அம்மாவின் காதல்

[நவீனன்]

அம்மாவின் காதல்

சிறுகதை: விநாயகமுருகன்

 

நான் உட்கார்ந்திருந்த இடத்துக்கு எதிரே இருந்த சுவரில் மாட்டியிருந்த நாள்காட்டி, ஜன்னலுக்கு வெளியே இருந்து வீசிய கடல்காற்று மோத படபடத்துக் கொண்டிருந்தது. நாள்காட்டியில் இருந்த கன்னிமேரி, கையில் இருக்கும் தனது குழந்தையை மார்போடு அணைத்துக் கொண்டிருந்தார். பிரபஞ்சத்தின் முழு கருணையும் மேரியின் கண்களில் தெரிந்தது. நான் கையில் இருந்த அலைபேசியைப் பார்த்தேன். `இன்று காலை அம்மா இறந்துவிட்டார்.   உங்களை தொடர்புகொள்ள முடியவில்லை. உடனே நீங்கள் கிளம்பி வரவும்’ என இருந்தது. நேற்று முன்தினத்தில் இருந்து எத்தனை முறை இந்த வாட்ஸ்அப் தகவலைப் படித்திருப்பேன் எனத் தெரியவில்லை. அவளுக்கு நான் செய்திருக்கவேண்டிய நியாயமான இறுதிக் கடமைகளில் இருந்து தவறிவிட்டேன்.

அறைக்குள் வந்தவன் வெடவெடவென காது குடையும் குச்சிபோல தெரிந்தான். அவன் என்னை அற்பமாகப் பார்ப்பதுபோல தோன்றியது.

“மீண்டும் மன்னிக்கவும் சார். நாங்கள் உங்களை பலமுறை தொடர்புகொண்டோம். நீங்கள்தான் அலட்சியமாக இருந்துவிட்டீர்கள். உங்கள் அம்மாவின் ஆசைப்படித்தான் நாங்கள் இதைச் செய்தோம்.”
முன்னால் மேசையின் மீது படபடத்துக் கொண்டிருந்த கடிதத்தில், `நான் இறந்தால் எனக்கான இறுதிக் கடமைகளை டேனியல்தான் செய்ய வேண்டும்’ என அம்மாவின் கையெழுத்து இருந்தது.

ஏஞ்சலினா என்னையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். ஏஞ்சலினாவின் கண்களை நேருக்குநேர் சந்திக்க எனக்குத் தயக்கமாக இருந்தாலும், என் மீது எந்தத் தவறும் இல்லை என்பதை உணர்த்தவே நான் விரும்பினேன். ஆனால், தவறு என் மீதுதான். அம்மா இறந்த தகவலை எனக்கு அலைபேசியில் சொல்ல இவர்கள் முற்சித்தபோது, அமெரிக்காவில் காலை 10 மணி. நான் முக்கியமான ஒரு வாடிக்கையாளரின் மீட்டிங்கில் இருந்ததால், எனது அலைபேசியை அணைத்து வைத்திருந்தேன். அதனால் வாட்ஸ்அப்பில் தகவல் அனுப்பிவைத்தார்கள். நந்தினிக்காவது தகவல் தெரிவித்திருக்கலாம். இவர்களுக்குத்தான் நந்தினியின் அலைபேசி எண் தெரியாதே என நினைத்துக்கொண்டேன். செய்தியைப் படித்ததும் கிடைத்த விமானத்தில் அடித்துப் பிடித்து ஏறி வந்துவிட்டேன். பூமியின் ஒரு முனையில் இருந்து இன்னொரு முனைக்கு ஒருநாள் பயணித்து வந்துள்ளேன். இந்த நீண்ட பயணத்தில் ஒரே ஒரு கேள்விதான் எனக்குள் முள்ளாக உறுத்திக் கொண்டிருந்தது. `இன்று காலை அம்மா இறந்துவிட்டார்' என வந்த செய்தியில், இன்று என்பது எந்த நாள். `நேற்றே இறந்துவிட்டாரா அல்லது இன்றா?’ என்ற குழப்பத்துடன் சென்னை விமான நிலையத்தில் இறங்கியதும், கடிகாரத்தின் முட்களை இந்திய நேரத்துக்கு மாற்றி வைத்தேன். அங்கு இருந்து வாடகை கார் பிடித்து ஹோட்டலுக்குச் சென்றேன். அங்கு இருந்து மகாபலிபுரம் வரும் வரை இதே கேள்விதான் எனக்குள் இருந்தது. இந்திய நேரப்படி செவ்வாய்க்கிழமை இரவு சரியாக 10:30 மணிக்கு இறந்ததாக ஏஞ்சலினா சொன்னார்.

“ஜோசப்... இவரை டேனியல் சார்கிட்ட அழைச்சுட்டுப்போங்க” என்றார்.

நீண்ட நேரமாக ஒரே இடத்தில் உட்கார்ந்து இருந்ததால் கால் மரத்துப்போயிருந்தது. எழுந்து அந்தக் கூடத்தைவிட்டு வெளியே வந்தேன். கடலைப் பார்க்க முடியாவிட்டாலும், இரைச்சல் காதுக்குள் ஒலித்தது. நாங்கள் நீண்ட காரிடாரில் நடந்து அந்த அநாதை விடுதியின் பின்புறம் வந்தோம். பனையோலை வேய்ந்த நூறு குடில்கள் அங்கு இருந்தன. வரிசைக்கு பத்து குடில்கள் வீதம் பத்து வரிசைகள் இருந்தன. ஒவ்வொரு குடிலுக்கும் இடையே இருபது அடி சீரான இடைவெளி இருந்தது. கவனமாகப் பராமரிக்கப்பட்ட பச்சைப் புல்வெளியோடு, மூங்கில் மரங்கள் நிறைந்திருந்த அந்த இடம் நிசப்தமாக இருந்தது. சுற்றிலும் மரங்கள். அந்த இடமே குளிர்ச்சியாக இருந்தது. ஒவ்வொரு குடிசைக்கு முன்பும் இரண்டு பிரம்பு நாற்காலிகள் போட்டிருந்தார்கள். வெளியில் இருந்து பார்க்க குடிசைபோல தெரிந்தாலும், உள்ளே ஏசி வசதி முதல் இன்டர்நெட் வரை சகலவசதியும் இருக்கும். சொல்லப்போனால் இதை `அநாதை விடுதி' எனச் சொல்வதைவிட `ஹோம்' என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.

