர்கள் மீது பொலிஸாரும் படையினரும் ஏன் துப்பாக்கிப் பிரயோகம் செய்யவில்லை என டைம்ஸ் ஒவ் இந்தியா பத்திரிகை, அப்போதைய ஜனாதிபதி ஜயவர்தனவிடம் ஆகஸ்ட் மாதம் 10 ஆம் திகதி நேர்காணல் ஒன்றின்போது வினவியது.

'படையினரிடம் பெரிய அளவில் தமிழர்களுக்கு எதிரான உணர்வு ஏற்பட்டிருந்தது என நான் நினைக்கிறேன். கலகத்தில் ஈடுபட்டிருந்தவர்கள் மீது துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தினால், அது சிங்களவர்களுக்கு எதிரான நடவடிக்கையாகப் போய்விடும் என்றும் அவர்கள் (படையினர்) உணர்ந்திருந்தார்கள். உண்மையிலேயே சில இடங்களில் அவர்கள், அவர்களை (கலகக்காரர்களை) ஊக்குவித்திருந்ததை நாங்கள் கண்டோம்.....' என ஜனாதிபதி பதிலளித்திருந்தார்.

வெலிக்கடை சிறைச்சாலைப் படுகொலைகள்

கறுப்பு ஜூலை வன்முறைகளைத் தூண்டிவிட்டதாகக் கூறப்படுகின்ற இராணுவத்தின் மீதான யாழ்ப்பாணம் திருநெல்வேலி தாக்குதலையடுத்து, ஜூலை சம்பவ இடத்திற்கு விரைந்த படையினர் அந்தச் சூழலிலும், ஏனைய இடங்களிலும் கண்மூடித்தனமாக நடத்திய தாக்குதல்களில் மாத்திரம் 50க்கும் மேற்பட்ட பொதுமக்கள் கொல்லப்பட்டார்கள்.

இராணுவத்தின் மீது நடத்தப்பட்ட தாக்குதலுக்கும், இராணுவத்தினர் உயிரிழந்தமைக்கும் அளிக்கப்பட்ட முக்கியத்துவம், பொதுமக்கள் பாதிக்கப்பட்ட சம்பவங்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படவில்லை. அந்த சம்பவங்கள் பற்றிய தகவல்கள் இருட்டடிப்பு செய்யப்பட்டிருந்தன. அதனால் ஊடகங்களின் ஊடாக உண்மை நிலைமையை உடனுக்குடன் அறிய முடியா சூழல் ஏற்பட்டிருந்தது.

அப்போது கொழும்பில் இருந்த வெளிநாட்டு செய்தியாளர்கள் கடுமையாகக் கண்காணிக்கப்பட்டார்கள். அவர்கள் தங்களுடைய ஹோட்டல் அறைகளில் இருந்து வெளியில் வருவதற்கும் சில நாட்கள் அனுமதி மறுக்கப்பட்டிருந்தது. கட்டுப்பாடுகளை மீறிச் செயற்பட்ட வெளிநாட்டுச் செய்தியாளர்கள் நாட்டில் இருந்து வெளியேற்றப்பட்ட சம்பவமும் இடம்பெற்றிருந்தது.

கொழும்பு உட்பட நாட்டின் பல இடங்களிலும் மட்டும் வன்முறைகள் தலைவிரித்தாடவில்லை. குட்டிமணி, தங்கத்துரை உள்ளிட்ட முக்கிய தமிழ் அரசியல்கைதிகள் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த வெலிக்கடைச் சிறைச்சாலையிலும், வன்முறைகள் ஊடுருவியிருந்தன. சிறைச்சாலைக்குள்ளே இருப்பவர்களுக்கு ஊரடங்கு சட்டம் இருந்தாலும் ஒன்றுதான் இல்லாவிட்டாலும் ஒன்றுதான். ஏனெனில் சிறைச்சாலை நடைமுறைகளும் சட்ட விதிகளும் கடுமையானவைதானே? குறிப்பிட்ட நேரத்தில் மாத்திரம் குறிப்பிட்ட தேவைகளுக்காக மட்டுமே அவர்கள் அடைக்கப்பட்டுள்ள சிறைக்கூட அறைகளில் இருந்து வெளியில் அவர்களுக்கென அனுமதிக்கப்பட்ட பிரதேசத்திற்குள் செல்ல முடியும்.

இந்த நிலையில், ஜூலை 23 ஆம் திகதி பிற்பகல் 2.30 மணி இருக்கும். ஊரடங்கு சட்டம் வெளியில் நடைமுறையில் இருந்தது. வெலிக்கடை சிறைச்சாலையில் பல்வேறு குற்றச் செயல்களுக்காக சிறைவாசம் அனுபவித்த சிங்களக் கைதிகள் அவர்கள் அடைக்கப்பட்டிருந்த அறைகளில் இருந்து வெளியில் கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்டார்கள். அவர்கள் குழுக்களாகப் பிரிந்தார்கள். கத்திகள், விறகு கட்டைகள், இரும்புக்கம்பிகள் என்பன அவர்களுடைய கைகளில் இருந்தன. தமிழ் அரசியல் கைதிகள் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த பகுதிகளை நோக்கி அவர்கள் ஆக்ரோஷமாகச் சென்றார்கள்.

அப்போது அங்கு குட்டிமணி, தங்கத்துரை ஆகிய மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டிருந்தவர்கள் உள்ளிட்ட 73 தமிழ் அரசியல் கைதிகள் அங்கு வைக்கப்பட்டிருந்தார்கள். பனாகொட இராணுவ முகாமில் வைக்கப்பட்டிருந்த முக்கிய தமிழ் அரசியல் கைதிகள் இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்னர்தான் வெலிக்கடை சிறைச்சாலைக்கு மாற்றப்பட்டிருந்தார்கள்.

காட்டுமிராண்டித்தனம்

வெலிக்கடை சிறைச்சாலையின் மாடியில், அந்தக் கைதிகள் அடைக்கப்பட்டிருந்த மண்டபங்கள், அறைகளின் கதவுகளை அடித்து உடைத்துக் கொண்டு கும்பலாகச் சென்ற சிங்களக் கைதிகள் கூச்சலிட்டவாறு உட்பிரவேசித்தார்கள். என்ன நடக்கின்றது என்று உணர்ந்து கொள்வதற்கு முன்பே அங்கிருந்த தமிழ் அரசியல் கைதிகள் அடித்தும் முறித்தும், வெட்டியும் கொத்தியும் சரிக்கப்பட்டார்கள். நிராயுதபாணிகளான அந்த சிறைக்கைதிகள் மூர்க்கத்தனமாக தாக்கப்பட்டதுடன், குற்றுயிரும், குலை உயிருமாக அங்கிருந்து, வெளியில் இழுத்து வந்து அந்தக்கட்டிடத்திற்குள்ளே மைதானம் போன்ற வெளியில் போட்டு கூடிநின்று அவர்களை மேலும் தாக்கிக் குதறினார்கள்.

