''தாய் மனம் ''

[தமிழரசு]

தாய் மனம் - வனிதா

"டேய் கணேசா... இன்னும் வேலைக்கு கிளம்பல? உனக்கு சாப்பாடு எடுத்து வெச்சிருக்கேன், எடுத்துட்டு போடா. வேல முடிஞ்சதும் ஊர சுத்தாம வீடு வந்து சேரு. சரி... நான் கிளம்பறேன் நேரமாச்சு, கொஞ்சம் நேரமானாலும் அந்தம்மா கத்தும்." என்று அவசர அவசரமாக கிளம்பினாள் ரேவதி.

"அம்மா..."

"என்னடா..."

"இன்னைக்கு தான் அண்ணனுக்கு கல்யாணம்... அண்ணன் துபாயில் இருந்து வந்திருக்குமில்லம்மா...."

"நீ வேலைக்கு கிளம்பு. நேரமாச்சு" என்று சொல்லி வாசலுக்கு வந்தாள்.

செருப்பை போட போகும் போது தான் நினைவுக்கு வந்தது, நேற்றே அது அறுந்து போனது.

"அட... இதை தெச்சு வாங்க நினைச்சேன், மறந்து போச்சு.

செருப்பில்லாமலே நடக்க ஆரம்பித்தாள்.

நினைவுகள் பல மனதில் ஓடியது....

"யாருடா அந்த பொண்ணு??? ஏன் அவ கூட சுத்திகிட்டு இருக்க? உன்ன படிக்க வைக்க ஆளாக்க நான் மாடா கஷ்டப்படறேன் நீ என்னன்னா எவ பின்னாடியோ சுத்திட்டு கெடக்க???"

"அம்மா... நான் மாலதிய காதலிக்கறேன். அவளையே கல்யாணம் பண்ணிக்க போறேன்."

"என்னடா எதுத்து பேசுற? உங்கப்பா போய் சேர்ந்து 20 வருஷமாச்சு. சொந்தகாரங்க சொத்த முழுசா தூக்கிகிட்டு நம்மல அம்போன்னு நடுத்தெருவுல விட்டாங்க. அடுத்த வேளை சோத்துக்கு வழி இல்லாம தான் நாம இந்த ஊருக்கு வந்தோம். ஏதோ ஆண்டவன் புன்னியத்துல 4 வீட்டுல வீட்டு வேல பாத்து இன்னைக்கு உன்ன காலேஜு வரைக்கும் படிக்க வெச்சிருக்கேன்.... கடைசி வருஷம் படிப்பு முடிக்கல இன்னும் அதுகுள்ள காதலென்னடா காதல்???"

"இதெல்லாம் பார்த்தா காதலிக்க முடியும்? இப்ப எனக்கு என்ன குறை?? நல்லா படிக்கறேன், அடுத்த வருஷமே நல்ல வேலைக்கு போய் நல்லா சம்பாதிப்பேன், கல்யாணம் பண்ணிகிட்டா என்ன தப்பு?"

"மனசாட்சியே இல்லாம பேசாதடா. உனக்கப்பறம் ஒரு தம்பி இருக்கான்... அவனை ஒரு நல்ல நிலைக்கு கொண்டு வர வேண்டாமா? உனக்கு பொறுப்பு இருக்குடா..."

"அவனுக்கு படிப்பே ஏறல... அவனுக்காகலாம் நான் என் வாழ்க்கைய அழிச்சுக்க முடியாது"

"அப்போ... அவனை பத்தி கவலை இல்லன்னா, இத்தனை வருஷம் உனக்காக கஷ்டப்பட்ட என்னை பத்தியும் உனக்கு கவலை இல்லை. அப்படி தான?"

"என்ன கஷ்டபட்டேன் கஷ்டப்பட்டேன்னு எப்ப பார்த்தாலும் சொல்லிகிட்டு இருக்க?? என்ன பெரிய கஷ்டம்? 3 வேளை சோறு போட்டதா? அது எல்லா பெத்தவங்களும் பிள்ளைகளுக்கு செய்ய வேண்டிய கடம. ஏதோ கவர்ன்மன்ட் பள்ளிகூடத்துல சேர்த்த நானா பொறுப்பா படிச்சு மெரிட்ல காலேஜும் வந்தேன்... காலேஜ் பீஸ் கட்ட கொஞ்சம் கடன் வாங்கி கொடுத்த ஒத்துக்கறேன். அதை நான் வேலைக்கு போனா 2 மாசத்துல திருப்பி கொடுத்துடுவேன்."