பெரும்பாலும் வெளிநாட்டில் வசிக்கும், வசதிமிக்கவர்களின் பெற்றோர்கள்தான் இங்கு வசிக்கிறார்கள்.

நந்தினிதான் இணையத்தில் தேடிப் பிடித்து எனக்கு இந்த விடுதி பற்றிச் சொன்னாள். `அமெரிக்க மதிப்பில் முந்நூறு டாலர்தானே...’ என்றாள். அம்மாவை ஹோமுக்கு அனுப்ப முடிவெடுத்த விஷயம், நாங்கள் சொல்லாமலேயே அம்மாவுக்கு எப்படியோ தெரிந்துவிட்டது. ஆனால், அவள் அதைக் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. அடுத்த நாளில் இருந்து அவளது நடவடிக்கைகளில் என்னால் முழு வித்தியாசத்தை உணர முடிந்தது. ஊறவைத்திருந்த அரிசியை கிரைண்டரில் போட்டு அரைத்தாள். கிழிந்து இருந்த ஜன்னல் திரைகளைத் தைத்து முடித்தாள். மேற்கூரையில் படிந்திருந்த ஒட்டடையை அகற்றினாள். செய்வதற்கு வேலை இல்லாதபோது கழுவி வைத்த பாத்திரங்களையே மீண்டும் மீண்டும் கழுவினாள். இஸ்திரி செய்த துணிகளை மீண்டும் பிரித்து இஸ்திரி செய்தாள். எனக்கு, காரணமே இல்லாமல் அவள் மீது கோபம் வந்தது. எரிந்து விழுந்தேன். அவள் அமைதியாகவே இருந்தாள். அந்த அமைதி எனக்குள் இன்னும் அதிகமான எரிச்சலை ஏற்படுத்தியது. நாங்கள் சொல்லாமலேயே அம்மா எப்படி அதை உணர்ந்துக்கொண்டாள் எனத் தெரியவில்லை.

அம்மாவிடம் ஏதோ அதீத தெய்வ சக்தி இருப்பதாக கிச்சா மாமா எப்போதோ சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. சிறுமியாக இருந்தபோது அம்மாவுக்கு சாமி வருமாம். ஊரில் இருப்பவர்களுக்கு அருள்வாக்கு சொல்வாளாம். அவை எல்லாம் அப்படியே பலிக்குமாம். ஊரில் ஆடு, மாடு திருடுபோனால் அம்மாவிடம்தான் குறிகேட்க வருவார்களாம். அம்மாவுக்குத் திருமணம் நடக்கும்போது மாப்பிள்ளை தேடுவதே சிரமமாக இருந்துள்ளது. சாமிப் பெண் என யாரும் திருமணம் செய்துகொள்ள முன்வரவில்லை என்றும், எப்படியோ கஷ்டப்பட்டுதான் மாப்பிள்ளையைச் சம்மதிக்கவைத்ததாகவும் சொன்னார்கள். அம்மா - அப்பாவைப் பற்றி அதிகமாக எதுவும் சொன்னது இல்லை. தனது திருமணத்தின்போது பதினாறு வயது எனச் சொன்ன நினைவு. அப்போது எல்லாம் பெண்களுக்கு பன்னிரண்டு வயதிலேயே திருமணம் முடித்துவிடுவார்களாம். திருமணத்தன்று வானில் புதிதாக நட்சத்திரம் ஒன்று உதித்ததாகவும் சொன்னார். அப்பாவுக்கு ஊரில் இருந்த பெருமாள் கோயில் ஒன்றின் மடப்பள்ளியில் சமையல் வேலை.

ஒருநாள் யாரோ ஒரு பெண்ணை அழைத்துக்கொண்டு ஊரைவிட்டு ஓடிப்போனார். அப்போது எனக்கு இரண்டு வயது. அன்றில் இருந்து அவரைப் பற்றி எந்தத் தகவலும் இல்லை. பிறகு, மாமாதான் என்னைப் படிக்கவைத்தார். இளங்கலை பட்டப்படிப்பு முடித்துவிட்டு, சென்னை வந்து கிடைத்த சிறுசிறு வேலைகளைச் செய்துகொண்டு பகுதி நேரமாக எம்.சி.ஏ படித்தேன். எப்படியோ மென்பொருள் நிறுவனம் ஒன்றில் வேலை கிடைத்தது. அம்மாவை சென்னைக்கு அழைத்துவந்தேன். இரண்டு மூன்று வருடங்களில் இன்னொரு பெரிய நிறுவனத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். லோன் எடுத்து நங்கநல்லூரில் ஒரு அப்பார்ட்மென்ட் வாங்கினேன். அந்த வருட இறுதியில் அமெரிக்கா சென்றுவிட்டேன். அங்கேதான் நந்தினியைச் சந்தித்தேன். நந்தினியின் அப்பா ஆந்திராவில் பெரிய தொழிலதிபர்.