தாங்கள் இறந்த பின்னர் மலரப்போகும் ஈழத்தைக் காண வேண்டும் என்பதற்காக தங்களுடைய கண்களைத் தானம் செய்திருந்த தங்கத்துரை, குட்டிமணி ஆகியோரின் கண்கள் பிய்த்து எடுக்கப்பட்டு கால்களில் போட்டு மிதிக்கப்பட்டன. அதனைச் சுற்றி நின்று வேடிக்கை பார்த்தவர்கள் வெற்றி கோஷமிட்டு ஆரவாரம் செய்தார்கள். இந்த சம்பவத்தில் 35 தமிழ் அரசியல் கைதிகள் கோரமாகக் கொல்லப்பட்டார்கள்.

இந்த சம்பவத்தின் பின்னர் ஒரு நாள் மிகுந்த பதட்டத்துடன் கழிந்தது. இறந்தவர்கள் போக எஞ்சியிருந்த தமிழ் அரசியல் கைதிகள் தங்களுக்கு என்ன நடக்குமோ என்று அச்சத்தில் உறைந்து போயிருந்தார்கள். இருப்பினும் தங்களுக்கு உணவு உண்பதற்காக வழங்கப்பட்டிருந்த தட்டுகள், போர்த்திக் கொள்வதற்காக வழங்கப்பட்டிருந்த போர்வைகள் அங்கிருந்த மேசையின் மரக்கால்கள் என்பவற்றை ஆயுதங்களாகக் கொண்டு முடிந்த அளவில் போராடுவதற்குத் தயாராக இருந்தார்கள். அந்த நிலையில் 27 ஆம் திகதி இரண்டாவது நாளாக, தமிழ் அரசியல் கைதிகள் மீது சிங்களக் கைதிகள் தமது காடைத்தனமான தாக்குதல்களை நடத்தினார்கள்.

இந்தத் தாக்குதலின்போது, இலகுவில் தமிழ்க் கைதிகளை அவர்களால் முதல் நாளைப் போன்று வெளியில் இழுத்துச் செல்ல முடியவில்லை. போராட்டத்தின் பின்னர் இழுத்துச் செல்லப்பட்ட, காந்தியத்தைச் சேர்ந்த டாக்டர் ராஜசுந்தரம் உள்ளிட்ட 18 பேர் காட்டுமிராண்டித்தனமாக அடித்துக் கொல்லப்பட்டார்கள்.

சிறைச்சாலைக்குள்ளே நடைபெற்ற இந்த மிருகத்தனமான தாக்குதல்கள் குறித்தும், தண்டனைக் கைதிகள் உள்ளிட்ட தமிழ் அரசியல் கைதிகள் படுகொலை செய்யப்பட்டமை குறித்தும், அரசாங்கம் எந்தவிதமான சட்ட நடவடிக்கைகளையும் எடுக்கவில்லை. நீதித்துறையின் பொறுப்பில் சிறைச்சாலை அதிகாரிகளின் நேரடி கண்காணிப்பில் வைக்கப்பட்டிருந்த 53 தமிழ் அரசியல் கைதிகள் படுகொலை செய்யப்பட்டமை மிக மோசமான மனித உரிமை மீறலாக வரலாற்றில் பதிவாகியிருக்கின்றதே தவிர, அத்தகைய சம்பவங்கள் மீண்டும் இடம்பெறாத வகையில் சட்ட நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படவே இல்லை.

கறுப்பு ஜூலை வன்முறைகளின்போது இடம்பெற்ற கொள்ளை, படுகொலைகள், தீவைப்பு போன்ற குற்றச்செயல்களில் ஈடுபட்டவர்கள் அடையாளம் காணப்படவில்லை. இந்த வன்முறைகளின் பின்னர், ஆகஸ்ட் மாதம் 4 ஆம் திகதி, வெலிக்கடை சிறைச்சாலை சம்பவங்கள் குறித்து எதிர்க்கட்சியினர் பாராளுமன்றத்தில் கேள்வி எழுப்பினர். அந்த மோசமான சம்பவங்களைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்கு ஏன் நடவடிக்கை எடுக்கப்படவில்லை என அவர்கள் வினவினர்.

அதற்கு, 'ஒரு சிங்களக் கைதியும் கூட அந்த சம்பவத்தில் கொல்லப்பட்டாரே.....' என்பதே அப்போதைய பிரதமர் பிரேமதாசவின் பதிலாக இருந்தது என்று பாராளுமன்ற கூட்டப்பதிவில் - ஹேன்சார்டில் பதிவாகியுள்ளது.

கறுப்பு ஜூலை வன்முறைகள் அரசாங்கத்தைக் கவிழ்ப்பதற்காக மூன்று அரசியல் கட்சிகள் சர்வதேச சதித்திட்டத்தின் ஊடாக சதி செய்திருக்கின்றன என்று அரசாங்கம் அறிக்கை வெளியிட்டிருந்தது.

ஆகஸ்ட் மாதம் 22 ஆம் திகதி ஜனாதிபதி ஜே.ஆர்.ஜயவர்தன நாட்டு மக்களுக்கு ஆற்றிய உரையில், நாட்டின் ஜனாதிபதிக்கும், அரசாங்கத்திற்கும் எதிராக வன்முறையான மனங்கொண்டவர்களாகத் தூண்டிவிடுவதற்கான நடவடிக்கைகளை நக்ஸலைட்டுகள் என்றழைக்கப்படுகின்ற குழுவினர் மேற்கொண்டிருந்தனர் என்பதற்கான சான்றுகள் கிடைத்துள்ளன என்று தெரிவித்திருந்தார்.

அப்போதைய ஜனாதிபதியும் பிரதமரும், அரசாங்கமும் கறுப்பு ஜூலை சம்பவங்களின் உண்மையான நிலைமைகளை மறைத்து திசைதிருப்புகின்ற நடவடிக்கைகளில் பகிரங்கமாகவே ஈடுபட்டிருந்தார்கள் என்பதை அவர்கள் அப்போது தெரிவித்திருந்த கருத்துக்கள் பட்டவர்த்தனமாக வெளிப்படுத்தியிருந்தன.

