கறுப்பன் என்றொரு பூனைக்குட்டி

[கிருபன்]

கறுப்பன் என்றொரு பூனைக்குட்டி

தமிழ்நதி -கனடா

மூத்த மகனுடைய கையால் கொள்ளி வாங்குவதற்காக அருணாசலத்தார் நடுக்கூடத்தில் காத்துக் கிடந்தார். மகன் கந்தசாமி செய்தி கேட்ட அன்றிரவே அமெரிக்காவிலிருந்து புறப்பட்டுவிட்டார்.

வெள்ளைவேட்டி சால்வை, அருணாசலத்தாருடைய கறுப்பு நிறத்தை அடர் கறுப்பாக்கிக் காண்பித்தது. தலைமாட்டில் குத்துவிளக்கின் சுடர் காற்றின் திசைக்கேற்ப சாய்ந்து மாய்ந்து அழுதுகொண்டிருந்தது. நகரத்திற்குப் போகும்போது மட்டும் செருப்பு அணிந்துகொள்ளும் வழக்கமுள்ள அவருடைய கால்களில் வெள்ளைக் காலுறைகள் மாட்டப்பட்டு, இரண்டு பெருவிரல்களும் இழுத்துக் கட்டப்பட்டிருந்தன. ஆள் திடகாத்திரன்தான். இருந்துமென்ன… நெஞ்சுவலி சாய்த்துவிட்டது.

இரண்டு நாட்களுக்கு முன் விடிகாலையில் மருமகள் மனோகரியைக் கூப்பிட்டு நெஞ்சு வலி என்றார். வைத்தியசாலைக்குக் கொண்டு சென்ற ஒரு மணி நேரத்திற்குள் குளிர்ந்து விறைத்துவிட்டது உடல். ஊருக்குள் ‘நல்ல சாவு’என்று கதைத்துக்கொண்டார்கள்.

அருணாசலத்தாரின் மனைவி இறந்து பதினான்கு ஆண்டுகளாகின்றன. மூன்று மகன்களில், மூத்தவரான கந்தசாமி அமெரிக்காவில் உணவகம் வைத்திருக்கிறார். அவர் வார்க்கும் தோசையை வெள்ளைக்காரர்கள் கூட ஆசை ஆசையாகச் சாப்பிடுகிறார்கள். இரண்டாவது மகன் கதிர்வேல் கொழும்பில் வீடுகளும் பார்களும் கார்களும் வைத்திருக்குமளவிற்கு வசதியானவர். தந்தையை வழியனுப்பி வைப்பதற்கு தாமதமாக வந்திறங்கி, முன்பே வந்துவிட்டவர்போல பாவனை பண்ணிக்கொண்டிருந்தார். உள்ளுரில் மரக்கறி வியாபாரம் செய்துவரும் மூன்றாவது மகன் கணேசனோடுதான் அருணாசலத்தார் கடைசிவரையில் இருந்தார். கணேசன், மனோகரியைத் திருமணம் செய்து கொண்டுவரும்வரையில் பெண் பிள்ளைகள் இல்லையே என்ற கவலை அருணாசலத்தாருக்குள் இருக்கவே செய்தது.

வெளிவாயிலிலிருந்து விறாந்தை வரை நீண்டு கிடந்தது பந்தல். பந்தலின் இருபுறமும் மர நிறத்தில் பிளாஸ்டிக் கதிரைகள். அதில் நான்கைந்து ஆண்கள் அமர்ந்து கதை பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். பெண்கள் விறாந்தையில் குழுமியிருந்தார்கள். காலையிலேயே நல்ல வெயில். அது தெரியாதபடிக்கு இருள், குளிர்ச்சி இரண்டும் கலந்த முகத்தை பந்தல் முற்றத்துக்குக் கொடுத்திருந்தது. இருந்திருந்தாற்போல வீசிய வெம்மை கலந்த காற்றில் பந்தல் கூரை படபடத்தது.

“ஓம்… இண்டிரவு அண்ணை வந்திடுவார். நாளைக்குக் காலமை பத்து மணிக்கெல்லாம் எடுத்திடுவம்” கதிர்வேல் யாரிடமோ சொல்வது கேட்டது. கேள்வியைக் கேட்டவருக்காக மட்டுமன்றி, எல்லோருக்குமாகச் சொல்வதான உரத்த தொனி. அதில் இலேசான கவலையும் கலந்திருந்தது. மதுபானச் சாலைகளின் பொறுப்பை அவருக்கு அவ்வளவு நம்பிக்கையில்லாத மைத்துனனிடம் கையளித்துவிட்டு வரவேண்டியிருந்ததால் உண்டான பதட்டம் அது.

“கள்ள நாய்” கதிர்வேல் தன்னை மறந்து உரக்கவே சொல்லிவிட்டார். பெண்கள் கூட்டத்தினுள்ளிருந்த கதிர்வேலின் மனைவி திரும்பி பார்த்தாள். அந்தக் ‘கள்ள நாய்’ யாரென்பது அவளுக்குத் தெரியும்.

ஆட்கள் வருவதும் போவதுமாக இருந்தார்கள்.

பிணத்தைச் சுற்றிச் சொய்யிட்ட இலையான்களை கையிலிருந்த விசிறியால் விரட்டியபடி இருந்தார் நல்லம்மா ஆச்சி. உள்ளே வருபவர்களை மங்கிவிட்ட தன் கண்களால் உற்று நோக்குவார். வந்தவர் தனக்குத் தெரிந்தவரென்றால், கைகளுள் பாய்ந்து விழுவார்; நெஞ்சில் தலையால் முட்டி அழுவார்; ஆளடையாளந் தெரியாவிட்டால், அதிக நீளமில்லாத ஒப்பாரி என ஆளுக்கேற்றபடி அவருடைய அழுகையின் சுருதி மாறும்.