வருடம் முழுக்க வெளிநாடுகளில் சுற்றிக்கொண்டிருப்பவர். அம்மா இறந்த பிறகு தன்  சித்திதான் அவளைக் கவனித்துக்கொண்டதாக நந்தினி சொன்னாள். எங்கள் திருமணத்துக்குக்கூட அவர்கள் செல்போனில் வாழ்த்து சொன்னார்கள். நான் சென்னைக்கு வந்து இறங்கும்போது வர்ஷினி ஆறு மாதக் கைக்குழந்தை. மாமிக்கு நான் அவரது மகளைத் திருமணம் செய்துக்கொள்ளவில்லை என வருத்தம். நான் அமெரிக்காவில் இருந்தபோது அவள்தான் அம்மாவுக்குத் துணையாக சென்னையில் தங்கியிருந்தாள். நான் வர்ஷினியுடன் திரும்பியபோது, மாமி என்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசவில்லை. பிறகு அவர்களது தொடர்பே துண்டித்துப்போனது. எனக்கு அவர்கள் மீது எந்த வருத்தமும் இல்லை. நான் மாபெரும் ஓட்டப்பந்தயத்தில் ஓடுபவன். இந்தப் பந்தயத்துக்கு உதவிசெய்தவர்கள் வேண்டுமானால் அவர்களாக இருக்கலாம். ஆனால், நான் அவர்களையும் தூக்கிக்கொண்டு ஓட முடியாது அல்லவா?

எனது திருமணத்துக்குப் பிறகுதான் அம்மாவின் நடவடிக்கைகள் எல்லாமே எனக்குப் புதிராக இருந்தன. பகல் முழுவதும் ஓயாமல் வேலை செய்வாள். இரவில் மொட்டைமாடிக்குச் சென்று வானில் தெரியும் ஏதாவது ஒரு நட்சத்திரத்தையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பாள்; தனக்குத்தானே பேசிக்கொள்வாள்; நட்சத்திரங்களை எண்ணுவாள். ஓவியன் தூரிகையால் வரைவதுபோல, விரலால் வானத்தில் எதையோ வரையத் தொடங்குவாள். அவளின் இந்த அர்த்தமற்றச் செய்கை எங்களுக்குள் பயத்தை ஏற்படுத்தியது. அம்மாவிடம் குழந்தையைக் கொடுக்க நந்தினி தயங்குவாள். ஆனால், அவள் பகலில் இயல்பாக இருப்பதைப் பார்க்க நிம்மதியாக இருக்கும். நந்தினிக்கு சென்னை பிடிக்கவில்லை. அடிக்கடி உடல்நலக் குறைவு உண்டானது. ஃபிளாட்டை விற்றுவிட்டு, அமெரிக்கா சென்று விடலாம் என ஓயாமல் நச்சரித்துக்கொண்டிருந்தாள்.

ஒவ்வொரு குடிலின் கதவிலும் எண்கள் தெரிந்தன. பதினெட்டாம் எண் குடிலுக்கு முன்பாக நின்றோம். நான் இடதுபுறம் இருந்த பதினேழாம் குடிலைப் பார்த்தேன். பூட்டிக் கிடந்தது. அம்மாவின் குடில் அது.

“டேனியல்... டேனியல் சாரே” குடிலின் பிரம்புக் கதவில் இருந்த பித்தளைக் கைப்பிடியை ஜோசப் கதவில் அடித்தான்.

டேனியல் கதவைத் திறந்து வெளியில் வந்தார். எழுபது வயதிருக்குமா? தெரியவில்லை. முதுமையின் சுருக்கங்கள் முகம் எங்கும் தெரிந்தாலும் மனதளவில் உற்சாகமாக இருந்தார். பாப் மார்லேவின் உருவம் பொறித்த டிஷர்ட் அணிந்திருந்தார். மூக்குக்கண்ணாடி, கழுத்தில் சிலுவை போட்ட செயின் தெரிந்தது. அவர் மீது சுருட்டுப் புகை வாசம் வீசியது. ஜோசப் தலையைச் சொறிந்தான். டேனியல் அவனிடம் பத்து ரூபாய் கொடுத்து ``போய்க்கோடா...’' என்றார். என்னை உள்ளே அழைத்தார். உள்ளே சென்று நாற்காலியில் உட்கார்ந்தேன். எதிரே தொலைக்காட்சியில் ஏதோ மலையாள சேனலில் செய்தி ஒளிபரப்பாகிக் கொண்டிருந்தது. டேனியல் ரிமோட் எடுத்து ஒலி அளவைக் குறைத்துவிட்டு என்னை ஏறிட்டுப் பார்த்தார்.

“வாங்க...” என்றார்.

டேனியல் பேசிய தமிழ், சிக்கல் இல்லாமல் புரிந்தது.

டேனியல் நல்ல உயரம். வயதானாலும் இன்னமும் அவரது இளமைக் காலம் தோல் சுருக்கங்களை மீறியும் தெரிந்தது. இவரை இப்போதுதான் நேரில் பார்க்கிறேன். ஆனால், அவருடன் நான்கைந்து முறை பேசியுள்ளேன். ஆறு மாதங்களுக்கு முன்னர் அம்மாவுடன் ஸ்கைப்பில் பேசும்போதுதான் டேனியல் அறிமுகமானார். அம்மாவுக்கு இந்த அலைபேசி, இணையம் இவை எல்லாம் தெரியாது. டேனியல்தான் என்னைத் தொடர்புகொண்டு பேசி, எனது ஸ்கைப் ஐடி வாங்கினார். அம்மா பெயரில் ஒரு ஸ்கைப் ஐடி உருவாக்கித் தந்தார். அன்றில் இருந்து அம்மா வாரம் ஒரு முறையாவது இவரது அறைக்கு வந்து என்னுடன் பேசுவார். சிலமுறை டேனியலின் ஸ்கைப் ஐடியில் இருந்தும் பேசியது உண்டு. டேனியல் ஒரு மேஜிக் நிபுணர். கேரளாவில் பிறந்திருந்தாலும் சென்னையில் வந்து குடியேறி தமிழ் நன்றாகப் பேசக் கற்றுக்கொண்டவர். அவரது பிள்ளைகள் ஜெர்மனி, லண்டன் என வசிக்க, இவர் இங்கே ஹோமில் சேர்ந்துவிட்டார். அம்மாவைப்போல டேனியல் பஞ்சாங்கம் இல்லை என்றாலும், வெளிநாடு சென்று பிள்ளைகளுடன் தங்கி அவர்களுக்குச் சுமையாக இருக்க விரும்பவில்லை.