கறுப்பு ஜூலையின் பின்னரான நிலைமைகள்

கறுப்பு ஜூலை வன்முறைகள் பற்றிய உண்மையைக் கண்டறிவதற்கான விசாரணைகள் காலம் தாழ்த்தியே நடத்தப்பட்டன. இருப்பினும் அந்த விசாரணைகளில் கண்டறியப்பட்ட உண்மைகளும், கற்றறிந்த பாடங்களும் அத்தகைய வன்முறைகள் மீண்டும் இடம்பெறாத வகையில் தடுப்பதற்கும் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு நியாயமும் நியாயமான இழப்பீடும் வழங்கப்படுவதற்கு வழிவகுக்கவில்லை. மாறாக சிறுபான்மையினராகிய தமிழ் மக்கள் மீது நடத்தப்பட்ட 83 ஜூலை மாத இனவெறித் தாக்குதலைப் போன்றே மூன்று தசாப்தங்களுக்குப் பின்னர் நாட்டின் இன்னுமொரு சிறுபான்மையினராகிய முஸ்லிம்கள் மீது மத ரீதியான தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டிருக்கின்றன. ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட முறைகளில் பல்வேறு காரணங்களை முன்வைத்து இந்தத் தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டிருக்கின்றன.

நாட்டையும் சிங்கள மக்களையும் சர்வதேச ரீதியில் தலைகுனியச் செய்த 83 கறுப்பு ஜூலை வன்முறைகளைப் போன்ற சம்பவங்களின் ஊடாக சிறுபான்மையினராகிய தமிழ் மக்களை இனரீதியாக ஒடுக்கி ஓர் இனச்சுத்திகரிப்பை மேற்கொள்வதை பேரினவாத அரசியல்வாதிகளும் அரசியல் தலைவர்களும் தவிர்த்துள்ளார்கள். மாறாக, அரசியல் ரீதியாக நுணுக்கமான மாற்று வழிகளின் ஊடாக இனச்சுத்திகரிப்பு நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்வதை மரபு ரீதியான வழிமுறையாகக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.

இந்த வகையிலேயே தமிழ் மக்களின் அரசியல் உரிமைக்கான போராட்டம் பயங்கரவாதமாகச் சித்தரிக்கப்பட்டு அண்டை நாடாகிய இந்தியா மற்றும் அமெரிக்கா உள்ளிட்ட சர்வதேச நாடுகளையும் சீனா, பாகிஸ்தான் போன்ற நாடுகளையும் உதவிக்கு நாடி, அவர்களின் இராணுவ, பொருளாதார உதவிகளின் மூலம் விடுதலைப்புலிகளை மஹிந்த ராஜபக் ஷ அரசாங்கம் இராணுவ ரீதியாக அழித்து ஒழித்தது.

யுத்தம் முடிவடைந்த பின்னரும், இனப்பிரச்சினைக்கும் ஏனைய எரியும் பிரச்சினைகளுக்கும் தீர்வுகளைக் காணாமல் சாக்கு போக்குகளைக் கூறியும் நொண்டிச்சாட்டுக்களை முன்வைத்தும் அரசுகள் காலம் கடத்தி வருகின்றன. அத்துடன் தமிழ் மக்களின் தாயக மண்ணை அபகரித்தும், புத்தர் சிலைகளையும் பௌத்த விகாரைகளையும் தமிழ் மக்கள் செறிந்து வாழும் இடங்களில் நிர்மாணித்தும் சிங்களக் குடியேற்றங்களை அமைத்தும் இனப்பரம்பலை தலைகீழாக்கும் நடவடிக்கைகளை முன்னெடுத்து வருகின்றது.

இந்த நடவடிக்கைகள் 83 கறுப்பு ஜூலையின் திட்டமிட்ட வன்முறை சார்ந்த இனஅழிப்பு நடவடிக்கைகளாக அல்லாமல், இராஜதந்திர நகர்வுகளாகவும் அரசியல் தந்திரோபாயச் செயற்பாடுகளாகவும் முன்னெடுக்கப்படுகின்றன. இவற்றுக்கு கறுப்பு ஜூலையே ஆரம்ப சுழியிட்டிருந்தது என்பதில் எந்தவித சந்தேகமும் இல்லை.

http://www.virakesari.lk/article/37089

நவீனன் · July 23, 2018

1983 ஜுலை 23: ஈழத் தமிழ் இனத்தின் நெஞ்சில் காயாத இரத்தம்!

குளோபல் தமிழ் செய்திகளுக்காக தீபச்செல்வன்..

கறுப்பு ஜுலை எனப்படும் ஆடிக்கலவரம் நடந்து 35 வருடங்களாகின்றன. கறுப்பு ஜுலையை அனுபவித்த தமிழனால் மட்டுமல்ல கறுப்பு ஜுலைக் காலத்தில் வாழ்ந்த தமிழனால் மட்டுமல்ல எவராலும் மறக்க முடியாதபடி நெஞ்சில் பெரும் காயமாக ஆறாமல் ஆடிக்கலவரம் இருக்கிறது. ஈழத் தமிழ் மக்களிடத்தில் இந்தக் கறுப்பு ஜுலைதான் வரலாற்றை திருப்பிப் போடத் தொடங்கியது. இனவெறி வன்முறைகளும் படுகொலைகளும் உரிமை மறுப்புக்களுமே தமிழ் மக்களிடத்தில் ஆறாக காயங்களை நெஞ்சில் உருவாக்கியது. தமிழ் இனத்திற்கு விடுதலையும் நாடும் உரிமையும் தேவை என்கிற அவசியத்தை ஏற்படுத்தியது.

இலங்கைத்தீவும் ஈழமும் வெடித்து இரண்டு நிலங்கள் என்ற தேசங்களாக உள்ளன என்ற உண்மையை உணர்த்தியது. சிங்களவர்களுடன் தமிழர்கள் ஒரு பொழுதும் சேர்ந்து வாழ முடியாது என்கிற அனுபவக் கொடுமை நிகழ்ந்தது. கறுப்பு ஜுலையின் சாட்சியங்கள் இன்றும் நமக்கு மத்தியில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். கறுப்பு ஜுலைக் காலத்தில் குழந்தைகளாயும் கருவுற்றும் இருந்தவர்கள் இன்றும் நமது மத்தியில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு தமிழரும் தனக்கு புத்தி ஏற்படுகிற காலத்தில் தனது இனத்தை குறித்து அறியத் தொடங்கும் காலத்தில் கறுப்பு ஜுலையைத்தான் முதலில் படிக்கிறார். ஈழத் தமிழ் இனம் எதிர் கொண்ட வரலாற்றின் மிகப் பெரும் பயங்கரத்தை படிப்பவர்கள் எல்லோரது நெஞ்சும் உடைந்து போகின்றன.