“ராச வாழ்க்கையல்லோ

என்ரை அண்ணா-இப்ப

மோசம் போய் நிக்கிறமே….ய்ய்ய்…”

நல்லம்மா ஆச்சி அருணாசலத்தாரின் ஒன்றுவிட்ட தங்கச்சி. இளமையிலேயே புருசன் இறந்துவிட்டார். ஆச்சியின் இருப்பு மருமகளோடான சண்டையிலும் மகனோடான சமாதானத்திலும் கழிகிறது. தோன்றினால் இங்கே புறப்பட்டு வந்துவிடுவார். திரும்பிச் செல்ல மனதே வராது. மனோகரி அப்படி அக்கறையோடு கவனித்துக்கொள்வாள்.

பந்தல் குளுமையின்கீழ் பெட்டை நாய் ஆழ்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருந்தது. அதன் பெயரே பெட்டை நாய்தான். பெடியன் நாய் வழக்கம்போல ஊரைச் சுற்றப் போய்விட்டது. கபிலன் என்ற பெயர்கொண்ட கடுவன் பூனை மட்டும் மதிலின் மீது படுத்திருந்து மதிலுக்கு அந்தப் பக்கம் பார்த்தபடி வாலால் யோசித்துக்கொண்டிருந்தது. கறுப்பும் சாம்பலும் கலந்த அதன் வால் பாம்பாய் ஒருகணம் நெளியக்கண்டு மிரண்டாள் மனோகரி.

மனோகரியின் கால்களை உரசி உரசி சொந்தங் கொண்டாடும் கறுப்புப்பூனை, அருணாசலத்தாரின் உடலை வீட்டுக்குக் கொண்டுவந்த அன்றிலிருந்து காணாமற் போய்விட்டது. பூனைகள் காணாமற் போவது வழமைதான். ஆனால், ஆச்சி சொன்ன விசயம் மனோகரிக்கு மிரட்சி அளித்தது.

“கறுப்புப் பூனையளின்ரை கண்ணுக்கு செத்தாக்களின்ரை ஆவி தெரியும் எண்டு சொல்லுவினம். அண்ணற்றை ஆவியைக் கண்டு அருண்டு அந்தப் பூனை எங்கையோ ஓடிப் போயிருக்கோணும்”

இறந்துபோன மாமனாருக்கும் பூனைக்கும் முடிச்சுப் போட்டது மனோகரிக்குக் கொஞ்சமும் பிடிக்கவில்லை. அதனால், ஆச்சியின் பக்கம் செல்லாமல் சற்று ஒதுங்கியே இருந்தாள்.

 “சனிப்பிணம் தனியப் போகாது. ஞாயிற்றுக்கிழமை எடுக்கிறதுதான் நல்லது”ஆச்சியின் குரல் ஒலித்தது.

மாமனாரின் அறைக் கதவைப் பிடித்துக்கொண்டு கண்களில் நீர் முட்ட நின்றாள் மனோகரி.;  வெள்ளை வேட்டி விரிக்கப்பட்டிருந்த கட்டிலின் வெறுமை அவளைத் தாக்கியது. மாமனாருடைய சாய்வு நாற்காலி, அந்த அறையில் எவ்வளவு இடத்தைப் பிடித்துக்கொண்டிருந்தது என்பதை அதை அகற்றிய பிறகே உணரமுடிந்தது. அந்த நாற்காலியை வீட்டுக்குப் பின்புறத்தில் கொண்டுபோய்ப் போட்டிருக்கிறார்கள். அந்தியேட்டி முடிந்ததும் அது குப்பை மேட்டுக்கு அனுப்பப்பட்டுவிடும்.

“மருமோள்”

செடியிலிருந்து வீழும் மலர்போல அன்பின் வாசனையோடு அவளை வந்தடையும் அழைப்பை இனிக் கேட்கமுடியாது. பற்கடிப்பை மீறி விம்மல் வெடித்தது. மாமனாரிடத்தில் தந்தையின் முழுமையான அன்பை அனுபவித்தவள் அவள். அருணாசலத்தாரின் கோபத் தீ அவளைக் கண்டதும் படக்கென அணைந்துபோய்விடுவது கணேசனுக்குக் கூட ஆச்சரியந்தான்.

வாழைப் பழத்தில் சொருகப்பட்ட சாம்பிராணிக் குச்சியிலிருந்து எழுந்த புகை சுழன்று சுழன்று நாசியில் ஏறியது.

“நாளைக்குக் காலமை”கணேசன் அலைபேசியில் யாரிடமோ சொல்வது கேட்டது.

“சித்தி”

கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டு நிமிர்ந்தாள் மனோகரி. கதிர்வேலின் மகள் ஆருத்ரா நின்றாள். பாட்டனாரைப் போல ஆருத்ரா நல்ல உயரம். மாநிறம். வட்ட முகமும் கண்களும் அவளுடைய தந்தை வழி பாட்டியினுடையதைப் போன்றன என்று குடும்பத்திலுள்ளவர்கள் சொல்வதுண்டு. அது ஆருத்ராவின் தாய்க்குப் பிடிப்பதில்லை. அவள் திருமணமாகி அந்த வீட்டுக்கு வந்தபோது மாமியார் உயிரோடிருந்தார். அவர்களுக்கிடையில் சண்டைகளும் மிகுந்திருந்தன.

“அழுகிறீங்களா?” கைகளைப் பிடித்துக்கொண்டாள் ஆருத்ரா.

“இல்லை” கண்களைத் துடைத்தாள் மனோகரி.

“சித்தப்பா சாப்பாடு வாங்கியந்திருக்கிறார். சாப்பிட வாங்கோ… அறைக்குள்ள… ” மெதுவாக அழைத்தாள் ஆருத்ரா. வீட்டில் பிணம் கிடக்கும்போது அடுப்பைப் பற்றவைக்கக் கூடாதென்பது சம்பிரதாயம். வயிறு இருக்கிறதே…!

