காற்றின் அலாவல் !!

[ஆதித்ய இளம்பிறையன்]

 

அனல் மேலே பனித்துளி

அலைபாயும் ஒரு கிளி

மரம் தேடும் மழைத்துளி

இவை தானே இவள் இனி

இமை இரண்டும் தனித்தனி

உறக்கங்கள் உறைபனி….

 

எந்த காற்றின் அலாவலில் மலர் இதழ்கள் விரிந்திடுமோ

.....

ஒரு சிறு வலி இருந்ததவே இதயத்திலே

உனதிருவிழி தடவியதால் அமிழ்ந்துவிட்டேன் மயக்கத்திலே

உதிரட்டுமே உடலின் திரை…

 

எல்லா மொட்டிதழல்களும் மலர்வதற்குதான் குவிந்து காத்திருக்கிறது... எந்தக் காற்று அலாவுமோ என்ற ஏக்கத்தில்!.  காற்றுகளுக்கு அலாவுதலின் அளவைச் சொல்லிக் கொடுப்பார் யாருமில்லை. இருந்தாலும் தொடர்ந்து சுழன்று கொண்டிருக்கும்போது ஏதேனும் ஒரு மொட்டு மலர்ந்து விடும் என்ற நம்பிக்கையில்

 

இசைக்காகவும், இன்குரலுக்காகவும் இந்தப் பாடலின் இனிமையில் இளைப்பாறிச் செல்பவர்கள் அநேகம்....!

 

ஆனால் உவமைகளை உண்ணுபவன் நான். எனது சுவைநரம்புகள் எப்பொழுதும் வரிகளையே மேய்ந்து கொண்டிருக்கும். எந்நாவில் அகப்பட்ட இந்த வரிகளை புசித்த பின்பு முன்னை விட அசுரத்தனமாக பசிக்கிறது. நா நரம்புகளோடு, நாடி நரம்புகளும் வேட்கை கொண்டு உவமைகளைத் வேட்டையாட அலைகிறது …!

எதுவும் அகப்படாத வேளைகளில், முன்னொரு வேனிற்காலத்தில் வீழ்ந்துபோன காதல் நினைவு இந்த கார்காலப்  பொழுதுகளில் மெல்ல அரும்பி  இரவுகளில் வளர்ந்து விருட்சமாக படர்கிறது. என்றோ தழுவிய தழுவலின் தடங்களை இன்னும் கரங்களின் கணுக்களில் உணர முடிகிறது. மாந்தளிர் மேனியின் மல்லிகைப்பூ வாசம் முகர்ந்து, கருங்கூந்தல் வளைவுகளில் என் முகமிழைத்து, அர்த்தமில்லா வார்த்தைகளிலும் சொக்கித்திரிந்த சுகத்தை என்னவென்று உரைப்பது?

 

கன்னியர்  நினைவு இல்லையென்றால் காளைகளை உலகம் பாலைவனம்தான்...

 

இங்கே சங்க காலப் பெண்ணொருத்தி பூத்து நிற்கும் வேப்பம் பூக்களைக் கண்டு வாட்டமடைகிறாள். கொல்லையில் நிற்கும் வேப்பம் மரமானது பூத்து குலுங்கி இளவேனிலின் வரவை உரத்துச் சொல்லுகிறது. இளவேனில் திரும்பி வருவேன் எனச் சொல்லிச் சென்ற காதலன் இன்னும் வரவில்லை.  காதலன் வராததால் அக்கம் பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் காதலன் இவனை விட்டுச் சென்றுவிட்டான் என்று கொடிய சொற்களை என்மீது ஏவுகின்றனர். உயர்ந்த மரத்திலிருந்து விழுந்த அத்திப் பழத்தை உண்ண பல நண்டுகள் மொய்த்ததால் அந்த அத்திப் பழம் எப்படி குலைந்து போகுமோ அதுபோல நானும் குலைந்து போயுள்ளேன் என்று வருத்தப்படுகிறாள்.

 

இந்த சங்ககால தலைவியின் தவிப்பை உணர்த்த அருமையான மொழிநடையை மேல உள்ள திரைப் பாடல் தருகிறது..

மன்னவன் இல்லையென்ற நினைவு அனலாய்ச் சுட அதில் அவன் விட்டுச்சென்ற இன்ப நினைவுகள் பனித்துளியாய் வந்து செல்கிறது. மழைத்துளி தான் தஞ்சமடைய மரத்தை நாடுவதுபோல் இவள் இவன் மன்னவன் நெஞ்சம் வேண்டுகிறாள். தலைவனின் தாழாத நினவுகளில் முழ்கி கிடக்கும் இவளால் உறக்கம் எப்படிக் கொள்ள முடியும் ??

 

காற்று அலாவவில்லையெனில் மலரிதழ்களுக்கும் வதந்கித்தான் போகும்... !!

 

 

கருங்கால் வேம்பி னொண்பூ யாணர்    

என்னை யின்றியுங் கழிவது கொல்லோ   

ஆற்றய லெழுந்த வெண்கோட் டதவத்     

தெழுகுளிறு மிதித்த வொருபழம் போலக்   

குழையக் கொடியோர் நாவே    

காதல ரகலக் கல்லென் றவ்வே.

-- குறுந்தொகை