1983 ஜுலை 23ஆம் திகதி தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் திருநெல்வேலிப் பகுதியில் இலங்கை இராணுவத்தை இலக்கு வைத்துத் தாக்குதல் ஒன்றை நடத்தியிருந்தார்கள். விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரனோடு லெப்.கேணல் கிட்டு, லெப்.கேணல் விக்டர், லெப்.கேணல் பொன்னம்மான், லெப்.கேணல் அப்பையா, லெப்பினன் செல்லக்கிளி அம்மான், மேஜர் கணேஸ் உட்பட்ட போராளிகள் தாக்குதிலில் ஈடுபட்டார்கள். இலங்கை இராணுவத்தினருக்கு எதிராக சிறிய அளவிலான தாக்குதல்களை நடத்தி வந்த புலிகள் முதன் முதலில் திருநெல்வேலியில் நடத்திய தாக்குதல் இராணுவத்தினருக்குப் பெரும் இழப்பைக் கொடுத்தது. பலாலியில் இருந்து விடுதலைப் புலிகளை தாக்கும் திட்டத்துடன் வந்த இராணுவ அணியினரை இலக்கு வைத்து புலிகள் தாக்குதலை நடத்தினர். கண்ணிவெடித் தாக்குதலையும் துப்பாக்கிப் பிரயோகத்தையும் நடத்தியிருந்தார்கள். இந்த தாக்குதல் சமரில் 13 இலங்கை இராணுவத்தினர் கொல்லப்பட்டார்கள்.

இராணுவத்தினருக்கும் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் இடையிலான இந்தத் தாக்குதலில் விடுதலைப் புலிகளின் மூத்த உறுப்பினரான செல்லக்கிளி அம்மான் கொல்லப்பட்டிருந்தார். விடுதலைப் புலிகள் மேற்க் கொண்ட இந்தத் தாக்குதலை அடுத்து கொல்லப்பட்ட இராணுவத்தினரின் சடலங்கள் கொழும்பிற்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டன. தமிழர்கள் சிங்களவர்களை கொன்று விட்டார்கள் என்று கொதித் தெழுந்த சிங்களக் காடையர்கள் கொழும்பில் தமிழர்கள் வாழ்ந்த இடங்கள் எங்கும் தேடித் தேடி அழிக்கத் தொடங்கினார்கள். கொழும்பு நகரமே ஈழத் தமிழர்களின் இரத்தத்தில் நனைந்தது.

கொழும்பில் வாழ்ந்த தமிழ் மக்களுக்கு எதிர்பாராத வகையில் இந்த வன்முறை மேற்கொள்ளப்பட்டது. கொழும்பு நகரில் வேரோடியிருந்த அவர்களின் வாழ்க்கை பலமாகவும் செழிப்பாகவும் இருந்தது. தமிழர்களோடு தமிழர்களிடமிருந்த வர்த்தக நிறுவனங்களும் வீடுகளும் இலக்கு வைக்கப்பட்டன. தமிழர்கள் தெருத் தெருவாக பிடித்து வெட்டியும் அடித்தும் கொல்லப்பட்டார்கள். தமிழர்களின் வீடுகளைத் தேடிச் சென்று காடையர்கள்படுகொலைகளை நிகழ்த்தினார்கள். வர்த்தக நிலையங்களை அடித்து நொருக்கி எறித்தார்கள். வன்முறைத் தாக்குதல்களில் தமிழர்களின் சொத்துக்களையும் சூறையாடினார்கள். கொழும்பில் உயிரைக் காக்க தமிழர்கள் அலைந்தார்கள்.

மத நிறுவனங்களிலும் பாடசாலைகளிலும் உயிரை காக்க தஞ்சமடைய தமிழர்கள் ஓடினார்கள். சிங்களக் காடையர்களோ தமிழர்களை விரட்டி விரட்டி வெட்டிக் கொன்றார்கள். வயது முதிர்ந்தவர்கள் முதல் அனைவரும் இரக்கமற்ற முறையில் துன்புறுத்தி கொல்லப்பட்டார்கள். சிங்களக் காடையர்களுடன் புத்த பிக்குக்களும் பொல்லுத்தடிளுடனும் வாட்களுடனும் தமிழர்களைத் தேடித் தேடிக் வெட்டி அடித்துக் கொல்ல அலைந்தார்கள். சுற்றிச் சுற்றி நடத்தப்பட்ட இந்தப் படுகாலை ஈழத் தமிழர்களை உலுப்பிப் போட்டது. தமிழ் இனத்தில் பெரும் காயத்தை கீறியது.

இந்த வன்முறை நாட்களில் இலங்கை முழுவதும் வன்முறைகள் நடத்தப்பட்டன. யாழ்ப்பாணத்தில் விடுதலைப் புலிகள் தாக்குதல் நடத்தியதை அடுத்து ஜுலை 24 மற்றும் 25ஆம் நாட்களில் இராணுவத்தினரால் படுகொலைகள் நடத்தப்பட்டன. திருநெல்வேலிப் பகுதியில் 51 தமிழர்கள் புலிகள் என்ற பேரில் படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள். இதைப்போலவே வெலிக்கடைச் சிறைச்சாலையிலும் தமிழ் அரசியல் கைதிகள் கொல்லப்பட்டார்கள். 53 தமிழ் அரசியல் கைதிகள் சக சிங்களக் கைதிகளால் துன்புறுத்திப் படு கொலை செய்யப்பட்டார்கள். ஜுலை 25 அன்று 33 கைதிகளும் ஜுலை 28 அன்று 18 கைதிகளும் படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள். இந்தப் படுகொலையின் பொழுதே குட்டிமணி, தங்கத்துரை, ஜெகன் முதலிய போராளிகளும் படுகொலை செய்யப்பட்டனர். சிறைச்சாலையும் தமிழர்களின் இரத்தத்தில் நனைந்தது.

இந்த இனப் படுகொலை யாவும் மிகவும் திட்டமிட்டே மேற் கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது. தமிழ் இனத்தை அழித் தொழிக்கவும் இலங்கைத்தீவிலிருந்து துடைத் தெறியவும் ஈழத் தமிழர்களின் அரசியலை முடக்கவும் இந்தப்படுகொலை நடத்தப்பட்டிருக்கிறது. இது ஒரு அரிசியல் படுகொலையாகவே நடந்திருக்கிறது. சிங்கள ஆட்சியாளர்களுக்கு எதிராக ஈழப் போராட்டம் மலர்ந்திருந்த அந்த நாட்களில் போராட்டத்தை முடக்கவே இந்தப்படுகொலை அப்போதைய அரசால் மிகத் திட்டமிட்டு மேற்கொள்ளப்பட்டது. சுகந்திர இலங்கை எனக் கூறப்பட்ட காலத்தின் பின்னர் தமிழர்களின் அரசியலை முடக்கவும் இலங்கைத் தீவிலிருந்து தமிழர்களைத் துடைக்கவும் இத்தகைய வன்முறைத் தாக்குதல்கள் முன்னதாகவே தொடங்கிவிட்டன. அதன் உச்ச கட்டமாக கறுப்பு ஜுலை அரங்கேறியது.