மனோகரி ஆருத்ராவைப் பின்தொடர்ந்து அறைக்குள் போனாள்.

‘கறுப்பன் எங்கை இருக்கிறானோ…?’ கேள்வி அவளோடு கூடப் போனது.

சாப்பிட்ட சுவடில்லாமல் வாயைக் கழுவிக்கொண்டு முற்றத்துக்குப் போனாள் மனோகரி. பந்தலுள் இரண்டு ஆண்களோடு கணேசன் கதைத்துக்கொண்டிருந்தான். மற்றபடி மதியப்பொழுது தியங்கிக்  கிடந்தது. கபிலன், பிளாஸ்டிக் கதிரையொன்றில், புலியை நினைவூட்டும் தனது நீண்ட ஆகிருதியை நிறைத்து உறங்கிக்கொண்டிருந்தது. மனோகரியின் கண்கள் வளவெங்கும் துருவித் துருவித் தேடி ஏமாற்றத்தோடு வீட்டினுள் திரும்பின. கறுப்பனைக் காணவில்லை! மாமனார் இறந்து கிடக்கிறபோது இப்படி பூனையைத் தேடித் திரிவது அவளுக்கு குற்றவுணர்வாகத்தானிருந்தது. ஆனாலும், கறுப்பனின் நினைவை விலக்க முடியவில்லை.

00000000000000000000000000000000000000000

கறுப்பன் அந்த வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்த விதமே தனி. அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை. அப்போதுதான் மதியச் சாப்பாடு முடிந்திருந்தது. காகங்களும் கண் சொக்கி மிழற்றும் வெக்கை. மழைமேகங்களால் இருண்டு கிடந்த பின்மதியம். மாடிப் படி வழியே சாம்பல் நிறப் பூனையொன்று மெல்ல மெல்ல இறங்கி வர, இருண்ட வானத்திலிருந்து விழுந்ததென கன்னங்கரேலென்ற நிறத்தில் பூனைக்குட்டியொன்று மொட்டை மாடி வாசலில் அமர்ந்திருந்தது. உள்ளங்கைக்குள் அதன் உடல் முழுமையாக அடங்கிவிடும். அந்தளவு சிறியது. அதன் பாசிப் பச்சைக் கண்களில் பயம் அப்பிக் கிடந்தது.

 “இதெங்கை கிடந்து வெளிக்கிட்டு வருகுதுகள்?” கணேசன் கேட்டான்.

“ஆருக்குத் தெரியும்?” மனோகரி தாய்ப் பூனையைக் கடந்து குட்டியைத் தூக்கப்போனாள். இருளே வால் முளைத்து ஓடுவதுபோல அது பாய்ந்தோடி விட்டது. மொட்டைமாடிக்குப் போய்த் தேடினாள். அங்கும் காணவில்லை. மறைந்து தோன்றும் பூனையாயிருந்தது அந்தக் குட்டி.

அவர்களுக்குப் பிள்ளைகள் இல்லை. ஏற்கெனவே ஒரு பூனையும் இரண்டு நாய்களும் இருந்தன. இருந்தாலும் கணேசனிடம் சொன்னாள்.

“குட்டியும் தாயும் இஞ்சை நிக்கட்டுமன்”

கணேசன் ஒன்றுஞ் சொல்லவில்லை. அந்தப் பூனைக்குட்டிக்கு மனோகரி ‘கறுப்பன்’என்று பெயர் வைத்தாள். அதன் தாய்க்குப் பெயர் தாய்ப்பூனை.

கறுப்பன் தாயோடு ஒட்டிக்கொண்டு திரியும். தட்டில் வைக்கப்பட்ட உணவை பயந்தபடியே சாப்பிடும். தாயும் மகனும் குட்டி ரெயில் பெட்டிகள் போல முன்னும் பின்னுமாக மதிலில் படுத்துக் கிடப்பார்கள். ஒரு இலை உதிரும் ஓசை, பறவைகளின் கீச்சொலி, உரத்த குரல் போதும் கறுப்பனைப் பயப்படுத்த. தாயின் வயிற்றுக்குள் மீண்டும் நுழைந்துவிடுவதென ஒடுங்கி நடுங்கும்.

“யாரோ நல்லாப் பயப்பிடுத்தியிருக்கினம்” மனோகரி சொல்வாள். வெட்டுண்ட அதன் வால் நுனி அதை உறுதிப்படுத்தியது. கறுப்பன் செல்லும் திசைக்கு எதிர்த்திசையில் அம்புக்குறிபோல அதன் வால் நீட்டிக்கொண்டிருக்கும்.

ஒருநாள் மாலையில் வெளியில் சென்ற கறுப்பனின் தாய் வீடு திரும்பவில்லை. கறுப்பன் வாசலைப் பார்த்துக்கொண்டே படுத்திருந்தது. இடையிடையே எழுந்து மதில் மீது ஏறும். அந்தப் பக்கம் பார்க்கும். பிறகு ஏமாற்றத்தோடு இறங்கிவரும். அதற்கென வைத்த சாப்பாடு தட்டில் காய்ந்துபோய்க் கிடந்தது.

ஏழெட்டு நாட்களாகியும் தாய்ப்பூனை திரும்பி வரவில்லை. கறுப்பன் பசி தாங்காமல் சாப்பிடத் தொடங்கியது. என்றாலும், தாயைத் தேடுவதை நிறுத்தவில்லை. தன் பச்சைக் கண்களால் வளவைத் துருவியபடி திரிந்தது. வெளியில் சென்று பழக்கமில்லாத பூனையது. கறுப்பன் போகுமிடமெல்லாம் தனிமையின் நிழல் நீண்டு நடந்தது.

