நட்புத் தேவதையே...

[Shakana]

நட்புத் தேவதையே...

"நித்யா... நீங்க கண்டிப்பாய் போய்தான் ஆகமணுமா...?"

"ஆமா சந்துரு...வேற வழி இல்லை. என்னோட சூழ்நிலை அந்தமாதிரி"

நிதானமாய் ஏறெடுத்து நோக்கினான் சந்துரு.

"சந்துரு...அப்பாவுக்கு நிறைய கடன் சுமை. தம்பி, தங்கையோட படிப்புச் செலவு. இப்படி நிறைய...அதனால நான் போய்தான் ஆகணும்."

நித்யா...என்னோடு வேலை செய்யும் அன்புத் தோழி. அறிவு, அழகு, திறமை, தைரியம் அனைத்திற்க்கும் சொந்தக்காரி. எல்லாம் இருந்தும் அடக்கத்தை மட்டும் ஆட்சி செய்யும் இளவரசி.

என்னை போன்ற ஒருவனுக்கு கிடைத்த அபூர்வ தோழி. உண்மைதான். நித்யாவைப் பற்றி எதைச் சொல்வது!! என் கவிதை எழுத்துக்களை அதிகம் நேசிப்பதை சொல்வதா..? இல்லை என் மன வருத்தத்திற்கு நம்பிக்கை வார்த்தைகளை மருந்தாய் கொடுத்ததை சொல்வதா..?

என்னோடு வேலை செய்யும் நண்பர்களின் கேலியான பார்வைக்கும், பேச்சுக்கும் கொதித்தெழுந்து சாட்டையடி கொடுத்ததை சொல்வதா..? இல்லை...வண்டியில் செல்லும்போது விபத்து ஒன்றில் அடிபட்டு கிடக்கும்போது, ஓடோடி வந்து இரத்தம் கொடுக்க ஆளாய் பறந்ததைச் சொல்வதா..?

இப்படி எத்தனையோ நிகழ்வுகள் இதயத்தில் படமாய் ஓடியது. ஆனால் இன்று தன் தந்தையின் சுமை இறக்க வெளிநாடு சென்று சம்பாதிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை. நினைவுகள் என்னுள் ஓடிக்கொண்டிருக்க இடமறித்தாரள் நித்யா.

"சந்துரு...என்னோட சித்தப்பா வெளிநாட்டில் இருக்கிறார். எல்லாம் அவருடைய ஏற்பாடுதான். அப்புறம் ஒரு விசயம்..."

நித்யாவை கூர்ந்து கவனித்தான் சந்துரு.

"சந்துரு...நீங்க மனச தளர விடக்கூடாது. எப்பவும் தைரியமா இருக்கணும். ஆபிசுல யார் என்ன சொன்னாலும் அதைப் பத்தி கவலைப் படாதீங்க. நிறைய எழுதுங்க. நீங்க பெரிய ஆளா வரணும். என்னோட ஆசை அதுதான். திரும்பவும் நாம் சீக்கிரம் சந்திக்கலாம்"

நித்யா சொல்லச் சொல்ல கண்ணீர் பெருக்கெடுக்க சந்துருவிற்கு காட்சிகள் மங்கலாய் போக...

"ப்ளிஸ்! அழுகாதீங்க..." எப்படி சமாதனம் சொல்வது என்று தெரியாது தடுமாறினாள் நித்யா கண்ணீரோடு.

நிறைய...நிறைய பேச வேண்டுமென துடித்தான். ஆனால், ஏதோ ஒரு பாரம் அவனுள் அழுத்தியது. பிரியாவிடை கொடுக்க மனமில்லாமல் விடை கொடுத்துவிட்டு வந்தான்.

வண்டியை நிறுத்திவிட்டு நிதானமாய் அறைக்குள் சென்றவன் ஒரு தாளை எடுத்து எழுதத் துவங்கினான்.

"இனி

உன் காலடிச் சுவடுகளைக் கூட

நான் காண இயலாது."

இதயத்தில் அழுத்திய எல்லாவற்றையும் எழுதிக் கொண்டே போனான். முற்றுப் புள்ளி வைத்துத்தானே ஆக வேண்டும். இறுதியாய்...

"அன்புத் தோழியே...

இனியொரு பிறப்பு உண்டெனில்

நீ உருவெடுக்கும் கருவறையில்

எனக்கோர் இடம் கொடு.

இல்லையெனில்...

உன் கருவறையில்

ஓர் இடம் கொடு

ஊனமில்லாமல் பிறக்க..."

இரண்டரை வயதில் தாக்கிய போலியோவால் நடக்க முடியாமல் சுருங்கிய கால்களோடு, ஒரு கண் பாதிக்கப்பட்ட சந்துருவின் கண்களில் பெருக்கெடுத்த கண்ணீர் துளிகள் அவனது எழுத்துக்களை அவசரமாய் முத்தமிட்டுக் கொண்டிருந்தன.

முற்றும்

(புதியவன்)

கதை எனதல்ல

கதை பற்றிய உங்களின் கருத்துக்களை பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்!!!

நமது கருத்து எழுதுபவருக்கு உற்சாகபானமாக இருக்கும்

நன்றி

[nedukkalapoovan]

மவனே யார் என்றாலும் கதையெலுதுங்கள் கவிதை எழுதுங்கள்.. கண்ணால காணாத உருவங்களையெல்லாம் வைச்சு அதுதான் தேவதை பிசாசு பேய் என்று எழுதினீர்கள் நடக்கிறதே வேற..!