ஈழ – இலங்கை அரசியல் நில முரண்பாட்டை கறுப்பு ஜுலைப் படுகொலையின் இரத்தம் தெளிவாக பிரித்து வரைந்திருக்கிறது. இலங்கைத்தீவை சிங்களவர்களிடம் வெள்ளையர்கள் கையளித்து விட்டுப் போனதிலிருந்து தமிழர்களுக்கான அரசியல் மற்றும் உரிமை நிராகரிப்புக்கள் ஏற்படத் தொடங்கின. தமிழர்கள் உரிமையற்றவர்களானார்கள். தமிழர்களிடத்தில் இருந்து சிறியளவான அரசியல் இடங்களும் சிங்கள ஆளும் தரப்புக்குப் பிரச்சினையாக இருந்தது. தமிழ் அரசியல்த் தலைவர்கள் சிறுபான்மைத் தமிழர்களின் உரிமைகளை கோரி வந்த சூழலில் தமிழர்களும் சிங்களவர்களும் ஒன்றாக இருந்த பிரதேசங்களில் ஒடுக்முறைகளும் இன வன்முறைகளும் திட்டமிட்டு மேற்கொள்ளப்பட்டன. இலங்கைக்கு சுகந்திரம் கிடைத்தது என்ற பொழுது சிங்களவர்கள் தமிழர்ளை அழிக்கத் தொடங்கினார்கள்.

1948இல் இலங்கை சுதந்திரமடைந்ததைத் தொடர்ந்து தனிச்சிங்களச்சட்டமும் பௌத்த மயமாக்கலும் பிரகடனப் படுத்தப்பட்ட வேளை தமிழர்கள்மீதான வன்முறைகளும் ஒடுக்குமுறைகளும் மிகச் சாதாரணமாகத் தொடங்கப்பட்டது. 1956இல் ஈழத் தமிழர்களுக்கு எதிரான முதலாவது இனவெறி வன்முறை தாக்குதல் கல்லோயா குடியேற்றத்த திட்டத்தில் அரற்கேற்றப்பட்டது. இதில் 150 தமிழர்கள் படுகொலை செய்யப்பட்hர்கள். சிங்கள மொழியை ஆட்சி மொழியாக அறிவித்தத்தைத் தொடர்ந்து தமிழ் அரசியல் தலைவர்கள் சாத்வீக போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட பொழுது அவர்கள்மீதும் வன்முறைத் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. அதனைத் தொடர்ந்தே கல்லோயா குடியேற்றத்திட்டதில் இனவெறி வன்முறை வெடித்தது. இந்தத் தாக்குதலும் ஈழப் போராட்டத்தின் அவசியத்தை தமிழர்களுக்கு உணர்த்தி அவர்களின் தாயகம் பற்றிய அக்கறையை ஏற்படுத்தியது.

மீண்டும் 1958இல் இனக்கலவரம் வெடித்தது. பொலனறுவையில் தொடங்கி கொழும்புவரை நடந்த இந்த இனவெறித்தாக்குதலில் 300 தமிழர்கள் கொல்லப்பட்டார்கள். இந்தத் தாக்குதலின் பொழுது தமிழர்களும் திருப்பி சிங்களவர்களைத் தாக்கத் தொடங்கியிருந்தார்கள். கத்திகளுடனும் பொல்லுகளுடன் வந்த சிங்களக் காடையார்கள் தமிழர்களை வெட்டி, குத்தி தீயிட்டு எரித்தார்கள். இதனைத் தொடர்ந்து 1974இல் யாழ்ப்பாணத்தில் நடந்த உலகத் தமிழராய்ச்சி மாநாட்டின் பொழுது 11 பேர் இலங்கை காவல்துறையினரால் படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள். 1977இல் மீண்டும் நடத்தப்பட்ட இனவெறித் தாக்குதலில் 500க்கு மேற்பட்டவர்கள் சிங்களக் காடையர்களால் கொல்லப்பட்டார்கள். இதில் அநுராதபுரம் பகுதியில் தொடரூந்திற்காக நின்ற மக்களும் வெட்டிச் சாய்த்துக் கொல்லப்பட்டார்கள்.

இதனுடைய தொடர்ச்சியான வன்முறையாக 1981இல் யாழ்ப்பாண நூல் நிலையம் எரிக்கப்பட்டது. தென் கிழக்காசியாவில் மிகப் பெரிய நூலமாக 97 ஆயிரத்திற்கு மேற்பட்ட புத்தகங்களுடன் இருந்த யாழ் நூலகம் ஈழத் தமிழ் மக்களின் வரலாற்று, பண்பாட்டு, அறிவுப் பொக்கிசமாக விளங்கியது. அந்த யாழ் நூலகத்தை 31 மே 1981 அன்று சிங்களக் காடையர்கள் தீயிட்டு எரித்து அழித்தார்கள். தமிழர்கள்மீதான வன்முறைகள், அரசியல் நோக்கங்களுக்காக திட்டமிட்டு மேற்கொள்ளப்பட்டு வந்ததைத் போலவே யாழ் நூலக தீயிடலும் அரசியல் பழி வாங்கலாக நடத்தப்பட்டது. இந்த வன்முறையில் யாழ் நூலகத்துடன் நான்கு பேர் கொல்லப்பட்டனர்.

இலங்கைத் தீவில் தமிழர்கள்மீது மேற்கொள்ளப்பட்ட இனவெறிப் படுகொலைகள், வன்முறை நடவடிக்கைகள் எல்லாமே தமிழர்கள்மீதான அரசியல் உரிமை மறுப்பிற்காகவும் ஒடுக்குமறைக்காகவுமே மேற்கொள்ளப்பட்டன. அதனுடைய உச்சக் கட்ட வன்முறையாக நிகழத்தப்பட்ட கறுப்பு ஜுலை ஏற்கனவே அந்தக் காலப் பகுதியில் அப்போதைய அரசால் திட்டமிடப்பட்டிருந்தது.

திருநெல்வேலியில் விடுதலைப் புலிகள் நடத்திய தாக்குதலை அடுத்து எதிர்பார்க்கப்பட்ட வன்முறை அரங்கேற்றப்படடது. தமிழ் அரசியல் போக்கை மழுங்கடித்து ஈழத் தமிழர்களின் உணர்வின் கூர்மையை மழுங்கடித்து சிங்களப் பேரினவாத ஆட்சியை தமிழர்கள்மீது திணிக்கவே இந்த வன்முறைகள் நடத்தப்பட்டன. பேரினவாத அரசியலுடன் தமிழ் அரசியல் தலமைகள் நடத்திய போராட்டத்தின் தோல்வி நிலையிலும் தமிழர்கள்மீதானபடுகொலைக்கு எதிராகவுமே விடுதலைப் புலிகளும் ஏனைய போராளி இயக்கங்களும் தேற்றம் பெற்றன. தனி ஈழம் என்கிற போராட்டமுமு; பரிணமித்தது.