“பூனையள் இப்பிடித்தான். பாசமோ நன்றி விசுவாசமோ இல்லாததுகள்” கணேசன் சொன்னான்.

“இல்லை. அது இவ்வளவு நாளும் குட்டியை விட்டிட்டு இராது. எங்கயாவது வாகனத்தில அடிபட்டுச் செத்திருக்கும்.” மனோகரி மறுத்தாள்.

‘ஐயோ செல்லமே! என்னிட்டை வா’ மனோகரி ஆதூரத்தோடு கைகளை நீட்டுவாள். கறுப்பனோ பயந்தடித்துக்கொண்டு ஓடியது. கபிலனோடு அது ஒட்டுவதில்லை. யானைகளில் தனியன் உண்டு; இது பூனைகளில் தனியன்.

கணேசன் வீட்டுக்குத் தாமதமாக வரத் தொடங்கியதிலிருந்துதான் கறுப்பன் அவளோடு ஒட்டத் தொடங்கியது. மரக்கறிச் சந்தை முடிந்ததும் எஞ்சிய காய்கறிகளைக் கொண்டுபோய் சாப்பாட்டுக் கடைகளுக்கு அரை விலைக்குக் கொடுத்துவிட்டுத் திரும்பி வர இரவு மணி பத்தாகிவிடும். அவன் வீடு திரும்பத் தாமதமாகும் இரவுகளில் மனோகரி வாசற்படியையொட்டி கதிரையைப் போட்டுக்கொண்டு அமர்ந்திருப்பாள். இருளின் அடர்த்தி கூடக் கூட கறுப்பனின் பயத்தின் அடர்த்தி குறையத் தொடங்கும். அது அவளது கால்களை உரசியபடி போகும் வரும். இப்போது தன்னைத் தூக்கி வைத்திருக்க அனுமதித்தது. ஆனால், ஒரு நிமிடந்தான். பிறகு, பின்னங்கால்களால் அவளுடைய கைகளைத் தள்ளும். அப்படித் தள்ளும்போது மறக்காமல் நகங்களைச் சுருக்கிக்கொள்ளும். அவளும் உடனே இறக்கி விட்டுவிடுவாள். தன் பிரியம் அதன் பயத்தை அதிகரித்துவிடக்கூடாதென்பதில் கவனமாக இருப்பாள்.  அதன் கன்னங்கரேலென்ற உடலுக்கு மற்றப் பூனைகளிடத்தில் இல்லாத பட்டு மென்மை இருந்தது. இறக்கி விட்டபிறகும் வளவளப்பு கைகளில் எஞ்சியிருக்கும்.

“ஏய் பட்டுக்குட்டீ!”

அருணாசலத்தாரின் கட்டில் அவரது அறையின் யன்னலோரத்தை ஒட்டிப் போடப்பட்டிருந்தது. அதன் வழியாக இந்தக் கொஞ்சலைக் காணவும் கேட்கவும் செய்வார்.

‘கடவுளே! நீ இவளுக்கு ஒரு பிள்ளையைக் குடுத்திருக்கலாம்’ பெருமூச்செறிவார்.

அருணாசலத்தாருக்கு நாய்களைப் பிடிப்பதுபோல பூனைகளைப் பிடிப்பதில்லை. இருந்தாலும், மனோகரியின் மனம் நொந்துபோகுமோவென்றெண்ணி பூனைகள் மீதான தனது அசூசையை வெளிக்காட்ட மாட்டார். ஆனால், கறுப்பனை அவருக்கு ஏனோ பிடித்திருந்தது. பழக்கதோசத்தினால் அதிகாலை ஐந்து மணிக்கே எழுந்துவிடும் அவர், வெளியில் வந்ததும் விழிப்பது கறுப்பனின் பச்சைக் கண்களில்தான். அது உயரமான விறாந்தைக் குந்திலிருந்தபடி அவரை உறுத்துப் பார்க்கும்.

“என்னடா கறுப்பா! நல்லா நித்திரை கொண்டியா?” கேட்பார்.

“மியாவ்”

“கொஞ்சம் பொறு… இப்ப உன்ரை அம்மா வந்து சாப்பாடு வைப்பா” கிழவர் பற்கள் உதிர்ந்துவிட்ட வாயால் சிரிப்பார்.

இரவு பன்னிரண்டு மணியளவில் வீடு அமளிப்பட்டது. கந்தசாமி தன் மனைவியோடு ஒரு வெள்ளைக்காரில் வந்திறங்கி தகப்பனை நோக்கி ஓடினார். உறவுப் பெண்களுக்கு மத்தியில் அப்போதுதான் உறங்கத் தொடங்கியிருந்த நல்லம்மா ஆச்சி கொண்டையை உதறி விட்டுக்கொண்டு அவ்விடத்திற்கு ஓட முயன்றார். முடியவில்லை. நடந்து போவதற்கிடையில் கந்தசாமியை ஆட்கள் சூழ்ந்துவிட்டார்கள்.

“என்ரை அப்பூ….” அழுகைச் சத்தம் ஐந்து நிமிடத்திற்கு மேல் நீடித்தது. பிறகு, மூக்கைச் சீறிக்கொண்டு குளிக்கப் போனார்.

“இந்த விளக்கங் கெட்ட கறுப்பனை இன்னுங் காணேல்லையே!” மனோகரி கணேசனிடம் அங்கலாய்த்தாள்.

“வந்திடும்”

“அது பசி தாங்காது”

“நாளைக்கு கன வேலை கிடக்கு” கணேசன் எரிச்சலோடு சொன்னான்.

‘அம்மாளாச்சி… திரும்பக் கொண்டுவந்து விட்டிடு’ கூடத்தில் பெண்கள் மத்தியில் படுத்திருந்த மனோகரி வேண்டினாள். ‘எங்கை ஆரிட்டைப் போய்ச் சாப்பாடு கேட்டு அடிவாங்குதோ…’ ஓசையெழுப்பாது விசும்பினாள்.