“எங்க தங்கியிருக்கீங்க?” - டேனியல் கேட்டார்.

கிண்டியில் இருக்கும் ஒரு நட்சத்திர ஹோட்டலின் பெயரைச் சொன்னேன்.

“நல்ல ஹோட்டல்தான். உங்களுக்கு வேண்டிய சௌகரியங்கள் எல்லாம் அங்கே கிடைக்கும்” எனச் சொன்னார்.

“ஏதாவது சாப்பிடுறீங்களா?”

“இல்ல. இப்பத்தான் தேநீர் அருந்தினேன்” என்றேன்.

என் வருகையை எதிர்பார்த்து நீண்டநேரமாக அறையில் காத்திருந்ததாகச் சொன்னார். எனக்கு அவரிடம் மேற்கொண்டு பேசத் தர்மசங்கடமாக இருந்தது. நான் தலையைத் திருப்பி அந்த அறையை நோட்டமிட்டேன். அறையின் மூலையில் சுவரை ஒட்டி ஒரு சிறு புத்தக அலமாரி. ஒரு புத்தகத்தின் அட்டையில் பி.சி.சர்க்காரின் புகைப்படம் இருந்தது. அலமாரிக்குப் பின்னால் இடுக்கில், திருட்டுத்தனமாக ஒளித்திருந்த ஒரு மதுப்புட்டியின் பாதி உடல் மட்டும் வெளியில் துருத்திக்கொண்டு தெரிந்தது. சற்றுத் தள்ளி மேசையில் ஒரு ஆப்பிள் மடிக்கணினி இருந்தது.

கடந்த வருடம் விடுமுறையில் ஊருக்கு வந்த தனது மகள் பரிசாகக் கொடுத்தது என டேனியல் ஏற்கெனவே சொல்லியிருந்தார். ஜெர்மனியில் இருக்கும் அவளுடன் டேனியல் அவ்வப்போது ஸ்கைப்பில் பேசுவது உண்டு. அறைக்குள் குளிர்சாதனப் பெட்டி இருந்தது. கட்டிலின் மீது ஏதோ ஒரு டி.வி.டி கவர் கிடந்தது. மேசையின் மீது ஒரு சின்ன டெலஸ்கோப் தவிர வித்தியாசமான தொப்பி, விநோதமான ஏதேதோ பொருட்கள் இருந்தன. எல்லா பொருட்களையும் தாண்டி அந்த அறைக்குள் அம்மாவின் வாசனை வீசிக் கொண்டிருப்பதாக எனக்குத் தோன்றியது.

“நான்தான் தகவல் சொன்னேன். சரி தூங்குறாங்கனுதான் நினைச்சேன். அப்புறம் சந்தேகம் வந்து பார்த்தேன் மூச்சு இல்ல.”

“ஏஞ்சலினா சொன்னாங்க.”

சில கணம் எங்களுக்குள் அமைதி நிலவியது. நான் விடுதியின் பின்புறம் தூரத்தில் தெரிந்த கடலையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். கடற்காற்று சன்னமாக வீசியது. `வாங்களேன் அப்படியே காலார நடந்துகிட்டே பேசலாம்' என டேனியல் அழைக்க, நாங்கள் கடற்கரைக்குச் சென்றோம். விடுதியின் பின்புறம் கடலை நோக்கி மேலே ஆஸ்பெஸ்டாஸ் கூரையுடன் ஒரு ஷெட் தெரிந்தது. அங்குதான் அம்மாவின் உடல் எரியூட்டப்பட்டதாக டேனியல் சொன்னார். `நீங்கள்தான் கொள்ளிவைத்தீர்களா?' எனக் கேட்கத் தோன்றினாலும் கேட்கவில்லை. மேற்கொண்டு என்ன பேசுவது எனத் தெரியாமல் வெகுநேரம் நாங்கள் அமைதியாக கடலையே பார்த்தபடி உட்கார்ந்திருந்தோம்.

நான் தங்கியிருந்த ஹோட்டலுக்குத் திரும்பும்போது இருட்டிவிட்டிருந்தது. அங்கு இருந்த மதுவிடுதியில் குடித்துவிட்டு அறைக்குத் திரும்பினேன். எப்போது உறங்கினேன் எனத் தெரியவில்லை. டேனியல்தான் எனது அலைபேசியைத் தொடர்புகொண்டு அழைத்தார். குளித்துவிட்டு வெளியே வரும்போது எனக்காக ஹோட்டல் ஏற்பாடு செய்திருந்த வெள்ளை நிற வாடகை கார் வெளியில் நின்றிருந்தது. ஹோமுக்குச் செல்லும்போது டேனியல் எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்திருந்தார்.

கடல் அலைகளின் சீற்றம் அதிகமாக இருந்தது. பரந்தவெளியில் காற்று உக்கிரமாக வீசியது. அலைகளில் இறங்கும்போது திரும்பிப் பார்த்தேன். டேனியல் என்னையே குறுகுறுப்பாகப் பார்ப்பதுபோல தெரிந்தது. மண்கலயத்தின் மீது கட்டியிருந்த துணியை அவிழ்த்து உள்ளே பார்க்க யத்தனிக்கும்போது யாரோ என் பெயர் சொல்லி அழைப்பதுபோல் இருந்தது. திரும்பினேன். யாரும் இல்லை.