இலங்கையை ஆண்டு வந்த ஒவ்வொரு அரசும் தமிழர்கள்மீது வன்முறைகளையும் படுகொலைகளையும் திணித்து தமிழ் அரசியலை ஒடுக்குவதில் ஒரே விதமாகவே செயற்பட்டார்கள்., செயற்பட்டு வருகிறார்கள். கறுப்பு ஜுலையுடன் தமிழர்கள்மீதான வன்முறைப் படுகொலைகள் முடிந்து போகவில்லை. 1987இல் புலிகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த யாழ்ப்பாணத்தை ஒப்பிரேசன் லிபிரேசன் என்ற நடவடிக்கையின் மூலம் கைப்பற்றும் தாக்குதல் யுத்தத்தை இலங்கை இராணுவம் தொடங்கியது. ஆதன் பிறகு யுத்தச் சமர்கள் மூலமாகவும் தமிழிழனப் படுகொலை மிக அதிரகித்து. அதன் பின்னர் தமிழர்கள் புலிகள் என்று அடையாளப்படுத்தப்பட்டு தொடர் படுகொலைகளில் அழிக்கப்பட்டார்கள். அந்தபடுகொலை இன்றைய காலம் வரை தொடர்நகிறது.

வல்வை நூலகப் படுகொலை, குமுதினிப் படுகொலை, அம்பாறை உடும்பன் குளம் படுகொலை, கொக்கட்டிச் சோலைபடுகொலை 1987, வீரமுனைப் படுகொலை, சத்துருக் கொண்டான் படுகொலை, யாழ் நாகர்கோவில் சிறுவர்படுகொலை, நவாலி தேவாலயப்படுகொலை, களுத்துறை சிறைச்சாலைப் படுகொலை, பிந்துணுவோவா படுகொலை, செஞ்சோலைப் படுகொலை போன்றவைகளுடன் இவைகளுக்கு இடையிலான இராணுவ நடவடிக்கையின்படுகொலைகள் உதிரியாகவும் தொகுதியாகவும் நடந்துள்ளன. அத்தோடு நான்காம் ஈழப் போரில் மட்டக்களப்பு 2006படுகொலைகள், யாழ்ப்பாணப் படுகொலைகள், வன்னிப் போர்ப் படுகொலைகள் 2006-2009மே, அதன் பின்னரானபடுகொலைகளும் என்று ஈழத் தமிழ் இனம் படுகொலைகளால் எச்சரிக்கப்பட்டு உரிமை மறுக்கப்பட்டு அழித் தொழிக்கப்படும் நடவடிக்கை தொடர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது. இதுவே வரலாற்றுத் துயரமாகவும் தொடர்கிறது.

1983 ஜூலை இனப்படுகொலை நடந்து இன்று முப்பத்திரண்டு வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. இன்று வரையில் தமிழ் இனத்தை அழிப்பது தொடர்பில் இலங்கையை ஆண்ட எந்தவொரு சிங்கள அரசுக்கும் குற்ற உணர்வு வரவில்லை. மாறாக தொடர்ந்தும் ஒவ்வொரு அரசுகளும் இனப்படுகொலைகளையே ஒன்றை ஒன்று விஞ்சி மேற்கொள்கிறது. முப்பது வருடங்களாக ஏற்படாத நல்லிணக்கமும் புரிதலும் இனி எப்போது ஏற்படும்? இன்னமும் ஈழத் தமிழர்கள் அழித்தொழிக்கபபட வேண்டியவர்களாகவும் எந்த ஒரு உரிமையுமற்றவர்களாகவே ஒடுக்கப்படுகின்றனர். முப்பது வருடங்களாக ஒடுக்கி அழிக்கும் ஒரு தரப்போடு இணைந்து வாழச் சொல்வது என்பது இனப்படுகொலைகளினால் அழிந்து போகச் சொல்வதே.

இவை எல்லாமே இணைந்த தேசத்தில் சிங்கள தேசம் ஈழ மக்களுக்கு உரிமைகளை பகிரவும் சமமாக நடத்தவும் மறுத்திருக்கும சூழ்நிலையை மாத்திரம; உணர்த்தவில்லை. சிங்கள தேசம் இந்தப் படுகொலைகள் யாவற்றையும் நிறுத்தத் தயாரில்லை என்பதையும் தமிழ் மக்களை ஒழித்தே தீருவோம் என்பதில் கொண்டிருக்கும் தீவிரத்தையுமே நமக்கு உணர்த்துகின்றன. இவ்வளவு படுகொலைகளையும் செய்தவர்கள் இன்னமும் ஒடுக்கி அழிக்க மூர்க்கத்தோடு இருக்கும்போது ஒடுக்கப்படும் ஒரு இனம் இதையெல்லாம் எவ்வாறு மன்னிப்பது? ஒடுக்கி அழிக்கப்புடும் தரப்பு நல்லிணக்கத்திற்கு தயாரில்லை என்றபோது நல்லிணக்கம் என்பதே இன அழிப்பு எனும்போது இழந்த தேசத்தை மீள நிறுவி வாழ்வதே ஒரு இனத்திற்கு பாதுகாப்பானது.

இலங்கைத் தீவில் தமிழ் இனத்திற்கு எதிராக மேற்கொள்ளப்பட்ட கறுப்பு ஜுலை படுகொலை நிகழ்வும் அதற்கு முன்னரான நிகழ்வுகளும் தெற்கிலிருந்த தமிழர்களை வடக்கு கிழக்கு நோக்கி செல்லத் தூண்டியது. அவர்கள் சிங்களப்பகுதிகளை விட்டு தமிழர் பகுதிகளுக்கு வந்தார்கள். இலங்கைத்தீவு இரண்டாக உடைந்தது. மலையகத் தமிழர்களில் கணிசமானவர்களும் வடக்குக் கிழக்கை வந்தடைந்தார்கள். தெற்கில் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டபடுகொலைகள் வடக்கு கிழக்கில் யுத்தம் என்ற பேரில் மேற்கொள்ளப்பட்டன. எனினும் தமிழர்களுக்கு அவர்களது நிலம் தேவை என்பதையும் உரிமை தேவை என்பதையும் விடுதலை வேண்டும் என்பதையும் கறுப்பு ஜுலையினால் ஏற்பட்ட துயரம் வலிமையாக வரைந்திருக்கிறது. இத்தனை ஆண்டுகள் கடந்தென்ன என்றும் ஈழத் தமிழ் இனத்தின் நெஞ்சில் காயாத இரத்தமாக கறுப்பு ஜுலையும் வலித்துக் கொண்டுதானிருக்கிறது.