00000000000000000000000000000000000

நீட்டி நிமிர்ந்து படுத்திருந்த அருணாசலத்தாருக்கு மனோகரியின் விசும்பல் சத்தங் கேட்டிருக்கவேண்டும். படக்கென எழுந்து அமர்ந்தார். பெருவிரல் கால்கட்டை அவிழ்த்தார். கீழே விழுந்த சால்வையை எடுத்து தோளில் போட்டுக்கொண்டார். வெள்ளைக் காலுறைகள் சகிதம் கட்டிலிலிருந்து கீழிறங்கி மனோகரிக்குப் பக்கத்தில் கறுப்பனுடன் வந்து நின்றார். இப்போது அவருடைய கண்களும் பாசிப்பச்சை நிறத்திற்கு மாறியிருந்தன.

“மருமோள்….!” அந்த அழைப்பில் பழைய இனிமை இல்லை. கரகரவென்று… என்ன இது? குரலும் செத்துப்போகுமா?

மனோகரியின் இதயம் நெஞ்சுக் கூட்டை விட்டுக் குதித்து பந்தயக் குதிரை போல பாய்ந்தோடத் தொடங்கியது. வீரிட்டுக் கத்தினாள். அந்த வீறிடல் தொண்டைக்குள்ளேயே செத்து மடிந்தது.

விருக்கென்று எழுந்து மாமனாரின் உடல் கிடந்த இடத்தைப் பார்த்தாள். அவரில் ஒரு சலனமுமில்லை. குத்துவிளக்கின் சுடர் மட்டும் நடுங்கிக்கொண்டிருந்தது.

மனோகரிக்கு பயத்தில் மூச்சடைத்தது. பக்கத்தில் நல்லம்மா ஆச்சியும் மற்றவர்களும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில். நல்ல ஏற்ற இறக்கங்களோடு குறட்டைச் சத்தம் வேறு. ‘எல்லோரையும் உலுக்கி எழுப்பினாலென்ன…?’ அலைபேசியை அழுத்தி நேரத்தைப் பார்த்தாள். மணி மூன்றே கால்.

‘கனவா? காலடி ஓசையும் குரலும் அவ்வளவு துல்லியமாய்….’ குழம்பினாள்.

‘ஆச்சி சொன்னது உண்மையாக இருக்குமோ?’ அதன்பிறகு அவளால் உறங்கமுடியவில்லை! பயத்தோடு போர்வையை இழுத்து தலைமுதல் கால்வரை போர்த்திக்கொண்டாள்.

காலை எட்டு மணிக்கெல்லாhம் பறை அதிரத் தொடங்கிவிட்டது. அமுங்கியிருந்த துக்கத்தை அந்தச் சத்தம் அடித்துக் கிளப்பியது. நாய்கள் கிலி கொண்டு ஓடித் திரிந்தன. பெட்டை நாய் சாமியறையின் கட்டிலுக்கடியில் பதுங்கியது. விரட்ட விரட்ட கதவை விலக்கி அறைக்குள்ளேயே சுற்றிச் சுற்றி ஓடியது. வீட்டின் பின்புறம் ஜம்பு மரத்தின்கீழ் பாயத் தயாராக ஆயத்த நிலையில் நின்றது பெடியன் நாய். பிணத்தைத் தூக்கும் ஆரவாரமும் அழுகுரலும் அமளிதுமளிப்பட, சாமியறையிலிருந்து பிய்த்துக்கொண்டு வெளியேறிய பெட்டை நாய் பின்புறத்தில் வாலை நுழைத்தபடி பிரதான வீதியை நோக்கி ஓடியது. பெட்டியைத் தோளிலேற்றி சவ ஊர்வலம் தொடங்கவும் வெடிச் சத்தத்தால் வீதி அதிரத்தொடங்கியது. அப்போது பெடியன் நாய், எல்லோரையும் தாண்டிக்கொண்டு பிண ஊர்வலத்துக்கு முன்னால் ஓடுவதை மனோகரி கண்டாள். சனத்தைத் தாண்டி ஓடும் நாயை எப்படிக் கூப்பிடுவது? கூடியிருக்கும் சனங்கள் அவளைப் பற்றி என்ன நினைப்பார்கள்? தயங்கினாள். கபிலனையும் காணவில்லை. கூரையின் மேல் தாவியதோ? மதிலேறிப் பாய்ந்ததுவோ? கபிலனும் நாய்களும் மாயமாய் மறைந்தே போயின!

“ஐயோ… பூலோகம் போதாதென்றா… பரலோகம் போனாய் ஐயா” நல்லம்மா ஆச்சியின் ஒப்பாரி மனோகரியின் நெஞ்சைப் பிளந்தது. பெண்கள் அவளைக் கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு ஒப்பாரி வைத்தார்கள்.

“மாமா….!” இனிக் காணமாட்டோம் எனும் துக்கம் திடீரென பெருஞ்சூறையாய் தாக்க மனோகரி மண்ணில் புரண்டு அழத்தொடங்கினாள்.

அடுத்தநாள், விறாந்தையின் மூலையில் மேசையைக் கொண்டுவந்து போட்டு கதிர்வேலும் அவருடைய மகனும் செத்த வீட்டுக் ‘கணக்கு வழக்கு’ பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது, சொத்துப் பிரிப்புக் கதை தொடங்கியது. திட்டமிட்ட தற்செயல் அது!

கதிர்வேலும் கந்தசாமியின் மனைவியும் வார்த்தைகளாலே சாமியாடினார்கள். கணேசன் தன் இயல்பின்படி மௌனமாக அமர்ந்திருந்தான். கண்களில் கசப்பு.