டேனியல்தான் சுருட்டு பற்றவைத்துக் கொண்டிருந்தார். சற்றுத் தள்ளி குருக்கள் உட்கார்ந்து, கண்மூடி ஏதோ மந்திரம் ஓதிக்கொண்டிருந்தார். மீண்டும் கடலை நோக்கித் திரும்பும்போது, எதிரே பிரமாண்ட அலை ஒன்று எழும்பி, முகத்தில் அறைந்தது. தடுமாறி பின்னால் விழுகையில் இருந்த மண்கலயத்தைத் தவற விட்டேன். கரையில் இருந்து கடலுக்குத் திரும்பிய அலைகளின் கரங்கள், கலயத்தைப் பற்றி எங்கோ கடலின் மையத்துக்கு இழுத்துச்சென்று காணாமலாக்கியது. கரையில் உட்கார்ந்திருந்த குருக்கள் என்னைப் பார்த்து `என்ன ஆச்சா..?’ என சைகையில் கேட்டார். அஸ்தியைக் கரைக்கும் வேலையைக்கூட நிதானமாகச் செய்ய லாயக்கற்றவன் ஆகிவிட்டேன்.

டேனியலின் அறைக்குச் சென்று ஈரக் காவி வேட்டியை மாற்றிக்கொண்டேன். ஏஞ்சலினா அம்மாவின் இறப்புச் சான்றிதழையும் ஒரு என்.ஓ.சி படிவத்தையும் என்னிடம் தந்தார். படிவத்தில் கையெழுத்துப் போட்டுவிட்டு காருக்குத் திரும்பும்போது, டேனியல் விடுதியின் பிரதான கேட் அருகே நின்றிருந்தார். ``என் நண்பரின் வீடு பாலவாக்கத்தில் இருக்கிறது. நீங்கள் செல்லும் வழியில் இறக்கிவிட முடியுமா?’’ எனக் தயக்கத்துடன் கேட்டார். ``தாராளமாக வாங்க’’ என்றேன். பாலவாக்கம் நெருங்கும்போது ``நான் இங்கேயே இறங்கிடறேன்’’ என்றார்.

“பரவாயில்லை. உங்க நண்பர் வீடு எங்கேனு சொல்லுங்க. அங்கேயே இறக்கிவிடுறேன்” என்றேன்.

“இல்ல... உங்களுக்கு ஏன் சிரமம். இங்கே பக்கத்துலதான்.”

ஈ.சி.ஆர் சாலையோரமாக எதிரே தெரிந்த ஹோட்டல் அருகே, காரை நிறுத்தும்போதுதான் அலைபேசியைப் பார்த்தேன். மணி 2. சாப்பாடு நேரத்தைத் தாண்டிவிட்டது.

``சரி... வாங்க சாப்பிட்டுப் போகலாம்’’ என அழைத்தேன். நீண்ட வற்புறுத்தலுக்கு இணங்கி என்னுடன் வரச் சம்மதித்தார். ஓட்டுநர் தனியாக ஒரு மேசையில் உட்கார, நாங்கள் இருவரும் சற்றுத் தள்ளி இன்னொரு மேசையில் எதிரெதிரே உட்கார்ந்தோம். எங்களுக்குப் பரிமாற வந்த சர்வர் டேனியலைப் பார்த்ததும் ``என்ன சார்... அம்மா வரலையா?’' எனக் கேட்டார். டேனியல் பதில் சொல்லவில்லை.

``உங்களுக்குப் பிடித்த பீஃப் வறுவல் இருக்கு சார்’’ எனச் சொல்லிவிட்டு என்னிடம் ஆர்டர் கேட்டார். ``நீங்க வேணும்னா அசைவம் ஆர்டர் செஞ்சுக்குங்க’’ என டேனியலிடம் சொல்லிவிட்டு நான் சாம்பார்சாதம் ஆர்டர் செய்தேன். நாங்கள் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது, எங்களைக் கேட்காமலேயே மாட்டுக்கறியை எடுத்து வந்து டேனியல் மேசை மீது வைத்துவிட்டு, ``சார், உங்க ஸ்பெஷல்’’ எனச் சிரித்துவிட்டுச் சென்றான். எனக்கு அருவருப்பாக இருந்தது. உண்மை என்னவென்றால், நான் இப்போது சைவம் இல்லை. அமெரிக்கா சென்ற பிறகு கோழி சாப்பிடப் பழகியிருந்தேன். ஏன் ஒருமுறை ஆட்டுக்கறிகூடச் சாப்பிட்டுள்ளேன். ஆனால், எப்போது சிக்கன் சாப்பிட்டாலும் உள்மனம் சின்னதாகச் சஞ்சலம் அடையும். அமெரிக்காவில் கோழியைவிட மாட்டுக்கறியும் பன்றிக்கறியும்தான் அதிகமாகக் கிடைக்கும். பன்றிக்கறி சாப்பிடுவர்களைக்கூட என்னால் சகித்துக்கொள்ள முடிந்தது. ஆனால், மாட்டிறைச்சியை மட்டும் எங்கு பார்த்தாலும் வாந்திவருவதுபோல உணர்ந்தேன். மேற்கொண்டு சாப்பிடப் பிடிக்காமல், ஸ்பூனைத் தட்டில் கிளறியபடி உட்கார்ந்திருந்தேன்.