குளோபல் தமிழ் செய்திகளுக்காக தீபச்செல்வன்

http://globaltamilnews.net/2018/88892/

நவீனன் · July 23, 2018

வெலிக்கடை சிறைச் சுவர்களுக்குள் எதிரொலிக்கும் அவலக் குரல்கள்

பெருமாள் · July 23, 2018

Up in Smoke

The Rio 35 years after Black July

GROUNDVIEWS

Ratnarajah Navaratnam was 14 when his father, Appapillai, opened Navah Cinema in 1951. This was soon to be followed by the Rio Cinema in 1965. The Rio Hotel came more than a decade later, in time to host the Non-Aligned Summit of August 1976. The family also had the Trio Cinema in Dehiwala, Gem in Ragama and Rio in Jaffna. Until the distribution of film was brought under the National Film Corporation, the chain not only brought quality English films to the island, but also distributed them to other cinemas for display.

For decades, the Rio Cinema and Hotel towered over Kumaran Ratnam Road in Kompannaveediya. Once a state-of-the art theatre, red and blue neon lights illuminated its exterior, with a Todd-AO projection system bringing to life the country’s first 70 mm film screen within its walls.

Then, it was a blackened shell, hollowed out by looting and fire in the July riots of 1983.

Soon, there may be nothing at all.

After three decades of hosting poorly-attended screenings, scattered photo shoots and art exhibitions, the owner of the Rio complex—the cinema, hotel, and attached Navah Cinema—has put the property on the market. In the fast-developing neighborhood, it’s unlikely that the new owners will preserve the historic theatre, leaving the Rio, like many other markers of this dark chapter in our history, likely to be erased.

Browse map for key locations in the vicinity of the Rio, and Mr. Navaratnam’s movements in July of 1983, seeking help and safety during the riots.

Currently working as the Rio’s manager, Navaratnam recalls with joy the important place Rio held in the hearts and minds of the community. It was a landmark. An evening at the movies at the Rio made for a special occasion or celebratory outing for many families.

‘Parents, children, grandparents, they would all come’ he said. ‘I know people who saw Sound of Music 15 times, you know, Alamo, South Pacific, many times over.’

Mr. Navaratnam shows where there used to be red and blue lights illuminating the exterior of the hotel. He points out President Gopallawa and a young Chandrika Bandaranaike in the photo of the cinema’s first screening.

Navaratnam jokes that the cinema was like a ‘golden ticket’ for the family. One mention to any government officer and tasks that would have otherwise dragged on were completed in minutes. He tells of his classmates complaining that they couldn’t study because of all the free movie passes he gave them, passes that he would claim were given to his school master when his father questioned him about them at the end of each month.

On July 23 1983, Navaratnam was home with his family at their house in Thimbirigasyaya. He suddenly saw flames across the junction from his window — a fleet of buses, owned by his father-in-law, had been set alight. A few minutes later, his father-in-law called; a mob was at the gates of their house, demanding to be let in.

Navaratnam and a close friend went out to get help, leaving his wife and two small daughters at home. They rushed to the Cinnamon Gardens police station, asking for someone to come and deter the rioters.

’We have no police available here.’

The officer at the station seemed, Navaratnam says, both unable and unwilling to help. ‘If you can find a patrol car somewhere, ask them to come and help you,’ he had told the two men. They asked the officer if the station could radio someone in.

‘No we can’t.’

They then went to the army post at Radio Ceylon & Rupavahini premises, the present day Sri Lanka Broadcasting Corporation. The soldiers there said they couldn’t leave their posts, despite the house being a few metres from where they were on duty.

Navaratnam returned home, anxious about leaving his wife and kids alone. His father-in-law’s house was looted for days and partially burned. Later, he was told by friends and neighbors that among the mobs were some Tamil thugs who joined in on the looting, with Buddhist monks occasionally leading the charge.

The exterior of the Rio hotel, juxtaposed with murals painted on its walls in recent years. The Defence Services College, for which several families were evicted from their homes, is seen in the back in red and yellow.

Scroll over the photo for immersive, interactive narration.

A Sinhalese friend helped Navaratnam and his family move to the Holiday Inn, now called the Ramada hotel, to take refuge. Later that night, from the upper floor windows, he saw smoke rising in the distance, as fire consumed the Rio complex. By the end of the riots, the Rio Cinema and the Trio Cinema in Dehiwala were completely burned. The Navah Cinema’s interior was gutted by flames. The Rio hotel, though not set ablaze, was looted entirely.

It was five days later, on July 28th, in a now widely-criticised speech, that President J.R. Jayawardena spoke to the nation. There was no official inquiry into who was responsible for initiating the riots, and no one was punished by the law. The government gazetted to establish the Rehabilitation Of Persons, Properties And Industries Authority (REPPIA) to compensate victims.

Scroll over the photo for immersive, interactive narration.

The Sri Lanka Insurance Corporation, the sole insurance provider at the time, found a way to evade a proper payout to affected persons. They claimed that the buildings had lost value over the years, and that the owners were overvaluing them. ‘Finally, with insurance and the money they gave for all the damages, we couldn’t even put the roof of the Rio cinema alone,’ Navaratnam said.

Side-entrance of the Navah Cinema on New Ferry Lane.

It was hard for the Navaratnam family to square these experiences with the goodwill they thought they had with their neighbors and community. The elder Navaratnam was an active philanthropist, who his son says ‘helped all communities.’ He lent out his car, one of the few in the area at the time, to people who needed it for funerals and weddings. Houses for people from the nearby Wekanda mosque, a school for the Holy Rosary Church, supporting Holy Rosary Tamil School and donating money to several Buddhist temples in the area, including the Gangaramaya—they were surrounded by a community that they supported, and who were grateful for their help.

‘He felt more hurt, by the fact that he was part of the society here, and that still they did this, to burn down ... forty, forty-five years of hard work, go[ing] up in smoke in one night,’ says Navaratnam.

Having been brought up in a diverse community that did not distinguish people based on ethnicity or religion, he was taken aback when people justified the destruction of their property and hard work just because ‘they were Tamil.’

Though the affected communities and underlying contexts are different, Navaratnam’s memories, of the riots themselves, the response, and the aftermath, echo some of the experiences of residents of areas in the Kandy district after the anti-Muslim riots of March 2018, and that of those in Aluthgama before that.