இடைமறித்து ஆச்சி சொல்லும்வரையில் அப்படியொன்று இருக்குமென ஒருவருக்கும் தோன்றவில்லை.

“வீடும் காணியளும் ஆருக்கெண்டு அண்ணர் எழுதி வைச்சிருந்தாலும் வைச்சிருப்பார். எதுக்கும் தேடிப் பாருங்கோ”

சூடேறிக்கொண்டிருந்த குரல்களை இடைநிறுத்தியது ஆச்சியின் ஆலோசனை.

பெரியவரின் நீலநிற ட்றங்குப் பெட்டியினுள் இருந்த உயிலில், வயற் காணி மூத்த மகனாகிய கந்தசாமிக்கும், தோட்டக் காணி கதிர்வேலுக்கும், வீடு கடைசி மகனாகிய கணேசனுக்கும் என எழுதப்பட்டிருந்தது. வீடுதான் எல்லாவற்றிலும் பெறுமதியானது என்பதை எல்லோரும் அறிவார்கள். அருணாசலத்தார் தன் அறுபத்திரண்டாவது வயதில் சேமிப்பையெல்லாம் கொட்டிக் கட்டிய வீடு அது. வீடெனச் சொல்வது வசதி கருதியே; அளவிற் சிறிய அரண்மனை.

“அப்பூ” உயிலில் கணேசனின் கண்ணீர் விழுந்தது. மனோகரியும் கண்கலங்கினாள். அவளிடம் கூட மாமனார் இந்த விசயத்தைச் சொன்னதில்லை.

‘அமசடக்குக் கள்ளியள்’ மூத்தவரின் மனைவி முணுமுணுத்தது மனோகரியின் காதுகளில் விழவே செய்தது.

‘ஆண்டு அனுபவிக்க பிள்ளையளும் இல்லை’ எல்லோருக்கும் கேட்டது கதிர்வேலின் குமுறல்.

“நாங்கள் இந்தப் பட்டிக்காட்டிலை வந்து வயலும் தோட்டமுமா செய்யப்போறம்?” கதிர்வேல் எகிறிக் குதித்தார்.

திருமணஞ் செய்த நாளிலிருந்து கந்தசாமிக்கு சொந்த அபிப்பிராயங்கள் இருந்ததில்லை. மனைவியால் அறிவிக்கப்படும் முடிவுகளை ஆமோதிப்பார். இப்போதும் விட்டத்தின் உயரத்தைக் கணக்கிட முயலும் விட்டேத்தியான பார்வை.

“இந்தப் பட்டிக்காட்டிலை வந்து நீங்கள் இருக்கவும் போறதில்லைத்தானே?” நல்லம்மா ஆச்சி கோபத்தோடு கத்தினார்.

உயிலைக் கண்டெடுத்த இரண்டு மணி நேரத்திற்குள்ளாகவே கணேசனின் சகோதரர்களும் மனைவிமாரும் கோபித்துக்கொண்டு போய்விட்டார்கள். மனோகரிக்கு ஒரே ஆறுதலாக இருந்த ஆருத்ராவும் போய்விட்டாள்.

நல்லம்மா ஆச்சிக்கு சந்தோசம்! உயில் தந்த மகிழ்ச்சியில் இன்னும் சில நாட்கள் மனோகரியோடு இருக்கலாம்.

ஆச்சி கூடவே இருப்பது பெரும் ஆறுதல்தான். ஆனாலும், ஆச்சியின் தொணதொணப்பைச் சமாளிக்க முடிந்த அளவு, மறதியைச் சமாளிக்க மனோகரியால் முடியவில்லை.

“பிள்ளை! தேத்தண்ணி வைக்கேல்லையா?”

“இப்பதானே குடிச்சம்”

“இவன் ராசதுரை செத்த வீட்டுக்கு வரேல்லை என்ன?”

“வந்து உங்களோடையும் கதைச்சிட்டுத்தானே போனவர்”

ஆனால், மருமகள் தனக்குச் செய்த கொடுமைகளையும், அதை மகன் தட்டிக் கேட்காததையும் மட்டும் நல்லம்மா ஆச்சி ஒருபோதும் மறந்ததில்லை!

அருணாசலத்தார் இறந்து போய் இருபத்து மூன்று நாட்களாகிவிட்டன. கறுப்பன் இன்னும் வரவில்லை! பெட்டை நாயும் பெடியன் நாயும் கபிலனும் செத்த வீட்டிலன்று இரவே திரும்பி வந்துவிட்டன.

வீடு திரும்பும் வழியை கறுப்பனுக்குக் காண்பிக்கும்படி மனோகரி தெய்வங்களைப் பிரார்த்தித்தாள். திரும்பி வந்தால் பாலாபிஷேகம் செய்வதாக அம்மனுக்கு நேர்த்தி வைத்தாள். எல்லாவற்றைப் பார்க்கிலும், பசியோடு அலைந்து திரிந்து அடிவாங்குமோ என்ற எண்ணமே அவளை துயருறப் பண்ணியது. நாளடைவில் அது இறந்துபோயிருந்தால் நல்லது என்று எண்ணத் தலைப்பட்டாள். அவளுடைய கவலையை யாரிடமும் பகிர்ந்துகொள்ளவும் முடியாது. ‘போயும் போயும் ஒரு பூனைக்குட்டிக்கா…’ சிரிப்பார்கள். தன்னை யாராலும் புரிந்துகொள்ள முடியாதென்பது மனோகரிக்குத் தெரியும்.

யன்னல் கம்பிகள் வழியே கண்களை ஓட்டினாள்.

 ‘எங்கையடா இருக்கிறாய்?’

“என்னத்தைப் பிள்ளை தேடுறாய்?” இரவுச் சாப்பாட்டை முடித்துவிட்டு சோபாவில் படுத்திருந்த ஆச்சி கேட்டார்.