திருமணத்துக்கு முன்னர் வரை நந்தினி மாட்டிறைச்சி சாப்பிடுவாள் எனச் சத்தியமாக எனக்குத் தெரியாது. தெரிந்திருந்தால் ஒருவேளை வாழ்க்கை வேறுவிதமாகக்கூடத் திசைமாறி யிருக்கலாம். இங்கு வந்த பிறகு அம்மாவுக்கும் நந்தினிக்கும் முதலில் சிறுசிறு விஷயங்களில்தான் சண்டை தொடங்கியது. நந்தினி எப்போது சீப்பை எடுத்தாலும் வீட்டுக்கு வெளியே நின்று தலைவாரும்படி அம்மா சொல்வாள். அவளுக்கு தரையில் சிறு துரும்பு கிடந்தாலும் பொறுக்காது. ஐந்தரை மணிக்குள் எழுந்து படுக்கையை மடித்து வைத்துவிட வேண்டும். அழுக்குத் துணிகளைத் தரையில் போடக் கூடாது.

குளித்துவிட்டுத்தான் அடுப்பைப் பற்றவைக்க வேண்டும்... என ஏகப்பட்ட கெடுபிடிகள். அந்தச் சண்டை இறுதியாக சாப்பாட்டு பிரச்னையில் வந்து முடிந்தது.

ஒரு நாள் பீனிக்ஸ் மால் சென்றிருந்தாள் நந்தினி. அங்கு ஏதோ ஒரு கடையில் விற்றார்கள் என மாட்டிறைச்சி வாங்கி வந்திருந்தாள். குளிர்சாதனப் பெட்டியைத் திறந்து பார்த்துவிட்டு அம்மா அதிர்ந்துபோனாள். ``இதெல்லாம் நல்ல குடும்பத்துல பொறந்தவங்க செய்ற வேலையா? இதுக்குதான் நம்ம ஊர்லயே ஒரு நல்ல பொண்ணா பார்த்துக் கட்டியிருக்கணும்'’ என்றாள். ``அப்ப நான் என்ன ஊர் மேயிறவளா?'’ என நந்தினி கத்தினாள். முதல் முறையாக நந்தினியின் கோபத்தைப் பார்த்து எனக்குப் பயமாக இருந்தது. ``அம்மாவுக்குத் தெரியாமல் சாப்பிடலாம்ல...’' என்றேன். ``நான் எதைச் சாப்பிடுறதுனுகூட உங்க அம்மாவைக் கேட்டுத்தான் முடிவுசெய்யணுமா? இனியும் என்னால் பொறுக்க முடியாது'’ எனக் கத்தினாள். மறுநாள்தான் அம்மாவை ஹோமில் சேர்க்க முடிவுசெய்தோம்.

நந்தினியின் உலகம் வேறு... அம்மாவின் உலகம் வேறு. அம்மாவின் உலகத்துக்குள் நந்தினியின் உலகைக் கொண்டுவர முயன்றேன். முடியவில்லை. அம்மா புராதன காலம் ஒன்றின் தூசிகள் படிந்திருந்த இடத்தில் உறைந்து நின்றுபோயிருந்தாள். கடிகாரத்தில் நேரத்தை நகர்த்திவைத்தாலும் முட்களின் வேகம் அப்படியேதான் இருக்கும் என உணர்ந்துகொண்டேன். `நந்தினியின் உலகத்துக்குள் அம்மாவின் உலகம் ஒருபோதும் வர முடியாது' எனத் தீர்மானமாகத் தோன்றியது. வர்ஷினியை அம்மாதான் வளர்க்க வேண்டும் என விரும்பினேன். ஆனால், நந்தினி ஏதாவது ஒரு காரணம் சொல்லி, வர்ஷினியை எப்போதும் தனது அறையிலேயே வைத்துக்கொண்டாள்.

நினைவுகளில் இருந்து மீண்டு வலதுபுறம் தெரிந்த கடலைப் பார்த்தேன். டேனியல் சாப்பிட்டபடியே சொன்னார்... “இந்தப் பகுதியில இது நல்ல ஹோட்டல். கடலைப் பார்த்தபடியே சாப்பிடலாம். உங்களுக்கு ஒண்ணு தெரியுமா? உங்க அம்மாவும் நானும் பலமுறை இங்கே வந்திருக்கோம்.”

`ஹோமில் சாப்பாடு அவ்வளவாக நல்லா இருக்காது’ என அம்மா ஒருமுறை சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. ஹோமில் எல்லோருக்கும் பொதுவான சமையல்தான். விரும்பினால் அவங்களே சமைச்சு சாப்பிடும் வசதியையும் அந்தந்தக் குடிலில் வைத்திருந்தார்கள். இன்டக்‌ஷன் ஸ்டவ் முதல் மைக்ரோ வேவ் ஓவன் வரை வைத்திருந்தார்கள். `அதற்குத்தானே முந்நூறு டாலர் வாங்குறாங்க?’ என நந்தினி கோபத்துடன் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. இருந்தாலும் அம்மா எப்படி ஒரு கிறிஸ்துவ ஹோமில் எனத் தயங்கினேன்.

``இங்கே பாருங்க, அப்புறம் என்னைக் கொடுமைக்காரி, உங்க அம்மாவை அநாதை ஆசிரமத்துல தள்ளிட்டேன்னு திட்டக் கூடாது. தெரிஞ்ச இடத்துல விசாரிச்சுத்தான் நல்ல ஹைடெக் ஹோமா பார்த்திருக்கேன். அங்கே அவங்களுக்கு எந்தக் குறையும் இருக்காது’' எனக் கத்தினாள்.

டேனியல் சாப்ஸ்டிக்கால் நூடுல்ஸைக் கிளறியபடியே சொன்னார்.

“ஒருமுறை இங்கே வந்து சாப்பிட்டோம். உங்க அம்மாவுக்கு இந்த ஹோட்டல் ரொம்பப் பிடிச்சிருந்தது. மாலை நேரத்துல அடிக்கடி வருவோம். பீஃப் ஃபிரை இங்கே ஃபேமஸ்” என்றார்.