Navaratnam is reluctant to say that law enforcement didn’t intervene, despite his own experience during 1983. Following a wave of violence targeting Muslims in more recent years, CCTV footage and eyewitness video captured on smartphones have shown officers standing by, unwilling to intervene.

Just as the Navaratnams were targeted for being ‘well to do,’ despite their history of generosity, the Muslims in Kandy also reported that the mobs featured some familiar faces. Their targets included people known by locals to have had a successful shop, money on hand to loan, or a trishaw that could be called on in an emergency.

Muslims say there has also been a lack of support from the government in the process of rebuilding after the riots, with compensation not being nearly enough to buy new equipment, restock stores, and rebuild walls. Reparations are being doled out unsystematically, accompanied by impractical requests from the authorities for plans, blueprints and valuations.

The Rio was rented out after the riots in July 1983, when the Navaratnams went overseas for a short while. In the meantime, the cinema was rebuilt in late 1984, and reopened in 1986. By the time Navaratnam returned in 1987, it was nothing like it used to be. It wasn’t just a matter of money, Navaratnam said; the pain of losing decades of work made it hard to think of fully starting over.

‘When you see things like that happening, your whole heart doesn’t really come back in rebuilding again,’ he said.

Today, the Rio is running without a profit, operating almost solely because Navaratnam can’t bring himself to let go of his staff. He wishes he could restore the cinema to its old glory. But given the area’s high property values, it made more sense to sell the property.

Navaratnam sees some irony in his family’s decades-long dedication to Kompannaveediya, and his decision to leave it now. He recalls his father often being asked why he didn’t move to a wealthier area.

‘No, this is where my grandfather started, my father, we all did our businesses here. Let’s work on this area,’ the elder Navaratnam had said. ‘My father also said that this area would be very valuable one day and see, his words have come true now.’

Scroll over the photo for immersive, interactive narration.

The area around Rio has seen some of the most dramatic effects of Colombo’s post-war efforts to become a ‘modern’ city. From 2010 to 2013, hundreds of families living in what is termed ‘low-income housing’ in Kompannaveediya had their land seized by the government and were forcibly evicted from their homes. Residents battled in court for the right to compensation: Some were mandatorily resettled—without compensation, and for a fee of Rs.100,000/ which the current regime has promised to repay—in high-rises in Dematagoda, several kilometers away. Others were offered the choice of compensation, or money for rent while awaiting apartments in the high-rises that are being built, with many delays, around their former homes.

Meanwhile, huge new development projects, such as Cinnamon Life, One Colombo, and Destiny Mall & Residency are steadily rising to the sky.

Even if some residents return, Kompannaveediya will never be the same. A good deal of them may not want or be able to stay in the high-rises, so different from labyrinth of close-knit communities they lost.

‘Who will live here now?,’ Mr. Navaratnam asks. With the existing development projects promising ‘luxury apartments,’ and the government’s ambition to create more ‘world class’ buildings, the demographics of Kompannaveediya will likely shift away from the poor and lower middle class Tamil and Muslim families who have lived there for decades and witnessed its history.

Several other iconic historical structures of the area have been destroyed to make room for this development, including the Castle Hotel and the de Soysa buildings more recently. Most likely, Navaratnam says, whoever buys the Rio will demolish it completely, and a luxury commercial or apartment building might take its place.

Scroll over the photo for immersive, interactive narration.

As the area changes and the Rio is sold, Navaratnam says it is inevitable that memories of the riots too will fade.

‘Will people forget ’83? In a sense, yes. But not the minority community,’ he says. The Tamil community, for whom the riots are not only the source of trauma and pain, but a moment that changed the trajectory of so many of their lives, through violence and displacement.

‘Everyone just left,’ he says, taking stock of family and friends who left the island in the migration of minorities that increased after 1983, having begun with the exclusionary 1956 Sinhala Only Act. Educated and skilled Tamils who had the means were able to leave the country for foreign shores. Because of the brain drain, compounded with the ensuing conflict, Navaratnam says J.R. Jayawardena’s accomplishments in economic policy prior to 1983 were reversed, and set the country back decades in terms of development. ‘Minorities tend to work harder’ in order to overcome discrimination set out in legislation itself, he says, ‘and yet with all that we wondered why we were not getting the same chances, same opportunities as Sinhalese people.’ With the insecurities the violence brought, anywhere seemed like a better option that Sri Lanka.

A sticker on the panel marking Navaratnam’s office says ‘those who protect the Dhamma see the Buddha.’

Many Sri Lankans, he says, particularly Sinhalese, don’t see Black July as a tipping point between peace and war, or understand that it was the culmination of oppressive state structures and a history of violence against Tamils.

‘If we didn’t have the ’83 riots, I don’t think the LTTE would have the presence and impact that it did at all,’ he said, referring to how the riots dramatically increased recruitment for Tamil separatist groups including the LTTE. The situation created a loss of faith in political solutions, and researchers say it was responsible for ‘legitimising the Tamil militancy like never before.’

He notes that violence against the Tamils began long before 1983, with riots recorded in 1977 against up-country Tamils and Tamils living in the East.

‘If you go and talk to [people], and ask, ‘Do you know why [the war] happened?’ People will tell you [the LTTE] wanted to conquer the country and break the country into two. Those in the South don’t know why the LTTE did that, how it came about, none of that.’

After the end of the conflict, he says that the widespread narrative is that Tamils had been ‘controlled.’ ‘Seeing Muslims doing well in business, is a new threat to Buddhists’ he says. Perceived economic discrepancies, those usually not grounded in fact, instill fear in the Sinhalese. Fear that, Navaratnam says, is easily exploited by political actors, who use language and divisions to play on this fear.

He worries that a rising sense of tension will cause more migration, not just of Muslim people who feel unsafe in their homes but of Sinhalese people witnessing the social instability, and people who feel there is no future in a country constantly erupting in violence.

‘The riots of Aluthgama and Kandy have been, by magnitude, smaller than those of July 1983,’ Navaratnam says, confined to a locality, and for that reason he remains cautiously optimistic that history is not about to repeat itself. There are enough people who aren’t willing to accept fearmongering and intimidation. And now, he said, ‘the world is watching us much more closely.’

After the Rio property sells, Navaratnam said he might try to restart the family’s cinema brand with a multiplex theater.

‘Rio, Navah, and Trio, three names,’ he said, ‘in my father’s memory.’

Made with Atavist. Make your own.

https://cpasl.atavist.com/blackjuly35

பெருமாள் · July 23, 2018

பெருமாள் · July 23, 2018

நவீனன் · July 23, 2018

திட்டமிட்டு அரங்கேற்றப்பட்ட கறுப்பு ஜூலை கலவரம்

பி.மாணிக்கவாசகம்