"என்னடா சொன்ன... கடமய செய்தோமா?? சம்பாதிச்சு திரும்ப தரியா?? குடுடா.. உனக்கு குடுத்த உயிர என்ன செய்வ? அதையும் குடுத்துடுவியா? வாய கிளறாத... எதாவது வந்துடும் நல்லா. போடா... போ வெளிய... எப்போ எங்களை பத்தி கவலை இல்ல, அவ தான் முக்கியம்னு சொன்னியோ அப்பவே நீ என் புள்ள இல்ல... போடா"

"போறேன்... எனக்கு ஒரு நஷ்டமும் இல்ல... உங்களுக்கு தான் நஷ்டம். உன் சின்ன புள்ள ஒன்னும் சம்பாதிச்சு கொட்ட போறதில்லை. நான் இருந்தா தான் வாங்கின கடன கூட அடைக்க முடியும்.... உனக்கே கவலை இல்லனா, எனக்கென்ன. எனக்கு மாலதி வேணும்மா... அவ்வளவு தான்."

அவனுடைய அந்த பேச்சின் கூர்மை ரேவதியின் கண்ணில் ரத்தம் வர வைத்தது. தான் வளர்த்த மகனா இப்படி பேசுவது என்று தன்னை தானே நொந்து கொண்டாள். இந்த பிரெச்சனையில் வீட்டை விட்டு போனவன் இன்று வரை வரவில்லை. யார் யாரோ சொல்லி அவன் துபாயில் நல்ல வேலையில் இருப்பதாக தெரிந்து கொண்டாள்.

இன்று கண்ணனுக்கும், மாலதிக்கும் திருமணம். தபாலில் வந்தது பத்திரிக்கை. அழைப்பா தகவலா என்று கூட யோசிக்க அவளால் முடியவில்லை.

யாரோ அழைப்பது கேட்டு கண்ணை துடைத்து கொண்டு திரும்பி பார்த்தாள்.

"என்ன ரேவதி... இன்னைக்கு வந்ததுல இருந்து ஏதோ லோகத்துல இருந்துகிட்டே வேலை பார்க்கிற??"

"ஒன்னுமில்லம்மா..."

"எனக்கும் தெரியும் ரேவதி, 5 வருஷமா என்கிட்ட வேலை பார்க்கிற... உன் மனசு தெரியாதா எனக்கு? கண்ணனை நினைச்சு தானே கவலை படற? பேசாம வாதம் பண்ணாம, சமாதானமா அவன் கூடவே துபாய்க்கு போயிட வேண்டியது தானே?? சின்னவனுக்கும் ஒரு வேலை வாங்கி குடுக்க சொல்லிட்டு, மீதி காலத்தை நிம்மதியா கழிக்கலாமே... ஏன் இப்படி 5க்கும் 10க்கும் ஓடி ஓடி வேலை பார்க்கணும்?" என்றார் மீனாட்சி.

"இல்லம்மா... அதெல்லாம் சரி வராது."

"கோவத்த விடு ரேவதி... என்ன இருந்தாலும் அவன் உன் பிள்ளை இல்லையா..."

"ஆமாம்மா... அதனால தான் இன்னைக்கு அவன் கல்யாணம்னு தெரிஞ்சதும், அவன் நல்லா இருக்கணும்னு மனசார வேண்டிகிட்டேன். இத்தனை வருஷம் நான் பட்ட கஷ்டத்த புரிஞ்சுக்காம என்னை வேணாம்னு சொல்லிட்டு போனவன் கிட்ட நான் இனி போக கூடாதும்மா. கட்டிக்கிட்டவளயாவது சந்தோஷமா கடைசி வரை வெச்சு காப்பாத்தினான்னா சரி. எங்க இருந்தாலும் நல்லா இருக்கட்டும்மா... அது போதும்." என்றவள் "பாத்திரம் கழுவிட்டேம்மா, வீட்டை சுத்தம் பண்ண போகவா?" என்றாள்.

அந்த தாயின் வேதனையை புரிந்து கொண்டு ஒரு நிமிடம் வார்த்தை இல்லாமல் நின்ற மீனாட்சி... "சரி ரேவதி..." என்றார். ரேவதியை நினைத்து மனதுக்குள் பெருமையாகவே இருந்தது மீனாட்சிக்கு.

அறுசுவை- வனிதா.

[புங்கையூரன்]

"கோவத்த விடு ரேவதி... என்ன இருந்தாலும் அவன் உன் பிள்ளை இல்லையா..."

இந்த வசனம், உலகத்தில் உள்ள எல்லாத் தாய்மாரையும் உருக்கும் பாசுபதாஸ்திரம்!!!

அருமையான ஒரு படைப்பு, தமிழரசு!!!

[Eas]

இது கதை தான். என்றாலும், அந்த மகனை சிலகாலம் பொறுத்திருக்க சொல்லியிருக்கலாம். பிள்ளைகள் தம் துணையை தேட பெற்றோர் அனுமதிக்க பழக வேண்டும்.