“பூனை…”

“ப்… ஊனை” ஆச்சியின் பல்லில்லாத வாய்க்குள் பூனையால் நுழைய முடியவில்லை.

“கறுத்தப் பூனையள் ஆவியளோட நல்ல வாலாயம்” மீண்டும் ஆரம்பித்தார்.

“ஆச்சி கொஞ்ச நேரம் சும்மா இருக்க மாட்டியளா?” வழக்கமில்லாத வழக்கமாக சினந்தாள்.

“அது இப்ப சுடலைக்குள்ளை சுத்திக்கொண்டு திரியும். வாறதெண்டா அண்ணற்றை முப்பத்தொண்டுக் காரியம் முடிஞ்சவுடனை திரும்பி வந்திடோணும். இல்லையெண்டா அந்தப் பூனை ஒருநாளும் வராது” குடுகுடுப்பைக்காரன் குறி சொல்வதுபோல ஆச்சி சொன்னார்.

அவரது நெற்றியில் பூசப்பட்டிருந்த திருநீறு பெருகி சாம்பலாய் கொட்டியது. மனோகரி ஒருகணம் கண்களைக் கசக்கிவிட்டுப் பார்த்தாள். ஆச்சி ஈரக் கையால் பூசியிருப்பார் போல. திருநீறு வெண் பட்டையாக அப்பிக் கிடந்தது.

அயர்ச்சியோடு எழுந்து போட்டிகோவுக்குப் போனாள்.

வெளியிலும் புழுங்கியது. ஓரிலையும் அசையவில்லை. இருளைக் குடித்தாற்போல செடிகொடிகள் மயங்கி நின்றன.

திடீரென கறுப்பன் கத்தும் ஓசையை மனோகரி கேட்டாள். அதன் கத்தல் அவளுக்குத் தனியாகத் தெரியும். கபிலனுடையதைப் போல் தடித்த ஆம்பிளைத்தனமான குரல் இல்லை அது. தணிந்த, கெஞ்சுகிற குழந்தைக் குரல்.

நெஞ்சு பதைக்க முற்றத்துக்கு ஓடினாள்.

“பூஸ்…! பூஸ்!”

மல்லிகைச் செடி அசைந்ததை மனோகரி கண்டாள். இல்லை… யாரோ தட்டிவிட்டுக் கடந்து சென்றாற்போல மல்லிகைச் செடியின் ஒரு கிளை மட்டும் அசைந்தது. காற்று வீசவில்லை. ஏனைய செடிகளும் மரங்களும் கல்லாலானவை போல நிற்கின்றன. வயிற்றுக்குள் பயத்தின் அமிலம் சுரந்தது.

“பூஸ்…! பூஸ்…!” மீண்டும் கூப்பிட்டாள்.

வளவின் மூலையில் மண்டிக்கிடந்த இருளினுள், நாய்க்கூண்டருகில் இரண்டு ஒளிப்பொட்டுக்கள் மினுங்கின. கறுப்பனா? கறுப்பனென்றால் கூப்பிட்ட குரலுக்கு வராமல் ஏன் அங்கேயே நிற்கிறது? மனோகரியின் உடல் நடுங்கியது.

பூனையோ அரையடி உயரமும் வராது. ஒளிப்பொட்டுக்களோ நாய்க்கூண்டின் கூரையளவு உயரத்தில் நின்றன.

“பூஸ்!” வாயசைந்தது. குரல் எழும்பவில்லை!

சாமியறைக்குள் ஓடினாள். மாமனாரின் புகைப்படத்திற்கு முன்னால் போய் நின்று கண்ணீர் பெருக்கினாள்.

“உங்களுக்கு ஏதும் குறை வைச்சமா?”

மறுநாளும் கறுப்பனின் குரலை அவள் கேட்டாள். ஆனால், அதைப் பார்க்க முடியவில்லை.

அன்றிரவு கண் விழித்தபோது தொண்டை வரண்டிருந்தது. தலைமாட்டில் துளாவினாள். வெறுமையான தண்ணீர்ப் போத்தல் உருண்டது. கணேசன் முழுவதையும் குடித்துத் தீர்த்திருக்க வேண்டும். சமையலறைக்குள் போய் மின்விளக்கின் ஆளியைத் தட்டினாள். எரியவில்லை. மின்சாரம் போயிருந்தது. நிலவொளி யன்னல் வழியாக உள்ளிறங்கி சமையலறைத் தரையில் கீற்றுக் கோலம் போட்டிருந்தது. அந்த வெளிச்சம், பெரிய போத்தலிலிருந்து தண்ணீரை வார்க்கப் போதுமானது. தண்ணீரை எடுத்துக்கொண்டு படுக்கையறைக்குத் திரும்பும்போது உள்ளுணர்வின் உந்துதலால் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

விறாந்தை சுவர்மீது படர்ந்திருப்பது என்ன? பார்த்துக்கொண்டிருக்கையிலேயே காற்றால் விரட்டப்படும் மேகங்கள்போல நிழலும் ஒளியும் குழம்பி பூனையுருவாய் நிலைகொண்டன. பாயத் தயாரான நிலையில் நின்றது பூனை!

மனோகரி ‘ஐயோ!’ என்று கத்தியபடி அறைக்குள் ஓடிப்போய்க் கதவைப் பூட்டிக்கொண்டாள். கணேசன் ஆழ்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருந்தான். அவனை எழுப்ப மனதின்றி நடுங்கியபடி நெடுநேரம் அப்படியே அமர்ந்திருந்தாள்.

“கண் சிவந்து கிடக்கு. இரவு நித்திரை கொள்ளேல்லையா?” கேட்ட ஆச்சியை அவள் வெறித்துப் பார்த்தாள். இரவு கண்ட காட்சி தனது பிரமையே என நம்ப விரும்பினாள்.