திகைப்பாகவும் குழப்பமாகவும் இருந்தது. தன்வாழ்நாள் எல்லாம் அவ்வளவு ஆச்சாரமாக இருந்த அம்மாவா, தனது இறுதி நாட்களில் இந்த மனிதரோடு சேர்ந்து மாட்டிறைச்சி தின்றாள்? என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. மேற்கொண்டு சாப்பிடப் பிடிக்காமல் எழுந்து சென்று, கை கழுவித் திரும்பியதும் சர்வர் பில்லோடு ஒரு தட்டில் உலர்ந்த திராட்சைப் பழங்களையும் பாக்குத்தூளையும் கொண்டுவந்து வைத்தார். இரண்டு திராட்சைப் பழங்களை வாயில் போட்டு விழுங்க, கடைவாய் பல் கூசியது. எனது முகபாவனையைப் பார்த்துவிட்டு டேனியல் சிரித்தபடியே சொன்னார்... ``உலர்ந்த திராட்சையில் எப்போதும் தித்திப்பு அதிகம்.’’

அடுத்த நான்கைந்து நாட்கள் அமெரிக்க விசா அலுவலகம், சென்னையில் இருந்த எனது வங்கிக் கிளைக்கு செல்வது, பழைய அலுவலக நண்பர்களைச் சந்திப்பது என்று ஓடியது. நந்தினி காலையும் மாலையும் என்னோடு அலைபேசியில் பேசுவாள். நான் எரிந்துவிழுவேன். வாக்குவாதம் முற்றி அவள் விம்மல் சத்தம் கேட்கும்போது, நான் அலைபேசி தொடர்பைத் துண்டித்துவிடுவேன். அவளுக்குள் வாழ்நாள் எல்லாம் குற்றவுணர்வு ஏற்பட வேண்டும் என மனதுக்குள் விரும்பினேன். டேனியல், இரண்டு முறை நான் தங்கியிருந்த ஹோட்டலுக்கு வந்திருந்தார். எங்கள் சந்திப்புகளில் அவர் மிகவும் குறைவாகவே உரையாடினார். இறுதியாக என்னைச் சந்திக்க வந்திருந்தபோது அவரும் அம்மாவும் கேரளா சென்ற தகவலைச் சொன்னார். அங்கு இருவரும் சேர்ந்து எடுத்துக்கொண்ட புகைப்படத்தின் ஒரு பிரதியை எனக்குத் தந்தார். அவர் என்னிடம் இருந்து விடைபெறும்போது, ``நீங்க அமெரிக்கா திரும்பும்போது அவசியம் விமான நிலையம் வரை வந்து வழியனுப்புகிறேன்’’ எனச் சொன்னார். ஆனால், அவர் வரவே இல்லை. விமானத்தில் ஏறும்வரைகூட அவரிடம் இருந்து அழைப்பு எதுவும் வரவில்லை. நானே அவரைத் தொடர்புகொண்டு பேசலாம் என முயற்சிக்க, அவர் எண் தொடர்பு எல்லைக்கு வெளியில் இருப்பதாக மீண்டும் மீண்டும் பதில் வந்தது.

எனது மணிபர்ஸில் இருந்த புகைப்படத்தை எடுத்துப் பார்த்தேன். மூணாறில் எடுத்த புகைப்படம். படத்தில் பனி மேகங்கள் சூழ்ந்த உயர்ந்த மலைச்சிகரம் பின்னணியில் டேனியலுடன் அம்மா நின்றிருந்தார். அம்மா புடவைக்கு மேலே ஜெர்கின் கோட்டு அணிந்து அழகாகத் தெரிந்தார். எனக்குத் தெரிந்து அம்மா தனது சொந்த ஊரையும், பிறகு சென்னையையும் தவிர வேறு எங்கும் சென்றதே இல்லை. அம்மா தனது இறுதி நாட்களில் எப்படி தனது வாழ்க்கையை உணர்ந்திருப்பாள்? பாதுகாப்பின்மையின் கரங்கள் அவளது கழுத்தை நெரித்திருக்குமா? இல்லை. திறமையான ஓட்டுநரின் வாகனப் பின்னிருக்கையில் நிம்மதியாக அயர்ந்து உறங்கும் பயணிபோல இருந்தாளா?

அம்மாவை என்னால் இறுதிவரை புரிந்துகொள்ள முடியாமல்போனதை உணர்ந்தேன். எப்போதும் நமக்கு அருகில் இருக்கும் ஆட்களைப் பற்றி நாம் புரிந்துகொள்ளவே முடியாது. அருகில் இருப்பதாலேயே அவர்கள் சாதாரணமானவர்கள் என நினைத்து, ஒருவித அலட்சியத்தை அவர்கள்மீது செலுத்துகிறோம். தவிர, `நமது அருகில் இருப்பவர்களும் தங்கள் அசாதாரணங்களை நம்மிடம் வெளிப்படுத்த மாட்டார்கள்’ என டேனியல் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. ஆனால், இவற்றை எல்லாம் மீறியும் இறுதியாக டேனியலைச் சந்தித்த தினம் அன்று, அவர் சொன்ன ஒரு விஷயம் மட்டும்தான் எனக்குள் விநோதமாகவும் திகைப்பாகவும் இருந்தது.

“உங்க அம்மாவுக்கு மேஜிக் தெரியுமா? அவங்க எங்கேயாவது மேஜிக் கத்துக்கிட்டாங்களா?” எனக் கேட்டார்.

“புரியலை... மேஜிக்கா?”

“இவ்வளவு நாளா அவங்க கூடவே இருந்திருக்கீங்க. உங்களுக்கே உங்க அம்மாவை பற்றி தெரியலை. அவங்க என்னைவிட சிறந்த மேஜிக் கலைஞர். மிகப் பெரிய மெஜிஷியனா வந்திருக்கவேண்டியவங்க.”

அவர் அம்மாவைப் பற்றி சொன்னது எனக்கே புதிதாக இருந்தது.

``அம்மா, சிறுவயதில் ஊரில் குறி சொல்வார் என்றுதான் தெரியும். அதுவும் பின்னாட்களில் எதுவும் நடக்கவில்லை. சாதாரணமாகவே இருந்தார். எனது திருமணத்துக்குப் பிறகு மட்டும்தான் இரவுகளில் மொட்டைமாடியில் தனிமையில் உட்கார்ந்திருப்பார்’’ என்று சொன்னேன்.

``ஒருநாள் அவங்க என் அறைக்கு வந்திருந்தாங்க. நான் குளியல் அறையில் இருந்தேன். வெளியில் வந்து பார்க்கிறப்ப அவங்க கட்டிலில் உட்கார்ந்திருந்தாங்க. என்னோட சீட்டுக்கட்டு அவங்க கையில் இருந்தது. சீட்டு மேலே அவங்க கையால தடவியதும் அதுல இருந்த எழுத்து எல்லாம் மறைஞ்சு வெள்ளையா தெரிய ஆரம்பிச்சது. நான் பார்த்துப் பிரமிச்சுப் போயிட்டேன். அவங்களுக்கு மேஜிக் தெரியும்கிறதை விடுதியில இருக்கிற யார்கிட்டேயும் சொல்லக் கூடாதுனு எங்கிட்டே சத்தியம் வாங்கிட்டாங்க. அவங்க செஞ்சு காட்டின ஒரு மேஜிக் பார்த்து அசந்துட்டேன். அப்படி ஒரு மேஜிக் செய்றது எவ்வளவு கஷ்டம்னு எனக்கும் தெரியும். அறைக்குள்ள அவங்களை வெச்சுப் பூட்ட சொன்னாங்க. திரும்ப அறையைத் திறந்து பார்க்கிறப்ப அங்கே இரவு வானமும் நட்சத்திர மண்டலங்களும் தெரியுது. திகைச்சுப்போய் திரும்பிப் பார்க்கிறேன்... உங்க அம்மா ஹாலில் இருந்த நாற்காலியில் என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்தபடியே உட்கார்ந்திருந்தாங்க.”

டேனியல் சொன்ன தகவல் எனக்கு விசித்திரமாகப்பட்டது. ஒருவேளை அவர் ஏதாவது உளறுகிறாரா என்றுகூடத் தோன்றியது. விடுதிக்குச் சென்ற முதல் தினம் `ஆயாள்... டேனியல் ஒரு பிராந்து சாரே’ என ஜோசப் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது.

``வானில் கண்ணுக்குத் தெரியும் நட்சத்திரங்களைப்போலவே கண்களுக்குத் தெரியாத நட்சத்திரங்களும் இருப்பதாக, உங்கள் அம்மா அடிக்கடி சொல்வார். அது உண்மைதான். ஏழு முனிவர்கள்தான் வானில் நட்சத்திரங்களாக ஜொலிப்பதாகவும் அவர்களோடு எட்டாவதாக ஒரு பெண் நட்சத்திரம் மட்டும், எப்போதும் மௌனமாக அழுதுகொண்டே இருப்பது யார் கண்களுக்கும் தெரியாது என்ற உண்மையையும் உங்கள் அம்மாதான் எனக்குச் சொன்னார்.’’

அவர் இறுதியாகச் சொன்னதன் அர்த்தம் எனக்குப் புரியவே இல்லை. நான் எந்நேரமும் உடைந்து அழுதுவிடுவேன்போல் இருந்தது. எனக்கு பக்கத்து இருக்கையில் உட்கார்ந்திருந்த இளைஞன் என்னையே பார்த்துக்கொண்டி ருந்தான். தூசி விழுந்ததை எடுப்பதுபோல அழுகையை நாசூக்காகத் துடைத்தேன். நந்தினியிடம் இருந்து அலைபேசி வந்தது.

“ஃப்ளைட் ஏறிட்டீங்களா?”

“ம்...”

“நான் கார் எடுத்துட்டு ஏர்போர்ட் வர்றேன்.”

“இல்லை. பனி அதிகமா பெய்யுறதா டி.வி-யில பார்த்தேன். வர்ஷினியை அழைச்சுட்டு வர வேணாம். நான் ஏர்போர்ட்ல இருந்து வாடகை கார் எடுத்துட்டு வர்றேன்.”

“ஏன்... உங்க குரல் ஒரு மாதிரியா இருக்கு, என்னாச்சு, எனிதிங் ராங்?”

விமானப் பணிப்பெண் அலைபேசியை அணைத்துவிட்டு, இருக்கையின் பெல்ட்டை அணியும்படி கண்டிப்பான தொனியில் மீண்டும் உத்தரவிட்டபடியே நடந்து சென்றாள்.

“ஐ மிஸ் யூ நந்தினி” எனச் சொல்லிவிட்டு அலைபேசியை ஃப்ளைட் மோடுக்கு மாற்றினேன்.

சற்றுநேரத்தில் விமானம் ஒரு பறவைபோல வானத்தில் வட்டமிட்டு, வங்கக்கடல் மீது பறக்க ஆரம்பித்தது. ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்தேன். வானில் திரண்டிருந்த கோடிக்கணக்கான நட்சத்திரங்களில் ஒன்று மட்டும் இப்போது அதிகமாகச் சுடர்விட்டு ஜொலிப்பதுபோல தெரிந்தது. அது பிரமையா என கண்களைக் கசக்கிக்கொண்டு மீண்டும் பார்த்தேன். பிரமை இல்லை. தெளிவாகவே தெரிந்தது. அமெரிக்காவில் நின்றுகொண்டு பார்த்தாலும் அந்த நட்சத்திரம் தெரியும்தானே!

http://www.vikatan.com

[suvy]

அம்மாவை அனாதையாக்கியதற்கு அப்புறம்தான்  அநேகமானவர்களுக்கு அம்மாவின் அருமை புரியுது....!