முப்பத்தோராம் நாள் அந்தியேட்டிக் கிரியைக்கு வந்த கதிர்வேலும் மனைவியும் பங்காளி பகையாளி போல முகத்தைத் தூக்கிக் கொண்டு திரிந்தார்கள். ஆருத்ராவைக் கூட்டி வரவில்லை. மதியச் சாப்பாடு முடிந்தவுடனேயே கிளம்பியும் போய்விட்டார்கள். கந்தசாமி கொள்ளிக் கடமை முடிந்ததும் அமெரிக்காவுக்குத் திரும்பிப் போய்விட்டார்.

நல்லம்மா ஆச்சி உண்ட களைப்பில் உறங்கிக்கொண்டிருந்தார்.

அத்தனை பேர் வந்து சாப்பிட்டுப் போனபிறகும் சமையலறைக்குள் உணவுப் பண்டங்கள் குவிந்து கிடந்தன.

படையல் பெரிதே! என்னவெல்லாம் அருணாசலத்தாருக்குப் பிடிக்குமோ அத்தனையும்.

மதியமும் மாலையுமற்ற இடைப்பொழுதாகிய மூன்றரை மணிக்கு சற்றே உடலைச் சாய்க்கலாம் என்று அறைக்குள் போகக் காலெடுத்த மனோகரி மாடிப்படிகளில் நிழலொன்று நீண்டு வளர்ந்திருப்பதைக் கண்டாள். முதல்நாளிரவு கண்ட காட்சி தன் பிரமையிலிருந்து தோன்றியதல்ல என்று உணர்ந்ததும் அங்கிருந்து ஓடக் கால் பெயர்த்தாள். கறுப்பனின் தீனமான குரல் அவளை நிறுத்தியது. நெஞ்சை நகங்களால் கீறுவதுபோல அது மீண்டும் மீண்டும் கத்தியது. ‘என்ன ஆனாலும் ஆகட்டும்…’ துணிவைத் திரட்டிக்கொண்டு திரும்பினாள். முதன்முதலில் எங்கே தோன்றியதோ அதே இடத்தில் அவ்விதமே உடலைக் குறுக்கியபடி கறுப்பன் அமர்ந்திருக்கக் கண்டாள்.

‘இதுவும் பிரமைதான்’ நினைத்தாள்.

கறுப்பன் மனோகரியைத் தன் குழந்தைக் கண்களால் பார்த்தது.

“கடவுளே….!” மனோகரி தன்னை மறந்து உரத்துக் கத்தியபடி ஓடிச்சென்று அதைத் தூக்கினாள்.

கறுப்பனின் உடலில் உயிர் மீந்திருந்தது. அவ்வளவுதான். தன் சக்தியையெல்லாம் திரட்டிக்கொண்டு அங்கு வந்து சேர்ந்திருக்கவேண்டும். படிகள் தாண்டி இறங்கி வரக்கூட இயலவில்லை. வயிறு உடலோடு ஒட்டிப் போயிருந்தது. முதுகில் மயிர் பொசுங்கிய அடையாளம். காதடியில் பிய்ந்து உட்சதை செந்நிறத்தில் தெரிந்தது. விரட்டிய விலங்குகளால் ஏற்பட்டதோ? அலைந்த சுடலைகளின் காட்டுச் செடிகளால் உண்டான காயமோ? தடவிக் கொடுத்தாள்.

அவளிடமிருந்து இறங்க கறுப்பன் முற்படவில்லை!

 “அந்தரிச்சு வீட்டைச் சுத்திக்கொண்டு நிண்ட ஆவி போயிட்டுது. அதுதான் பூனை திரும்பி வந்திருக்கு.” நல்லம்மா ஆச்சி சொன்னார்.

மனோகரியிடம் பல கேள்விகள் இருந்தன. ஆனால், பதில்களால் அடைய முடியாத திருப்தியை கறுப்பனின் மீள்திரும்புகை அவளுக்கு அளித்தது.

“அப்பு செத்த அண்டைக்குக் காணாமப் போன பூனை அந்தியேட்டி அண்டைக்குத் திரும்பி வந்திருக்கு. பூனையென்ன கலண்டர் பாத்தா வந்திருக்கும்? ஆச்சி சொல்லுறதிலை ஏதோ இருக்கு” கணேசன் ஆமோதித்தான்.

 “மியாவ்” என்றபடி அவளைப் பார்த்தது கறுப்பன். அருணாசலத்தாரின் விழிகளின் சாயல், கறுப்பனின் விழிகளில் நொடிப்பொழுது பளிச்சிட்டு மறையக் கண்டு குழம்பிப்போய் நின்றாள் மனோகரி.

http://www.naduweb.net/கறுப்பன்-என்றொரு-பூனைக்க/

[suvy]

எமது மண்ணின் கிராமங்களில் நடை பெறும் மரணச்சடங்குகள் எமக்கு தெரிந்தவைதான். ஆனால் அதன் பின்னாலும், அதற்கு பின்னாலும் நடைபெறும் பல விடயங்கள் தண்ணீரில் தாண்ட கல் போல் அமுங்கியே போய் விடுகின்றன. கதையென்பதே சில பல சம்பவங்களின் தொகுப்பு தானே. வளர்ப்பு பிராணிகளுக்கும் வீட்டு உறவினர்களுக்கும் இடையே நடக்கும் சம்பவங்கள் அங்கங்கே உண்டுதான். அந்த பந்தத்தை அழகாக சொல்லிக் கொண்டு போயிருக்கும் கதாசிரியரை பாராட்டாமல் இருக்க முடியவில்லை......!

இணைப்புக்கு நன்றி கிருபன்....!  

[nochchi]

இணைப்புக்கு நன்றி!  

அழகான நடை ஊரோடும் உறவோடும் செல்லப்பராணிகளோடும் தமிழது வாழ்வு....... எவளவு அழகானது.